Been there, done that

Maart,

Het is hier stil geweest. In de stad en in mijn schrijven. Het eerste hoeft geen extra uitleg en het laatste verklaar ik met plezier. 9u21. Dat las ik een uurtje geleden op mijn gsm-scherm. Dat, na die enkele minuten die ik standaard nodig heb om te bekomen van het wakker worden en als voorbereiding op de dag. 9u21. Ook hier moest ik even van bekomen. Ondanks dat de enthousiaste klokken van de Onze Lieve Vrouwkerk duidelijk maken dat het zondag is, slaap ik zo goed als nooit zo ontzettend lang. Tegen dat het klokje van 7 uur van zich laat horen, sta ik steevast op mijn matje. Is het niet voor een potje yoga, dan wel voor een meditatie of een knuffelsessie met zachte Mila.
PING.
Agenda-alarm.
“Ik heb toch helemaal niets gepland?” bliksemschicht het.
Zomeruur.
… That explains.


Inmiddels een dik uur verder, meditatie in de tuin en twee koffies later. Terug naar de stilte van (het voor jullie zichtbare deeltje van) mijn schrijverskant. Het zijn rustige dagen voor deze VrijetijdStrijder.

Mijn specifieke rol als strijder voor de vrije tijd is grotendeels overbodig geworden. Wat valt er nog te strijden in deze apocalyptische voorvertoning van hoe het leven zich toont wanneer er danig gesnoeid wordt in onze sociale contacten en het werkritme (positief?) ontwricht wordt. We vangen geen glimp op van dit leven, maar werden er in gekatapulteerd, enkele weken terug. Knal. Boem. Bang.

Plots viel de structuur van het werkleven weg. Plots was er geen drukke agenda meer. Plots stopten de sociale verplichtingen. Plots konden we geen geld meer spenderen als tijdverdrijf. Plots werd de financiële kant onzeker. Plots werden we gedwongen meer thuis te zijn. Plots kreeg zelfzorg meer aandacht. Het leven plots in een ander jasje.

Voor mij niet de eerste keer.

#flashbackto2017
Van de ene dag op de andere, alleen in mijn huisje op wielen. Een nieuwe situatie, zonder einddatum. Leven in mijn eigen personal space van de oude Mercedes bus. De enige verantwoordelijke en de enige beslisser over die zee van tijd, die 24 uur plots is. Geen sociaal leven waarbij ik kan aansluiten. Niemand die me uitnodigt om samen iets te doen. Geen werk dat me voorziet van bezigheid, inkomen en de oh zo noodzakelijke structuur die maakt dat je hoofd niet loco komt.

#beentheredonethat
Ik spendeerde dagen in de bergen zonder dat ik door had of het nu woensdag of vrijdag was. Uren wanderen in een bos gingen voorbij zonder dat ik wist hoe laat het was. Enkel mijn comfy kleren kwamen de kast uit en opmaken hoefde ook al niet. Er is maar weinig dat kan wachten tot morgen en de dagen gingen voorbij in een vreemd tempo. Traag, als ik vooruit keek. Snel, bij het terugkijken.

Ik oefende elke dag in het spenderen van tijd wanneer je er genoeg van hebt. Maanden specialiseerde ik me in het nog niet weten wat er komen gaat en in het loslaten van zekerheden. Steeds beter werd ik in het niet-resultaatgericht bezig zijn, specialist in het ontproductieven en daar -min of meer- ok mee te zijn. Met andere woorden leven in het nu.

Ik leefde als enige op het eiland dat bestaat uit Tijd, TIJD en tijd, en zo dreef ik daar in die oceaan van uren, dagen en weken, terwijl mijn vrienden thuis aan het spartelen waren tussen werk, huishouden, sporten en sociaal leven. Amper in staat hoofd boven water te houden, zoekend naar de beste zwemtechniek om niet te verdrinken.

