Say What?! Say Yes!! ...to trash

! WARNING!! very long story is coming your way, sit back and enjoy

Short:
Downsizen to the max // Porto // Simple Life (more) // Beenhaar en (veel) tijd aka onovertroffen Busjes Time Management // Sociaal leven à la Carte = zero // Say What?! Say Yes… to trash // Hippielife: Ohmen, mooncup en naakt afwassen // Love & Light


Simple Life.
Sounds… simple… But is it? Elke paar weken kom ik opnieuw tot het –toch nog steeds- verrassende besef dat ik zoveel minder nodig heb dan ik heb. Het setpoint blijft in beweging. Er blijven dingen wegvallen en nog steeds heb ik niet het gevoel dat ik iets te kort kom. Integendeel. Ik ontmoet doorsnee gezien mensen die nog een heel pak minder hebben dan mij en die òòk helemaal niets te kort komen. Interessant! Weinig (of veel) hebben is zooooo relatief! Vergeleken met mijn vrienden thuis heb ik echt belachelijk weinig, vergeleken met same mind travellers hier heb ik bijna schaamtelijk veel. Rijkdom valt misschien wel te meten in aantal spullen en banksaldo, maar heeft slechts weinig of niets te maken met je gevoel. En je mag eens raden wat het belangrijkst is? :-)
Dus…. Minder en minder spullen. Minder en minder ‘comfort’. Minder en minder nodig. Minder en minder het gevoel iets te kort te komen. Zonder enige moeite. Benieuwd waar dit naartoe gaat. Hoeveel bezittingen mocht een Birmese monnik alweer hebben, acht? Dan heb ik nog wel even te gaan voor ik aan het laat ons zeggen minimale nodige stuks zit, haha!

Liefde, knuffels, aandacht en tijd
Ondertussen laat ik hier en daar lekker nog wat spullen achter (bye bye fietsje), geef ik wat dingen weg (bye bye surfplank) of beland er steeds meer in mijn ‘reserve’compartiment vanachter in de bus. De moeilijkste stap was om van een huis naar een bus te verhuizen, al was het vooral een mentale struggle. Een innerlijk conflict gebaseerd op de angst om niet genoeg te hebben. Een diepgewortelde angst, die door onze maatschappij alleen maar versterkt wordt. Jammer! Want, even eerlijk, zijn we al ooit iets écht te kort gekomen? Behalve liefde en knuffels en aandacht en tijd dan :-)
En dat zijn nét die dingen, die je krijgt, als je ze gaat geven. Raar maar waar. Gekke wereld, told you so!!

Feeding the right* side of the brain
(*right: not wrong // not left)
De rationele kant van mezelf is hier veel aan het bijleren, of eerder afleren? Meer op mijn gevoel durven (!) vertrouwen dan op mijn kennis, die blijkbaar nooit zò volledig kan zijn dat ik er in elke situatie op kan vertrouwen. Loslaten van het idee dat iets goed of slecht is. Alles is veranderlijk, waarvan ikzelf het beste voorbeeld ben: ik verander elke dag (een paar keer), net als mijn noden, gevoelens en ideeën, dus waarom iets in een kader willen zetten of labelen als ‘goed’ of ‘niet goed’?

