Nachtmerrie wordt droommmmhhmmmmmm

Eigen leven leidende plannen, mentale pictures en vrijheid

Na één weekje voel ik me al helemaal ingeburgerd in Yogyakarta, half opgenomen in de Via Via crew en heb ik het toch wat moeilijk met afscheid nemen. Na enkele reisopties afgewogen te hebben, heb ik nog geen 12uur voor het opstijgen van het kleine Lion vliegtuigje, het ticket geboekt. One Way tot Denpasar, Bali. Nog 12uur om afscheid te nemen van Yogya, Java. De laatste keer muesli fruit yoghurt honey, mentale afscheid van de intussen toch al vertrouwd geworden straten en winkeltjes, laatste knikje naar de stokoude buurman die van 's morgens vroeg tot 's avonds laat gehurkt in het straatje van de guesthouse zit met een geheimzinnige smile, een laatste hartelijke glimlach naar het madammeke van het fruitstalletje achter de hoek,...En zo besef ik weer dat reizen meer dan anders, een oefening is in loslaten, in verdergaan. Ik kan ook blijven, maar dan komt er ook niets nieuws in de plaats natuurlijk. Als je doet wat je altijd gedaan hebt, zal je hetzelfde krijgen als je altijd gekregen hebt. Loslaten om nieuwe dingen toe te laten. Zoals ik tijdens mijn yogalessen al wel eens aanhaal: uitademen is afstand doen van wat we niet meer nodig hebben (koolstofdioxide) waardoor er ruimte ontstaat voor nieuwe voedende dingen toe te laten (zuurstofrijke lucht bij de inademing). Heel natuurlijk proces! Klaar om bladzijde om te slaan en te beginnen aan een nieuw hoofdstuk ik mijn reisverhaal:

Hoofdstuk 2: BALI

Indruk 1 -----aangekomen in Denpasar, onderweg naar Ubud, uurtje noordelijker-------
begrijpelijk dat er zo'n 10 000x meer toeristen naar Bali gaan dan naar Java:.
Het wemelt hier van de fotogenieke plaatsjes en het eiland is in die mate vertoeristerd dat aan alle westerse behoeften voldaan kan worden. Like being at home far away...

Indruk 2 -------aangekomen in Ubud--------
ik wil hier zo snel mogelijk weg! Wat een massatoerisme!
Blijkbaar is de mate van vertoeristering een beetje uit zijn voegen gebarsten de afgelopen jaren.

Tijdens mijn laatste biertje in Yogyakarta vertelde ik nog aan Matt en Hanne waarom Myanmar zonder twijfel het hoogste staat op mijn travellijstje,: de balans. Balans tussen het aanwezige toerisme en het gewone (traditionele) leven. Je komt als westerling in een vreemd land, waar ze je nieuwsgierig ontvangen en met een zekere trotsheid en openheid betrekken in hun daily life. Ze passen zich niet aan aan de noden en wensen van de toerist, zodat jij je van nature aanpast aan hen en als het ware in hun leven ritst. De volgende fase gaat hoogstwaarschijnlijk zijn dat ze ontdekken dat sommige mensen veel geld over hebben om het hen nét iets aangenamer te maken en voor je het weet, eet je elke avond je westerse lievelingseten en drink je niets anders dan cafe latte's, european style, neem je een riskja om tot de volgende straat te gaan want het is toch zo goedkoop en... Wat zo ongelooflijk jammer is. Je mist de drankjes met kiwipitjes (die er meer uitzien als kikkerdril), je laat je niet meer verleiden tot straatstalletjesnoedels voor 0,30eruo want waarom zou je diarree riskeren als je pizza margeritha kan eten voor 2 euro, vanuit de riksja mis je de spelendende kindjes in het schooltje achterin.
Hier in Ubud is de balans (voor mij) duidelijk vééél te veel aan het overhellen naar de andere kant, de kant waardoor Bali meer op Disneyland begint te lijken. Het lijkt wel of de tempels hier als voornaamste functie hebben dienen als fotoachtergrond dan als plaats om te bidden en eren; het lijkt wel of de rijstvelden aangelegd zijn als pittoreske omgeving van het hotel en niet zozeer functioneel. Zelfs het familiehotelletje Ina Inn aan Jalan Bisma, waar ik een viertal jaar geleden verbleef (eerst met zusje Brid en vriendinnetje Lynn, daarna met travelbuddy's Jelle en Jurgen), valt nu buiten mijn budget, al is het een beetje in verval geraakt. Heel vreemd om te zien wat op zo'n relatief korte tijd allemaal veranderd is... Waar Ina Inn wat meer achterin lag, is dit nu het begin van een nieuw aangelegd padje met aan beide kanten haast identieke hotelletjes die er allemaal uitzien als ware ze in de tijd van Angkor gebouwd (wat niet is, en dat weet ik uit goeie bron: my memory), wat zorgt voor een fake authentiek gevoel bij de nieuwe reizigers. Een beetje bestudeerd nonchalant zou mijn huisgenoot en travelbuddy Lina zeggen.

