The eternal traveller and her new mindgame

Waarom is het zo moeilijk om écht te kiezen voor wat goed is voor onszelf? Waarom noemen we ons huis onze ‘thuis’? Waarom streven we ernaar àltijd gelukkig te zijn terwijl dit absoluut onmogelijk is?
Als je duizenden kilometers reist, maanden on the road bent, heb je meer dan genoeg tijd om over dit soort dingen na te denken. En ja, ik ben een denker. Meer nog: een schrijver ☺

De mensen die hoopten te lezen over het weer aan de Costa del Sol, over de variëteit aan tapas in Andalusië, over welke hostel gratis wifi heeft, hebben tegen nu het volgen van deze blog opgegeven. So it is only you and me baby! Survival of the fittest? ☺
Mocht ik de toeristische highlights opsommen, zouden we snel klaar zijn. Het is de tijd ertussen die interessant is. Of kan zijn alleszins.
Deze reis, deze manier van leven heeft zich tot hiertoe tot een innerlijke ontdekkingsreis ontpopt.
Dingen die me vormen, storen, bezighouden;
Over mooie en minder mooie karaktereigenschappen;
Over mijn onvermogen me te hechten;
Mijn angst om anderen teleur te stellen;
Mijn behoefte om begeerd te worden.
Over lichaam en ziel, liefde en lust.

No highlightsjacht for me
De highlightsjacht laat ik aan me voorbij gaan. De zintuigkadootjes ontvang je sowiso als extraatje eens je de moeite doet om in beweging te komen, ongeacht op welk halfrond, in welk land of welke streek. De witte schattige huisjes in het bergdorpje Grazalema, de baan ernaartoe vanuit Ronda (A 372) die oogverblindend mooi is, het ijskoude verfrissende water dat uit ‘de mond van de kat’ (cueva del gato) valt na haar 8 km lange tocht door de grot, ...
Tussen al deze mooie plekjes door, ben ik vooral ook altijd heel erg blij als ik een chill slaapplekje vind met de bus. De heerlijke momenten dat ik vol vertrouwen in het leven sta, kan ik ontzettend genieten van ergens helemaal alleen in de natuur te staan, wanneer je s’avonds met je chai in de hand 360° rondom je kijkt en nergens verlichting van mensen, huizen of steden ziet. Heerlijk! Evengoed ben ik stiekem ook wel heel erg blij met een rustig legaal camperplekje en wat buren. Quasi allemaal 50- vaak 60- of 70-plus koppels, grote mobilhome met fietsen en luxueze klapstoelen die –ik ga eerlijk zijn- telkens weer mijn ogen uitsteken. Niets tegen de Quecha plooiestoeltjes hoor verder… Gelukkig is het 11 juli alweer mijn halfjaarlijkse verjaardag en mag ik ervan uitgaan dat mijn wens gehoord wordt: “luxueuze klapstoelen die even makkelijk als ikzelf van leesmodus naadloos overgaan in slaapmodus” . Bij deze : bestelling bij het universum: check. Plan B: *nog in te vullen*.

Na een tijdje wat je zou beschouwen als ‘thuis’ , beschouw je niet meer als je echte thuis. Je voelt dat je die plek aan het achterlaten bent en dat je bewust aan het worden bent dat de wereld je thuis is. En altijd geweest is.
De betekenis van het woordje Thuis is in volle en tegelijkertijd weliswaar trage evolutie. Het gaat om een gestage verandering die ik zelf in gang heb gezet. Het is haast onvermijdelijk dat wanneer je zelf aan het veranderen bent, er bepaalde begrippen mee gaan evolueren, waaronder ‘thuis’, ‘douchefrequentie’, ‘propere kleren’ en ‘vroeg opstaan’. Veranderen doen we allemaal maar tijdens het reizen staan we er meer bij stil volgens mij, omdat de randanimatie wegvalt. En zijn we uiteindelijk niet allemaal reizigers? Als het niet in de praktijk is, dan is het sowiso in ons hart.

