Over zwarte okselschaapjes en spaghettimonsters

Hoe ziet mijn leven er zoal uit. Het is middag. De zon weet in deze tijd van het jaar nog net hoog genoeg boven de bomen uit te komen om via het kleine terrasje binnen te schijnen. Met zoveel regendagen net achter ons, prijs ik mezelf maar wat gelukkig met het wonen in een huis en de bewegingsvrijheid die daar bij hoort. Met de zon op mijn gezicht en Mila aan mijn voeten, neem ik een hap van mijn derde portie spaghetti. Ontbijt. Brunch. Lunch. Elk met even veel smaak en goesting. “Spaghetti wordt beter met de tijd”, denk ik ook deze keer. Net zoals deze ochtend. Terwijl het de honger naar een stevige latte was die me in onderbroek, op kousevoeten naar de keuken dreef. Het vooruitzicht van dit hemelse lekkernijtje met opgeklopt melkschuim is mijn drive om ‘s ochtends een etage af te dalen. Een motivatie die al jaren meegaat, en nog steeds zijn ding doet. Soms een beetje té goed, zou ik durven beweren. Niet zelden start het verheugen op de ochtend al ‘s avonds wanneer mijn huisgenoten hun late night Netflix nog moet starten.

Dit mechanisme van hunkeren naar koffie van zodra mijn ogen nog niet eens open zijn werkt zo goed dat het koffie aroma mijn poezelige grote neus in het donker bereikt. Yep, nog steeds een ochtendmens pur sang, ook zonder vastomlijnde job en bijhorende (vroege) werkuren. 1 seconde. Zo lang duurde het deze ochtend voor mijn zin in koffie platgewalsd werd. Paf! Vervangen door een onweerstaanbare zin in spaghetti. Dat heb je dan als de pot nonchalant op het vuur staat, recht midden in het gezichtsveld van de toevallige keukenbezoeker. Ik proefde de tomatensaus en het quorn-gehakt Pavlovsgewijs en zoals we allemaal weten; eens onze smaakzin richting look gaat, is er geen plek meer voor zin in koffie. Naast de gruwelijke combi van look-rietsuiker, is ook het melk-tomatenduo amper indenkbaar. Zou ik tòch een fijnproever zijn? De gedachte laat me lachen en ik zet het vuur meteen op de hoogste stand. Ik lees de drie toepasselijke woorden op het briefje tegen de wand “be patient woman.” die me er tevergeefs aan herinneren dat het vuur ook stand 3 heeft. Mijn gedachten gaan terug naar het consult bij de Ayurvedisch euhm consultenaar enkele jaren terug. Toen mijn haar minder knopen had en er nog sunkissed blond uitzag, dankzij de kleurspoeling van de Hema. Op de vraag hoe mijn ontbijtpatroon er uit zag, legde ik het antwoord met een sluikse fierheid en valse openheid op tafel. Flink repliceerde ik “havermout en noten en granola en muesli en soya yoghurt” om bij het horen van dit perfecte healthy hipster antwoord (en dat nota bene toen het woord ‘hipster’ nog niet eens bestond) te beseffen dat het minstens twee volle manen geleden is dat iets uit dit lijstje op mijn ontbijtbord lag. “Maar het liefst van al ontbijt ik met spaghetti of pizza. Spinaziepizza. Met extra look” Tot mijn verbazing antwoordde deze beoefenaar van De Leer Van Het Leven: “Perfect. Jouw overvloed aan lucht en vuur energie krijgen mooi tegengewicht met heel aards en warm voedsel. Vooral niét toegeven aan die norm van boterhammen eten, omdat je toevallig nu in België woont he.” De spaghetti ging inderdaad makkelijk binnen en daarmee is mijn balans weer wat hersteld. Happy me.

