Ultieme borderliner?
Blijf op de hoogte en volg angelique
31 Maart 2017 | Frankrijk, Rimont
Bij het teruglezen van mijn laatste posts, zou je kunnen concluderen dat ik een ultieme borderliner ben, die van het Bovenste Geluk van Alleen op haar Berg te zitten in Only Living The Moment , na enkele luttele weken veranderd is in een Richtingloos Ronddrijvend Stuk Hout.
Ik ga je opinie niet betwisten, elk zijn waarheid ☺
Wél kan ik meedelen dat mijn waarheid er vooral uit bestaat dat het leven een aaneenschakeling van golven is, soms kleintjes, en soms grote; van het ene uiterste naar het andere. Steve Walker heeft me enkele jaren geleden op de kasseien van een Gents pleintje zijn theorie gedeeld: vaak moet de slinger eerst eventjes helemaal van de ene naar de andere kant doorslaan, om dan beetje bij beetje zijn midden te vinden. De braaf getrouwde huisvrouw die eerst helemaal loss geht nadat haar man haar laat zitten, om erna haar tweede liefde te vinden, lekker evenwichtig. De idealistische twintiger die eerst volledig vegetariër wordt om pas enkele jaren later af en toe te kunnen genieten van een verantwoord goed stukje vlees. De dertiger die uit haar (over?)sociale leven enkele weken in vrijwillige semi-isolement gaat en alles mindfull aanpakt, om daarna te beseffen dat ze meer nood heeft aan beweging, mensen rondom haar en… een doel. Klinkt aanneembaar, toch? Of blijf je bij je borderline visie? :p
Hoe het ook zit, time to move on! In Search of Happines.
Plezier vs Geluk
Soms zou je plezier met geluk kunnen verwarren en bijvoorbeeld het eten van een Dame Blanche aanzien voor geluk terwijl het hier gaat om plezier. Net zoals een flirt je goed kan doen voelen, yep, zelfs (heel) plezierig kan zijn, maar je slechts in heel uitzonderlijke gevallen gelukkiger zal maken. Vele dame blanches maken je al helemaal niet gelukkiger, wel dikker, net zoals vele flirts je hoogstwaarschijnlijk eerder een soa bezorgen dan dat ze je dichter richting geluk zullen brengen.
Om in het thema van flirten en verleiden te blijven….
Ik heb me laten verleiden door grotendeels enkel te doen waar ik zin in heb. Is minstens even leuk als het klinkt. Tot op een bepaald punt. Zo vroeg gaan slapen als ik wil, ook al was dat om 19u19 (je kan dit als niet-ochtendpersoon vertalen naar ‘uitslapen zolang als je wil’), lazy day’s, lange lange siesta’s in het zonnetje, doelloos rondrijden in aangrenzende dorpjes, rondslenteren en rondslenteren en … En heel onbewust ging ik ervan uit dat zoiets niet anders kon dan je gelukkiger maken. Nog mééééér leuke dingen moéten je toch nòg gelukkiger maken? Dat is niet zo. Geluk is niet de logische optelsom van zoveel mogelijk pleziertjes.
Maar wat dan wél?!? Euh ja, dat weet ik nog niet. Of niet helemaal. En ook niet helemaal zeker.
Volgens mij gaat het om door deze momenten van plezier en fijne dingen een rode draad te laten lopen, die soms wat meer naar de voorgrond treedt en op andere momenten heel latent aanwezig is in je leven. Rode draad = (hoger) doel.
Een evenwicht vinden tussen leven in de moment en ervan genieten (PLEZIER) + bezig zijn om een groter iets op te bouwen (DOEL) = GELUK
Of dit opbouwen nu gaat over letterlijk bijvoorbeeld samen met de buren een stal opbouwen, je kinderen op een goede manier grootbrengen of 22 dagen per maand gaan werken om je huis af te betalen. Dat maakt niet uit. De dingen die je vandaag doet, dragen bij tot je toekomst.
En zien dat deze balans niet teveel naar het ene overhelt en je voor je het goed en wel doorhebt alléén nog maar bezig bent je huis af te betalen/kinderen aan het grootbrengen bent.
