Ontmoetingen als Food for Heart and Soul
Door: Fleurtje
Blijf op de hoogte en volg angelique
08 Juli 2012 | Myanmar, Rangoon
Hellow people!!
Ondertussen weer enkele avonturen verder, onze rugzak aan verhalen weer wat zwaarder. In Bagan zijn we per fiets de oude tempelcomplexen gaan verkennen, om daarna smorgens weer maar eens midden in de nacht op te staan om van het toeristische pad af te stappen en te ontsnappen aan de georganiseerde tours. The tourist track; niet voor ons!
Neenee, wij hebben het hopelijk goede plan opgevat om de lokale slow boat te nemen om 5 uur smorgens om 2 uur later van boord te gaan in Pakokku, een klein dorpje waar er, van horen zeggen, een guesthouse zou moeten zijn. Onder veel kabaal van de plaatselijke bevolking van Pakokku worden we onthaald op het vasteland, weten we na enkele minuten met handen en voeten te onderhandelen zodat we voor een goede prijs zodat de prinsessenkoets uit de jaren stillekes ons naar die beruchte (en enige) guesthouse kan brengen. Het ezelachtige paardje (of paardachtig ezeltje?) blijft maar rijden en rijden en rijden, voorbij nog een schooltje en nog een schooltje (dit was toch een klein dorpje??! Hoeveel scholen kunnen er in een dorp in Buddha’s naam zijn?!). Na een rit die zodanig lang duurde dat mijn billen helemaal lekker in slaap waren tot aan mijn kleine teen, kwamen we aan aan de Guesthouse. Als we hadden geweten hoe ver het was, hadden we wel ietsje milder onderhandeld over de prijs, moeten we toegeven.
Stoppen in Pakokku is de beste beslissing die we hadden kunnen nemen; heerlijk (groot) koloniaal dorp met ultravriendelijke mensen die je van dichtbij willen zien, die een klapke willen maken, die vriendjes willen worden. Heeeeel erg leuk, maar ook best wel moeilijk, aangezien na ‘How are you’ en ‘What is your name’, de conversatie elke keer op het punt komt dat we wat naar elkaar staan te koekeloeren en wat zitten te lachen en dan ‘bye’ zeggen… Op zich best leuk hoor, maar jammer dat we niet iets diepgaandere gesprekken kunnen voeren…
Hoe dan ook: Pakokku is het bewijs dat kleinere dorpjes tussenin meer dan de moeite lonen. Niet door de spectaculaire tempels, door de toeristische attracties, door zijn welvarendheid maar misschien zelfs net door het gebrek aan dit alles.
In de guesthouse waar we verblijven, bij Mia Mia, logeren nog Myanmar jongeren, waar we de avond mee doorgebracht hebben; elkaars nagels lakken, elkaar majoretten/danspasjes aanleren en (K3) liedjes zingen, dit alles terwijl de 18-jarige Pjiu Tan Zin verliefd naar Lina zit te staren.