Dat Ayurvedisch consult veranderde mijn zienswijze drastisch. Plots begon ik overal patronen op te merken en schreef ik verklaringen toe aan het gedrag van eender wie. “Oh, dui-de-lijk te veel vuur die dj, die brandt in no time alles en iedereen plat in zijn omgeving.” “Zo’n typisch aarde vrouwtje met haar trage tred.” “Wat een lange, smalle creatieve wind energie heeft deze zaterdag yogi.” Ik had het leven plots door. Het gaf een rust die ik niet anders kan beschrijven dan een innerlijke peace of mind, maar dan in mijn buik. Deze ‘zekerheid’, maakte het leven beheersbaar. Het is allemal niet in balans, maar dat is niet erg. Want met de juiste voeding en wat bijsturen hier en daar, komt het helemaal goed. Als een zesjarige die het maar al te graag gelooft wanneer haar papa zegt dat het grijze konijntje heus niet gaat sterven, terwijl het arme beestje stuiptrekkend probeert op te staan. Het besef dat het leven zich niet laat vangen in theorieën volgde uiteraard niet zo heel veel later, net zoals de mededeling dat Grijsje nu in de konijnenhemel is. Ook niet door deze relatief ingewikkelde theorie, die nog steeds oneindig veel té simpel is. Toch kreeg Ayurveda de volledige 233% van mijn aandacht en stortte ik me met volledige overgave in deze voor veel mensen geheime leer. Weliswaar gedurende korte tijd, zoals het gaat met van die wind-vuur types. Snel enthousiast, moeilijk dingen af te maken.

Desalnietemin doe ik nog steeds mijn best om genoeg ‘aarde’ toe te voegen aan mijn leventje. Aangezien mijn natuurlijke afkeer van routine en lange termijn toestanden, geen makkie. Gelukkig hou ik wel van uitdagingen. Mijn grootste uitdaging:

Mijn eigen ritme behouden in deze wereld vol chaos en speed. Terwijl ik mijn eigen ritme wonderwel traag zou durven noemen. De afgelopen drie jaren van (halftijds) in mijn bus on the road leven, zitten daar zeker voor iets tussen. Weten dat ik zelf best chill kan leven is één ding. Als een slak bewegen op een snelweg met mieren is een ander ding. De uitdaging zit er effectief in om mijn eigen ritme te leven terwijl alles hier in een stroomversnelling lijkt te gebeuren. In dit drukke leven is het bijna een act of rebellion om het kalm aan te doen. Als echte rebel ben ik vooral héél erg druk bezig niet toe te geven aan het magnetisme naar het huidige productiviteitslevel. Wat niet betekent dat ik lui ben. Of toch niet per se. Dat ik houd van een siesta is al lang geen geheim meer. Niet dat dit enige verantwoording nodig heeft, maar dat zijn al die keren dat ik géén 5 minuten naar buiten ga om te roken doorheen een euhm werkdag. Grenzen trekken is nooit echt mijn sterkste kant geweest, waardoor het concept ‘werkdag’ mij wat vreemd in de oren klinkt. Elke dag werk ik wel. Tenminste, als daarmee bedoeld wordt om bezig te zijn met een activiteit die ooit/onrechtstreeks geld opbrengt. Mijn creatieve duizendpootgeest stroomt zowel op een dinsdag als op een zaterdag ongestoord zijn flow’tje. Heb ik niet veel aan te zeggen. Druk druk druk stromen die gedachten terwijl ze me energie geven. En soms ook kopzorgen, ja, dat ook. Druk bezig een yoga zaak te runnen (zegt de ondernemer in mij) aka authentieke yoga te verspreiden vanuit mijn hart (de hippie aan het woord), te werken aan mijn boek en het in actie zetten van mijn woon/leef plan. Ondertussen promoot ik mijn massages, organiseer workshops en knutsel plantenhangers. Ik besef al meteen dat wat ik ‘druk bezig zijn’ noem, de meesten zouden beschrijven als ‘op het gemak’. Dat is een kwestie van perceptie. Of ik me verveel? Deze vraag komt wel vaker uit de mond van mensen die er onbewust van uit gaan dat als je geen 38 uur per week werkt, je wel héél veel vrije tijd moet hebben. Nee, hoor, don’t worry, aan vervelen kom ik écht niet toe. Dat komt door de heel simpele reden dat ik naast die activiteiten die ooit geld (zouden) kunnen opleveren, ook heel druk bezig ben met rustig ontbijten, mijn Jo Nesbo uitlezen, bijleren over bomencommunicatie, yoga volgen, massages uitwisselen, rondzwerven met Mila en last but not least, mijn sociaal leventje waar ik zo ontzettend van geniet.