Maar dus ook niet het àndere: enkel de dag zelf leven.
Werkt niet. Voor mij alleszins. Op deze moment althans.
IKIGAI
Goed, dat weten we dan ook weer al. 1 stapje verder in deze reis die momenteel eerder naar binnen dan naar buiten gaat. Heeft misschien iets te maken met de winter, dé moment om even aan introspectie te doen voor je bright & shining straalt in de lente?
Dus wat ik nodig heb, is een raison d’être, een soort van voldoening die je uit het leven haalt, waar we onbewust allemaal naar streven. Een reden om ’s morgens op te staan. Ikigai, een begrip uit het Japans dat dit samenvat (thanx Spiri Stijn voor de link).
Is dit misschien waar zoveel mensen mee strugglen? Het gevoel “het is allemaal best goed hoe het is, ik mag niet klagen, maar ik voél het niet (meer), waar leidt dit alles naartoe, waarvoor sta ik elke dag uren in de file, waarom ben ik blij in een relatie die op sterven na dood is?” Good question. Why are we doing things like that?
TIME TO MOVE
Terwijl ik deze hoogst interessante materie laat doorsijpelen in mijn systeem, in afwachting tot ik mijn raison d’être gevonden heb, volg ik de overduidelijke kriebel die roept om meer beweging. Het is tijd om meer wind in mijn haren te laten waaien. En in mijn leven. Tijd om vanuit mijn bus te leven.
Sommige mensen zijn zoals een eik; je plant ze ergens, de wortels worden elke dag dieper en steviger en die eik die blijft daar gewoon heel zijn leven staan. Hij zou niet eens kùnnen verhuizen, zo hard is hij gefundeerd.
Ik ben meer zoals een Ooievaarsbek; een plantje dat op één twee drie worteltjes maakt en wanneer een paard, schaap of geit het al dan niet per ongeluk uit de grond maait met zijn gespierde lippen, zal het zodra het ergens op de grond valt, nieuwe worteltjes maken en dat plekje tot zijn thuis uitroepen. Zie je hem al, het Ooievaarsbekje, vol enthousiasme roepend “this is my new home! This is my new home!” Sorry, flauwtje…. Wel, ik voel me eerder een Ooievaarsbekje dus.
Een Ooievaarsbekje dat weliswaar lichtjes verliefd geworden is op deze plaats. Een Ooievaarsbekje dat hier zelfs wel zou kunnen wonen. . Een Ooievaarsbekje wiens settelingsbarometerpijltje duidelijk aan het stijgen is, weliswaar gestaag. Een Ooievaarsbekje wiens drang om de wereld te ontdekken afneemt, zij het traag ☺
Borderliner of doelloos ronddrijvend stuk hout. Nomade of rusteloze ziel. De tijd hier in de Pyreneeën en meerbepaald in dit Bijna-alleen-op-de-berg-concept is achteraf gezien nog een slimmer idee dan het op voorhand al leek. Mocht ik een handleiding schrijven voor mensen die in een bus willen gaan wonen (ideetje!), kan ik je alvast deze eerste gratis en voor niets tip geven: zoek jezelf een plek om in quasiquaraintaine te gaan: ver genoeg van huis en vooral ook geïsoleerd genoeg om los komen van al het geen je kent. Om het snelle levensritme af te laten zwakken tot een rustig dagritme. Voor het loslaten van de vanzelfsprekende gebruik van wasmachine, koffiezet, zetel, ongelimiteerd internet, winkel achter de hoek,… Om de contacten op een natuurlijke manier terug te schroeven. Dit alles zodat je overblijft met het aangename gevoel van de heilige drievuldigheid die jijzelf/hond/bus* vanaf dan vormen.
(*vrij in te vullen)
De quasiquaraintaine weken zijn voorbij, de grotten van le Mas d’Azil bezocht, de wandelingen in de buurt gedaan, de marktjes verkend, appelbomen gesnoeid, lijfje gedetoxed en gesunscreend, Mila’s herderskwaliteiten gecheckt, hout gehakt en Frans gebabbeld. Van Mechelse City Girl -waarbij je survival skills zich beperken tot weten dat het GB’tje op zondag open is van 8 tot 20u- geëvolueerd naar Firemaker.