Ondertussen voelen Mila en ik me helemaal thuis in de wit-blauwe ‘autocaravana’ zoals ze mijn huisje in Spanje meestal noemen. Een caravan die ook rijdt. Zoals een mobilhome een huis is dat mobiel is. Makes sense. Anyway, ik herinner me nog goed de eerste uitstap van dit mobiele huis, de pre-nieuwjaars-sleepover aan het water in het waasland. Wat ik me nog méér herinner van deze gezellige met ons 6-en en twee hondjes in de bus aan de schnaps avond- was hoe Mila vooral niét in de buurt van de bus wou zijn. Hoe ze angstig in een hoekje wegkroop als de zware en luide motor gestart werd. Gelukkig is het helemaal goed gekomen, maar dat weet je pas nadien. Achteraf weet je alles op voorhand; het lijkt niet meer dan normaal dat we dit samen even zeer als onze thuis beschouwen, maar net zoals het voor Mila een gok was, was het ook voor mij een sprong in het diepe.
Hoe wéét je of dit alles je blij zal maken. Simpel. You don’t.
Springen. Zwemmen. Terug naar de kant gaan. Of blijven drijven en go with the Flow.
Onbeschrijflijk gevoel die momenten dat ik ook daadwerkelijk besef hoe heerlijk het drijven voelt, blij dat ik heb durven springen. En op momenten dat ik dit niet besef…Wel, de kant is nooit zò ontzettend ver weg; meestal waait het gevoel vanzelf over en als plan A kan ik mijn bus nog altijd in de handen van een ronddolende hippie laten, richting België liften, de zetel van mijn voormalige thuis inpalmen en leven van aalmoezen die het ex-nomadenleven/schrijverschap hopelijk met zich meebrengen. Gelukkig heb ik mijn verhouding met luxe de laatste maanden gespecifieerd. Ik ben het type dat het nog luxueus kan vinden dat er water uit de kraan komt, dat er een 4 soorten thee zijn om uit te kiezen, dat er een spreuk staat op het zakje suiker dat je bij de koffie krijgt, dat de zeep goed ruikt in het toilet, dat de ober water voor Mila meebrengt.

Jezelf leren kennen is fantastisch! Zolang je jezelf maar niet probeert onder één noemer te brengen. Zou een belediging zijn voor de verschillende facetten van je ‘zijn’ dat de natuur heeft bedacht.

Het is zo gemakkelijk om je de stoere camiongriet te voelen, de banen onder je zware wielen plat te walsen en je spierkracht los te laten op het grote stuur. Klopt natuurlijk niet (helemaal), dat beeld. Minstens even veel keren voel ik me een klein meisje, dat wat misplaatst zit op die grote stoel, met een vitessenpook die nét iets te ver weg staat om vlotjes te kunnen schakelen. Met momenten voel ik me net zo vrij als de grote arenden die boven mijn hoofd cirkelen in de witte bergdorpjes in Andalucië, the free spirit die we allemaal ergens in onszelf meedragen lacht haar grote (half) Hollandse tanden bloot op zo’n momenten. Vroeg of laat onvermijdelijk gevolgd door het gevoel van een gereïncarneerde bange angsthaas dat zoveel vrijheid met zich meebrengt: gemis aan fundering, aan structuur, aan support. Soms voel ik me als een regenboog wanneer de endorfines de overhand nemen en ik moet wenen van geluk en heel soms voel ik me nog het meest van al verwant met een natgesnotterde kleenex. In de regen. Euh in een emmer water. Just saying ☺
Personages die allemaal staan voor de unieke mix die mij tot mij maakt. Zolang ik me zelf niet in één hokje probeer te wringen, voelt het helemaal goed. We hebben al die verschillende emoties, dus waarom zouden we enkel ‘gelukkig’ toelaten?

My new mindgame
Aangezien ik hier tijd genoeg heb tussen het rijden, het huishouden (jawel! Twee dagen niet stofzuigen en het is hier net een paardenstal) en het nietsdoen door, stel ik mezelf regelmatig de vraag “is dat zo?”. Uiteraard tegen niemand in het bijzonder, behalve dan mijn bijzondere zelve, diegene die al heel snel wil zeggen “ja, natuurlijk!”, om dan te beseffen dat het antwoord mééstal ergens anders uitkomt.
Ik ben in een laat ons zeggen zéér besluitloze dag, kan niet kiezen tussen mijn twee lievelingskousen, maar ja, ik kan toch moeilijk met twee verschillende kousen rondlopen? Is dat zo? Ja! Natuurlijk! Stel je voor! …. …. Alhoewel… Ik doe er niemand kwaad mee. En het ziet er op zich best schattig uit. Mila lijkt er alvast geen probleem mee te hebben. Alright! Easy as that!
Excitement! Over dit nieuw verworven inzicht.
Ik voelde een verkwikkende uitbarsting van zelfvertrouwen, van inzicht in hoe de wereld vanaf nu werkt, vergelijkbaar met wat je voelt na het afleggen van een goed examen.
Het is ongehoord met zalig zonnig weer, 3,5 meter verwijderd van megalomaan uitzicht over de bergen tòch in je bed te blijven lezen met de gordijnen dicht. Is dat waar? NEE!!! Haha!
Ik moet NU gaan slapen want anders haal ik mijn 8u slaap niet en je hebt echt 8 uur nodig. Is dat zo? Misschien wel, misschien niet ☺ Moet je je onderbroek elke dag verversen? Is het echt not done om meer dan 1 kop koffie per dag te drinken? Is dat waar? Vaak niet.
Net zoals je niet happy shiny op een terrasje op de Vismarkt hoeft te zitten bij de eerste mooie zomerdag. Net zoals je je collega waar je het nauwelijks mee kan vinden niet hoéft uit te nodigen voor je babyborrel. Net zoals het best wel ok is om (hier ben ik weer) okselhaar, piercings, dreadlocks, veren in je haar te hebben. Om je lievelingspull van 16 jaar geleden nog steeds te dragen. Om vroeg op een feestje door te gaan zonder één of ander excuus op te dissen. Om een mail en je afwas wat langer te laten liggen.
YES! Feel the excitement!!

