Incredible India!!

Nu ik eindelijk een horde aanhangers van mijn blog gewerfd heb, ga ik van deze gelegenheid gebruik maken om mijn laatste verslagje te overstelpen met ervaringen, herinneringen, bedenkingen, mededelingen, opdrachten (jawel!) en nog veel meer. Dus, aandachtige lezers als jullie zijn, je bent gewaarschuwd: het gaat een dikke boterham worden! Maar geen nood, er zijn verschillende hoofdstukjes, dan kun je beetje bij beetje lezen en genieten van de verhalen, maar voor diegene met goede ogen, een beetje tijd en een gezonde portie nieuwsgierigheid: lees gerust alles in één keer!!
Graag zou ik jullie, ter ere van dit laatste verslagje, willen vragen een kleine reactie te plaatsen.


Terug wennen vs zo vertrouwd!
Eerste verslagje met een azerty toetsenbord, weer effe wennen… Maar (helaas?!?) valt het me op dat dat terug wennen best snel gaat: de laatste dagen in India keek ik oa uit om terug in mijn eigen grote, propere bed te slapen, maar nu, na 2nachten thuis, is het alweer de gewoonste zaak van de wereld! Net zoals een frigo vol met lekkers, een schone toilet in de buurt mét wc-papier, dure drankjes als je een terrasje doet (een cola kost hier evenveel als 3maaltijden in India!!).
En toch probeer ik het India gevoel vast te houden; het besef dat we het hier zooooo ontzettend goed hebben, dat voor een westerling zo goed als alles mogelijk is. Het gevoel dat je van elke dag een kleine reis kan maken: leer je eigen stad kennen met een paar vriendinnen door een toer met gids te boeken, ga eens naar een marokkaans winkeltje, koop een kruid dat je niet kent en laat je zintuigen je leiden!! Probeer alles met nieuwe ogen te bekijken: de dure auto’s die onze straten vullen, de vuilnisman die plezier heeft in zijn job, de lentebloesems in de bomen. Maak van ‘niets’ een leuk ‘iets’. Neem eventjes een bewuste pauze op je werk, geniet een paar minuten ECHT van je tasje thee, voel bij elke slok hoe de warme vloeistof je lichaam van binnenuit verwarmt, maak eens een oprechtgeïnteresseerde babbel met de receptioniste, met de koffieverkoper, met de verkoopster in de winkel, benut elk moment, besef dat JIJ er zelf van maakt wat je wil!!


Gekke nutella ervaring
Hoe kom ik hier ook weeral bij? Oja, las net iets in mijn reisdagboekje:
21 maart 2011 - Jog Falls – 7u20 – momentje na de yoga, na de thee.
De pot choco is zo goed als leeg; thuis heb ik meestal niet zoveel zin om de pot leeg te schrapen, zet hem liever bij het afval om dan meteen aan de nieuwe pot te beginnen. En dat terwijl ik hier bij elke nieuwe minihap die ik van de bodem kan schrapen en tot in mijn mond weet te brengen, ik een kleine endorfine opstoot voel in mijn lichaam: ‘Yes! Er zàt dus toch nog wel wat in!!’
Want eens de pot leeg is, is het gedaan met de lekkere nutella bokes. Jaja Lina, niet enkel in Cambodia vinden wonderen plaats onder de categorie ‘pot nutella kunnen kopen’.
Ze zouden in Belgie af en toe eens een paar maanden geen nutella meer moeten verkopen (onaangekondigd, zonder de kans om een voorraad in te slaan), dan zouden velen onder ons opnieuw het plezier & de smaak ervan ontdekken en appreciëren. Of de frietkoten moeten sluiten. Of een week geen pintjes. Of….
Gelukkig vonden we enkele dagen later, opnieuw in het toeristische Goa, terug een pot Nutella…


