Indiers anders? Neeeeeeeuuuuuhh!!

Naar goede gewoonte laat ik met nog eens goed gaan in mijn laatste blogje, dus ook bij deze trip. Adem eens rustig in, zorg dat je rechtop zit, ontspan je schouders en droom even mee weg.

Deze trip ging duidelijk meer om de contacten dan om de plaatsen, in vergelijking met andere reizen. Hoeveel interessante mensen ik ben tegengekomen en achteraf gezien heeft zo ongeveer ieder van hen me iets geleerd dat op dat moment belangrijk was om verder te kunnen in mijn ontdekking/reis. Een hele verscheidenheid aan mensen, maar als ik zo achteraf de balans opmaak, toch vooral eenzame verkopers en alleenreizende vrouwen. Deze laatste groep vertoont op zich heel wat diversiteit. Zo was er Karin, de Oostenrijkse 47e jarige vrouw die er in slaagt om elke jaar een deftige reis te maken en er ook elke reis heel wat local boyfriends op na te houden. Dan heb je de Zweeds Maria die ergens begin 50 zal zijn, een goede zakenvrouw, die vrijwilligerswerk gaan doen is voor 3 maanden in Oost India en ergens gaandeweg verslaafd is geraakt aan yoga. De praatgrage Scandinavische is ondertussen terug in Zweden, bij haar man en haar drukke job. Tijdens een ontbijt in Kovalem raakte ik aan de praat met de jonge Amy, die er zo extreem Hollands uitzag dat ik mezelf de moeite bespaarde te vragen vanwaar ze was. Toen ze me dan niet begrijpend aankeek, duidelijk niét nederlandstalig zijnde, en zei: you probably think I'm Dutch? had ik door dat ik me heb laten verleiden door af te gaan op het uiterlijk. Oeps! Maar méér hollands had ze er echt niet uit kunnen zien, I swear! Amy is Zuid Afrikaanse en een jaar aan het reizen met haar vriendje. Hij moest vorige week naar huis omdat zijn ribben gebroken waren na een val tijdens het surfen maar zij blijft lustig verderreizen. De 68 jarige Suzanna uit New Mexico die als gepensioneerde leerkracht elke 2 jaar een half jaar reist om te mediteren, om naar interessante workshops te gaan (bij de Dalai Lama his holiness) en tijd voor zichzelf te hebben. Op het strand leerde ik Yasmina kennen. Een vrolijke maar heel onzekere française die er evenjong als ikzelf uitziet maar wel al 40 jaartjes telt. 3 jaar geleden heeft haar vriend het plots gedaan gemaakt, is ze haar werk kwijtgespeeld en gaat ze nu volledig voor kinderanimatrice in het buitenland en het reizen. Ik dacht dat ik de eerste dagen ubercarefull/paranoide was, maar dat was niets vergeleken met haar. Veiligheid boven alles maar je moet wel durven leven he! De dag nadien mijn maatje gevonden: de 33 jarige Michelle from the US. Na een maandje in Sri Lanka reizen met haar echte (!) husband, is ze nu 6 weken alleen door India aan het reizen. Meer om rust te vinden, yoga te doen, te mediteren dan voor het land te zien. Haar man verhuist elke 2 jaar van land voor zijn werk dus zij verhuist mee, houdt ervan nieuwe culturen te leren kennen en tussendoor alleen wat te reizen. Momenteel woont ze in Brussel. De laatste twee dagen bijna volledig doorgebracht met de ietswat vreemde Andres uit Vienna die me een nieuwe kijk op dingen gaf, me aan het lachen maakte en zoveel meer. Hij maakte op zijn 19e zijn eerste reis buiten Europa en ging alleen naar India, waar hij zijn hart verloren is. Momenteel is hij hier aan het werk om een ingenieus internationaal project op te zetten: SPOT PANDA, waar je binnen enkele jaren zeker meer van zal vernemen.
Je ziet: iedereen heeft zijn eigen levensverhaal, zijn intentie voor deze reis. Van 3 weken tot 6 maanden, van 22 tot 68 jaar, getrouwd, (ingebeelde) boyfriend of alleen, van mannenverslindster tot meditationaddict, vertrouwenspersoon tot angsthaas, timide tot spraakwaterval. Me like biodiversity :-)