Niets is absoluut. Zo is dit plekje aan de zuidkant van de Douro vandaag een Goede Camperparkeerplaats; veilig, sociale controle, aan het water, rustig ‘s nachts, mooi uitzicht op porto, 30 minuten wandelen tot centrum en helemaal gratis. Maar dat is vandaag. Vorige week, wanneer mijn bus op 7 meter van het zachtkabbelende water van een verlaten meer geparkeerd stond en er per dag gemiddeld negen auto’s passeerden in de verte, had ik voor geen geld van de wereld hiér willen staan.
To city or not to city?
Vandaag liggen de kaarten echter anders; prioriteit is de bus veilig achterlaten terwijl ik Porto kan doorkruisen, met Mila die weer even moet wennen aan dat rare ding om haar nek, bijna net zo hard als ik moet wennen aan al die auto’s, geluiden, animaties, voedselgeuren en ja… mensen.
De laatste zes maanden heb ik me enkel in een stad begeven om vrienden te zien. Mensen die de moeite waard waren om mijn superuitgesproken superaanwezige voorkeur voor natuur even aan de kant te zetten: Malaga, Marbella, Tarifa, Lagos, Lissabon en nu Porto. Awel ja, 10 dagen per half jaar stad-tijd en de rest natuur-tijd, kan nog nét. Te bedenken dat veel mensen het met het omgekeerde moeten doen. Als extra positieve bijwerking manier geniet ik ook echt als ik dan in de stad ben, zelfs zonder compagnie. Gisteren een paar uurtjes namiddag, avond en nacht alleen doorgebracht in Porto en het voelde fantastisch. Zonder woorden, gsm of boek en met minstens dubbel zoveel aandacht zien wat er te zien valt, in het gras gaan liggen en luisteren naar de mengelmoes van geluiden, vaststellen dat er -uitzonderlijk- meer Frans dan Duits gebabbeld wordt, geanimeerd kijken hoe een meeuw er telkens weer in slaagt iemand te doen verschieten met zijn luide geklepper , net zoals de standbeeldmeneer, wanneer die even in actie komt als iemand geld in zijn potje heeft gestoken. Verder ziet Porto er nog net hetzelfde uit als vorig jaar: toeristen druk in de weer met het maken van de meest ideale en minst originele selfies voor dé brug, honderden krioelende vissen aan de kaai, restaurantjes die klanten net binnen de lijntjes oplichten door hun een duur voorgerecht , vermomd als van het huis, aanrekenen, oneindig vele straatmuzikanten, drugs- en armbandjesverkopers en –zoals in elke grote stad- bedelaars.
Nothing changed, but me, my hair and my state of mind. Zelfs de standbeeldmeneer ‘schoenmaker’ was volgens mij dezelfde als 12 maanden geleden. Dezelfde drukte, hetzelfde verrijkende én vermoeiende gevoel dat zo’n hoop huizen, mensen en restaurants met zich meebrengt.
Nice voor some days… I prefer the Simple Life, laat deze maar lekker verder de rode draad zijn in deze verzameling van woorden én in mijn reis/leven/reisleven.

Laundry in Portywood decor
Simple Life. Beseffen dat 1 multifunctionele outfit fantàstisch is, dat slapen onder de sterren héérlijk is, je wassen in riviertjes en meertjes zàlig aanvoelt, en genieten van de kleine dingen vervullend.
Best voorbeeld: de was doen. Waar het vroeger een laat het ons zo maar noemen noodzakelijk kwaad was, een routineklusje tussen andere klusjes door, dat liefst zo snel mogelijk gedaan is, is het nu zowaar een leuke en sporadische bezigheid geworden. Voor de handeling op zichzelf én de voldoening die volgt.
Het heeft sowieso iets om je te installeren met je zelfgemaakt wasmiddel, naast een kraantje in een park, terwijl er hele Portugese families rondom je aan het genieten zijn van hun zondagje. Ik blijf het ongelooflijk vinden wat een immens verschil er hier is tussen weekdagen en weekends. Bijna een ware volksverhuizing, met frigoboxen in alle kleuren, een karaoke installatie en vele kleine bbq’tjes vol vlees. Ik kan me haast geen betere setting voorstellen om ondertussen mijn onderbroeken en t-shirtjes weer proper te maken. Wanneer de macarena door de speakers galmt en groot en klein, dik en dun fanatiek meedoen, welt er een gevoeltje van blijheid in me op. The Real Portugal.
Portywood-style.
Soms zijn kleine wasjes niet genoeg en moet ik groot geschut inzetten. La Lavandaria; mijn eigen kleine kantoortje met gratis wifi terwijl mijn beddengoed rustig achter me zit te draaien. 7 euro en een 75 minuten is de prijs die ik -af en toe- graag betaal om uren de geur van verse matjes, gordijntjes en beddengoed op te mogen snuiven in heel mijn huis. Zalig! Maar met mate :-)

Dealen met de shit wanneer de shit er is
Simple life houdt ook in om oplossingen te verzinnen op de moment dat er zich een probleem voor doet. Voorbereiding wordt overschat, improvisatie blijft grootste wapen. Daar ben ik rationeel al helemaal van overtuigd, het toepassen kan nog nét iets beter. But I’m trying: dealen met shit op de moment dat het je overkomt. Het leven stuurt me genoeg oefeningen!
Zoals; je zit in de bus, staat op druk marktplein, cafeetjes zijn gesloten, je hebt een lekkere koffie op en dan… de zwaartekracht werkt in op je verwerkte voedsel. No toilet around. En ook dan vind je wel een geïmproviseerde oplossing :-)