Als je netto kijkt naar mijn inkomsten, is dit niet helemaal recht evenredig met wat ik allemaal doe. Het is te zeggen; als ik al mijn ‘werkuren’ door een baas effectief uitbetaald zou krijgen, zou de rits van mijn Nepalees portefeuilleke een pak strakker gespannen staan. Zou het geld waarschijnlijk ook sneller rollen. Want hard werken comes in a package met meer uitgeven. Zo is dat. Meestal. Dus ik doe het gewoon verder op mijn manier en ga mee in de groene flow van recyclen, swappen en weggeef-pagina’s. Al moet ik zeggen dat ik niet anders kan dan opmerken hoe pokkeduur het leven hier is. Waar is de tijd dat ik letterlijk(!) met minder dan 10 euro per week toe kwam, daar in het hoge Noorden van Portugal in mijn bus? Nu gebruik ik meer waspoeder, heb plots schoensmeer nodig zodat ik niet helemaal in afronten val met mijn zalige tweedehandsschoenen en wordt aangespoord door mijn boekhouder kosten te maken, dé manier om het hier te overleven als zelfstandige. Ja. Het wringt hier met momenten heel erg.

Zoals mijn okselhaar kwestie. Ik ga er niet stom over doen, maar het scheelde niet veel of de traantjes kwamen opzetten bij het afscheren ervan. Wel, om precies te zijn, moest ik eerst met de schaar aan de slag voor het scheermes het werkje kon afmaken.
Waarom?
- Dé vraag om interessante antwoorden te verzamelen -
Omdat mijn scheermes bot was van het niet-gebruiken en er na drie maanden best een mooie struik staat in die armpit (oh I love this word).
Waarom ik dan tòch ben gaan snoeien?
Onder de douche stelde ik mezelf de enige vraag die van belang leek op die moment:
voel ik mij helemaal goed bij mijn harige zelve?
Het antwoord was een volmondige JAAAAAAA, aangewakkerd door het koude water waarmee ik mijn douche steevast afsluit. Vijf minuten later, sta ik daar met mijn blozende huid voor de spiegel in yoga outfit en check ik even of hij ‘ondersteboven-proof’ is enzo. En ik voel meteen dat ik er niet ok mee ben om zo voor de klas te staan. “Zo” als in, wanneer de aandacht meteen gaat naar die zwarte pluk die zo mooi afsteekt tegen mijn paars topje. Ik ben bang voor oordeel. En kwaad om dit stomme besef.
Maar het heeft geen zin te forceren en kost wat kost mijn punt te willen maken. Want wat is mijn punt en… waarom? Om aan te tonen dat ik me niets aan trek van de huidige schoonheidsideaal? (en het ondertussen tòch doe). There goes my point. Ikzelf ben meer dan ok met dit schattige zwarte schaapje dat in mijn armpit zijn plekje gevonden heeft, maar ik ben er niet ok mee in de huidige context.

Als het geen volmondige JA is, is het een NEE.

En zo komen we naadloos bij mijn nieuwe levensmotto, waarmee ik ook meteen ga afsluiten.

Wat dit brengt, zal dus voor later zijn. Wat ik wél al kan zeggen, is dat het een interessant project is, gezien mijn vorige leuze neerkwam op: YES MAN! Niet teveel nadenken en doen. Er komt bijna altijd wel iets interessants uit. Ga je mee skinnydippen? Laat je mee met min vijf maten dezelfde tattoo zetten sebiet? Wil je met mij op date? Sure. Lisa’s wijze raad tijdens de zomer roadtrip durf selectief te zijn, krijgt nu dus vorm. Benieuwd naar deze mindset switch!