Backpackers uitgestorven??!

Ik start mijn Indonesië trip in Jakarta, de hoofdstad van de eilandengroep, gelegen in Java, ook wel de tuin van het Oosten genoemd. Mijn eerste indruk van Indonesie gelinkt aan tuinen, is vooral het gebrek eraan. Het lijkt wel of elk plaatsje benut wordt; als iets wat door zou kunnen gaan voor een huis, iets dat vaag doet denken aan tuin of als stort, maar meestal een combinatie van deze drie. Java, de place to be voor iedereen die op zoek is naar cultuur, grandioze landschappen, avontuur en legendes, aldus de reisgids. Mooi! Dit allemaal kan enkel wanneer basisbehoefte 1 voldaan is, dus ik trek naar de lobby voor een ontbijtje.

Breakfast one in 30euro hotel, wat toch een zekere verwachting schept, valt vies tegen: een palmblad met rijst en een gekookt half ei in. Oja en koffie. Gewoon koffie. suiker en melk schijnen ze niet te hebben, zelfs niet in de keuken, en aangezien ik al volledig in de travelmodus ben(lees: handen en voeten gebruiken om je verstaanbaar te maken), ligt het niet aan een communicatiefout, maar eerder aan gebrek aan ... hm empathie? Geld? De wil om klanten goeie koffie te serveren? Nou ja... Net alsof een mens ontbijt en koffie nodig heeft als er buiten een stralend zonnetje op hem (in dit geval haar) zit te wachten. Correctie, de zon stààt al te wachten: net 8u en de zon staat al zo hoog als die bij ons in de winter maar nét haalt op het hoogste punt van de dag. En terwijl ik daar een 8tal minuten sta te wachten op de taxi, onder de staande zon, met factor 55 (!!) op mijn wintervelletje, slaag ik erin om toch tegen een roze gezicht en roze armen aan te kijken wanneer ik mezelf zie in de spiegel van de ladiesroom in Jakarta Airport. Dat belooft! Op naar volgende bestemming: Yogyakarta, in Oost Java.

Breakfast two in 10euro guesthouse gaat me al een pak beter af: na wat zout losgepeuterd te hebben uit het zoutvatje en na de 2 lieve mierenvrienden uit mijn bord geblazen te hebben, smaken de scrambled eggs me heerlijk! Nadat de gruis van de koffie gezakt was, de verdrinkende mier gered en de 4 candarelletjes in de koffie opgelost waren, was deze best euh naar koffie smakend :-)

Gelukkig is er een blokje verder een verwennerij dat het niet mooi meer is, ik krijg er al spontaan een grijns van op mijn roze gezicht: Via Via restaurant. Hmmm, en het mooie is dat ik nog niet helemaal gewend ben aan deze prijzen, waardoor ik steeds extra gelukkig ben na het mentale omrekenen. Zeg nu zelf: 27 000 voor een sla'tje geitenkaas en avocado klinkt dan ook belachelijk veel, terwijl dit toch maar een 2euro is. JOEPIE maal 2!

Waar ik niet onderuit kan is het besef dat de tijd van de backpackers zoals ik die heb leren kennen bij mijn eerste backpackreis met Lander naar Thailand in 2005, volledig voorbij is. (low budget, lonely planet in de hand, zien waar je belandt, rugzak op de rug, makkelijke reiskleren (lees: hippiestuff), afgesneden van de wereld (en daar blij om zijn), met dagboek locale koffie drinken en fototoestel zuinig bovenhalen van tijd tot tijd).
De euh nieuwe backpackers reizen vol comfort, huren prive chauffeur, dragen make-up alsof ze naar de Pretty People Party in Carré gaan, gekleed in topjes die op huidige bestemming eerder voorbehouden worden voor hm straatwerkers, if you know what I mean. Dagboek en fototoestel zijn vervangen door Ipad, die lustig bovengehaald wordt om de meest artistieke foto's mee te maken en zo veel 'likes' te behalen (dienden foto's niet als herinnering in plaats van als piece of art) en van een rugzak is nog maar zelden sprake.
Zoals ik dat met wel meer dingen heb, heb ik het toch wat moeilijk met het mentale afscheid van het concept backpacker.... Reizen om het werk achter te laten, de mails onbeantwoord in je mailbox te laten en om de paar weken het thuisfront te laten weten dat je still alive bent, those days are over... Snik....

Ikzelf moet misschien niet al te veel zeggen, aangezien ik hier nu op mijn (weliswaar crappy) notebook aan het typen ben en ik tijdens mijn eerste échte dag in Java, nog helemaal ondergedompeld was in mijn werk: massage laten doen en dan meditatieles gaan volgen :-)
(oh ik ben zo blij dat ik niet meer voor de Post werk!! Maar dan was de kans heeeel klein dat ik hier met het werk zou bezig zijn. Onee, dan was de kans gewoon minimaal dat ik 'zo lang' weg kon...)