Mijn bus is mijn living, keuken en slaapkamer tegelijkertijd. Met een beetje verbeelding ook mijn badkamer. Met het grote verschil dat mijn living, keuken en slaapkamer veel veranderlijker zijn dan in pakweg een huis, om maar iets te noemen. De ene moment is mijn living –en ikzelf, met een goed boek en een thee’tje- gehuld in een sfeer van huiselijkheid en stilte. Een moment later stopt er een bus japanners op 2 meter van je living en blijft er van je huiselijkheid en stilte weinig tot niets meer over. “Ja, je kan de hond strelen. Nee, ik ben niet op reis. Euh ja, je mag wel eens binnen kijken. Neenee, het is een 24 volt, zoals in een camion. Ja, in Belgie spreken we Nederlands en nee, dat is niet hetzelfde als Duits.…”. Of verandert de rustige parking aan het strand ‘s nachts in ultieme meeting point van zéér wakkere tieners.
Maar evengoed wordt je ’s nachts verrast door een heel concert van happy bronstige kikkers in het meertje, krijg je de prachtigste sterrenhemel te zien wanneer je naar toilet gaat of wordt je wakker met zonsopgang over de olijfheuvels, nog volledig in mist gehuld. You don’t know. Elke slaapplek, elke dag is overstelpt met verrassingen, dingen die zich aan je tentoonspreiden zonder dat je er enige moeite voor moet doen.
Het is te zeggen. Het kost me soms best moeite om een plekje achter te laten. Zeker als je er goeie tijd beleeft hebt. Harde leefregel to live by: if you would like to keep exploring the world, you have to be able to leave a part behind.

Controle
Heeft natuurlijk te maken met controle. Je weet wat je hebt en dat laat je dan achter zonder de garantie dat er iets beters komt. Zoals wanneer je bij 21-en op 18 zit; what to do? Nieuwe kaart nemen en hopen dat het je op 20 of 21 brengt, met de (grote) kans verloren te zijn…. Risky business, every day again :-)
Maar iedereen heeft wel behoefte aan een zekere controle. Zekerheid. Veiligheid. Een basisvoorwaarde voor being at ease. Mijn boksje opladen wanneer de zon schijnt, een extra bidon (of twee) met drinkbaar water in de koffer, belangrijke gsm-nummers van buiten kennen en altijd lippenbalsem op zak hebben zijn slechts enkele voorbeelden van niet levensnoodzakelijke maar toch belangrijke dingen in mijn nomadenleven. Bij iedereen is die grens ergens anders. Bij sommige is dat een contract van onbepaalde duur, 25 000 euro op je rekening en bij anderen volstaat het om een appel in je rugzak te hebben en 10 euro in je achterzak.

--tijd om naar toilet te gaan // thee aan te vullen // benen te strekken // oogoefeningen te doen--

Over hààr en relativiTIJD
Even iets anders, als insight in dat soms gekke hoofd van me:
Ken je het gevoel van zo één dikke wenkbrauwhaar die steeds eigenzinnig zijn ding doet en maar steeds figuurlijk in je oog blijft springen? Wel, dat heb ik soms en het stoort me dan proportioneel gezien nét iets te veel. Gek, want ondertussen zien mijn benen eruit alsof ze door een blinde kangoeroe geëpileerd zijn. Die blinde kangoeroe ben ik dus… Muziekje op, beetje strechen op het strand nu ik toch bezig ben, comfy positie, zonlicht van de goeie kant en gààn met die pincet. Cheapste én duurzaamste oplossing op deze moment om mijn benen op een niet al te fanatieke manier zomerproof te maken en ondertussen egaal te bruinen én te strechen. AHA! Zie hier een staaltje van onovertroffen Busjes Time Management.

De tijd hebben om je beenhaar met een pincet onder controle te houden… Misschien wel ineens onbedoeld de beste manier om mijn tijdsbesef onder woorden te brengen. Tijd. Nog zoiets geks! Iedereen heeft er evenveel van, exact 24 uur totdat deze wereldbol rond haar eigen as gedraaid is. En toch zoiets ontzettends persoonlijks en subjectief…. Zelfs nà vijf lange wandelingen met Mila, drie hoofdstukken uit mijn gekregen boek ‘Up’ (aanrader!), vele healthy snacks en uren rondzwerven met mijn camera in een verlaten vissersdorpje heb ik nog steeds alle tijd van de wereld om relatief creatief onnuttig bezig te zijn, met volledige aandacht en ontspannen mind.