Jullie telepathische geest bereikt me op voorhand al tot hier, 8° ten zuiden van de evenaar, en ik zal jullie vraag dan ook meteen beantwoorden.
De reden waarom ik het islamitische Java ingeruild heb voor het Hindoeïstische toeristische Bali, is deels om meer yoga te kunnen doen, het aanbod in Java was meer dan teleurstellend (lees: onbestaande). De tweede reden is het opzoeken van enkele dagen social time, samen met Charlotte, een vriendinnetje van thuis.
Tijdens mijn alleenreizen staan mij sociale activiteiten op een heel laag pitje: geen wilde party's, nachtelijke zwempartijen of bieravondjes. Hoe heerlijk ik het vind om mijn natuurlijk ritme ook hier door te trekken: vroeg gaan slapen, geen alcohol, vroeg opstaan en vol verwachting en energie aan de dag beginnen. Maar omdat ik in de fleur van mijn leven ben en ik nog steeds een sociaal wezen ben, wil ik in deze reis toch ergens wat ruimte houden voor social time. Na deze overload aan russen, bier, winkeltjes en pizzaketens, kan ik daarna genieten van naar lucht te happen in niet toeristische Oost Bali en terug in mijn natuurlijk ritme over gaan om de balans te vinden voor mezelf tussen sociale 'losse' tijd hier en quality me time met tijd voor wat reflectie, meditatie, lezen, yoga en meer introspectie. Hopelijk vind ik evenveel balans als de kleine gekko's boven mijn hoofd, die schijnbaar zonder moeite hangen, vangen en eten. Amazing!

Enkele dagen later en enkele straten verder, heb ik intussentijd gelukkig mogen ontdekken dat de tempels hier echt nog wel hun oorspronkelijke doel dienen (oef!), dat de weinige rijstvelden die er zijn, er eerst waren en dus niet aangelegd zijn voor het visuele aspect. Wanneer ik mezelf de 3e dag in Ubud overtref in vroeg opstaan (na wat yoga, de was doen en stukje wandeling, ontdek ik dat het nog maar 6u15 is), kom ik tot de ontdekking dat de meesten straten bestaan uit locals in plaats van westerlingen, (dus niet zoals op Monkey Forest Road waar de enige locals de taxiguys zijn) dat er nog gegroet wordt op straat naar elkaar met een vriendelijk 'Selamat Pagi' , zonder bijbedoelingen, zonder iets te willen verkopen.
Heerlijk om te beseffen dat achter de toeristische sluier er nog steeds een authentiek Bali heerst. Hopelijk slaagt Bali er in zijn eigen ziel te behouden, ondanks deze toeristische invasie.

Inmiddels verblijf ik in de chille Mai Malu Homestay, waar ik in het grootste bed ever slaap, maar meer nog geniet van de rust die er is, de vriendelijkheid van de andere gasten, de passievruchten die hier boven mijn terras groeien en de kleine zwarte kikkertjes die voor heerlijke backgroundmusic zorgen. Hieraan spendeer ik met plezier de helft van mijn dagbudget , 200 000 Rupiah.
Kleine budget wegwijzer: een fles water betaal je een 3 000 IDR (Indonesian Rupiah), thee kost hier 8 000, simpele maaltijd 30 000, yoga tussen 50 000 en 150 000 (westerse prijzen), een yoga/harembroekje 80 000, taxi van luchthaven in Denpasar tot Ubud 250 000 en vlucht van Yogyakarta tot Denpasar 755 000 (een 40€). Als je in een dorm slaapt, met nog 5 anderen, betaal je iets van een 100 000, wat ik dus zou betalen voor mijn superkamer (met bad en wc!) mocht ik met z'n tweetjes aan het reizen zijn... Heel veel dingen die aangeboden worden zijn zo goedkoop dat het voor een koopjesmens als mij vaak verleidelijk is om al die mooie dingetjes te kopen. Maar heb ik ze nodig? Nee. Ga ik gelukkiger zijn als ik ze heb? Voor een momentje misschien wel, maar ik ga er geen gelukkiger persoon van worden. Dus koop ik ze lekker niet.
Because enough is more then enough. Let's not agree with the greed in ourselves.