Hij is niet de enige (jonge) Birmees die vatbaar is voor onze blonde blanke charmes. Nadat we een lekkere koffie zijn gaan drinken (lees: zakje Nescafe met sweetened milk in antieke oma kopjes ), brachten 2 university studenten ons op hun motorbike naar onze guesthouse, toch wel zo’n 2 straten, een 150 meter verder. Terwijl we nog net een hond kunnen ontwijken, bekent hij met een smile waar de Colgate marketer jaloers op zou zijn ‘I’m in love with Lina. And with you. I love Angelina’. 40 seconden later, veilig afgezet bij Mia Mia, zeggen we goodbye, krijgen onze chauffeurs het wat moeilijk en een van hen stamelt iets dat klinkt als de woorden ‘me soooooooo happy now…’. Zijn enthousiasme werkt wel heel aanstekelijk (of kwam dit door de motorbike ride, die sowiso endorfines bij me losmaakt) maar heel eventjes voelde ik me terug een vlinderige university student, hoorde ik mezelf bijna verlegen giechelen tot Lina me er vermanend aan herinnerde dat ze meer dan 10 jaar jonger zijn: ‘Ange, doe normaal!’. En toen werd ik terug ‘normaal’, 31, Westers, logisch, beseffend hoe onbetekenend dit voorval is ‘life-time’-gewijs gezien…
Tijdens een van onze wandelingen in het fascinerende dorpje, wenkte een meisje met een baby op haar arm ons en vroeg mee naar haar thuis te gaan. Daar leerden we haar vader kennen, een voormalig English teacher, die nu nog thuis enkele monks onderwijst. Glimlachend en fier nam hij ons op sleeptouw door Pakokku, leerde ons nog wat zinnetjes, en bracht hij ons bij de Monastry, waar we de kans kregen met de hoofdmonnik te spreken. In deze monastery alleen al wonen er 700 monniken en in Pakokku zijn er nog 2 andere monastry’s. Het is ook in dit dorp waar in 2007 de Saffraan Revolutie begonnen is, waar de opstand bij de monniken begonnen is en vanaf die moment is Pakokku in boedhistische harten heel wat meer dan just another village.
En deze voorvallen, deze fijne ontmoetingen, pure onbetekenende ‘life time gewijs geziene’ momentjes, DAT zijn de zaken die het leven meer betekenis geven, die je innerlijk vuur brandend houden, die je hart voeden.
Myanmar, come with your mind open and you’ll leave with your heart full.
Ondertussen weer enkele avonturen verder, onze rugzak aan verhalen weer wat zwaarder. In Bagan zijn we per fiets de oude tempelcomplexen gaan verkennen, om daarna smorgens weer maar eens midden in de nacht op te staan om van het toeristische pad af te stappen en te ontsnappen aan de georganiseerde tours. The tourist track; niet voor ons!
Neenee, wij hebben het hopelijk goede plan opgevat om de lokale slow boat te nemen om 5 uur smorgens om 2 uur later van boord te gaan in Pakokku, een klein dorpje waar er, van horen zeggen, een guesthouse zou moeten zijn. Onder veel kabaal van de plaatselijke bevolking van Pakokku worden we onthaald op het vasteland, weten we na enkele minuten met handen en voeten te onderhandelen zodat we voor een goede prijs zodat de prinsessenkoets uit de jaren stillekes ons naar die beruchte (en enige) guesthouse kan brengen. Het ezelachtige paardje (of paardachtig ezeltje?) blijft maar rijden en rijden en rijden, voorbij nog een schooltje en nog een schooltje (dit was toch een klein dorpje??! Hoeveel scholen kunnen er in een dorp in Buddha’s naam zijn?!). Na een rit die zodanig lang duurde dat mijn billen helemaal lekker in slaap waren tot aan mijn kleine teen, kwamen we aan aan de Guesthouse. Als we hadden geweten hoe ver het was, hadden we wel ietsje milder onderhandeld over de prijs, moeten we toegeven.
Stoppen in Pakokku is de beste beslissing die we hadden kunnen nemen; heerlijk (groot) koloniaal dorp met ultravriendelijke mensen die je van dichtbij willen zien, die een klapke willen maken, die vriendjes willen worden. Heeeeel erg leuk, maar ook best wel moeilijk, aangezien na ‘How are you’ en ‘What is your name’, de conversatie elke keer op het punt komt dat we wat naar elkaar staan te koekeloeren en wat zitten te lachen en dan ‘bye’ zeggen… Op zich best leuk hoor, maar jammer dat we niet iets diepgaandere gesprekken kunnen voeren…
Hoe dan ook: Pakokku is het bewijs dat kleinere dorpjes tussenin meer dan de moeite lonen. Niet door de spectaculaire tempels, door de toeristische attracties, door zijn welvarendheid maar misschien zelfs net door het gebrek aan dit alles.
In de guesthouse waar we verblijven, bij Mia Mia, logeren nog Myanmar jongeren, waar we de avond mee doorgebracht hebben; elkaars nagels lakken, elkaar majoretten/danspasjes aanleren en (K3) liedjes zingen, dit alles terwijl de 18-jarige Pjiu Tan Zin verliefd naar Lina zit te staren.
