Taking the time it takes

Misschien wel de belangrijkste les die ik geleerd heb in mijn (semi)nomadenbestaan de laatste kleine drie jaar. Deze zin pikte ik op in een boek. Ergens helemaal in het begin van dit avontuur, toen ik nog geen idee had waar de keuze om in een bus te gaan leven, naartoe zou gaan. Ik woonde toen twee maanden in de Franse Pyreneeën. Met het grote boek op mijn schoot, in mijn enige zetel, voor de kachel die warm brandt dankzij het vers gekliefde hout. Ik herinner me nog goed hoe mijn ruwe handen vol splinsters zaten en hoe ik me een houthakkersvrouwtje voelde. Jammer genoeg zonder bebaarde grote houthakker. Helemaal verdiept was ik in NORWEGIAN WOOD van Lars Mytting. Mooie prenten, pakkende interviews en ontzettend veel praktische informatie over het kappen, drogen en stapelen van hout op de Scandinavische manier. Hoe lang duurt het voor het hout droog genoeg is om op te stoken. Zo lang als het duurt.

Deze zin blijft me bij omdat wij mensen, graag een afgebakend antwoord hebben. Hoe lang ga je op vakantie? Hoeveel kost een yoga les? Hoe lang duurt een massage? Het geeft een houvast en zekerheid. Al legt het ook beperkingen op natuurlijk. Zou het niet zalig zijn op vakantie gaan tot je voelt dat je opgeladen bent of je eigen huisje mist? Waarom geef je niet gewoon wat je de yogales waard vindt, naargelang je budget. Is het zo gek dat een volledige lichaamsmassage de ene keer 75 minuten duurt en de andere keer 68? .... De laatste drie jaar heb ik geprobeerd om minder ‘vast’ te denken, wat alleen maar kan omdat ik uit het ‘vaste’ patroon gestapt ben. Opnieuw leven vanuit intuïtie in plaats van uit weten. Niet makkelijk voor deze –blijkbaar echte- steenbok, die graag dingen wéét, dol is op raadseltjes en weetjes.


Vertrekken met mijn bus, zonder plan, met het idee een jaar weg te zijn, bleek een veilig kader om te zien hoe het zou lopen. Kon ik weten dat het me zo zou veranderen? Natuurlijk niet. Je loopt een zonnige berg op tussen appelbomen en wil graag al beslissen wat je gaat doen eens je de top haalt. Rusten in de schaduw, iets bestellen om te drinken of appels plukken. Zonder nog maar in te kunnen beelden welke mogelijkheden er zijn achter de berg. We gaan bij het plannen er vaak van uit dat de omstandigheden hetzelfde zijn als nu. Dat we nog gezond zijn binnen 5 jaar, wanneer we loopbaanonderneming zullen nemen. Dat we nog samen zullen zijn met onze partner. Dat onze ouders er zullen zijn om voor de kinderen te zorgen. Dat het bedrijf nog bestaat tegen dan.
Maar dan komen we boven op die berg, en blijkt er niet gewoon een zonnige appelboom bergaf te zijn, maar een drukke stad, een storm met bliksem en donder of… een woestijn. Gevaarlijk om ervan uit te gaan dat dingen het zelfde blijven.



Ik ben al even aan een boek aan het werken. “Even” neemt hier in deze context de dimensie aan van “maanden”, misschien al wel een jaar. En dan hoor ik zo hier en daar dingen als ‘Mijn nonkel heeft een boek geschreven op 4 maanden.’ En ‘Míjn yogaleerkracht haar vierde boek ligt in de winkel.’
Stoort het me dat ik er ‘nog altijd’ aan bezig ben? Wel ja. Dat stoort me. Gigantisch. Met momenten. Erger vind ik de twijfels die volgen. Wordt het stemmetje luider dat zo graag van zich laat horen “misschien kán je het gewoon niet” of “als je het écht wou, dan was het al lang afgeweest”. Is dat zo? Kan zijn. Maar dan kijk ik eens rond me en moet ik eens lachen.


In het leven dat ik kies om te leven, graaf ik een put in het bos voor ik naar het toilet ga, wandel ik naar de rivier om me te wassen en fiets ik 45 minuten bergop in de broeiende zon om mijn hoofdstuk 6 door te kunnen mailen naar mijn schrijfcoach. Ondertussen maak ik tijd om te praten met de mensen die ik onderweg ontmoet, tijd om van het veranderende landschap te genieten en mijn Frans en Spaans op te schroeven. En ja... dat heeft consequenties. Ik ga sowiso nog meer grijze haartjes hebben dan de huidige 7 tegen dat mijn verhaal neergepend is, dat is een feit. Maar ik zal het doen op mijn eigen tempo en mijn eigen manier. En dan duurt het zolang het duurt. Exáct zo lang zelfs