End of Season / koeien- vs hondenleven
Terug aangekomen in Goa, wordt het ons pas duidelijk dat het einde van het seizoen héél erg nabij is: de prijzen van de guesthouses zijn gezakt, de barretjes op het strand, die een 3-tal weken nog helemaal gevuld waren, zijn op een paar mensen na, helemaal leeg, een deel van de restaurants (waaronder ons favoriet Italiaans restaurantje) zijn al ‘closed for the season’. Ook de temperatuur herinnert ons er elke minuut aan dat de moeson stilletjes aan mag komen. Het leven wordt hier wel heel erg bepaald door het klimaat:
hoogseizoen, hoge prijzen van oktober tot maart. Van april tot juni/juli is het hier veeeeel te warm, zijn alle toeristen al terug naar hun land en diegene die er toch nog rondhangen, hebben enkel nog zin in een frisse (?? Water is zo warm als badwater thuis!!) duik en een siesta tijdens de nóg warmere middaguren. De mensen en de natuur kijken uit naar het moment dat de eerste regen in maanden zal vallen. Net zoals de koeien, die zich nog steeds volstoppen met plastic zakken, met zilverpapier en zo ongeveer alles wat er voor hun voeten ligt. Gek eigenlijk dat hun heilige dieren eerder dienst doen als lokale afvalverwerking… Gelukkig dat ze vier magen hebben, want moesten ze er maar eentje hebben, zou deze als snel stuk zijn!
Als ik mag kiezen, zou ik toch liever een hondenleven hier leiden dan dat van de heilige koeien: die honden die lopen hier maar rond met hun hondvrienden, zo vrij als een vogel, krijgen van de guesthouses altijd wel iets te eten, wassen hun in de zee, amuseren zich met achter kalfjes aan te lopen. Wel wat anders als onze honden die 2keer per dag even uitgelaten worden, die de hele dag alleen doorbrengen in een leeg huis…
Hier heb ik het wel over de honden in Goa, één van de rijkste provincies in India, en dus niet over de vele straathonden in grote steden, zoals Mumbai.
In Mumbai zijn de honden echt heeel erg zielig, vaak met een manke poot, véél te mager, kortom, je bent in de stad beter af als koe!


Back in the Big City Mumbai – the city of Cricket
Na een comfortabele 12uur durende treinrit in 3AC van Goa naar Mumbai, is het toch even wennen aan het drukke stadsleven, de smog, de taxichauffeurs die weer veel te veel betalen. Op zich zijn we er al aan gewend dat je als buitenlander altijd te veel betaalt, zelfs in musea zijn er ‘foreigner’tarieven, vaak wel zo’n 150keer duurder dan de tarieven voor Indiers. Ook op de trein worden we standaard teveel aangerekend als we een snack kopen. Skin tax noemen de indiers het… Dat zouden wij hier in Belgie maar eens moeten proberen!!!!
Komen we aan bij Hotel Lawrence dat op de 3e verdieping zou moeten zijn, ergens achterin een steegje: 2 zwerfhonden in de inkomhal, een dakloze waar we moeten overstappen op verdieping 2, het hotel op verdieping 4 (tellen is niet hun sterkste kant waarschijnlijk??). In tegenstelling tot wat de trappenhal ons doet vermoeden, is het hotel een pareltje!! Redelijk duur, maar dat is altijd in grotere steden, gemeenschappelijk badkamer en wc op het einde van de gang, maar een grote kamer, met echt daglicht (nog wel 2ramen!!!) en een relatief propere vloer. Prachtig!!
Was een geniale vondst om iets op voorhand vast te leggen bleek achteraf, want zo goed als alles was volzet omdat het vanavond DE finale is van de worldcup Cricket.
Zolang je niet in India geweest bent, kan je je als belg niet inbeelden welke belangrijke rol cricket speelt in het dagelijkse Indische leven. De laatste weken was er zo ongeveer dagelijks wel een wedstrijd en hoe dichter bij de finale, met India nog steeds in de running, hoe meer deze sport infiltreerde in het dagelijkse leven:
Als je op restaurant iets wilt bestellen en het is net spannend op tv, vraagt de ober je simpelweg, zonder je aan te kijken om niets te moeten missen van de game, om wat later terug terug te komen.
Hun aandacht wordt zoooo volledig ingepalmd door de match, dat ze tijdens de halve finale met buurland en tevens zowat aartsvijand Pakistan, niet eens opmerkten dat er 4meter naast hen 2grieten volledig naakt stonden om de zee in te duiken.
Dit is wel heeeel erg merkwaardig voor Indiers, als je weet dat ze vaak met hun gsm fotos van je zitten te maken als je in bikini uit de zee komt, of wanneer je op strand loopt met een kleedje aan zonder mouwen en tot boven de knie…
Samengevat: Cricket is dus redelijk belangrijk voor de Indiers. Dat merkten we weer maar eens toen we in Mumbai, de avond van de finale, iets gingen eten in een lokaal restaurantje, waar de obers zich verzameld hadden rond de radio. Zij waren niet de enige die de match aan het volgen waren: de straten waren verder helemaal leeg, op enkele taxi’s na, iedereen gekluisterd aan het scherm/aan de radio.
Na enkele happen van onze, weeral veel te spicy, thali, worden we opgeschrikt door uitgelaten gejoel: INDIA HEEFT DE WORLDCUP GEWONNEN!!
De straten stromen langs alle kant vol met overenthousiaste Indiers, de kinderlijke blijheid op hun gezichten duidelijk af te lezen.
Lander en ik, we gunnen het hen van harte! Het land heeft het al moeilijk genoeg zo, ze kunnen een morele opkikker wel gebruiken. Op enkele minuten zijn de lege straten veranderd in een complete chaos, waarin iedereen zoveel mogelijk lawaai maakt en zo luid mogelijk “India number one” roept, straten vol met motos vol met mensen, straten gevuld met auto’s waarbij er door elk raam, elk dakraam en elke koffer minstens 2mensen steken die wild met de indische vlag zwaaien.
Camera’s duiken op, Lander wordt geïnterviewd voor de nationale tv, een man staat te springen op een auto die elke minuut dichter in de buurt komt van een per Total, terwijl de eigenaar ervan schouderophalend ernaast staat. Overal Smiling Faces!! Zelfs de gehandicapte bedelaar wordt opgepakt, op iemand zijn schouders gezet en roept luid “India chamion!!”. PRACHTIG!!
Ook de dag nadien blijft cricket het gespreksonderwerp number one. Het kan maar een gedacht zijn, maar volgens mij lopen de Indiers er meer zelfverzekerd bij dan de dag ervoor. Wanneer je hen feliciteert met hun overwinning, zeggen ze één voor één “thanks, I know”, zo fier alsof zijZELF het winnende punt gemaakt hadden.