Voor wie het nog niet wist: er ontbreekt een gen, een stukje DNA, het is er niet, in mijn hoofd. Het gen om mensen te herkennen. De natuur zorgt gelukkig wel dat alles in evenwicht is en heeft me uitgerust met een ingenieus orientatievermogen, erg handig hoor, zo vind ik steeds de weg terug, zoals een duif en een eend en een ooievaar. Minder handig is dus wel het niet-herken-mensen gen. Konijnen, katten, paarden en honden herkin ik dan weer wel zonder enig probleem. Geen wilde konijnen, enkel tamme, bruine, zwarte, gevlekte,.... Maar mensen? Onee! Zelfs mijn eigen zus zou ik niet herkennen mocht ze er niet bijna hetzelfde als mij uitzien. Wat heeft deze bizarre theorie te zoeken in een reisblog? Wel, heel simpel: hoe zou ik dan in godsnaam een Indier herkennen? Ik kon er nachten niet van slapen, kreeg er maagpijn van. Stel, je neemt een tuk tuk (wat ze hier dus eigenlijk een autorikshaw noemen), de driver zet je af en blijft wachten om je daarna terug te brengen. Hoe ga ik hem in hemelsnaaam herkennen? Na 3 nachten woelen over deze mogelijke situatie ben ik tot de conclusie gekomen dat ik gewoon moet zorgen dat ik ergens sta waar hij mij vindt... Oef, toch al één zorg minder... Maar al mijn zorgen waren (zoals zo vaak) voor niets: het lukt me op de één of andere manier gigantisch goed om ze te onthouden en herkennen. Je hebt Kashmiri's, Karnataki's, Nepalezen. Je hebt snorloze Indiers, bebaarde Indiers, en kale indiers. Sommigen hebben een vierkant gezicht, anderen een rond, je hebt langneus en platneus indiers, grote, kleine, dikke en dunnen. Sommigen hebben het mooiste gebit dat je ooit gezien hebt, anderen hebben haaietandjes. En ik houd ze uit elkaar! Ik herken ze zelfs uit de context. En ik die dacht dat je hersencellen afsterven tijdens de vakantie (heb eens gelezen dat je IQ met 5 daalt, elke week vakantie). Maarja, dit is dan ook reizen ipv vakantie he :-)

Indiers verschillen eigenlijk helemaal niet zoveel met ons als we wel eens zouden denken. Het hangt er gewoon van af op welke manier je kijkt en vergelijkt. Het is, net zoals alles dit is, een kwestie van perceptie. Als je zwart wit en/of kort door de bocht vergelijkt, zonder nuances, dan is India bijvoorbeeld veel vuiler dan Belgie. Maar hoe vuil zou Belgie zijn als er vanuit de stad niemand zou opkuisen of vuil zou ophalen? Ahh, een heel pak vuiler dacht ik zo. Eerst zou je kunnen concluderen dat India vuil is (wat grotendeels klopt) en dat Indiers vuil zijn (wat al een heel pak minder correct is) en tenslotte zou je ervan uit kunnen gaan dat Indiers vuil leuk vinden (wat helemaal NIET klopt). Bekijk de reclame hier maar eens van afwasmiddel, of de slogan van shampoo. Iedereen hier streeft er, net zoals wij, naar om proper en mooi te zijn. Alleen is het voor Indiers moeilijker te realiseren dan voor ons. Gelukkig zijn ze sneller tevreden dan wij en daardoor waarschijnlijk ook minder snel depressief...
Ander voorbeeld van perceptie: het onophoudelijke staren. Als je hier rondloopt zou je wel eens kunnen denken dat die Indiers geen manieren hebben, zo staren, de viespeuken. Maar als je dan een beetje nuance brengt in je gedachten, en dit beeld naar een westers equivalent vertaalt: hoe zou een westerse man in gezelschap van zijn maten op het strand kijken naar een lekkere griet die met een ienieminie stringske, goedgevormde boezem wat in het water aan het rollen is terwijl ze lacht en met haar tong over haar lippen gaat? Voor alle duidelijkheid: dat was ik dus niet aan het doen, maar aangezien vrouwen hier nooit in bikini of zelfs in badpak op het strand komen, kan ik me voorstellen dat een bikini witte griet hetzelfde beeld is voor een Indische man als bovenbeschreven beeld voor een westerse man.

