Als komieken in Yangon, als prinsessen in Bagan
Door: Fleurtje
Blijf op de hoogte en volg angelique
02 Juli 2012 | Myanmar, Naypyidaw
Ondertussen zijn we al enige tijd in Myanmar en ik kan in alle eerlijkheid zeggen dat dit het land is waar het het aangenaamst reizen is, voor mij althans:
Ontoeristisch genoeg om niet 1 van de zovele backpackers te zijn (lees: bekeken te worden als wandelend dollarbiljet) en toeristisch genoeg om ergens in het midden van de nacht toe te komen en toch nog makkelijk een taxi te vinden. Dat is vaak al zeldzaam in vele andere (Aziatische) landen: daar kom je meestal ergens toe terwijl er een 10-tal tuktukdrivers/ taxichauffeurs zich rondom je verdringen. Als je over de veel te hoge prijs wil onderhandelen, gaan ze gewoon naar de volgende, minder moeilijke toerist. Wel, hier is dit dus niet zo en I love it!
Maar ik loop voor op de zaken. Een 10-tal dagen geleden kwamen we aan in Yangon, de grootste stad in Myanmar. Mochten we credits om naar de hemel te gaan kunnen verdienen met elke keer dat we hier een glimlach op iemands gezicht tevoorschijn brengen, zouden we na dag 1 in Yangon al verzekerd zijn van een VIP plaatsje in de hemel. Tijdens onze verkennende wandeling door de bruisende, van bedrijvigheid krioelende stad, draaiden mensen zich snel om, weg van ons, in een mislukte poging om onopvallend met ons te lachen. Gewoon ‘hello’ zeggen is al genoeg om hen aan het lachen te brengen, een ‘mingduhlabah’ (=goeiendag) zeggen, zorgde voor een steevast lachsalvo bij de mannen, gegiechel bij de meisjes en opgetrokken wenkbrauwen bij de oudjes. Het walhalla voor mensen met standup comedian ambities :-)
1 ding kan van dit volkje na slechts 1 dag wel met zekerheid gezegd worden: ze zijn heel open, puur, nieuwsgierig, supervriendelijk en euh glimlachend. Oeps, dat was niet 1 ding... hihi.
Verder zitten we goed in Yangon: hebben een simpele maar propere kamer geboekt voor de eerste nacht in Cherry Guesthouse voor 20 dollar (dubbele kamer met eigen badkamer met warm water, tv en frigo). Voor ons budget best duur, maar dat is nu eenmaal de prijs die je letterlijk betaalt, nu de economie aan het boosten is hier, de US dollar veel minder waard is dan een paar jaar geleden en nu het toerisme stillaan maar overduidelijk op gang komt.
We beseffen maar al te goed dat het Myanmar dat we NU leren kennen, binnen 5 jaar iets helemaal anders zal zijn. Een extra reden en stimulans voor 1 van mijn lievelingsslogans: Live the Moment!
Some travelstuff:
*** een retro BH gekocht voor een 1300 Kyad (zo’n anderhave euro)! Ok, wel zonder elastiek in het bandje en ja, wel in Madonna piramide vorm, maar het heeft wel iets…
*** zalige theehuisjes op zo ongeveer elke hoek van de straat; ienieminie plastic gekleurde stoeltjes voor peuters (daar zouden wij ze in Belgie althans voor gebruiken), lekkere oplosnescafe met een soort van creamed/sweetend milk (calorierijke melksiroopachtig iets) en dit allemaal voor een halve euro. In en rond deze theebarretjes speelt het mannelijk sociaal leven zich af, wordt er gegokt tussen de monniken en de taxichauffeurs, mengen stokoude charismatische mannetjes zich in het gesprek tussen pubers in schooluniform; heerlijk om te zien.
*** slaapkamer waarvan onze bedden alleen al 80% van de ruimte in beslag nemen.
*** je hebt hier serieus meer inleeftijd nodig dan een strandvakantie, waar je de 1e en de laatste dag met je hoofd nog/al bij je werk/je thuis bent. Hier heb je echt wel minstens een week nodig om in de travelmodus te geraken; loslaten, go with the flow, verwachtingen bijstellen. Vooral dit laatste is belangrijk, aangezien hetgeen je ergens bestelt en voorgeschoteld krijgt, zelden hetgeen is dat je in gedachten had.