Me and God in France
Na 7 weken hier in het Franse berglandschap te zijn geweest, begrijp ik van waar de uitdrukking “genieten zoals God in Frankrijk” komt. Deze zin komt geregeld in mijn ontspannen mind naar de oppervlakte. Misschien omdat ik omringd ben door beelden van genot:
De ram in mijn ‘voortuin’ die zichtbaar geniet wanneer hij schurend tegen de boomstronk euh aanschuurt.
De teek die zich vol genot volslurpt met Mila’s bloed,
De haan die trots kraaiend uitkijkt over zijn kippetjes-harem,
De lammetjes die kwispelend hun bibberonnetje melk leegslurpen,
De kat die spinnend ligt te niksen,
Of mijn dampende thee’tje met op de achtergrond de sneeuwwitte bergen.
Dit alles maakt het nét iets makkelijker om zelf ook in de geniet-ten-volle-modus te komen dan wanneer je omringt bent door haastige mensen op een doorsnee winterse werkdag in een doorsnee Belgische stad, toch? Aan m’n ontspannen sproetenkopje te zien, wel.
On the road
Hoewel ik vanuit deze plaats even makkelijk naar Italie als naar Ierland rijd, heb ik besloten de mediterrane zee langs Spanje te volgen en richting zuidelijkste punt te rijden, richting het mooie Tarifa, dat al even op mijn imaginaire whishlist stond. Zo heeft dit ronddrijvende stukje hout toch al enige richting, wat meer dan genoeg is op deze eigenste moment. En ja, wie weet wordt ik nog wel herder in de Ariège, nu ik weet dat Mila heel wat herdershondpotentieel in haar heeft. Misschien settel ik me nog wel met een Zweed met hoog Viking gehalte in een hutje aan een meer of ga ik vrijwilligerswerk doen in Sardinië. Maar dat alles is nog een verrassing op deze moment. Allemaal dingen die achter de (ijs)berg liggen maar die er nu nog niet echt toe doen. Stapje per stapje, en ook via Tarifa geraak je in Sardinië, Zweden of opnieuw in de Ariège.
Thankfull for all the dreams
that never came true
Because somehow you’re in a better place now,
Changing your view.
--- Let it Shine, Admiral Freebee ---
Ik ga je opinie niet betwisten, elk zijn waarheid ☺
Wél kan ik meedelen dat mijn waarheid er vooral uit bestaat dat het leven een aaneenschakeling van golven is, soms kleintjes, en soms grote; van het ene uiterste naar het andere. Steve Walker heeft me enkele jaren geleden op de kasseien van een Gents pleintje zijn theorie gedeeld: vaak moet de slinger eerst eventjes helemaal van de ene naar de andere kant doorslaan, om dan beetje bij beetje zijn midden te vinden. De braaf getrouwde huisvrouw die eerst helemaal loss geht nadat haar man haar laat zitten, om erna haar tweede liefde te vinden, lekker evenwichtig. De idealistische twintiger die eerst volledig vegetariër wordt om pas enkele jaren later af en toe te kunnen genieten van een verantwoord goed stukje vlees. De dertiger die uit haar (over?)sociale leven enkele weken in vrijwillige semi-isolement gaat en alles mindfull aanpakt, om daarna te beseffen dat ze meer nood heeft aan beweging, mensen rondom haar en… een doel. Klinkt aanneembaar, toch? Of blijf je bij je borderline visie? :p
Hoe het ook zit, time to move on! In Search of Happines.
Plezier vs Geluk
Soms zou je plezier met geluk kunnen verwarren en bijvoorbeeld het eten van een Dame Blanche aanzien voor geluk terwijl het hier gaat om plezier. Net zoals een flirt je goed kan doen voelen, yep, zelfs (heel) plezierig kan zijn, maar je slechts in heel uitzonderlijke gevallen gelukkiger zal maken. Vele dame blanches maken je al helemaal niet gelukkiger, wel dikker, net zoals vele flirts je hoogstwaarschijnlijk eerder een soa bezorgen dan dat ze je dichter richting geluk zullen brengen.
Om in het thema van flirten en verleiden te blijven….
