Doorwinterde stadsvermijder wordt verliefd

Volgens Lonely Planet is Santiago De Compostella het meest fotogeniek nét nadat het geregend heeft. Lucky Me. Very lucky me. Ik heb véle ‘net nadat het geregend heeft’ momentjes mogen meemaken de laatste week in deze pelgrimsstad. Zoveel van die momentjes dat ik de tel ben kwijtgeraakt bij miljard. Wie er vooral blij was met het water uit de wolken, zijn de Galicianen, zij het voor een reden die nauwelijks verder af kan staan van fotogenialiteit. Regen was exact waar men op zat te wachten na de ongelooflijk vele en zware branden van afgelopen weekend.

Terwijl er in België gul gelikt werd aan vingers en ijsjes bij het niet te geloven lekkere weertje, kreeg Portugal en Noord Spanje rake klappen tijdens de uitlopers van orkaan Ophelia. Biljoenen vuurvonkjes reisden als gracieuze miniballerina’tjes door de lucht, aangewakkerd door hevige windvlagen van wel 160 km/uur. Om zonder enige moeite en genadeloos vlam te vatten eens in contact met de gigantische droge grond. Deze honderden vuurhaarden maakten dat hele steden in paniek geëvacueerd werden terwijl onderbemande brandweermannen hun leven waagden om de oneerlijke strijd met het vuur aan te gaan. En daar ben ik nét aan ontsnapt. Slik.


Na mijn overpeinzingen en conclusies uit blog “Freedomfighter in search of Stability”, is er nog veel gebeurd. Samen met mijn besluit om terug richting België te rijden, kwam een vederlicht gevoel. Ik heb een plan dat nog niet zo slecht is, en al wat er extra bijkomt is mooi meegenomen. Strak plan! Of toch alleszins genoeg om deze nomade een gevoel van richting te geven. Check. En zoals het vaak gaat eens je iets beslist hebt en je terug in je flow bent, gebeurt er iets onvoorspelbaars en lekkers. Via via via via via via via via via beland ik op een volkskeuken in bergdorpje Benfeita. Spaghetti en mensjes, elk in een enorme diversiteit: de spaghetti met een pallet aan verse lokale groentjes, nauwelijks op twee handen te tellen; mensjes in alle vormen, kleuren, maten en nationaliteiten. In deze lekkere (eten en drinken) en gezellige (gezelschap) omstandigheden heb ik Valentijn en Anouk leren kennen, de bezielers van dit wekelijks volkskeuken concept én van Planters Foundation. Benieuwd als ik ben naar nieuwe projecten – in combinatie met – trots als zij zijn op hun project, duurt het niet lang of we staan samen op het veld tussen de plantjes, te wieden, zaaien en oogsten.
Een kleine week gaat veel te snel voorbij en ik voel al snel dat er niet enkel zaadjes gepland zijn op het veld, maar ook in mezelf. Voor wie nog niet mee mocht zijn; hier zie ik mezelf best wel eens wat langer dan gepland blijven hangen, in een mooie exchange van … vanalles :-)
I'm falling in love with Benfeita...

Dit idee –als in voorloper van een uit te voeren plan- zal nog even moeten wachten, want de lokroep om Galicië te verkennen is sterker. Na een gezellig ontbijtje, kruiden plukken uit de tuin for on the road, voorbereiding voor mijn zelfgemaakte brandnetelpesto en na een deugddoende zonnedouche, laat ik de pure vallei achter in de liefdevolle handen van het Gentse koppel. Met een klein hartje rijd ik de steile scherpe oneffen bergweg op, Benfeita achterlatend met de gedachte “hasta pronto”. De kleine 3 uur volgens de gps tot Porto worden alweer snel een dikke 6 uur, inclusief hier en daar een brandje omzeilend, narcolepsie-preventieve dutjes doende en Great View (plas) Pauze houdend waar nodig.

Meeting place Porto
Na Sarah en Brid is het deze keer Astrid die ik oppik in Porto, om opnieuw Noordwaarts te rijden. Overdag heerlijk zonnig, ’s nachts en ’s morgens herfstig fris. Met sidekick Astrid aan mijn zijde verkennen we het mondaine Esposende, slapen we onder de brug in Viana do Castelo en steken we de Rio Minho over om in het mooie Galicië te belanden. Citytrip, wandeldagen en stranddagen wisselen elkaar zo af, steeds op het rustige tempo, typerend voor gepensioneerden en mensen die nergens moeten zijn tegen een bepaalde datum. Luxe! We take the time it takes. Niet sneller. Niet trager.

Een kleine metafoor dient zich hier even aan:
Het leven is als een reis, waarbij je soms met iemand samen reist, en weer splitst om dan een tijdje alleen te reizen en weer een (deel van een) reis samen beleeft. Op deze moment en in mijn geval heel letterlijk te nemen, maar toepasbaar op elk van ons. Genieten van de fase waar je nu in bent!