*** de plastic business hier bloeit meer dan welig en dan heb ik het niet (enkel) over de ienieminie plastic stoeltjes in de teahouses. Echt zo ongeveer ALLES belandt hier vroeg of laat in een plastic zakje; van de klaargemaakte rijst-lunch tot hun uitgespuwde rode paan-rochel (in de bus dan, anders belandt deze gewoon op het straat).
*** je maakt zoveel mee op korte tijd, dat je je slaap meer dan nodig hebt om al de indrukken te verwerken. Reizen betekent onvermijdelijk ook veel slechte nachten (slapen op de bus met veel te luide kitcherige thaise films op, om 3u30 opstaan om de zonsopgang op het meer niet te missen, slapen op de grond tijdens de trekking,…) en bijgevolg weinig slaap. Gelukkig hebben zowel Lina als ik deze fantastische backpackergave goed (zeg maar optimaal) tot ontwikkeling weten te brengen en kunnen we echt ongeveer overal slapen.
De dagen zijn hier dan ook superafwisselend gevuld: de ene moment betekent 'douchen' met een plastic bekertje koud regenwater uit een teil scheppen en over je kappen, de dag nadien heb je een kamer met hot shower WAUW! De ene dag zit je gehurkt boven een squad wc, linkerhand en kommetje water klaar om af te spoelen (gelukkig hebben we zelf altijd zakdoekjes bij zodat we het kommetje rustig kunnen laten staan en helpt het wel dat we sterke beenspieren hebben), de dag nadien besef je weer waarom je op onze toiletten (die met bril) ‘op je gemak zit’…
Op een goeie nacht komen we om 4uur smorgens aan in een dorpje en blijkt dat ons reeds geboekte hotel, helemaal niet vlak bij de bushalte is, maar nog bijna een uur rijden! Tja, daar staan we dan mooi, lekker afhankelijk van tja, van wat eigenlijk?? Komt er iemand langs die toevallig (yeah right!!??) een koets heeft met een paard en die ons voor het prijsje van 8 dollar (belachelijk veel! Kan je al 16 keer van eten!) naar ons hotel wilt voeren. Niet veel keus dus he! Redelijk prinsesgewijs zitten we daar in de koets, terwijl de zon de hemel lichter kleurt en de nacht verjaagt, terwijl wij al schokkend genieten van de vele tempels rondom ons. Bagan staat hier dan ook voor bekend; 100-en tempels, stupa's en shrines, je waant je meteen in een andere wereld. Mijn romantische bui duurde echter niet lang; in mijn gedachten kwam ik van prinsessenkoets al snel bij een koets in de middeleeuwen, zo een waar struikrovers voor op de loer lagen. Maar in de verhaaltjes werd er nooit verteld wat er dan met de prinsessen gebeurde nadat al het manvolk vermoord was… Staat vast dat ik me niet zomaar prinsesgewijs ga laten overmeesteren. Als ze ons goud euh geld willen, zullen ze er iets voor moeten doen! Aha! Dus zat ik de hele rit klaar om uit te kunnen halen wanneer nodig… Terwijl het dus totaaaaal niet nodig was…
Myanmar voelt echt heeeeel erg veilig aan. Niet zo vreemd om uit de mond van deze naieve reizigster te horen misschien? Ojawel, tijdens het reizen ben ik best wel vaak op mijn hoede en probeer ik elke situatie meteen goed in te schatten qua mogelijke gevaarlijkheidsfactor. In tegenstelling tot in Thailand, Indonesie, Australie,… ben ik er redelijk zeker van dat er hier niet zo snel iets gestolen gaat worden. Misschien omdat het merendeel van de mensen totaaaaaal geen idee heeft hoe rijk we precies zijn… En omdat het niet in hun aard ligt, omdat ze boedhistisch zijn (en dus handelen naar hun karma) en omdat ze niet weten wat je met een i-pod moet aanvangen…
In Australie waren het dan vooral de andere backpackers die al wel eens iets konden ontvreemden, en die heb je hier praktisch ook al niet dus ja….
De andere reizigers die we hebben leren kennen tot hiertoe, waren dan ook in de verste verte niet te vergelijken met de 21-jarige zuipende onenightstandzoekende backpacker die ik in Australie bij de vleet tegen leek te komen. Zo zijn we Jozef uit Zuid-Afrika tegengekomen, die al maar liefst 20 jaar non-stop aan het reizen is, meer van de Belgische geschiedenis kent dan wat er in Sesam encyclopedie terug te vinden is, hoogstwaarschijnlijk als miljonair door het leven gaat en een van de meest interessante personen die ik in mijn 31jarig bestaan ben tegengekomen blijkt te zijn. Ook de 31 jarige Amerikaan Matthew slaagt er in om al 4jaar onderweg te zijn door hier en daar te werken als English teacher. Heeeeeerlijk inspirerend!
