Almost there, All the most, there

Die eerste dagen écht alleen in de bus, onderweg, op de weg en soms ook in de weg (oeps!). Af en toe een kleine paranoia aanval wanneer ik La Police kruis. Op onbekend terrein op zoek gaan naar een betrouwbare –en in het beste geval ook een gezellige- slaapplek; ergens tussen vlak aan de shop van een tankstation-Veilig en midden in een bos aan een verlaten meertje-Gezellig. Never to old to learn new things.


ON THE ROAD
Een goede slaapplaats vinden is zo één van die skills die je gaandeweg ontwikkelt, neem ik aan. Stap per stap uiteraard. Zo komt mijn Europa Campergids Bijbel al meteen goed van pas, wanneer ik besluit om de air bnb’s achter me te laten en de nachten in de bus te spenderen. Deze gids blijkt zijn 26 euro goed waard te zijn met zijn overzicht van (gratis) plekjes om te staan met je euh camper (coole bussen zijn ook toegestaan!). Soms niet meer dan enkele legale parkeerplaatsjes naast de weg, maar vaak ook een leuk pleintje met enkele voorzieningen zoals wc, douche, water en elektriciteit.
Eens mijn safe/cosy/camperspotneus wat aan vertrouwen gewonnen heeft, laat ik de Bijbel links liggen en volg ik mijn SleepSpotNeus om zo nog enkele leuke slaapplekjes te ontdekken. Onder de kerktoren is hierbij een easy and nice one; veilig onder God’s allesziende oog en de Franse pleintjes scoren best hoog in charme-gehalte, al was het maar door hun exotische uitstraling, voor ons, Belgen.

De trip van Mechelen naar Rimont is supergoed verlopen, al had ik hier een daar een kleine paranoia aanval bij het zien van La Police. Misschien doordat mijn bus heel misschien lichtjes overladen is en ik geen rijbewijs C heb? Of door onzekerheid over de wetgeving in Frankrijk? Ik hoorde net dat muziek luisteren met oortjes maar liefst recht geeft op een boete van 135 euro. En wat met Mila die geen riem aanheeft. Net zoals ikzelf trouwens, wat in Belgie helemaal ok is, aangezien ik met een Oldtimer rijd, maar waar ik hier niet zo zeker van ben. Net zoals slapen in de auto op een kerkplein? Bon, on vera.

Gebruiken verschillen sowiso wat van gebied tot gebied en van land tot land, wat het net aantrekkelijk maak om verder te reizen dan het kerkplein van je eigen dorp. Aantrekkelijk én vaak ook interessant. Zo kwam ik tijdens mijn roadtrip part 1 al te weten dat het hier in Frankrijk niet zo abnormaal is om prostituees op parkings of langs de kant van de weg te hebben. Nog interessanter voor mij om te weten, is dat het hier vaak gaat over prostituees die hun eeuwenoude beroep uitoefenen in hun eigen busje. Busjeshoeren als het ware.
Handig om te weten, zelfs zonder enige intentie om me ’s nachts tussen truckers te parkeren. Ook al is mijn busje –het mag gezegd worden- een pak sjieker dan de Red Light Van’s, het beeld van een sjieke hoerenlopertrucker blijft als een worst (!) case scenario klinken. Een gewaarschuwd vrouw is er (minstens) twee waard:
Mijn (helaas) permanente blauwe led-verlichting van voor in mijn bus, tracht ik zoveel mogelijk te dimmen door het af te plakken met tape. Wanneer ik ergens toekom, sluit ik meteen de gordijnen. Aan deze voorzorgsmaatregelen voeg ik toe: standaard totaal niet sexy look, volledig niet geïnteresseerde/beschikbare houding, jeans, zwarte pull, kap, wandelschoenen... Kortom: ik zie eruit als een trucker dus ☺

Ik merk al snel dat mijn truckersoutfit perfect als wandeloutfit gebruikt kan worden en las dan ook met veel plezier fijne wandelpauzes in onderweg. Zeker ook voor Mila een welkome afwisseling van het lang quasi stilliggen tijdens de lange busritten. Zo komt het dat we bijna elke dag herten gezien hebben. Fantastische ervaring, telkens opnieuw. Het is te zeggen; totdat Mila’s goed weggestoken instinct plots allesoverheersend wordt; haar onbedwingbare jagers- en achtervolgingsinstinct maakt dat ze wegschiet als een pijl, maakt dat mijn signalen en communicatie niet eens meer doordringen in haar grijze hersenmassa en ik enkel kan wachten totdat ze, met een neus onder de schrammen en het bloed, blij en voldaan terugkomt.