Uiteraard zijn ze wel wat anders: mijn voeten zouden al lang vol blaren staan mocht ik zolang op gloeiend hete kolen, euh asfalt lopen op mijn blote voeten. Ik zou al helemaal uitgedroogd zijn door het weinige water ze drinken (zelfs nu soms, terwijl ik bijna dagelijks een zakje ors door mijn water doe). Mijn huid zou zo rood als een Indiaan (hihi) zien mocht ik zonder zonnecreme rondlopen (zelfs met zonnecreme, helaas...). Mijn gezicht lijkt dan ook superbruin van op een afstand gezien. Als je dichterbij komt, zie je dat het aantal sproeten gevertienvoudigd is, wat zorgt voor een bruin effect. Dat kennen ze hier niet echt, sproetjes. Heb dan ook al een paar keer de vraag gekregen wat er mis is met mijn huid...

Motorbike diaries part III
Daguitstap 3 met de motorbike en weer pareltjes van momenten. Nu ik het rijden wat beter onder de knie heb, is er absoluut geen stress meer, enkel genieten. Het rijden is op zich dan ook allesbahalve moeilijk. Wat het moeilijker maakt is dat locals precies allemaal een instructie + handleiding gekregen hebben om JOUW aandacht te trekken, waardoor je minder efficient putten in de weg kan ontwijken. Ook je sjaal tijdens het rijden op zijn plaats houden om vooral geen spoortje decolté publiekelijk te maken, zorgt voor extra moeilijkheid. En oja, ik heb mijn mening over het neverending toeteren ondertussen al grondig herzien: het getoeter is geniaal! Omdat zowel auto's, motto's als scooters ongeveer even snel rijden, is het handig als iemand toetert als hij je gaat inhalen. Alleen moet ik mijn gehoor iets beter ontwikkelen zodat ik het getoeter beter kan localiseren en dus minder moet reageren op AL het getoeter.

Leuk aan de motoritjes is sowiso dat je niet weet wat er je te wachten staat. Zoals toen ik van de grote weg afging en in een dorpje terechtkwam, waar de vrouwen met grote kannen aan het wachten waren op water. Omdat er maar geen regen komt, voorziet de overheid (gratis?) water voor de gezinnen, door langs te komen met een grote tank die dan de kannen en teilen vult, 3x per week, kwam ik te weten na een kort babbeltje. Na enkele minuten wil er een vrouw een baby (ben niet zo goed in schatten, maar te klein om te stappen, dus minder dan 1 jaar?) in mijn handen duwen. Omdat ik A) onhandig ben in het algemeen, B) onhandig ben op de motorbike en C) mega onhandig ben met kinderen, doe ik het teken van 'no no, it's ok'. De vrouw probeert nog eens en ik wil afstappen om het kind dan maar aan te nemen, maar ze zegt weer vanalles onverstaanbaar en dan zegt er een meisje dat het de bedoeling is dat ik het kind meeneem voor een toertje op de motorbike. Euh??? wat? waar? hoe? Een kind van een jaar of 8 dat zich kan vastklampen aan mij of iets anders, dat weet hoe het moet meerijden, ok, maar een baby? Dacht het niet! Het was wel lang geleden dat er nog eens iemand zoveel vertrouwen in me had... In dit geval helaas té veel...