En door al deze mensen en ervaringen wordt mijn bankrekening met de dag leger en mijn rugzak met herinneringen elke dag voller.
Live your dreams, don’t dream your life!!
Vele glimlachende met kleine spleetpretoogjes groet,
Ange (Lina)
Ontoeristisch genoeg om niet 1 van de zovele backpackers te zijn (lees: bekeken te worden als wandelend dollarbiljet) en toeristisch genoeg om ergens in het midden van de nacht toe te komen en toch nog makkelijk een taxi te vinden. Dat is vaak al zeldzaam in vele andere (Aziatische) landen: daar kom je meestal ergens toe terwijl er een 10-tal tuktukdrivers/ taxichauffeurs zich rondom je verdringen. Als je over de veel te hoge prijs wil onderhandelen, gaan ze gewoon naar de volgende, minder moeilijke toerist. Wel, hier is dit dus niet zo en I love it!
Maar ik loop voor op de zaken. Een 10-tal dagen geleden kwamen we aan in Yangon, de grootste stad in Myanmar. Mochten we credits om naar de hemel te gaan kunnen verdienen met elke keer dat we hier een glimlach op iemands gezicht tevoorschijn brengen, zouden we na dag 1 in Yangon al verzekerd zijn van een VIP plaatsje in de hemel. Tijdens onze verkennende wandeling door de bruisende, van bedrijvigheid krioelende stad, draaiden mensen zich snel om, weg van ons, in een mislukte poging om onopvallend met ons te lachen. Gewoon ‘hello’ zeggen is al genoeg om hen aan het lachen te brengen, een ‘mingduhlabah’ (=goeiendag) zeggen, zorgde voor een steevast lachsalvo bij de mannen, gegiechel bij de meisjes en opgetrokken wenkbrauwen bij de oudjes. Het walhalla voor mensen met standup comedian ambities :-)
1 ding kan van dit volkje na slechts 1 dag wel met zekerheid gezegd worden: ze zijn heel open, puur, nieuwsgierig, supervriendelijk en euh glimlachend. Oeps, dat was niet 1 ding... hihi.
Verder zitten we goed in Yangon: hebben een simpele maar propere kamer geboekt voor de eerste nacht in Cherry Guesthouse voor 20 dollar (dubbele kamer met eigen badkamer met warm water, tv en frigo). Voor ons budget best duur, maar dat is nu eenmaal de prijs die je letterlijk betaalt, nu de economie aan het boosten is hier, de US dollar veel minder waard is dan een paar jaar geleden en nu het toerisme stillaan maar overduidelijk op gang komt.
We beseffen maar al te goed dat het Myanmar dat we NU leren kennen, binnen 5 jaar iets helemaal anders zal zijn. Een extra reden en stimulans voor 1 van mijn lievelingsslogans: Live the Moment!
Some travelstuff:
*** een retro BH gekocht voor een 1300 Kyad (zo’n anderhave euro)! Ok, wel zonder elastiek in het bandje en ja, wel in Madonna piramide vorm, maar het heeft wel iets…
*** zalige theehuisjes op zo ongeveer elke hoek van de straat; ienieminie plastic gekleurde stoeltjes voor peuters (daar zouden wij ze in Belgie althans voor gebruiken), lekkere oplosnescafe met een soort van creamed/sweetend milk (calorierijke melksiroopachtig iets) en dit allemaal voor een halve euro. In en rond deze theebarretjes speelt het mannelijk sociaal leven zich af, wordt er gegokt tussen de monniken en de taxichauffeurs, mengen stokoude charismatische mannetjes zich in het gesprek tussen pubers in schooluniform; heerlijk om te zien.
*** slaapkamer waarvan onze bedden alleen al 80% van de ruimte in beslag nemen.
*** je hebt hier serieus meer inleeftijd nodig dan een strandvakantie, waar je de 1e en de laatste dag met je hoofd nog/al bij je werk/je thuis bent. Hier heb je echt wel minstens een week nodig om in de travelmodus te geraken; loslaten, go with the flow, verwachtingen bijstellen. Vooral dit laatste is belangrijk, aangezien hetgeen je ergens bestelt en voorgeschoteld krijgt, zelden hetgeen is dat je in gedachten had.