We leggen onszelf veel te veel op, volgen quasi automatisch het stemmetje dat ons zegt hoe het hoort. Waardoor we ongemerkt vaak afdwalen van het leven dat we het liefst willen, of beter nog, dat het best aansluit bij onze natuur. Niet kwaad zijn op jezelf. We hebben het zo geleerd. En we weten allemaal hoe moeilijk het is om gewoonten te veranderen, toch?

Grappig toch dat het makkelijker is om in een job te blijven waar we ons niet helemaal gelukkig voelen dan om voor onszelf te kiezen en de sprong te wagen. Hilarisch dat het moeilijker is om een jaar vrij te gaan reizen dan om te blijven doen wat je altijd gedaan hebt, zelfs al heb je spaargeld genoeg. Bijna belachelijk dat we bij dezelfde partner blijven wanneer liefde overgegaan is in ergernis en (halve) acceptatie van de situatie dan dat we kiezen om gelukkig alleen of in een nieuwe liefde te zijn. Wij mensen leven op zo’n belachelijk grappige, haast idiote manier dat het verwonderlijk is dat iedereen zo serieus blijft kijken ☺

We veranderen continu, net zoals onze omgeving voortdurend (minimaal) veranderd. Hoe gek is het dan niet dat we ernaar streven alles te houden hoe het is? Als je steeds maar op dieet bent om mager te worden/blijven, dan klopt er iets niet. We gaan er op ons 40e niet uitzien als toen we 20 waren. Dus waarom naar die niet-veranderende staat streven? Haren worden grijs, borsten gaan hangen, buikje wordt zachter. Maak jezelf gelukkig met te accepteren wat je niet kan veranderen. Maar heb de moed om te veranderen wat je niet kan accepteren, of wat je niet gelukkig maakt.

En dan nog even over de reis. Die aan de buitenkant ☺

Na het rondzwerven van de laatste weken, voel ik de behoefte (nood?) elke dag toenemen om me te settelen. Voor enkele weken, welteverstaan. En waar kan dat beter dan op een yogacenter bedacht ik dan?! Inspirerende setting met gelijkgestemde zielen, waar ik mijn kwaliteiten en talenten kan inzetten voor het gemeenschappelijke doel. Sounds like a plan! Na 7 volle minuten research, ontdekte ik dat er een yoga festival in de buurt is en nog enkele mailtjes later had ik me aan een prijsje binnengepraat. JIPPIE! Beland ik daar op een magnifieke locatie, met lokale permacultuur groentjes uit de tuin, klaargemaakt door een chef met passie voor alles wat puurheid en gezondheid uitstraalt. Sta ik er lekker te douchen terwijl ik over de bergen uitkijk. Hele dag door workshops Animal Movement, Soefiemeditatie, Four Elements Yoga, Ecstatic Dance, Live Indian Music, Yin Yoga, Detox Yoga, ,… En een zwembad! En 11 soorten yogi tea! En als kers op de taart een wasmachine! Nooit gedacht dat ik zo blij zou zijn bij het zien van een wasmachine haha. Na drie dagen bijtanken en inspirerende & diepgaande babbels, rijd ik het domein terug af, met een grote glimlach en in een dromerige staat. Tevreden maar weliswaar zonder het vooruitzicht er langer te kunnen blijven. Helaas hadden ze genoeg vrijwilligers voor de komende maanden én zijn hun twee poedels net iets te territoriaal om een andere hond te tolereren, zelfs mijn lieve Mila, die daar wat harten gestolen heeft.
Maaar… ik ben helemaal opgeladen én het zaadje is geplant:
Op zoek naar een leuke plek om wat langer te blijven!

Tips en suggesties zijn welkom, ik reis vanuit Andalusië richting Portugal de komende weken.

RAIN IS JUST CONFETTI FROM THE SKY