Dharavi, slum ervaring
Van de fiere Indier in Mumbai-city, nemen we de trein naar Dharavi, één van de grootste sloppenwijken in Azie, waar meteen al een heel ander sfeertje heerst. Ieder onder jullie, gaat het woord ‘slums’ waarschijnlijk anders interpreteren en er een ander beeld bij hebben. Ook ik heb mijn visie moeten bijstellen:
1) Het zijn niet allemaal bedelaars die er wonen: meer nog 80% ervan werkt, ofwel in de slums zelf, waar het eigenlijk een mini-economie op zich is en waar er vooral plastic gerecycleerd wordt, leer gelooid, potten gebakken,…)
Ofwel in de big city (winkeltje openhouden, taxichauffeur,…)
2) De slum-inwoners zijn niet het laagste van het laagste: er zijn serieuze wachtlijsten om daar te kunnen wonen/werken. Mensen die met hun hebben en houwen trekken naar de grote stad en in afwachting in soort zelfgemaakt tentenhuis wonen(klinkt zoveel sjieker dan dat ik eigenlijk bedoel: 3stokken met een stuk stof over, naast of op een spoorweg).
Bepaalde beelden kwamen helaas wel overeen met hoe ik me de slums voorstelde:
Vuil, straatarm, primitieve omstandigheden. Daar wil je echt niet wonen, believe me!! De mensen wonen er zonder uitzondering allemaal in 1kamerhuizen, met 3,4,…12personen. Deze ‘huizen’ hebben in 95% van de gevallen geen badkamer, geen toilet. Op dit gebied van 1,7km² waar maar liefst meer dan 1miljoen mensen wonen, zijn er weliswaar hier en daar publieke toiletten; 1 toilet voor gemiddeld
15 000mensen en betalend (1RP). Kinderen en mannen spenderen geen geld aan iets wat je verderop gratis kan doen, meerbepaald op een groot plein dat eerder een vuilnisstort is. Voor een vrouw is dit uiteraard niet gepast, zelfs ongehoord, dus moet ze wachten tot het donker is.
De gassen die in de slum hangen waren niet alleen walgelijk, maar ook nog eens toxic like hell! Mannen die de koelelementen van frigo’s uiteen aan het halen zijn, enkele jongens die lege olievaten uitkuisen, wat mannen die bewerkt leer aan het verven zijn. Je voelt je longen bijna protesteren door er gewoon enkele minuten te staan. Kan niet gezond zijn!! En het merendeel van wat hier gerecycleerd wordt, komt uit Europa en Amerika, waar ze luid roepen dat alles gerecycleerd wordt, dat er niets verloren gaat, lang leve het milieu, lang leve hun groene imago! Wel, hier ziet het er alles behalve groen uit! De ‘rivier’ als je het nog zo kunt noemen, zag NIET groen, dat kan ik je zeggen. Zelfs de ratten lagen ernaast, helemaal dood.
Denk nog een stapje verder en je komt bij de mensen die hier wonen en werken, die onze afval uit elkaar halen om gerecycleerd terug te sturen voor een spotprijs. Deze mensen (en kinderen) kunnen onmogelijk een lange levensverwachting hebben!! Westerse bedrijven zullen er wel een draai aan geven: ‘Door ons hebben ze tenminste werk! Ze zouden ons dankbaar moeten zijn!’ Ergens klopt er toch iets niet, zegt mijn vrouwelijke intuïtie, of is het mijn logisch verstand?
Het zijn niet enkel weserlingen die het op hun manier bekijken, ook de Indiers zijn hier goed in: de situatie waar ze in zitten, goed praten.
Zo vroegen we aan de gids wat de life expectancy is in de slums. Antwoordt hij “well, about 80-90 years”. Waarop ik naar Lander kijk, Lander naar mij, we onze wenkbrauwen fronsen en vragen aan de gids of dat niet wat veel is. “No no, I know somebody who is 92 and he is stille working”. Ok dan!
Indiers hebben soms ook een vreemde logica: staan we daar in de slums, tussen arme mensen, kippen, riolen, trappen, afval, geiten,… een complete vuile chaos. Wijst de gids naar een kastje met watermeter “you see?? Everything very organised here!!”