*** de plastic business hier bloeit meer dan welig en dan heb ik het niet (enkel) over de ienieminie plastic stoeltjes in de teahouses. Echt zo ongeveer ALLES belandt hier vroeg of laat in een plastic zakje; van de klaargemaakte rijst-lunch tot hun uitgespuwde rode paan-rochel (in de bus dan, anders belandt deze gewoon op het straat).
*** je maakt zoveel mee op korte tijd, dat je je slaap meer dan nodig hebt om al de indrukken te verwerken. Reizen betekent onvermijdelijk ook veel slechte nachten (slapen op de bus met veel te luide kitcherige thaise films op, om 3u30 opstaan om de zonsopgang op het meer niet te missen, slapen op de grond tijdens de trekking,…) en bijgevolg weinig slaap. Gelukkig hebben zowel Lina als ik deze fantastische backpackergave goed (zeg maar optimaal) tot ontwikkeling weten te brengen en kunnen we echt ongeveer overal slapen.
De dagen zijn hier dan ook superafwisselend gevuld: de ene moment betekent 'douchen' met een plastic bekertje koud regenwater uit een teil scheppen en over je kappen, de dag nadien heb je een kamer met hot shower WAUW! De ene dag zit je gehurkt boven een squad wc, linkerhand en kommetje water klaar om af te spoelen (gelukkig hebben we zelf altijd zakdoekjes bij zodat we het kommetje rustig kunnen laten staan en helpt het wel dat we sterke beenspieren hebben), de dag nadien besef je weer waarom je op onze toiletten (die met bril) ‘op je gemak zit’…
Op een goeie nacht komen we om 4uur smorgens aan in een dorpje en blijkt dat ons reeds geboekte hotel, helemaal niet vlak bij de bushalte is, maar nog bijna een uur rijden! Tja, daar staan we dan mooi, lekker afhankelijk van tja, van wat eigenlijk?? Komt er iemand langs die toevallig (yeah right!!??) een koets heeft met een paard en die ons voor het prijsje van 8 dollar (belachelijk veel! Kan je al 16 keer van eten!) naar ons hotel wilt voeren. Niet veel keus dus he! Redelijk prinsesgewijs zitten we daar in de koets, terwijl de zon de hemel lichter kleurt en de nacht verjaagt, terwijl wij al schokkend genieten van de vele tempels rondom ons. Bagan staat hier dan ook voor bekend; 100-en tempels, stupa's en shrines, je waant je meteen in een andere wereld. Mijn romantische bui duurde echter niet lang; in mijn gedachten kwam ik van prinsessenkoets al snel bij een koets in de middeleeuwen, zo een waar struikrovers voor op de loer lagen. Maar in de verhaaltjes werd er nooit verteld wat er dan met de prinsessen gebeurde nadat al het manvolk vermoord was… Staat vast dat ik me niet zomaar prinsesgewijs ga laten overmeesteren. Als ze ons goud euh geld willen, zullen ze er iets voor moeten doen! Aha! Dus zat ik de hele rit klaar om uit te kunnen halen wanneer nodig… Terwijl het dus totaaaaal niet nodig was…
Myanmar voelt echt heeeeel erg veilig aan. Niet zo vreemd om uit de mond van deze naieve reizigster te horen misschien? Ojawel, tijdens het reizen ben ik best wel vaak op mijn hoede en probeer ik elke situatie meteen goed in te schatten qua mogelijke gevaarlijkheidsfactor. In tegenstelling tot in Thailand, Indonesie, Australie,… ben ik er redelijk zeker van dat er hier niet zo snel iets gestolen gaat worden. Misschien omdat het merendeel van de mensen totaaaaaal geen idee heeft hoe rijk we precies zijn… En omdat het niet in hun aard ligt, omdat ze boedhistisch zijn (en dus handelen naar hun karma) en omdat ze niet weten wat je met een i-pod moet aanvangen…
In Australie waren het dan vooral de andere backpackers die al wel eens iets konden ontvreemden, en die heb je hier praktisch ook al niet dus ja….
De andere reizigers die we hebben leren kennen tot hiertoe, waren dan ook in de verste verte niet te vergelijken met de 21-jarige zuipende onenightstandzoekende backpacker die ik in Australie bij de vleet tegen leek te komen. Zo zijn we Jozef uit Zuid-Afrika tegengekomen, die al maar liefst 20 jaar non-stop aan het reizen is, meer van de Belgische geschiedenis kent dan wat er in Sesam encyclopedie terug te vinden is, hoogstwaarschijnlijk als miljonair door het leven gaat en een van de meest interessante personen die ik in mijn 31jarig bestaan ben tegengekomen blijkt te zijn. Ook de 31 jarige Amerikaan Matthew slaagt er in om al 4jaar onderweg te zijn door hier en daar te werken als English teacher. Heeeeeerlijk inspirerend!