Nu is het anders. We zitten allemaal in hetzelfde schuitje. Al ervaren we het op onze unieke manier.


#timeisallwehave
Die eerste dagen waarin alles stil viel, waande ik me in een vreemde cocon die straalde van positiviteit. Het maakte me lichtjes ongemakkelijk, zeker in vergelijking met de close mensen rondom mij. Was ik naïef? Drong het allemaal nog niet goed door? Who knows. Ik besloot ervan te genieten voor zo lang het duurde.
En zo liep ik fluitend als een nachtegaal zo fier als een pauw door mijn buurt, de zon druk bezig mijn sproetenarsenaal aan te vullen. Fier op de mensheid. Buren wisselden op het straat van gedachten, bezorgde telefoontjes stroomden binnen, mensen kwamen buiten en auto’s bleven op stal. In de Kruidtuin was ik voor de verandering eens niét de enige die tijd had om écht met de hond te wandelen. Naast het madammeke dat haar twee keffers elke dag op speelplezier trakteert, waren er nu vele hondenbaasjes die hetzelfde deden. Blauwe lucht, lente vibes en veel happy doggies. Vandaag (en morgen en overmorgen en…) geen functioneel uitje tegen de klok in, waarbij de hond zo snel mogelijk zijn kakske moet doen, zodat die Mensch zo weinig mogelijk tijd verdoet van zijn hopelijk productieve verdere dag. Kakken tegen de tijd. Lijkt me niet bevorderlijk voor kakstress. Ik zou het niet kunnen. Maar ik ben dan -gelukkig- ook geen hond.

Moest ik er wél één zijn, zou je me deze dagen nog steeds blij kwispelend zien rondlopen. Misschien omdat er voor mij niet zo erg veel verandert in deze tijd van halve quarantaine. Ook na het jaar leven in de oude Mercedes, lopen veel van mijn dagen zo dat ik geen idee heb hoe laat het is, tot het klokske van het kapelletje voor een tweede keer slaat, om 12 uur. Neem ik dagelijks de tijd om te lezen, te natuurhangen en uitgebreid te prullen. Zijn mijn weekdagen niet zo verschillend van mijn weekenddagen en zien mijn lesvrije dagen er niet zo extreem anders uit dan mijn werkdagen. Enkel dit ene merkwaardige feit maakt dat mijn gevoel COMPLEET ANDERS is: plotseling leeft iedereen ‘mijn ritme’!!!!


#nomorefomo
De spiegel van mijn omgeving toont niet langer een traag levende weinig werkende hippie nomade in een wereld waar tijd een ongrijpbaar begrip is. Waar tijd werd gezien als een schaarste terwijl ik een overvloed ervan ervaarde. Schept een kloof, die moeilijk te overbruggen valt. Maar nu! The game has changed. Iedereen heeft tijd. Iederéén staat stil. Er valt een onzichtbare vergelijkingsdrang van ons af. We hoeven niet meer het meest fantastische feest te geven of de mooiste outfit te hebben of tonen wat voor fancy koffie we dronken in die hippe hipsterbar op het Zuid. Een wandeling naar het park is dé verplaatsing van de dag. Vegan chocolade mousse maken is het hoogtepunt van morgen. Niet alleen de natuur kan opnieuw ademen. Ook wij.

#wehavetime
Met een beweegruimte die ingesteld is op plekken bereikbaar met fiets of te voet, gaat een mens al eens gedetailleerder kijken. Met dezelfde fascinatie voor water als mijn gekke hond Mila volg ik een blaadje aangestuurd door de wind, op een plas die een optimist een vijver zou kunnen noemen. Bestudeer ik de weerkaatsingen in het wateroppervlak terwijl de wind er rimpels doorheen waait en verder zijn ding doet. Een wandeling krijgt nieuwe dimensies met al deze macro waarnemingen, met al die dingen die je anders niet zou doen wegens ‘er is altijd wel iets beters te doen’. Waarmee meestal ‘nuttigers’ bedoeld wordt. Maar nuttiger volgens wie? Goede vraag.