Ik herinner me nog heel goed hoeveel deugd het kon doen wanneer ik die enkele minuten tijd voor mezelf kon nemen op het toilet tijdens een meeting. Hoe hallucinant moet het niet lijken om eens een dag of een week voor jezelf te hebben! Weg van alles en iedereen. Uitslapen, lezen, eigen muziekje, geen internet, continu buiten zijn of net cocoonend binnen, eten waar je zin in hebt, al dan niet gezond,…. En NIEMAND die je zegt wat je moet doen, wat je vooral niet mag doen of wat beter voor je zou zijn. Gaat je hart al sneller slaan, aan het watertanden?
Watertandreflex wordt vooral geactiveerd door datgene wat je niét hebt natuurlijk. Het watertanden overvalt me dan ook vooral op heel andere momenten. Wanneer ik in mijn bus, in mijn lievelingsbroekje omringd met theelichtjes in zelfgemaakte houders aan het lezen ben en ik een vriendengroepje op café zie gaan… Heb ik even ontzettende heimwee naar mijn leventje in Mechelen, waar ik maar een kleine moeite was voor ik wat later gezellig enkele Gouden Carolusjes zat te drinken op cafe met mijn amiga’s.


Veel dingen zijn zo verrassend anders in het busleven, waarvan voor mij momenteel het hoogste scoort op de ranking: sociaal leven à la carte = ZERO
Vooral dat ‘à la carte’ maakt het verschil. Mensen genoeg op de wereldbol en zelfs soms in mijn buurt. Maar helaas vaak niet wanneer ik het nodig heb, zoals in Mechelen wél het geval was. Ooooooh Mechelen… Right.
Loslaten en minder vergelijken. Volgens mij had ik het daar laatst ook al over. Het is een proces. Je hebt bepaalde opvattingen, regels, principes en verwachtingen en die zijn in volle evolutie. Bij mij. Bij jou. Overduidelijk zichtbaar of genuanceerd transparant aanwezig. Loslaten en verwelkomen.
Nieuwe gewoontes zijn zich aan het ontwikkelen.
Zoals plastic oprapen tijdens wandelingen. Zoals oog-kijken. Zoals een plaats properder achterlaten dan hoe je ze gevonden hebt. Zoals ohmen voor je begint te eten.

Say what?!
Yep… the time has come. Ik ben echt helemaal een hippie geworden J Naakt de afwas doen in het meer met vrienden, de veel te vele tampons vervangen door een Mooncup te gebruiken, ohmen voor ik begin te eten, met zijn allen slapen onder de sterrenhemel, eten ruilen voor een massage, …
Thanks to Forest Soul Gathering waar ik zo’n ontzettend leerzame heerlijke tijd heb mogen beleven. Enkele uurtjes rijden van het drukke Porto kwamen Sarah en ik toe en werden we heel hartelijk ontvangen door Lucas en zijn vrienden, waaronder de naakte Maurice. Slik. Duidelijk nog niet voorbereid op deze euh pure ontvangst.
Mensen zijn wonderbaarlijk; ze zijn capabel te tolereren, zich aan te passen en uiteindelijk zelfs hun definitie van ‘normaal’, hun vertrouwde waarden en hun hokjes aan te passen. Wonderbaarlijk dus. Loslaten en verwelkomen. Zo went het niet alleen snel dat Maurice met zijn hoedje zich beter voelt als hij naakt kan koken. Na slechts een paar dagen surrounded by naked people en tussen mensen die hier helemaal ok mee zijn, komt de verandering bij mezelf. Vanzelf. Vind ik naakt zwemmen met mensen die ik net of nog niet ontmoet hebt eerder verrijkend dan beklemmend. En van het één komt het ander. Voor je het weet sta je dus zelf naakt af te wassen aan het meer :-)