ANGEL-like
Enkele dorpjes verder reed ik een vissersdorpje binnen, waar de taxichauffeurs en kinderen al meteen vanalles begonnen te roepen, eerder wat beledigend, oneerbiedig dan nieuwsgierig vriendelijk. Omdat ik toch best wat oppas met het alleen ronddolen door halfverlaten vissersdorpjes vol moslimmannen die misschien wel te lang alleen op zee gezeten hebben, was ik van plan terug te keren, maar toen ik een mooie grote witte kerk passeerde, besloot ik toch eerst even een kijkje te nemen. Ik ging heel sneaky langs de zijkant zodat ik onopvallend me bij de rest op de grond kon zetten. De vrouw naast me schrok duidelijk dat ik er was, waardoor de 5 vrouwen errond ook geschrokken in mijn richting keken wat dan op hun beurt weer de cirkel van vrouwen daar rond allarmeerde dat er iets niet pluis is. Deze wave verspreide zich zo door de kerk tot een 10 tal meter voor het altaar (ik zat helemaal vannachter) waardoor ik me toch wel redelijk behoorlijk volledig geviseerd voelde. Het was duidelijk een katholieke kerk, maar toch hadden al deze vrouwen (de mannen stonden achteraan rechtop) een sluier om hun haar. Lang leve de sjaal die buiten mijn decolté verbergen ook als sluier kan dienen waardoor ik toch al iéts minder aandacht trok. Ik heb uiteindelijk ongeveer een uur de misviering bijgewoond, waarbij we hebben gezongen, handen op je buurs hoofd gelegd hebben, op onze knieën gebeden hebben, staand in onze handen geklapt hebben en de viering beïendigd hebben met een kruisje en een zegening van de pastoor. De kerk was volledig wit, maar vanbinnen waren de muren en het plafond hemelsblauw met wolkjes en engeltjes. De muziek ging van uitbundig, intens tot dramatisch (zware orgelmuziek met veel bass en donder en veel haleluja's). Interessante ervaring!
Ook deze keer kon ik wéér een glimlach doen verschijnen door mijn naam te zeggen: angelique (like an angel) gabriella (euh een engel?). Mijn achternaam heb ik even achterwege gelaten, deed er op dat moment niet toe dat maas met dubbele aa afkomstig is uit Maastricht en dat het in Belgie altijd mAEs is... Zou ons te ver gebracht hebben in het gesprek.
Zo overdag heerlijk rondtoeren met moto, het lokale leven bekijken en deels beleven, in combinatie met mijn buddies Michelle en Andreas om s avonds gezellig te gaan eten en over onze dag te babbelen bij een lekkere Shahi Korma. Goed evenwicht!

Ik heb hier dan ook echt een evenwicht gevonden in mezelf: een evenwichtig gezond ritme om te leven. Tegen 6 uur word ik wakker, probeer ik wat te mediteren, doe ik wat pranayama enmet yoga op het strand of op de rooftop van mijn guesthouse, met exotische vogelgeluiden op de achtergrond en eekhoorns in de buurt. Daarna, als de zee nog redelijk plat is, ga ik een kilometertje zwemmen en hierna ben ik helemaal klaar voor de beste fruit muesli yoghurt honey, met de supervriendelijke tibetaanse kelners. Overdag is het kwestie van niet teveel in de zon te komen (motorbike, massage, schrijven, lezen en dutten) om dan tussen 4 en 7 te chillen op het strand, wat te jongleren, vriendjes te worden met honden en te babbelen met de mensen rondom je, met wat djembeegeluiden op de achtergrond, de arenden boven ons in de lucht en de vele Indiers spelend in de golven. Dit ritme van leven past beter bij mijn lichaam dan een hele dag vanalles doen (en ik heb het niet zozeer over de activiteiten, dan lijkt het me logisch dat dit leven aangenamer is), maar eerder het ritme en de dagindeling: vroeg opstaan, vroeg gaan slapen en een break in het midden. Gevoelsmatig zou ik een dag niet indelen als 24 uur waarvan je 8 uur slaapt, maar eerder een dag van 6 tot 14 uur (8u), 2 uur slaap/siesta en dan deel 2 van de dag van 16 tot 22u. En hier doe ik dat gewoon. Niet 1 dag, maar 2!
Uiteindelijk leven we allemaal volgens de zonnekalender (die by the way niet helemaal klopt), ondernemen we evenveel in de winter als in de zomer, werken we evenveel uur in de winter terwijl ons lichaam van nature het eerder rustiger aan zou doen, meer binnenshuis en dat voel je wel aan je energiepeil. Gaandeweg zijn we ergens verleerd volgens je eigen ritme te leven. Zoals je bij de ayurveda (letterlijk: leer van het leven) 3 types van mensen hebt, die iedereen een soort van ideaal dagritme hebben (vata staat best op tussen 6 en 7 bv...), zo heeft eigenlijk iedereen zijn eigen ritme waarbij hij het best functioneert en je dus meer energie overhoudt en minder ziek zal zijn. Jammer dat de huidige economische situatie hier totaaaaaal los van staat....
Interessant om meer te leven volgens de seizoenen, waar ik het nu niet over ga hebben, brengt ons nog verder dan Indiers het verschil uitleggen tussen maes en maas.

