The first step is the hardest

Een jaar alleen in mijn bus.

Een (grammatikaal) simpele zin.

Slechts nu, enkele uren voor mijn effectieve vertrek, voél ik ook welke impact de betekenis ervan heeft op mijn gestel. Het aantal gedachten/seconde schiet de lucht in terwijl de pauzes tussen de opeenvolging ervan steeds korter worden. Mijn hartslag die lichtjes aan het stijgen is, mijn hart dat ergens nog probeert te ontkennen/negeren wat er aan de hand is:

Ik begin écht zenuwachtig te worden.

Een soort diepgewortelde angst komt naar boven;

de angst om echt helemaal op mezelf te durven vertrouwen,
(gemaskeerd door de oppervlakkige angst om alleen te zijn).

Laat me eerlijk zijn. Ik wil ontzettend graag een stoere meid zijn ( ‘meid’ , zeg je dat nog op mijn leeftijd?). En soms ben ik het ook. Echt! Maar meestal, valt dat dik tegen.

Al vele nachten zijn doorspekt geweest met nachtmerrie-achtige verschijnselen, dromen die nét iets te echt aanvoelen om nog gezellig genoemd te worden. Zoals deze favoriete binnen deze categorie;
Valavond, redelijk verkleumd na een lange wandeling met Mila, aankomend aan de Bus die ondertussen voor ons beide als thuis begint te voelen, ook al zijn we nog maar 3 dagen onderweg. Helemaal klaar om –na een verwarmende koffie - verder richting Pyrineen te rijden, was het niet dat ik mijn autosleutel ergens tijdens de 9,6 lange wandeling in het hoge gras kwijtgespeeld moet zijn. Daar sta ik dan, platte gsm-batterij (‘shit, ik wist het!! Niet zoveel foto’s nemen met een oude gsm’), en kilometers van het volgende dorpje, waar ze de gsm uberhaupt nog moeten uitvinden. SLIK.
Op een welverdiende tweede plaats staat droom “plots doodlopend angstaanjagend smal weggetje naast kilométers diepe klif”, gevolgd door “uitgeput van het lange en trage rijden, eindelijk een veilige slaapplaats voor Bus-Hond-Baasje gevonden, blijft de motor draaien nadat ik het contact heb afgezet”.
Dit laatste zou een inventieve creatie van mijn slaap-brein genoemd kunnen worden, mocht het niet zijn dat ik het laatste deel van dit scenario onlangs heb meegemaakt. Gelukkig vlàk voor de poort van mijn garagist. Fijn voorproevertje van wat er kan gebeuren, hier nog in een veilige omgeving, als ware het een grappig testje.
Spelingen van het lot. Wat een getalenteerde Regisseur of Life moet er wel niet zijn!


Anyway, als noodzakelijk tegengewicht van deze toch wel redelijke doemscenario’s, visualiseer ik mijn tocht naar de Pyreneeën, manifesteer ik hem als het ware (thanks Spiri Stijn voor deze ‘awesome’ tip). Dit tijdens nog een laatste wandelingetje in het mooie natuurgebied in Heusden, met de sleutels aan een touw rond mijn nek, gsm opgeladen ☺
Ondertussen kan ik mentaal afscheid nemen van de mooie winterdagen hier en me klaarmaken mijn verhaal verder te schrijven.

Benieuwd hoe deze manifestatie in real life gaat lopen.

http://skysun609.weebly.com/home/the-first-step-is-the-hardest