Leven tussen hippies is zo lekker simpel! Je gaat van tafel (lees: verlaat de food circle) en mensen gaan ervan uit dat je gewoon wat wil mediteren ipv zich af te vragen wat er mis zou kunnen zijn. Niemand zit op zijn gsm bezig wanneer je tegen hem spreekt. Alles is gewoon ok. Eet je liever alleen, ondersteboven of naakt? Sure, whatever you want.
Laat de ander de ander zijn, zonder te oordelen, zonder iets persoonlijk te nemen. Even wennen in dat hoofdje van me, dat toch probeert voor iedereen goed te doen, een vermoeiende en onnodige gewoonte. Gelukkig werkt het leven en laten leven (in liefde) heel aanstekelijk en merk ik gauw hoe verrijkend, versimpelend en inspirerend deze manier van denken én doen kan zijn. Ben je een zonnebloempersoon of eerder een vergeet-mij-nietje? Oh een klimop-mens…. Heerlijk! Wat zeg ik…. Fantastisch!!! Blijf gewoon je zelf en de wereld wordt mooier. Even verwarrend toch, want ik dacht dat iedereen een zonnebloem wou zijn :-)

Say Yes. … To Trash
Say Yes (film met Jim Carry), de film die me niet alleen op korte én lange termijn geïnspireerd heeft, maar nog steeds vormt hij de beste handleiding voor deze chickenshit, wil ze niet vastroesten in haar gewoontes. Uit je comfort zone treden. Je grenzen verleggen. Openstaan voor dingen die je nog niet kent.
All good stuff, right? (keep this in mind while reading next lines)
Meedrijvend op deze gedachtegang zei ik enkele dagen terug ‘ja’ op het voorstel mee te gaan dumpsterdiven. Ook wel skippen genoemd: je skipt de kassa en haalt je eten gewoon op in de container.
Huh? What? Jak!? Vies?! Waarom?! Wie?! And again… Why?!
Ons leven is een aaneenrijging van ervaring, right? Reizen versnelt dit tempo vaak. Right! Meer ervaringen, meer verrijkingen. En ik ben nu eenmaal dol op het verrijken van mijn leven haha! Dus niet heel veel later in tijd, best veel later in schaamtegevoel, zat ik, onder het oog van binnen- en buitengaande mensen, schijnbaar ongegeneerd te graaien in een GGC, geen Grote Gemeenrelijke Crisis, maar Grote Groene Container. Uiteraard.
Schaamte is een vreemde ervaring. Ik weet best dat het allemaal niet uitmaakt wie me ziet, ik ken deze mensen niet, ga ze hoogstwaarschijnlijk niet leren kennen en dan nog, maakt het niet uit. En toch, tòch voel ik me beschaamd. Wanneer ik Lucas vraag of hij dan geen enkele schaamte voelt, kijkt hij me ietwat verwonderd aan en vraagt me op plotseling verrassend ernstige toon “Waarom zou ik me schamen? Mensen die zomaar eten wegsmijten, dat nog in perfecte staat is, dié zouden zich moeten schamen. Ik voel met net gelukkig dat ik straks lekker ga genieten van een gratis lekkere maaltijd die anders gewoon verloren zou zijn gegaan.” Klinkt logisch, ook al voelt het alles behalve logisch dat ik onder toeziende ogen werkelijk meloenen, yoghurtjes, rijst en ander voedsel aan het verzamelen ben uit een container, dat ik er zelfs half moet in klimmen om bij de lekkere aardbei activia’tjes te komen. En dat alles terwijl er nog meer dan geld genoeg op mijn rekening staat om alle activia’s uit de winkel op te kopen. In hondervoud.
Als ik ooit nog eens cursussen ga organiseren, neem ik Lucas zeker en vast onder de arm in de workshop ‘Elimineer je schaamtegevoel en voel je minstens 11 keer lichter’. Remind me hier maar aan mocht ik het vergeten zijn. Subliem idee én (you have no idea) doeltreffend!
Veranderingen vragen tijd, dus ook hier. Als ik eerlijk ben, sta ik volledig achter het idee, voel ik me best ongemakkelijk in de uitvoering ervan maar zie ik mezelf niet zo snel in mijn eentje de container induiken met een gezicht dat er net zo blij uitziet als dat van een 6-jarige op de avond dat Sinterklaas leuks in de schoorsteen dropt. To be contiunued!