#ontproductiviteitsrage
Als je het mij vraagt (ook al doet niemand dat), is het hoog tijd in het ont-nuttigen. Laat ons eerlijk zijn; de balans is nu wel genoeg doorgeslagen naar de andere kant. Nu we dan plots en masse tijd hebben, hier een idee. Laten we naast die nieuwe Pilates verslaving en tussen het chocolade-mousse-met-avocado maken door even flink oefenen in ontproductivisme. Het loslaten van resultaat ten voordele van het leven in het NU. Laten we ons en masse (waarom ook niet) storten in deze nieuwste trend, die zelfs de meest trendy trendwatchers nog op te pikken hebben.
Ik ben alvast gestart met mijn dagelijkse portie Active Stillness, mijn nieuwste vorm van euh bewegen. Hoogst interessant hoeveel je ervaart door actief stil te staan. Dat ik me nog steeds geneer wanneer er mensen passeren terwijl ik standbeeld sta te spelen, zie ik als een extra oefening. Die in “I don’t give a f*ck”. Er is nog wat werk aan de winkel.

#ervaringsdeskundige
De boeiende ervaringen als solo zwerver de laatste jaren, maken dat ik mezelf dezer dagen gerust ervaringsdeskundige durf te noemen. Net zoals het bij mij, toen in 2017 een heuse uitdaging was om om te gaan met dit nieuwe tijdsbesef, zal dit voor vele productievelingen nu niet anders zijn. Voel je frustratie omdat je creatief wil zijn maar de drive mist? Zit je in een verlammingsmodus die verhindert dat je aan dat lijstje met 1001 dingen begint?
IT IS OK!
Je hoofd zit nog in een ontkenningsfase waarbij het denkt dat je -nu je tijd hebt- daar iets mee moét doen. En het liefst nuttige dingen. Let go of this thoughts. Als er iets is dat dit virus verhaal ons wil vertellen is dat het hoog tijd was om te slow down’en. Learning the hard way… Dus kick nog maar even af van die productiviteitsdrang en voél vooral wat je nodig hebt, los van die ellenlange to-do lijst. Ook al brengt een overload aan rust, hoogstwaarschijnlijk meer onrust dan je voor lief houdt. Face it. Durf je eens vervelen! Ga eens na of je prioriteiten nog kloppen. Durf eens stil te staan.

#verwondering
Als sociologisch antropologisch spiritueel psychologisch georiënteerde halftijdse Mechelse yoganomade verlekker ik me met al deze extra tijd voor de meesten van ons en het daarbij horende in vraag stellen van deze eigen tijd. Kan ik maar blij zijn met de tijd die er nu is om opnieuw te verWONDERen. Mensen die stoppen om naar de eenden te kijken. En niet eens oudjes of jonge moeders wiens peuter de motivator is achter deze actie. Maar de gewone euhm werkende mens. Mijn hart zingt en mijn ziel danst.


#wandering
Jij hebt meer kansen gehad te evolueren in je kookkunsten, ik heb meer geoefend in het leven van dag tot dag. En dat komt in deze wonderlijke tijden goed van pas. Bezig zijn met de volgende lessenreeks of de zomervakantie heeft op dit moment weinig zin. Het leven blijft bewegen met de onvoorspelbaarheid van een wispelturige hormonale puber. Ik ervaar deze hele situatie als redelijk abstract en dan kan ik alleen maar blij zijn dat ik niet zo goed ben in abstract denken, waardoor het makkelijker is om het van dag tot dag te bekijken. Om in de natuur te gaan zitten, zolang tot er beweging komt in het ‘schilderij’ en de eekhoorn in beweging komt hoog in zijn (haar?) eik.