Ik heb me laten verleiden door grotendeels enkel te doen waar ik zin in heb. Is minstens even leuk als het klinkt. Tot op een bepaald punt. Zo vroeg gaan slapen als ik wil, ook al was dat om 19u19 (je kan dit als niet-ochtendpersoon vertalen naar ‘uitslapen zolang als je wil’), lazy day’s, lange lange siesta’s in het zonnetje, doelloos rondrijden in aangrenzende dorpjes, rondslenteren en rondslenteren en … En heel onbewust ging ik ervan uit dat zoiets niet anders kon dan je gelukkiger maken. Nog mééééér leuke dingen moéten je toch nòg gelukkiger maken? Dat is niet zo. Geluk is niet de logische optelsom van zoveel mogelijk pleziertjes.
Maar wat dan wél?!? Euh ja, dat weet ik nog niet. Of niet helemaal. En ook niet helemaal zeker.
Volgens mij gaat het om door deze momenten van plezier en fijne dingen een rode draad te laten lopen, die soms wat meer naar de voorgrond treedt en op andere momenten heel latent aanwezig is in je leven. Rode draad = (hoger) doel.
Een evenwicht vinden tussen leven in de moment en ervan genieten (PLEZIER) + bezig zijn om een groter iets op te bouwen (DOEL) = GELUK
Of dit opbouwen nu gaat over letterlijk bijvoorbeeld samen met de buren een stal opbouwen, je kinderen op een goede manier grootbrengen of 22 dagen per maand gaan werken om je huis af te betalen. Dat maakt niet uit. De dingen die je vandaag doet, dragen bij tot je toekomst.
En zien dat deze balans niet teveel naar het ene overhelt en je voor je het goed en wel doorhebt alléén nog maar bezig bent je huis af te betalen/kinderen aan het grootbrengen bent.
Maar dus ook niet het àndere: enkel de dag zelf leven.
Werkt niet. Voor mij alleszins. Op deze moment althans.
IKIGAI
Goed, dat weten we dan ook weer al. 1 stapje verder in deze reis die momenteel eerder naar binnen dan naar buiten gaat. Heeft misschien iets te maken met de winter, dé moment om even aan introspectie te doen voor je bright & shining straalt in de lente?
Dus wat ik nodig heb, is een raison d’être, een soort van voldoening die je uit het leven haalt, waar we onbewust allemaal naar streven. Een reden om ’s morgens op te staan. Ikigai, een begrip uit het Japans dat dit samenvat (thanx Spiri Stijn voor de link).
Is dit misschien waar zoveel mensen mee strugglen? Het gevoel “het is allemaal best goed hoe het is, ik mag niet klagen, maar ik voél het niet (meer), waar leidt dit alles naartoe, waarvoor sta ik elke dag uren in de file, waarom ben ik blij in een relatie die op sterven na dood is?” Good question. Why are we doing things like that?
TIME TO MOVE
Terwijl ik deze hoogst interessante materie laat doorsijpelen in mijn systeem, in afwachting tot ik mijn raison d’être gevonden heb, volg ik de overduidelijke kriebel die roept om meer beweging. Het is tijd om meer wind in mijn haren te laten waaien. En in mijn leven. Tijd om vanuit mijn bus te leven.
Sommige mensen zijn zoals een eik; je plant ze ergens, de wortels worden elke dag dieper en steviger en die eik die blijft daar gewoon heel zijn leven staan. Hij zou niet eens kùnnen verhuizen, zo hard is hij gefundeerd.
Ik ben meer zoals een Ooievaarsbek; een plantje dat op één twee drie worteltjes maakt en wanneer een paard, schaap of geit het al dan niet per ongeluk uit de grond maait met zijn gespierde lippen, zal het zodra het ergens op de grond valt, nieuwe worteltjes maken en dat plekje tot zijn thuis uitroepen. Zie je hem al, het Ooievaarsbekje, vol enthousiasme roepend “this is my new home! This is my new home!” Sorry, flauwtje…. Wel, ik voel me eerder een Ooievaarsbekje dus.