Living on the road
Via de Park4night app, vinden we na een lange dag van vermoeiende bergweggetjes in het Noorden van Portugal een chill plekje aan een meer. Bruggetjes die te smal zijn, bochten die te scherp zijn en straten die te steil zijn, maken dat de laatste 4 kilometer tot het meer uiterst vermoeiend is. Om dan op het einde van je krachten én de laatste optie die de gps naar boven kan brengen, alsnog te stuiten op een bord met maximale hoogte 2.85m, was er te veel aan. Ik voel een kleine zenuwinstorting dichterbij komen en voel me meer en meer klaar om de nacht op dat eigenste kruispunt door te brengen. Net op dat moment passeert er een Portugees oranje busje, dat na wat handen-en voetentaal, aangevuld met de drie zinnen Portugees die ik ken, ons de weg naar het meer gaat tonen. Enkele steile zandweggetjes met diepe putten later, belanden we aan een soort secret chillout zone, aan het meer. Zeker na zo’n lange dag rijden, overstelpt door onbeschrijflijke verzichten over de Douro streek, een hongergevoel zo groot als mijn vermoeidheidsgevoel, was het ZALIG om er te zijn. Enkele dagen later, gooi ik er voor de laatste keer Mila’s blijkbaar onverwoestbare frisbee. 15 seconden dat ik hier langer kan zijn. 15 kostbare seconden om afscheid te nemen van deze magische plaats.

Mijn leven is momenteel overduidelijk een aaneenschakeling van kleine afscheidjes, een goede never ending oefening voor mij; nostalgisch persoontje die het moeilijk vind om dingen los te laten. Om boeken te sluiten. Maar ik ben er beter in geworden. Sommige boeken zijn klaar om te sluiten, weg te leggen of door te geven. En zo leer ik momenten, ontmoetingen, feestjes en relaties met een glimlach en een zacht hart een plaatsje te geven in mijn herinneringen. Dankbaar dat ze mijn pad gekruist hebben en me nog regelmatig een warm gevoel geven. Zonder dat ik er naar terug wil gaan.

Ze maken deel uit van wie ik ben. Samen met de vele ups die ik beleef en de uitzonderlijke (soms diepe) downs die uiteraard ook voorkomen. Me zo alleen voelen dat het pijn doet en zo ontzettend blij zijn bij het vinden van een mooie veer, het zien van een kleurrijke grasshopper of het kijken naar schapenwolkjes. Ik moet er even bij glimlachen. Ik heb last van slaapaanvallen, nostalgie, andere mensen en mijn eigen gedachten. Maar daar valt dus allemaal blijkbaar goed mee te leven :-)


Geniet van het loslaten, want enkel zo komen er mooie dingen your way!
Iedereen heeft even veel tijd, maar belangrijk is wat jij prioriTIJD geeft!
Welke lessen geeft het leven jou op deze moment? Bekijk ze ook als lessen ipv hindernissen en je voelt je veel beter (én zal ze sneller leren).

Love & Light
-want daar kan er nooit genoeg van in de wereld zijn-




Mooncup: een duurzaam ‘kelkje’ dat je tijdens je menstruatie kan inbrengen en tot 8 uur kan laten steken, waarmee je kan gaan zwemmen zonder dat je het erna hoeft te vervangen. Voordelen: goedkoper op termijn ( een 20€ in aankoop) en geen afval meer (!). Er gaat een heel chemisch proces aan vooraf om tampons en maandverband te maken, te vervoeren en te verkopen. Om nog maar te zwijgen van al het gebruikte plastiek. Zeker in mijn busleven zie ik dit veel te vaak belanden in de bosjes, waar het nog jaren gaat blijven liggen. Door deze Mooncup heb je op trektochten, festivals of dagje shoppen niet een hele voorraad tampons nodig, hoef je er minder aan te denken én draag je je eco-steentje bij J

Ohmen voor het eten: is overgewaaid uit de Rainbowgatherings, jaren ’70. Neem de handen van de persoon naast je, sluit je ogen en chant samen drie keer Ohm (A-U-M, de universele klank, die harmonie brengt tussen de mensen, het trillingsniveau op elkaar afstemt. We zijn allemaal trillingen, net zoals licht en kleuren en geluiden dat zijn, remember?). Een momentje van dankbaarheid nemen voor je je op je eten stort/bewust de eerste hap in je mond steekt. Als je linkerhelft een kleine weerstand voelt opkomen, er is ook wetenschappelijk bewijs te vinden dat een ritueel voor dankbaarheid je geluksniveau doet toenoemen ;-)