#vanwife
De laatste dagen leef ik dit van dag tot dag leventje in mijn bus. Zo dankbaar voor deze mini escape op minder dan twee kilometer van mijn huis-in-beton. Daar waar de wild grazende donkerbruine Galloway runderen mijn meest close en enige buren zijn. Waar ik iets na zonsopgang wakker word in mijn goed verduisterde slaapkamer -die ook living en keuken is- door het enthousiasme van merels, koolmezen en winterkoninkjes. Daar, waar ik zo, hop, mijn bed uit rol en drie minuten later het Mechels Broek in jog op mijn trouwe appelblauwzeegroene Adidasjes, met bijhorende appelblos op mijn wangen. Laag tempo, totaal niet gematigd en al evenmin van lange duur. Zo zou je mijn morningruns kunnen omschrijven. Ik kan het uiteraard op mijn versleten knie-kraakbeen steken (en het zou niet eens gelogen zijn), maar het is vooral mijn gebrek aan conditie, in combinatie met het gebrek aan volharding en wilskracht om een knallende jogger of beginnende loper te zijn. Belachelijk snel voel ik me thuis in dat kleine huis dat al vele en vele maanden mijn thuis geweest is, van Portugal tot Roemenië, over Berlijn en terug. Duidelijk een graad of 14 te koud om als aangenaam beschouwd te worden, al laat ik dat me er niet van weerhouden happy te zijn in my van.

#escapethecity
Ik spendeer uren in de natuur, daar waar alles nog normaal is. Even niet geconfronteerd met lege straten en leeggeroofde winkels. De natuurtijd laat me vergeten wat een zottekot het vorige week was in de Colruyt. Deze escape-the-city voelt als een oase van rust voor mijn systeem, dat onbewust de stadsangsten absorbeerde als een hongerige spons. Ik ben niet de enige die voelt dat natuur-tijd goed doet. Het Mechels Broek en het Dijlepad zijn bijna even druk als de Colruyt vorige week. Even dient zich een -hopelijk- absurd beeld aan van een security die aan de ingang mensen binnen en buiten laat, met een bordje “max. 499 personen”. Zou ik een Colruyt-trauma hebben?

Na enkele dagen in de bus begin ik zacht maar zeker uit te kijken naar de betrekkelijke luxe van een huis. Bewegingsruimte (yoga!), oven (pizza!) en internet (films!) prijken in mijn top 3. Aangevuld met basics als warmte en douchen. Blijkt dat de frustraties van het busleven alweer mooi opgeborgen zaten in een klein hoekje van mijn geheugen, ten voordele van het romantische plaatje. Wanneer mijn huisgenootje voor een weekje naar haar liefje trekt, kan ik met het mijne wentelen in de luxe die het normale nu voor mij is. Best of both worlds. Lucky me.

#missingtheusual
Het wonder van dingen te mògen missen. Kennen we allemaal wel dezer dagen. Knuffelen. Terrasje doen. En ja, de yogalesjes. De fysieke activiteit, for sure. En het sociale aspect, grote portie zingeving, belangrijke structuur en yep, de financiële zekerheid. Onzeker is de toekomst. Ik kan geen beloftes maken over de moment dat we opnieuw samen op de yogamat staan. Wél kan ik beloven dat de lessen met een hernieuwd enthousiasme zullen zijn.

**Omdat we het vanzelfsprekende als speciaal zullen ervaren en dàt, zal magisch zijn**

Take Care.






Voor de yogi-lovers onder ons, hier enkele suggesties die je best in een kuur van 10 dagen aanpakt:

*nadhi sodhana (ademhalingstechniek voor meer balans tussen emo en ratio)
http://www.mojoyoga.be/nadhi-sodhana.html

*metta meditatie (oefening om het vergroten van good vibes)
http://www.mojoyoga.be/metta-meditatie.html

*active stillness (oefening die je stabielier maakt, je laat aarden en je lichaam versterkt)
https://www.youtube.com/watch?v=y07FauHYlmg