Genieten van wat zich aanbiedt, van wat je hebt, van geluk in plaats van genot. Stoppen met zoeken en genieten van vinden.

Zo heb ik net een nieuwe weg gevonden in deze reis: de volgende dagen ga ik me verdiepen in yoga . Zoals dat gaat met plannen (als je het toelaat tenminste), zijn plannen iets tijdelijks: een plan is een plan totdat er een beter plan in de plaats komt. Java verkennen werd al snel vervangen door genieten en op onderzoek uitgaan in Yogyakarta. Ubud zo snel mogelijk verlaten en ontsnappen aan de drukte word na enkele dagen aangepast naar uitvalsbasis in Mai Malu (Ubud) houden en de dagen doorbrengen met fietsen, motorbiken en yoga. Véél yoga!
Ben toevallig zoals dat noemt, terecht gekomen bij Radiant Alive Yoga, waar je voor een heel erg redelijke prijs een hele week onbeperkt les kan gaan volgen. Een 50tal lessen per week, en heel wat verschillende lessen ook nog. Voor diegene die het interesseert en/of iets zegt, deze lessen zijn er zoals: gaande van Lyengar tot Fly High Yoga, van Yin over Dance, Pilates, Yin Yoga tot Release Techniques en oja ook nog tot Vinyasa Yoga, waar ik mijn hartje aan verloren ben. De eerste Vinyasa is alvast hmm heavy shit, waardoor mijn inspiratie/motivatie geprikkeld wordt. Yogi's, bepared for your Mojo lessons in less than 2 weeks :-)

De laatste dagen zijn er een hele vloed aan overweldigend mooie beelden, taferelen aan mijn ogen, netvlies en hersenen gepasseerd. De drang die ik in het verleden redelijk frequent voelde om van alles een foto te nemen, met de bedoeling om het moment vast te houden of later terug te kunnen brengen, is op een haast onmerkbare manier overgevloeid naar het besef dat we niets bezitten (zelfs al 'bezitten' we de foto, lees: staat hij ergens tussen de 1000en andere op onze pc), dat alles zo ontzettend tijdelijk is (het moment is alweer gepasseerd nog voor we een snapshot hebben kunnen maken). Het enige dat we werkelijk bezitten is tijd, de momenten die zich aaneen rijgen tot wat we dan uiteindelijk samenvatten in het woord 'leven'. Hier realiseer ik me dat er twee zaken zijn die maken dat ik zo erg van mijn leven houd, zo erg dat ik zo zou kunnen wenen en dat het soms pijn doet in mijn hart: vrijheid* en herinneringen. Het hoogste goed dat er bestaat. En ik hoop deze 2 zaken in al wat ik doe te kunnen doortrekken: niemand iets opdringen of pushen in hun keuzes, mensen vrij laten te denken wat ze zelf willen, dieren vrij laten in hun zijn en hun eigen leven laten leiden, in de liefde niet proberen te bezitten en dit alles te laten staan in het teken van wat later mooie herinneringen zullen zijn.



Please do yourself a favour and take the effort to listen to Society – Eddie Vedder (Into The Wild)


*vrijheid: gevangenen mogen tv kijken, kunnen fitnessen, bijscholing volgen, gratis eten, bezoek ontvangen, … waardoor je je zou kunnen afvragen of het nog wel echt een straf blijft. Wel, niet toevallig worden mensen gestraft door hen af te nemen van wat een mens het hoogste naar waarde schat: vrijheid.
Om deze reden alleen is het al wel eens interessant om na te denken over hoe je je tijd besteedt. Tijdens je werkuren lever je niet enkel prestaties, maar verkoop je jouw tijd. En dan mag daar best wel iets tegenover staan, want die tijd krijg je niet meer terug. Zelfs niet voor al het geld van de wereld.