En door al deze mensen en ervaringen wordt mijn bankrekening met de dag leger en mijn rugzak met herinneringen elke dag voller.
Live your dreams, don’t dream your life!!
Vele glimlachende met kleine spleetpretoogjes groet,
Ange (Lina)
-
02 Juli 2012 - 09:08
Sofie:
Wauw Ange, weer zo'n fascinerend bericht!! Zalig om je avonturen (zelfs het prinsessenverhaal met de koets) te lezen.
Ik vind het zo fijn dat je je ervaringen weer maar eens deelt met iedereen. Leuk om thuis toch even uit de realiteit te stappen en te genieten van jouw avonturen.
Geniet er nog van, blijf toch wat op je hoede en ik kijk al uit naar je volgende verslagje.
Dikke kus en glimlachje van Verena
xx
Sofie -
02 Juli 2012 - 09:39
Sven:
4 jaar reizen en hier en daar wat Engels aanleren zie ik ook nog wel zitten. Kan je trouwens ook in Rusland doen by the way.
xxx -
02 Juli 2012 - 11:22
Superneef:
Merci vr het prachtig geschreven verslag lief nichtje, en ook om me even 2 minuten in gedachte mee te nemen, terwijl ik hier op kantoor weeral hard aan het doen ben alsof ik belangrijke werk-gerelateerde mails zit te lezen ;) -
02 Juli 2012 - 12:18
Papa En Diane:
weer een fantastisch reisje weliswaar, dus volop genieten maar !!!
wees toch ook maar voorzichtig , je weet maar nooit!
Belangrijk is ook dat we weten dat alles
goed met je gaat, zo kunnen we weer wat verder!
Nog vele kussen en groetjes vanuit
mechelen
papa en diane
p.s.met fortis alles o.k.! -
02 Juli 2012 - 12:18
Papa En Diane:
weer een fantastisch reisje weliswaar, dus volop genieten maar !!!
wees toch ook maar voorzichtig , je weet maar nooit!
Belangrijk is ook dat we weten dat alles
goed met je gaat, zo kunnen we weer wat verder!
Nog vele kussen en groetjes vanuit
mechelen
papa en diane
p.s.met fortis alles o.k.! -
02 Juli 2012 - 19:03
Inge Van De Merlen:
Allez, Angelique. In de 5 jaar dat ik in de Pyreneeën heb gewoond, heb ik altijd gehurkt in een put gescheten en daarna mijn gat met water uit een emmertje (van Dijonmosterd) afgespoeld. Niks is beter dan koud water om de stront eraf te krijgen. In het midden-Oosten hebben ze in de WC's een kraantje met een darm om alles te reinigen. Veel properder dan de kak met papier langs je gatspleet te wrijven zoals wij geciviliseerde westerlingen gewoon zijn, hoor :-))) -
04 Juli 2012 - 19:15
Kelly:
Super leuke verhalen!!! Geniet ervan! Dikke knuf voor jullie beide!!! xxx -
06 Juli 2012 - 14:54
Christel Stevens:
Weer heerlijk meegenieten van je reis fijne collega! Thanks voor de tijd en energie die je erin steekt! Jouw enthousiasme spat van mijn computerscherm af; dit is echt jouw ding hé! Geniet nog vollebak van elk moment en van alle indrukken, emoties, gewaarwordingen.... Liefs en hartelijke knuffel!! -
26 September 2012 - 19:55
Bart Massaer:
Dag Ange,
Na nieuwjaar trekken wij - een gezinnetje met twee kleutertjes - op avontuur door Myanmar. Zoals steeds proberen we ons eerste nachtje te boeken vanuit het thuisland, kwestie van even onder te duiken na een veel te lange vlucht.
Op zoektocht naar meer info over de Cherry Guest House kwam ik bij je verslagje terecht - heel leuk trouwens; het kriebelt al heel erg om te vertrekken...
Wat ik dus wou weten; kan je ons dit guesthouse aanraden? Wat we nodig hebben is rust, familiale gezelligheid, een plaats waar kindjes welkom zijn en een nette eenvoudige kamer voor een budgetprijs... Enige tips?
Geniet nog van het reizen!
Bart
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