Hij is niet de enige (jonge) Birmees die vatbaar is voor onze blonde blanke charmes. Nadat we een lekkere koffie zijn gaan drinken (lees: zakje Nescafe met sweetened milk in antieke oma kopjes ), brachten 2 university studenten ons op hun motorbike naar onze guesthouse, toch wel zo’n 2 straten, een 150 meter verder. Terwijl we nog net een hond kunnen ontwijken, bekent hij met een smile waar de Colgate marketer jaloers op zou zijn ‘I’m in love with Lina. And with you. I love Angelina’. 40 seconden later, veilig afgezet bij Mia Mia, zeggen we goodbye, krijgen onze chauffeurs het wat moeilijk en een van hen stamelt iets dat klinkt als de woorden ‘me soooooooo happy now…’. Zijn enthousiasme werkt wel heel aanstekelijk (of kwam dit door de motorbike ride, die sowiso endorfines bij me losmaakt) maar heel eventjes voelde ik me terug een vlinderige university student, hoorde ik mezelf bijna verlegen giechelen tot Lina me er vermanend aan herinnerde dat ze meer dan 10 jaar jonger zijn: ‘Ange, doe normaal!’. En toen werd ik terug ‘normaal’, 31, Westers, logisch, beseffend hoe onbetekenend dit voorval is ‘life-time’-gewijs gezien…
Tijdens een van onze wandelingen in het fascinerende dorpje, wenkte een meisje met een baby op haar arm ons en vroeg mee naar haar thuis te gaan. Daar leerden we haar vader kennen, een voormalig English teacher, die nu nog thuis enkele monks onderwijst. Glimlachend en fier nam hij ons op sleeptouw door Pakokku, leerde ons nog wat zinnetjes, en bracht hij ons bij de Monastry, waar we de kans kregen met de hoofdmonnik te spreken. In deze monastery alleen al wonen er 700 monniken en in Pakokku zijn er nog 2 andere monastry’s. Het is ook in dit dorp waar in 2007 de Saffraan Revolutie begonnen is, waar de opstand bij de monniken begonnen is en vanaf die moment is Pakokku in boedhistische harten heel wat meer dan just another village.
En deze voorvallen, deze fijne ontmoetingen, pure onbetekenende ‘life time gewijs geziene’ momentjes, DAT zijn de zaken die het leven meer betekenis geven, die je innerlijk vuur brandend houden, die je hart voeden.
Myanmar, come with your mind open and you’ll leave with your heart full.
-
08 Juli 2012 - 08:46
Veronique:
Haha, jij altijd met je jongere jongens, twil weer eens lukken :D
Hou ons maar op de hoogte van al die gekke toestanden daar!
xx Vero -
08 Juli 2012 - 09:24
Erika:
Allee, het ziet er nog altijd even plezant uit! Groetjes aan Lina en Klaartje!
Van de ronde en "gezonde" Erika! -
08 Juli 2012 - 10:08
Sven:
Had je de kans om enkele dagen bij de monniken te verblijven ? Of is het daar een pure mannen-aangelegenheid ? -
08 Juli 2012 - 15:59
Papa:
wéér zeer mooi verhaal.
(vertel me later eens hoe
die hoofdmonnik denkt)
hou jullie goed, xx -
08 Juli 2012 - 17:32
Christel Stevens:
Weer schilderachtige beschrijving van al je heerlijke indrukken en momenten! Wij kunnen zalig meegenieten, thanks! Have fun and big hug!! -
11 Juli 2012 - 12:45
Evelien:
Leuk om jullie belevenissen te lezen.
Wij zijn net terug van Malta waar we meer dan voldoende zonne-energie konden opdoen ( maw ik vond het veel te warm) maar als ik dan zo terug in België ben ben ik blij dat ik mn portie zon al gehad heb! Veel reisgenot on the road!
Evelienx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