En zo ben ik hier –alweer eventjes op mijn eentje- aan het genieten van Santiago de Compostella, waar de straatjes, pleintjes en parken bevolkt worden door een mengelmoes van studenten, toeristen, locals, muzikanten en … ja… pelgrims. De 200 000 pelgrims die hier elk jaar aanspoelen geven Compostella een uniek sfeertje, herkenbaar aan hun wandeloutfit, volledig uit de collectie Quecha Pelgrim. Leuk zo’n pelgrim bevolking, maar meer fan ben ik nog van het mystieke en intieme gevoel dat het oude stadsgedeelte uitstraalt. Ondanks mijn gewoonte om als doorwinterde stads-vermijder niet lang ergens te blijven, werd het al gauw duidelijk dat ik nog niet zo supersnel in mijn supertraag vehikel verder ga bollen. Opnieuw wordt ik weer een beetje verliefd. En dan nog wel op een stad! Wat gebeurt er toch allemaal met mij? Niet verzetten, if it feels good, it IS good :D

Impulsief beslis ik mezelf een traktatie te doen, die volledig buiten mijn mooi ingecalculeerde budgetplanning valt. Gewoon. Omdat het kan. En omdat het herfst is en ik, naast Vata Dosha, ook een herfst type ben. Reden genoeg lijkt me!
Mijn onderhandeling skills blijven zichzelf tot op een next level brengen en zo beland ik tegen een prijsje in mijn eigen kamertje, pal onder één van de tientallen kerktorens in Old Compostella. Een hele week in de nabijheid van een douche én buren, het is weer wat anders.

Ik voel me zo gelukkig als een kleuter in Tik Tak. Mochten we nog in de 80's zijn tenminste. Kleuters zouden zich anno 2017 doodvervelend met een houten blok. Jammer.
Santiago maakt me gelukkig. Ik houd hier van de mist, van de vriendelijke bedelaars, van de kwijlopwekkende gebakjes in de vitrines (en daarna in mijn mondje) en van de hippe koffiebars. Van de smalle kronkelende steegjes die zonder uitzondering op één van de ontelbare pleintjes uitkomen, steeds vlak bij een kapel, kerk of kathedraal. Heerlijk hoe mensen lachend en zonder haast in de regen wandelen en hoe oprecht vriendelijk de obers zijn. Genieten doe ik van mijn dagelijkse yogalesje en espagnol en mijn Vlaamse babbel in het bio winkeltje. Verliefd ben ik op de Costa Vella appelboomtuin en het Galicisch ontbijt met dik bruin brood, olijfolie en tomatenpulpo. Puur Genieten. Waarschijnlijk niet op de manier dat Pascale’ke Naessens het bedoelt; met veel gluten, lactose en vetten.

Fijn om eens élke dag van de week op dezelfde plaats geweest te zijn. Lang genoeg om de achterafstraatjes blindelings te vinden en zo de toeristenstroom vermijdend. Lang genoeg om te weten dat de UK bedelaar steeds dezelfde openingszin gebruikt en dat de schijnbaar onvermoeide doedelzakspeler op Plaza Mayor zich laat afwisselen door een lookalike (broer?). De insights/insides van Compostella als het ware, voor zover een stad zijn ware ik al na één week laat zien, hoe nieuwsgierig ik ook mag zijn.

Galicië stelt me niet teleur. Integendeel. Niet alleen heb ik genoten van mijn gulzige portie stadsplezier. Ook de korte kennismaking met de adembenemende Ria Baixas waren deftige Food for the Soul: kliffen zo ruw als schrijnwerkersklauwen, bergen zo groen als een krop sla gedrenkt in spirulina, vergezichten die je ogen tot minimale spleetjes uitdagen, haventjes zo klein en schattig dat je je moet inhouden om niet ‘koeliekoeliekoelieboelie’ te jengelen, en last but not least; een oceaan met de puurheid van gefilterd bronwater.

Na het voeden van mijn natuur- en stadsziel, is het tijd om mijn 609-vleugels weer uit te slaan.
Het Noordelijke deel van Galacië zal nog even moeten wachten om door mij ontdekt te worden. Ik heb net beslist opnieuw naar het zuiden te reizen, opnieuw de Rio Minho over te steken en door te rijden naar de bergen, meerbepaald Benfeita. Terwijl ik ongegeneerd zat te genieten van Compostella, de taartjes en het leven, is de pure vallei van Valentijn en Anouk veranderd in een zwartgeblakerd omhulsel waar niets meer overblijft van al hun werk, creativiteit en … hun thuis. Ze kunnen alle hulp gebruiken en dat is dan ook exact wat ik ga doen; hen helpen zoveel en waar nodig.

Life is what happens while you are making other plans.

Mijn droom/plan om hen te gaan helpen in hun moestuin, om hun social media wat nieuw leven in te blazen, om mee kweepeer in te maken, noten te rapen en een douche te bouwen; allemaal met gelach en gebabbel, met pintjes en chocolade. Het scenario zal er compleet anders uitzien; zwartgebakerde muren kuisen, puin rapen, het huis bewoonbaar maken, elektriciteit en water leggen, compost wc bouwen, … de pintjes en grapjes zullen vervangen worden door troost en steun.

Maar ook dat hoort erbij. Ik ben niet op vakantie. Dit is mijn leven. Een leven waarin ik wil leren en groeien, helpen en liefhebben, loslaten en accepteren.
Het leven in zijn volle kleurenpalet, ook de donkere, ja, zelfs de zwartste kleuren horen daarbij.

Wat niet belet dat ikzelf gewoon blijf stralen en schijnen natuurlijk.





“The best teacher is experience and not through someone's distorted point of view”
― Jack Kerouac, On the Road