Na deze warrior oprisping, kan ze zich daarna helemaal uitgeput settelen in haar busjesnestje, terwijl ik achter mijn stuur klim, mijn rechterarm nét lang genoeg om te kunnen schakelen in 2e en 4e versnelling en mijn benen nét lang genoeg om te kunnen remmen zoals het hoort. Yep. Me and my bus. Het zijn van die kleine dingetjes die me er steeds meer en meer verliefd op beginnen te maken. Zoals een tijdje geleden mijn teller liet weten dat de bus sinds 1988 al 111 111km heeft gereden op dit Noordelijke halfrond. Eerst enkele tientallen kilometers als ambulance voor een Belgisch farmaceuticabedrijf, dan in gezelschap van Roelof en Heleen, die hem verbouwd hebben tot de stoere wit-blauwe koplampbus en nu onder mijn goede zorgen doorheen Europa. Gaandeweg geraak ik er meer aan gehecht, net door zijn kleine lieve schattige karaktertrekjes:

De snelheidsmeter die zijn eigen leven lijkt te leiden: de naald klimt af en toe moedig tot aan de 50 om zich dan abrupt resoluut te laten vallen tot op nul, als een havik die quasi loodrecht op zijn prooi af duikt.
Echt wéten of ik te snel (of te traag?) rijd, weet ik dus niet, al heb ik een licht vermoeden ik niet gauw bekeurd ga worden voor te snel rijden. Integendeel (kan je ook bekeurd worden van te trààg te rijden?). Soms rijdt de bus zoooo traag, dat ik niet anders kan dan me de bedenking maken of het niet sneller is te voet. En heeeeel soms, rijden we nòg trager zodat we niet ver meer af zijn van het punt waarop we deze beweging ‘achteruit rijden’ zouden noemen. Speciale ervaring zo mindfulnes traag door een landschap bewegen. Naast het feit dat de gps zijn aankomstuur hierdoor steeds belachelijk te optimistisch ingeschat is, geeft deze manier van reizen lekker veel ruimte om te denken. En laat ook dit nét één van mijn hobby’s zijn ☺


Mijn mindset is dan ook mee overgegaan van “Rijden van punt A naar B in een belachelijk groot voertuig” naar “genieten van het onderweg zijn en je thuis voelen, wherever you are”.
En dat doet me zo’n ongelooflijk plezier, aangezien “Genieten”, min of meer dé rode draad is van deze hele onderneming,
Genieten. Genieten. Genieten.
En daarnaast natuurlijk ook nog Europa zien, tijd voor mezelf hebben, leren gitaar spelen, bomen snoeien, vuur maken, andere manier van leven ontdekken, mijn Frans wat te ontharen, Spaans te leren, leren herderen, mensen ontmoeten,…


ARRIVAL
Na een weekje on the road te zijn, voelde het onbeschrijflijk heerlijk om door St. Girons te rijden, langs Lescure, … en enkele andere miniscuele bergdorpjes te passeren, om dan de berg in Rimont op te rijden, helemaal tot op het einde, in Jambet, waar nog een laatste hoopje huizen staat En zonder overdrijven (want dat doe ik af en toe wel eens); het voelt als thuiskomen, ook al is het ‘slechts’ de derde keer dat ik hier kom. Na mijn eerste keer in 2015 had ik ergens al een verlangen om hier voor langere tijd naar terug te keren. Door een nieuwe liefde in mijn leven enkele maanden erna is dit verlangen wat naar de achtergrond geschoven, zoals dat wel eens gebeurt wanneer liefde het overneemt. Maar verlangens steken meestal vroeg of laat de kop weer op, weet ik uit ervaring. Afgelopen zomer, tijdens de laatste dagen van mijn zomer roadtrip werd het verlangen meer een meer een idee en kreeg het uiteindelijk vorm tot dit euh plan.
En –exact!- twee jaar later, is het verlangen zo maar even realiteit geworden!

Om maar te zeggen; it is all possible. Misschien niet meteen, misschien heeft zo’n verlangen wel wat tijd nodig om te rijpen en misschien heb je zelf ook nog wel wat kracht en richting en stevige schoenen en aanmoediging en nog veel meer nodig,
maar daar geloof ik ten stelligste in;
Geef je dromen ruimte zodat ze kunnen uitgroeien tot ideeën, kansen en misschien ook tot werkelijkheid. Wat is jou verlangen? Als je uit alles mag kiezen, zonder (praktische) beperkingen? Dat al wéten is een grote stap om het richting te geven.

Anyway, waar was ik alweer? ☺
Kom ik daar de berg opgereden (zonder angst! ), word ik warm ontvangen door Marion, toont ze me mijn verblijf voor de komende weken, voel ik een grote smile op mn gezicht, sprokkel ik hout nu het nog droog is en geniet ik van de ondergaande zon achter de besneeuwde bergtoppen van op mijn eigen kleine uberschattige miniterrasje, met een lekkere chai latte. ZUCHT

En zo komen we na hoofdstuk 1 en 2, respectievelijk Het Vertrek en De Roadtrip, aan bij hoofdstuk 3 in dit maanden (jaren?) lange verhaal; De Pyreneeën.
(maar dit houd ik voor volgende keer, kwestie van jullie ogen niet té lang aan het scherm gekluisterd te houden ;-) )

Voorproefje: Mila de Tekenhond, Angelique de Firestarter


FLASH BACK on fears
Achteraf leek het niet kunnen vertrekken allemaal wat banaal en aanstellerig. Léék. Want (ook) achteraf gezien is het volledig normaal om schrik voor iets te hebben; tenminste, als het gaat om iets dat van belang is voor je.

Everything is hard before it gets easy….