Life can be funny (I'm still in Belgium)

Haha, what a joke… Dit artikeltje hoorde ik volgens mijn planning te schrijven in mijn eigen hut hoog in de Pyreneeën. In mijn blijkbaar-overmoedige-en-daardoor-niet-realistische planning welteverstaan.

‘Helaas’ zit ik in mijn favoriete koffiebarretje in Home Town Mechelen, 20% van mijn geplande dagbudget te spenderen aan een latte. Weliswaar een latte inclusief rietsuiker, speculaasje, internet, warmte, toilet en drinkwater, wat de 3,5 euro plotseling tot een goed bestede keuze maakt.

Niet heel erg veel na mijn vertrek uit Heusden, kwam ik op een parking na Leuven tot het overduidelijke besef dat het té ver buiten mijn comfort zone is om alleen met de nog niet vertrouwde bus, in de winter en de koude, door te rijden naar het zuiden. Heb ik mezelf overschat? Probably. Heb ik angst? For sure!
Twee keuzes:
Angst aan de kant schuiven, negeren en Be Brave
Of
Luisteren naar je gevoel en jezelf niet forceren iets te doen dat niet goed voelt.

Oh zo logisch lijkt het om voor optie twee te gaan. Over-duidelijk!
Wel, ik kan je in alle eerlijkheid vertellen dat, dààr, op de parking, tussen de truckers en in de schemer, het geen evidente keuze was. Je wil niet flauw zijn, je wil niet opgeven, je wil niet falen. Het Stoere Stemmetje zegt dan heel erg luid “komaan, wie durft er nu niét naar de Pyreneen rijden?”
“Euhm ja, …. “, fluisterde mijn Bang Hartje terug, “ik. Ik durf het niet op deze moment, alleen.”
En wat ben ik blij dat mijn Begripvolle Ik tussenbeide kwam, nog net op tijd om een ruzie tussen hen te vermijden, om dan wijs te besluiten:
“als het nu niet goed voélt, dan IS het ook niet goed. Je hebt een sabatjaar genomen, niét om je te rushen, niét om te bewijzen dat je je stoerder kan gedragen dan je bent, maar om te vòelen wat je hebt te doen”.

Wijze les nummer euhm 111?
Ik heb niets te bewijzen, zélfs niet aan mezelf.
Het enige dat ik aan mezelf verschuldigd ben, is leren luisteren. Luisteren naar wat ik nodig heb, wat ok is en wat ook niet. En het accepteren. Oja, aan te vullen met wat mildheid off course…

Dus mijn euh definitieve vertrek (ik durf het bijna niet meer uit te spreken) is nog even uitgesteld tot een vooral niét te noemen datum (hihi). Intussen tijd geniet ik van een gezonde portie sociaal opladen en van mezelf wat aansterken in body en mind. Yoga, lopen, zwemmen, sauna, mediteren, minder koffie en opnieuw veggie zijn.
Yes, power from the inside out!
Goodbye bad habbits!
Dit krachtige (mentale) dieet vul ik aan met een wat concretere invulling wat betreft mijn tocht naar de Pyreneeën. Zo ga ik mijn ‘ik rijd door tot ik te moe ben en slaap dan enkele uren aan een tankstation’-plan inruilen voor een route met een duidelijke bestemming per dag. Een dagmissie zeg maar. En hierbij trakteer ik mezelf hier en daar nog graag op een B&B, waarbij wat sociaal contact en francais, een warme douche en een veilig bedje me zonder enige twijfel deugd gaan doen.

Maar ook dit is enkel een idee, een plan voor de toekomst en daardoor een illusie, waarvan slechts de toevoeging van het concept tijd nodig is om te weten te komen in hoeverre dit een correcte voorspelling bleek.
Zoals in zoveel gevallen: Time will tell.

And then I will do to ☺