Gelukkig kan ik tussen het researchen voor het werk door (lees: massages laten doen en yoga volgen, minstens even leuk als bijvoorbeeld massages en yoga geven) nog wat tijd vrijmaken om het indonesische meisje van het restaurant te helpen met haar au pair application in het Frans, om een praatje te slagen met een taxichauffeur en zo te weten te komen dat hét toeristische hoogtepunt niet voor meteen zal zijn: Borobodur tempelcomplex zal nog een tiental dagen gesloten zijn door de vulkaanuitbarsting vorige week. Deze relatief kleine natuurramp (vergeleken met de zwaarste vulkaanexplosie in 1815, waarbij 90 000 doden vielen) zorgde er wel voor dat de straten hier helemaal onder de asse liggen. Speciaal.... Hopelijk heeft Java het weer even gehad met vulkaanuitbarstingen, al is het risico nog steeds groot, aangezien er een 35 zeer actieve, nauwelijks berekenbare vulkanen zijn op Java alleen al... Spannend!

Net zoals mijn dagje hier wel eens zou kunnen verlopen, aangezien ik ben opgestaan met een Yes Man feeling (check de gelijknamige film zeker eens met Jim Carrey om te weten te komen dat door op alles 'ja' te zeggen, je veel fijnere dingen meemaakt dan wanneer je het niet doet). Dus toen de sim-kaart verkoopman zei dat er een mooie gratis (!) tentoonstelling is die enkel vandaag is en me vroeg of ik daar niet naartoe zou gaan, zei ik dan ook meteen: Yes! (om erna toch maar even te checken dat vervoer naar daar niet extreem duur is en dat je niet verplicht bent iets te kopen en of het echt geen inkom was, gezond sceptisme is écht wel nodig bij het reizen, zeker als je van nature uit eerder naïef ingesteld bent). Na deze 'yes' volgde er nog een 'yes' en sprong ik achterop een motorbiketaximan. Deze not-yesman antwoordde dan ook 'No, you don't' toen ik hem vroeg of ik een helm nodig had. Hij zal er waarschijnlijk van uitgaan dat ik een goeie beschermengel heb. En ik hoop dat hij gelijk heeft.

Blijkbaar had ik de helm inderdaad niet nodig. Hij wel en dan niet enkel als hoofdbescherming maar meer nog als regenbril. De tentoonstelling is inderdaad gratis (en is dan ook meer een winkel dan een tentoonstelling, adder gevonden!) en zo wordt ik meteen ondergedompeld in de wereld van Batik, waar deze streek bekend voor staat en ontdek ik meteen dat Batik een kunstvorm is en dus niet enkel is voorbehouden voor hippiekleding, je weet wel, van die kleurrijke t-shirts met rimpellijntjes en cirkels. Klaar om de 'tentoonstelling' te verlaten, maak ik de driver wakker die onder de inmiddels grijsgeworden hemel ligt te slapen (I love this guy and public naps!), onze motorbike wordt opgeslokt door het verkeer door de vele kleine straatjes, terug richting Jalan Prawirotaman, de buurt waar veel backpackers verblijven. Na enkele minuten kunnen we niet anders dan gaan schuilen: na minder dan één minuut na de eerste druppel valt de regen letterlijk als bakken uit de lucht en zie je letterlijk geen hand meer voor de ogen. Na een kartier wordt het duidelijk dat de hemelsluizen niet meteen van plan zijn terug dicht te gaan en stemt de driver erin toe om heel rustig toch door het stortbad te rijden. 'Geen hand meer voor de ogen zien' is hier wel heel letterlijk te nemen: met een hand boven mijn ogen zodat de stekende regen mijn ogen niet genadeloos doorpriemt, zie ik amper mijn hand. Het verkeer dat aan hetzelfde tempo haastig blijft voortbewegen in het oog houden is dan ook haast onmogelijk dus vertrouwen in de driver is het enige dat ik kan doen, met het hopelijke bestaan van een beschermengel in mijn achterhoofd. Enkele straten voor we aan de guesthouse komen, houd de regen even plots op als hij begonnen is, kan ik terug mijn hand voor mijn ogen zien, samen met vluchtende ratten op de straten en kerende indonesiers op de voetpaden. Eerste gedachte is voor de hand liggend 'toch ook niet de moment om zo midden in een stortbui de stoep wat te gaan schoonvegen?', maar, snel van begrip als ik ben, had ik een seconde of 2 later door dat het wel degelijk dé moment is: ideaal om de as die hier overal nog ligt van de vulkaanuitbarsting, weg te keren. Water dient niet enkel voor meer Saucha (puurheid) in je leven volgens de yoga leer, maar ook voor meer puurheid (lees: minder modder) in het straatbeeld. Yoga in daily life.
Conclusie van de dag: wie beweert dat ons Belgie hét regenland bij uitstek is, heeft het dan zeker en vast NIET over de intensiteit van de buien, zoveel is zeker!!

Bloed kruipt waar het niet gaan kan en aangezien yoga toch een beetje in mijn bloed zit, kruipt het inderdaad, alle richtingen uit, alsof je op een mierensnelweg stapt en zo is het dat ik mijn laatste dag in Yogyakarta yoga zal geven in Via Via. En jaaaaaaaa, ik ben superenthousiast!!!!
Mojo Yoga goes international **proud**