The Simple Life

Niet iedereen begrijpt waarom ik in een bus wil wonen. Maakt niet uit. Ik kies dit leven niet om begrepen te worden. Al geef ik grif toe dat mijn hart oplicht wanneer ik mind liked mensjes ontmoet. Mensen die fuck you zeggen tegen de tien dagen vaderschapsverlof en hun leven anders invullen. Mensen die hun spaargeld in een stukje grond steken, er een piepklein mini huisje op neerzetten en hun ding doen. Mensen die trouw zijn aan hun eigen ritme én de moed hebben om hun weg te banen door de wildernis van het leven, slechts enkele meters naast het reeds gebaande, vaak zelfs geplaveide pad. Maar waarom in een gouden kooi leven als de vrijheid van het universum lonkt?

Natuurlijk zijn er van die momenten dat het mijn oren uit komt van het onderweg zijn. Van de zoektocht die een kapotte kraan met zich meebrengt. Momenten dat ik een optut-aanval krijg en besef dat er niks op te tutten valt in dit badkamervrije leven zonder douche en garderobe. Uiteraard raak ik in paniek wanneer ik zie dat mijn dieseltank lekt en word ik gek van overal hondenhaar en nergens yogaspace.
What the hell am I doing here?!?

Science of Life
De wiskunde van het leven maakt deze som simpel: de opbrengst is nog steeds –meer dan- groot genoeg. Het geluk primeert over deze schaduwzijden. De zonnestralen die doorkomen doen me de koude vergeten. In dit geval: de verbondenheid met de natuur doet met het gemis van luxe en gemak vergeten. Meestal toch :D
Dat krijg je dan als je een paar keer per dag met je neus tussen de distels, paardenbloemen of braambessen je plasje aan het doen bent. Wanneer je elke nacht enkele minuten de pikzwarte lucht boven je bewondert. Dit, zonder acute paniek voor chronisch slaaptekort door deze vermindering van de toch al beperkte slaap-tijd. Dagelijks omringd door miljarden sterren en de Melkweg. Nachtelijks oog in oog met de maan en haar cycli. En dus ook mijn eigen cyclus. Die van groeien en loslaten. Alles op zijn tijd en met het nodige respect dat ‘tijd’ verdient.

Je 7 slipjes wassen in de rivier met zelfgemaakt wasmiddel. Plassen zonder niet wéér enkele liters perfect drinkbaar water door te spoelen. Het tot een mini uitdaging maken zo lang mogelijk toe te komen met één rol wc-papier. Je zit er met je neus boven op. Letterlijk. Maakt het een pak makkelijker om je shampoo met ecologische zorg te kiezen dan wanner hij abstract in een douche gat verdwijnt op het derde verdiep, honderden kilometers van de zee. Het is haast onmogelijk om niet zuinig met energie om te gaan als je weet dat er na zonsondergang minimale elektriciteit is. Laat het een positieve bijwerking zijn van dit Simple Life dat je voetafdruk een pak lichter is. Zelfs met een oude Diesel. En dat voelt ongelooflijk goed. Te voelen hoe alles verbonden is in de natuur. Een gevoel dat ik al snel ga missen eens ik terug in de Betonnen Jungle woon.


The Simple Life. Bijna alles wordt gereduceerd tot de basis. Gesimplificeerd.
Brievenbus- en reclamevrij. Weinig sociaal leven, geen sociale verplichtingen. Simpel huishouden. Geen stofzuiger, wasmachine of grasmaaier die stuk kunnen gaan. Geen waarborgpapieren van haardroger, elektrische tandenborstel of waterkoker. Geen gebruikshandleiding van printer, televisie of ijskast. Geen rekeningen voor water, elektriciteit of fout parkeren. Het hebben van minimaal weinig kleren en 3 paar schoenen brengt je peace of mind, terwijl ik voordien met de angst zat dat ik wel eens iets te kort zou komen.


Dit schreef ik enkele weken geleden. Memoires, van toen die oude knoest van een Mercedes bus zowel mijn huis als mijn thuis was. Dit schrijf ik nu, vanuit mijn tijdelijke woonst in het drukke Berlijn, waar een herfstpenseel door de straten gegaan is. Met kaders van grijs, geel en oranje. De meest voorkomende huiskleuren volgens mijn huidige statistische gegevens. Deze kleine flashback naar het leven onderweg, in fel contrast met het leven in deze miljoenenstad. Ideaal om mijn waarden nog even aan te scherpen voor mezelf.
Live & love truly