Hoe dan ook: deze weken in Varkala zijn een soort van gezondheiskuur geweest, zonder dat dit initieel het plan was: geen frisdrank, geen alcohol, (uiteraard) geen vlees, veel fruit, veel bewegen, buiten zijn, lezen, engels spreken, genoeg slapen, geen stress, ... héérlijk. Meer dan een luxe zou ik het een kado'tje voor mezelf noemen.

De laatste dagen waren extra heerlijk, dan geniet je zo mogelijk nog meer omdat je weet dat binnen enkele dagen je weer in je oude leventje stapt. Maar ik moet toegeven, in tegenstelling tot mijn andere reizen, zie ik er niet tegenop terug naar huis te gaan, want ik weet dat ik nu ook thuis ga leven vanuit mijn hart, in mijn ritme. Mede dankzij India.

Ik raad India dan ook echt aan iedereen, echt iedereen aan! Behalve aan diegene die niet van grote loslopende sociale honden houden... Of aan diegene niet tegen starende mannen kunnen... Of ook niet als je je ergert aan rochelen, overdadig beenhaar bij vrouwen, massa's afval, nooit op tijd toekomende bussen. Als je een heel heel propere kamer verwacht, of proper bestek of een rekening op restaurant die klopt of mangojuice zonder toegevoegde suiker, is het geen goed idee om naar India te komen. Maar ja, deze kleine minderheid moet dan beter gewoon thuis blijven en alles zelf doen en best ook niet teveel buitenshuis komen of vertrouwen op anderen.

Om deze travelblog wat extra travelinformatie-punten te bezorgen:

TOP 5 things to do/see in India
1. motorbike ride
2. local supermarket
3. taking trains (Trivandrum - Varkala: sleeper 60 rupees, 1euro)
4. vegetarian food ( vegetable shaki korma) + eten met je rechterhand
5. Varkala - Jicky's Guesthouse (600 rupees/night)

TOP 5 things not to do/see in India
1. in bikini op willekeurig strand gaan zitten
2. vergeten af te dingen
3. Indiers een knuffel geven (ALTIJD een hand!! rechts)
4. lokale bus nemen (zoooo gevaarlijk)
5. je zaklamp vergeten als je s avods op stap gaat

TIP 5 to survive
1. ORS (oral rehadration salt: oplospoeder tegen uitdroging) en/of multivitaminentabletjes (omdat je die liters water na een tijdje beu raakt)
2. sjaal wherever you go (in een kerk als sluier, over je blote schouders in tempel, als sarong op het strand, als kussen in de trein)
3. wiggle (handig als iemand je iets vraagt: niet ja, niet nee en beter dan weer een 'maybe')
4. zaklamp, deet, talkpoeder en eigen slaaphoes meenemen
5. fake trouwring drage

TIP 5 things to buy
1. stof voor sari, tafellaken,...
2. mix van dosa deeg
3. kruiden (masala!)
4. teenring
5. himalaya producten (shampoo, eye cream, maskertjes, lippenbalsem,...)

Gekste dingen die ik gezien/gehoord heb:
* een russisch meisje vertelde me dat ze midden in de nacht opstond om naar het toilet te gaan en dat er een naakte Indier op de grond naast haar bed aan het slapen was. Toen ze begon te roepen is hij via het balkon snel gaan lopen. (???)
* Andy ontdekte tijdens een middagwandelingetje op het populaire strand in Varkala een Indier die aan het masturberen was en toen Andy hem raar aankeek, werd hij zo bleek als een gedroogde bananenschil, ondertussen bleef hij lustig/rustig verderdoen terwijl hij met zijn andere hand het teken deed dat Andy weg moest gaan (Andy heeft niet gezien welk hand hij voor wat gebruikte).
* laatst kwam er een Indische non in tenue van de trappen van de klif naar het strand met een surfplank op haar hoofd! Ja, echt! Enkele Australiers hebben een project opgezet om weeskinderen en kinderen met heel verschrikkelijke jeugdherinneringen te leren surfen zodat ze toch ook goede herinneringen later zullen overhouden aan hun jeugd. Dit project gaat uit van katholieke organisatie, vandaar...
* volgens mijn hebben de Indiers het woord 'supervising' uitgevonden: overal waar je kijkt staan er werknemers rond te kijken om te zien of alles goed gedaan wordt...
* Indier met T-shirt: I'm maybe not perfect, but at least I'm not fake (heeft een punt)

