Vrije Vogel Roadtrip

Deze roadtrip naar Texel kon niet anders dan Vrije Vogel Roadtrip gedoopt worden en wel voor verschillende redenen. Als follow up van de VV roadtrip naar Denemarken met vv Tine en vv Lynn. Als hulde aan de hoogstcharmante boerderijcamping De Vrije Vogel, die sinds mijn eerste Texel bezoek een klein deccenium geleden een plaats in mijn hart gekregen heeft. Dit… aangevuld met mijn eeuwige hunkeren naar het voeden van de vrije vogel in mezelf uiteraard ☺
Een korte trip in dagen, maar met heel erg veel tijd in uren, die me confronteert met de misschien wel meest gecompliceerde geest die ik sinds lang ontmoet heb. Yep: this free bird mind herself!

“Oh, had ik maar één weekje verlof. Zonder kids. Zonder budgetberperking.
Dan zou ik… “
En daar stopt het meestal wegens niet haalbaar. Of wordt het aangevuld met van die droomscenario’s als “mijn diepzeeduikenbrevet halen op de caraïben” of “me elke dag laten masseren op een tropisch strand”.

Zucht. Droom. Zucht.

Maar stel jezelf nu even de échte vraag; wat je echt zou doen. Als je morgen mag vertrekken. En je mag/moet het alleen doen. Heb je dan écht zin om alleen te gaan leren diepzeeduiken? Heb je écht zin om een hele week op strand te liggen, aangevuld met 1 (of 2 of 3) massages per dag? En heb je dan ook zin om daar alleen naar toe te gaan/vliegen? En heb je ook zin om zo’n vakantie te zoeken en regelen?
Of hou je het dan toch liever op de safe option: klusjes in huis opknappen, aangevuld met hier een daar een overdag-koffie’tje of een dagje sauna met een 4/5 werkende vriendin?
Eerlijk?

Wel, ik kan nu uit ervaring zeggen dat het toch best wat moed vergt om effectief na te denken hoe een week op een leuke manier te vullen, nog méér moed om je er dan ook daadwerkelijk toe te bewegen en dan last but not least; de GI Jane moed om er te zijn én ervan te genieten. Alleen. Én met plenty of time.

Zo zie je maar dat er tussen droom en daad vooral werkelijkheid en praktische bezwaren liggen. En misschien ook wel wijzelf.

**Me, myself and my Love of the Moment**
Of dit echt meetelt als gezelschap, weet ik niet 100% zeker, maar gevoelsmatig alleszins wél. My partner in Crime aka Love of the Moment moet er ook bij zijn: mijn busje!
Het is geen geheim meer als ik jullie zeg dat er momenteel weinig zaken zijn die me zo ontzettend gelukkig maken als onderweg zijn met mijn mini-huisje! Er gaat letterlijk bijna geen dag voorbij waarop ik dankbaar ben dat ik deze vrijheid op wielen een dik jaar geleden heb aangeschaft. Vrijheid (en toch wat comfort, dat de steenbok in mij nodig heeft) is voor mij een aanlokkelijke suikerpot en ik ben een echte zoetekauw.

Dus hier sta ik, 3 dagen voor mijn verlof begint. Zonder concreet plan, met één zekerheid: het wordt een roadtrip met mijn busje. By myself.
Slik. Kan ik dat wel? Wil ik dat wel? Wat als…?
Nachtje in mijn busje slapen op festivalletjes, bij vrienden in de tuin, na een trouwfeest,… all good. Volledig binnen mijn comfortzone! Dit alles ligt gevoelsmatig toch mijlenver verwijderd van écht alleen onderweg zijn besef ik plots. Gek hoe mijn gedachten, plannen en emoties een duidelijke en lange weg hebben afgelegd de laatste dagen, tussen het moment waarop ik besefte dat het aanvankelijke vriendin in Noord-Frankrijk opzoek-plan niet door zou gaan, over het leeg-gapend-gat-plan, het rijpende Texel plan en het uiteindelijke Vrije Vogel Roadtrip avontuur. Gevoelens van emotionele teleurstelling, intens alleen voelen, allesoverheersende besluitloosheid, tot een moment van berusting, uitgroeiend naar verwachtingsvol zijn en eindigend met een overduidelijk gevoel van enthousiasme en nieuwsgierigheid. Dé eigenschappen waar je (volgens mij) het meest mee bent in dit geval. Lucky Me!

**Cadeau met scherp kantje**
In deze tijd waarin iedereen het druk heeft, amper tijd voor zichzelf kan vrijmaken en een never-ending to-do lijst lijkt te hebben, is een week tijd voor jezelf hebben een groot kado. Zo’n groot cadeau dat ‘een week me-time’ hebben fatamorganisch (?) wordt, zeker in de ogen van hardwerkende drukke-agenda hebbende multitaskende homo sapiens sapiens.
Een cadeau, maar met een scherp kantje. Volgens mij komt het woord “anomie” hier nog redelijk in de buurt om dit scherpe kantje tastbaarder te maken; Het gevoel dat gevangen (weliswaar veel sterker) hebben, wanneer ze dan uiteindelijk vrijkomen. Jaaaaren kijken ze uit naar dat moment, maar als het daar dan is, overheerst het gevoel van: wat nu? Waar te beginnen? Wat eten? Welke kleren aandoen? Waar een bankrekening opendoen? Wie eerst te bezoeken?... You’ve got the point… ☺

Nog twee dagen en ik kan vertrekken! Busje voorbereid. Ik iets minder… Je kan niet zomaar wat gaan beginnen rijden, dus een idee zou welkom zijn. Even spitten in mijn Mentale Fantastische Plekken Lijst en zo kom ik uit bij Texel.
Ver genoeg om écht weg te zijn (Grens oversteken; check. Andere nummerplaten: check. Vreemde taal: check; Geen (gratis) mobiele gegevens: check;)
en dichtbij genoeg om niet alleen maar grotendeels onderweg te zijn, dat zou dan weer nét iets te ‘makkelijk’ zijn.
Yep; ik ben me er HEEL bewust van dat ik toch opvul-dingen ‘zoek’ ☺
Langer onderweg = minder tijd zelf nog in te vullen.
Zolang je onderweg bent, ben je op weg naar je doel.
Eens je er bent, tja, dan ben je er he ☺

Volgende keer meer over dat wat er gebeurt als je stopt met onderweg zijn, maar er gewoon bent ☺