NEPAL deel III: Verliefd op de verschillen

Je wordt verliefd. Je hebt zelden iemand ontmoet die op zo veel vlakken hetzelfde denkt. Want dat doet verliefdheid, right? Het brengt de gelijkenissen naar de oppervlakte. Terwijl reizen maakt dat je schijnwerper net gericht is op de verschillen. Zijn verliefdheid en reizen dan elkaars tegenpolen? Is wel heel kort door de bocht en inderdaad; volledig uit de lucht gegrepen.

Maar dit is alleszins de inleiding om de schijnwerper even te richten op enkele merkwaardige ervaringen in het land van de gekleurde vlaggetjes, hoog in de Himalaya. Daar waar functionaliteit heer en meester is, vér boven zijn kleinere en minder belangrijke broertje ‘gezelligheid’.

Denk aan Azië en bij het woordje restaurant verschijnen al snel de beelden van TL lampen en plastiek stoelen. Oneindig veel piepkleine shops langs de baan, allemaal exact hetzelfde gamma. Ernaast stroomt iets dat veel wegheeft van een riool, wat een vuilbak zetten overbodig maakt. De douche en toilet die samen op één vierkante meter leven. Allemaal héél functioneel.

Gek genoeg gaat deze ‘functionaliteit’ perfect hand in hand met ‘inefficiëntie’, gezien door mijn (over?)gestructureerde praktische westerse ogen tenminste.

Zo wil ik vanuit Pokhara terug naar hoofdstad Kathmandu reizen. Aan reisbureautjes geen gebrek in de stoffige hoofdstraat, parallel aan het meer. En aan bussen ook niet, zo blijkt. Bussen genoeg en allemaal vertrekken ze stipt om 7.30. Allemaal. En dat zijn er dus heel wat.

De dag erna sta ik dan ook om 7.10 op het plein waar taxi’s hun backpackers lozen te midden van een 24-tal bussen. Bussen van verschillende company’s, in alle kleuren, allemaal half gevuld met locals en backpackers. Één voor één vertrekken ze en rijden in tot in Kathmandu, een tweehonderd kilometer westelijker in het Himalaya land.

Waarom is er geen buscompany die om 6.30 vertrekt? Om de file te vermijden, om zich te onderscheiden of om de vroege vogels te plezieren? En waarom denkt niemand eraan om enkele bussen te lanceren om 10, 12 en 14 uur, om de file te spreiden, voor de uitslapers of om late beslissers tegemoet te komen?

De drang om zich te onderscheiden is hier zo minimaal aanwezig, terwijl dat bij ons vereiste nummer één lijkt te zijn; bij het opstarten van een yogastudio, koffiezaak of je haarstijl. Iets dat jou of je zaak anders en -daardoor- aantrekkelijker maakt voor anderen. Klinkt logisch. Maar waarom is ‘gewoon’ zijn niet goed genoeg (meer)? We willen allemaal speciaal zijn.

Sinds marketing ons westerse leven binnengeslopen is, versterkt door Facebook en zijn vrienden, is onze focus veel meer op uiterlijkheden en ego gericht. Naar mijn gevoel jammer genoeg ten koste van échte authenticiteit en de innerlijke gevoelswereld. We worden makkelijker verliefd op het beeld dat we van iemand (willen) hebben dan ons gevoel te vertrouwen. We kopen makkelijker koffie wanneer het koffiebarretje een groen imago heeft, zonder zelfs maar te (willen) wéten hoé groen de koffie effectief is.

Terwijl ik de vele uren alleen in de bus spendeer, terwijl ik hobbelig beweeg en het landschap aan me voorbijtrekt, sta ik stil. Bij het leven hier. Bij hoe de meeste mensjes die ik vanuit mijn raampje kan zien, hoogstwaarschijnlijk nooit verder dan het ‘verre’ dichtstbijzijnde ziekenhuis zullen ‘reizen’. En hoe oppervlakkig het is om te denken dat zij diegene zijn die iets missen. Zíj, die breed lachend staan, zitten of wandelen op straat.

Wanneer de sky the limit niét is, ben je misschien sneller tevreden met de grond waar je op staat. Misschien zorgt dit wel voor meer vrijheid tussen je oren. Ben je misschien wel minder bezig met al de mogelijkheden die dié sky laat zien. Misschien geeft net dat je wel vrijheid: zien wat je hebt in plaats van te focussen op dat wat er zou kùnnen zijn, als dit… en als dat… en als ik… Vrijheid om gewoon te ZIJN.

Maar ook dit is maar één van de vele gedachten die passeren tijdens het rondkijken, verwonderen en …. Gewoon ZIJN.

Gewoon.
Zijn.

:-)


Geschreven na een intens moment van besef dat vrijheid voor een groot deel tussen je oren zit. Een moment waarbij ik het echter voelde. Helemaal gelukkig om op een prachtig strand in één van de meest fascinerende landen te staan jongleren terwijl de zon zich gewillig laat zakken in het water van de Arabische Zee. Met de hypnotiserende tonen van Salt Water van Chicane stromend door mijn oortjeskabeltje en met Arabische Zee Salt Water in mijn warrige haren.