BACK TO NORMAL ** WHAT IS NORMAL?
laatste vlucht van Doha naar Brussel en wat een immens ander gevoel dan de vorige vlucht vanuit Doha (naar Trivandrum). Toen vol verwachting, nieuwsgierig naar de mensen die ik ga ontmoeten, hoe gaat het er zijn, gaat het me lukken alleen? Nu is het nieuwsgierigheidsgevoel al bijna terug naar normaal westers niveau afgenomen, neigend naar onverschilligheid. In India zit je in de trein, kijk je nieuwsgierig rond, stel je vragen, waarom dit? waarom zo? In het vliegtuig richting huis doet iedereen alsof hij druk bezig is, zit 80% met oortjes van mp3 in zijn oren, is niemand geïnteresseerd in wat er rondom hem gebeurt. En dit heeft enkel te maken met hoe jij beslist in het leven te staan. Loop je door een straat en kijk je enkel naar de stenen voor je op het voetpad en de huizen naast je of verruim je je blik, speur je de horizon af, ontdek je hoe mooi de gebouwen zijn om je heen? Het is zoals het archetype 'cobra' bij de yoga: die staat ervoor dat je je wereld verruimt door je hoofd en borstkas van de grond op te heffen. De les dat de cobra ons leert is: verruim je blikveld, heb de kracht om deze nieuwe omgeving te aanvaarden en je aan te passen. En dat kan je doen (of de cobra tenminste) door je oude vel af te werpen, ofwel je niet vast te houden aan wat je weet en doet en ziet op deze moment.
Ik hoop alvast dat het me lukt deze nieuwe blik op dingen te kunnen behouden eens ik terug ben. Ook al weet ik zo ongeveer wel hoe mijn dag er zal uitzien, met toch te kunnen laten verrassen, toch nieuwsgierig te blijven naar wat de dag me brengt. Want het is net dit gevoel waar ik zo van houd. Niet voor niets ben ik een ochtendmens en hou ik van de lente: op deze momenten voel je haast dat alles nog mogelijk is, dat je fris uitkijkt naar wat komen zal.

Ikzelf weet nu nog meer dan zekerder dat reizen deel van mijn leven gaat blijven. Zo eindigt ongeveer elk laatste verhaaltje van eender welke reis. Maar meestal eindig ik met 'ik hoop dat ik nog veel kan reizen'. Nu is het een zekerheid: ik blijf reizen. Zodat ik de travelersspirit nooit of te nimmer kwijtraak.

***************************************************************************************************************************
Met mijn voetjes extra versierd met enkelbandje en teenring,
met blik die momenteel zo ruim is dat ik mijn achterhaar kan zien
met een rugzak gevuld tot aan de nok met wierrook, sari's, supermarkt stuff,
met een hoofd volledig fit van het vele engels horen, spreken en lezen en de vele kopstanden uiteraard
met een hart gevuld met geluk, mooie momenten en een zeer hoge dosis dankbaarheid
keer ik terug naar huis, blij met hoe het was, hoe het is en hoe het zal zijn.
***************************************************************************************************************************

Dank jullie allemaal om me te volgen, doet me echt ontzettend veel plezier dit te zien. Net zoals je reist voor jezelf, schrijf ik ook voor mezelf, maar leuk als andere mensen er ook iets aan hebben .Ik ben nu eenmaal een deel-persoon :-)


Geniet van de lente, van wat de dag je brengt, laat je verrassen en zeg eens wat vaker 'ja' op voorstellen van anderen :-)
YES MAN!