Interessante ervaring, die slums… perfect om onze India trip mee te eindigen, terug even naar het echte India, zodat niet de goa/toeristische/zon/zee/strand sfeer het beeld is dat blijft hangen.


Afscheid nemen
Laatste ochtend India, op weg naar de luchthaven, toch maar met taxi in plaats van met de trein, zodat we ontspannen nog een beetje kunnen genieten van het levendige India, zodat we nog even afscheid kunnen nemen van het Incredible India. Helaas duurt de ontspannen sfeer niet echt lang, wanneer we in een monsterfile belanden, nog 10kilometer van de luchthaven verwijderd. Door het stilstaan klimt de temperatuur snel tot een ondraaglijke warmte, de open ramen bieden nauwelijks verkoeling, enkel de smog bereikt ons op een makkelijke manier. De rit die een 45minuten zou duren, duurt ondertussen al 78minuten en nog steeds staan we stil. Ondertussen hebben we ook ontdekt dat de taxichauffeur niet goed weet waar de luchthaven is, zodat we een andere taxi met koffers op het dak, aan het volgen zijn. De 78minuten worden er 99, 111, … Onze vlucht vertrekt binnen een dik uur en we staan nog helemaal vast!! Het begint tot ons door te dringen dat het missen van onze vlucht met de minuut een realistischer scenario aan het worden is.
Gelukkig verspreiden de auto’s zich rond de 123e minuut en we beginnen terug hoop te krijgen om toch nog onze vlucht te halen. Heel erg ‘last call’nipt weliswaar , halen we de vlucht. Eens in het vliegtuig, werden we helemaal relaxt: heel enthousiaste, overvriendelijke airhosten gieten ons vol alcohol (en dat terwijl ik gewoon tomato juice gevraagd had en dus géén bloody mary) en bedelven ons onder snoep en ander lekkers . Zalig!! Ik begrijp de mensen die klagen over lange vluchten ECHT niet: de enige moment dat je als volwassene je gewoon kan laten bedienen, dat je gratis zoveel kan drinken als dat je wil, dat je niets anders moet doen dan slapen, eten, lezen, film kijken en af en toe eens naar toilet gaan. Heerlijk toch??!! We vertrekken dus op zn Westers uit het Oosten, wat de overgang naar het luxueze Belgie vergemakkelijkt.


Incredible India… zucht!
India is een land van tegengestelden, dat staat vast. Zitten we in een krakkemikkelige bus, maar dan hangen er wel 2flatscreenschermen in omhoog.
De man waar we vaak een fles water gingen kopen, vertelde ons dat hij elke dag 100roepies verdient (een dikke 1,5euro), dat hij 7dagen op 7 werkt, telkens 12uur, dat hij slaapt op de vensterbank op straat, tegenover zijn winkeltje (hetgeen te klein is om in te kunnen slapen, het is nog geen 1,8m lang). Het doet je even nadenken, zeker toen we enkele uren later in de luchthaven een broodje bestelden en we hoorden dat het 350roepies kost (een 6euro), waar die arme man dus 4dagen voor zou moeten werken. Vreemd toch allemaal!!

Incredible India, de beste samenvatting die er mogelijk is, mijns inziens;
En dit in 2richtingen. Ik heb hier al ogen getrokken, met mijn mond open van verbazing gestaan omdat het hier zo ontzettend prachtig is.
Heb hier echter ook al mijn wenkbrauwen gefronst, mijn mondhoeken misprijzend laten hangen omdat de mensen hier zo ontzettend vuil en onbeschoft kunnen zijn.
Maar verwonderen doe je je zeker! En laat dat ook net HET gevoel zijn dat ik het meest apprecieer bij het reizen!!

Reizen: de beste manier om armer te worden en toch rijker terug te komen!!!