Een Ooievaarsbekje dat weliswaar lichtjes verliefd geworden is op deze plaats. Een Ooievaarsbekje dat hier zelfs wel zou kunnen wonen. . Een Ooievaarsbekje wiens settelingsbarometerpijltje duidelijk aan het stijgen is, weliswaar gestaag. Een Ooievaarsbekje wiens drang om de wereld te ontdekken afneemt, zij het traag ☺
Borderliner of doelloos ronddrijvend stuk hout. Nomade of rusteloze ziel. De tijd hier in de Pyreneeën en meerbepaald in dit Bijna-alleen-op-de-berg-concept is achteraf gezien nog een slimmer idee dan het op voorhand al leek. Mocht ik een handleiding schrijven voor mensen die in een bus willen gaan wonen (ideetje!), kan ik je alvast deze eerste gratis en voor niets tip geven: zoek jezelf een plek om in quasiquaraintaine te gaan: ver genoeg van huis en vooral ook geïsoleerd genoeg om los komen van al het geen je kent. Om het snelle levensritme af te laten zwakken tot een rustig dagritme. Voor het loslaten van de vanzelfsprekende gebruik van wasmachine, koffiezet, zetel, ongelimiteerd internet, winkel achter de hoek,… Om de contacten op een natuurlijke manier terug te schroeven. Dit alles zodat je overblijft met het aangename gevoel van de heilige drievuldigheid die jijzelf/hond/bus* vanaf dan vormen.
(*vrij in te vullen)
De quasiquaraintaine weken zijn voorbij, de grotten van le Mas d’Azil bezocht, de wandelingen in de buurt gedaan, de marktjes verkend, appelbomen gesnoeid, lijfje gedetoxed en gesunscreend, Mila’s herderskwaliteiten gecheckt, hout gehakt en Frans gebabbeld. Van Mechelse City Girl -waarbij je survival skills zich beperken tot weten dat het GB’tje op zondag open is van 8 tot 20u- geëvolueerd naar Firemaker.
Me and God in France
Na 7 weken hier in het Franse berglandschap te zijn geweest, begrijp ik van waar de uitdrukking “genieten zoals God in Frankrijk” komt. Deze zin komt geregeld in mijn ontspannen mind naar de oppervlakte. Misschien omdat ik omringd ben door beelden van genot:
De ram in mijn ‘voortuin’ die zichtbaar geniet wanneer hij schurend tegen de boomstronk euh aanschuurt.
De teek die zich vol genot volslurpt met Mila’s bloed,
De haan die trots kraaiend uitkijkt over zijn kippetjes-harem,
De lammetjes die kwispelend hun bibberonnetje melk leegslurpen,
De kat die spinnend ligt te niksen,
Of mijn dampende thee’tje met op de achtergrond de sneeuwwitte bergen.
Dit alles maakt het nét iets makkelijker om zelf ook in de geniet-ten-volle-modus te komen dan wanneer je omringt bent door haastige mensen op een doorsnee winterse werkdag in een doorsnee Belgische stad, toch? Aan m’n ontspannen sproetenkopje te zien, wel.
On the road
Hoewel ik vanuit deze plaats even makkelijk naar Italie als naar Ierland rijd, heb ik besloten de mediterrane zee langs Spanje te volgen en richting zuidelijkste punt te rijden, richting het mooie Tarifa, dat al even op mijn imaginaire whishlist stond. Zo heeft dit ronddrijvende stukje hout toch al enige richting, wat meer dan genoeg is op deze eigenste moment. En ja, wie weet wordt ik nog wel herder in de Ariège, nu ik weet dat Mila heel wat herdershondpotentieel in haar heeft. Misschien settel ik me nog wel met een Zweed met hoog Viking gehalte in een hutje aan een meer of ga ik vrijwilligerswerk doen in Sardinië. Maar dat alles is nog een verrassing op deze moment. Allemaal dingen die achter de (ijs)berg liggen maar die er nu nog niet echt toe doen. Stapje per stapje, en ook via Tarifa geraak je in Sardinië, Zweden of opnieuw in de Ariège.
Thankfull for all the dreams
that never came true
Because somehow you’re in a better place now,
Changing your view.
--- Let it Shine, Admiral Freebee ---
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
