Mystery of Life
Blijf op de hoogte en volg angelique
05 December 2017 | Frankrijk, Pargny-la-Dhuys
Belachelijk weinig wist ik van bussen toen ik mijn tijdelijk huis vorig jaar ging ophalen in Groningen. Belachelijk weinig. Het mag een wonder zijn dat ik dit pareltje wist op te vissen tussen alle vergulde en opgeblonken stenen die Marktplaats en Tweedehands rijk is. Ondertussen weet ik hoe betrouwbaar deze 609 is. Ook “onverwoestbaar” kwam regelmatig uit kenners hun mond, wanneer ze bewonderend naar mijn huis keken. En gelijk hebben ze! Onverwoestbaar en super betrouwbaar! Jammer dat ik dat gevoel in het begin niet zo sterk had als nu.
Nu wéét ik dat hij elke berg aankan, al is het aan slakkentempo. Ondertussen weet ik ook dat ik elke berg aankan, in één of ander gangetje. Liefst dat van een slak. Blijk ik goed in te zijn :-)
De kunst van het reizen is niet te snel te gaan.
Hetgeen waarvoor je gekomen bent, gebeurt niet aan de overkant of in het volgende land, maar exact waar je bent.
ON THE ROAD
14 000 kilometer.
Veel kilometers met mijn rechtervoet op het gaspedaal. Ontelbaar veel uren muziek. Nog meer gedachten en tegenliggers die passeerden. Mijn ogen hebben weer zo ontzettend veel nieuwe dingen gezien, waarvan een klein deel het maakt tot het hoekje ‘herinneringen’, veilig opgeslagen in mijn limbisch brein. Zo is mijn persoonlijke virtuele schatkamer weer aangevuld. Geen enkel idee wat de toekomst brengt, maar het voelt alsof ik er meer klaar voor ben dan ooit.
10 maanden.
Veel weken van goed voor jezelf zorgen, gekenmerkt door absenteïsme van tijdsdruk, alarm, leugentjes om bestwil en (sociale) verplichtingen. Zo kom ik als meest ontspannen 36 jarige thuisin het winterse België. Wel. Dit had ongetwijfeld zo geweest, mocht ik niet op andere soorten stress gebotst zijn.
Verdachte mannen rond mijn bus, ’s nachts alleen terug naar ‘huis’ wandelen door het bos, mijn remmen die het plots niet meer doen, Mila achter steenbokken zien huppelen een paar honderd meter hoger. Een lekkende dieseltank, een bevroren dieseltankslot, een ontbrekende Mila in de auto, zoekgeraakte autosleutels in het midden van een bos, doodlopende steegjes, …
En toch….
322 dagen onderweg, waarvan het grootste deel alleen, ver weg van huis en met de technische kennis van een huismijt. Vertrokken met zoveel angsten en haarscherpe scenario’s van wat er allemaal mis zou kunnen gaan. Om helemaal veilig, gezond, gelukkig thuis te komen, zonder ongevallen, zonder te verdrinken, zonder bestolen te worden. Zelfs zonder hartverdriet. Niet slecht!
Misschien is de wereld niet zo slecht en verdorven als het nieuws ons wil laten geloven. Misschien zijn de (meeste) mensen wel gewoon goed. Dit alles sowiso in combinatie met mijn goede karma :-)
Veel momenten genoot ik heel intens van het de kracht van het alleen zijn. Evengoed waren er momenten dat ik de laatste persoon was waar ik bij wou zijn. Helaas pindakaas.
Heel veel uren in gezelschap van mijn eigen gedachten. Gelukkig kan ik ze wel aan en zijn ze meestal interessant, of toch op zijn minst entertainend.
Eindbestemming Mechelen. Geschatte reistijd: ?
Met een ongekend enthousiasme begon ik aan de roadtrip huiswaarts. Het zal niemand verbazen als ik zeg dat het fijn is een doel te hebben. Zéker in combi met de ruimte in tijd om het te bereiken. Take the time it needs.
Twee weken duurde het blijkbaar om op een chill tempo van het koude zonnige Noord Portugal tot het grijze koude Centraal België te rijden. De wegenkaart was zolang mijn beste vriend en loodste me langs de mooiste routes; via Noord Portugal, door de Picos de Europa naar de kust van Cantabria. Verder dwars door het Baskenland (I love Le Bask ;-) ) tot in het overdrukke regenachtigeLes Landes. Langs centraal Frankrijk, Parijs vermijdend en uiteindelijk langs Bergen tot bij de Manenblussers.
Om de magie van deze roadtrip niet te overschaduwen met nutteloze woorden, houd ik het simpel.
OogverblindendAdembenemendZinneprikkelend.
MYSTERY OF LIFE
Iets heel geks gebeurde tijdens deze rit huiswaarts. Ik werd elke dag gelukkiger en gelukkiger wakker! Voor een deel aan de oorsprong hiervan ligt het leuke vooruitzicht van me te omringen met vrienden en familie. Maar het was nog iets ànders.
Hoe meer ik België nader, hoe dieper ik lijk te genieten van al het geen ik maanden als vanzelfsprekend heb ervaren. Ik leef in een positieve regenboogbubbel op wolkjes. Een natuurlijke state of mind die evengoed het resultaat zou kunnen zijn van geestverruimende middelen. Elke dag leek ik meer te genieten van de frisse ochtendlucht, van de onbegrensde wandelingen in tijd en afstand, van een vrije en zelfzekere Mila, van mijn busritueeltjes. Zo ontzettend goed voelde ik me dat ik begon te twijfelen of er niets in mijn water zat en ik begon te vrezen voor een latere serotoninedip. So far is er niets mis met mijn drinkwater én vlieg ik nog lekker hoog, genietend van wat het leven me brengt.
Hoe komt dit?
Simpel.
Deadline.
Eén of ander stofje in je brein zorgt ervoor dat dopamine, serotonine, endorfine en nog meer van die nuttige dingen in actie komen en je EXTRA gaat genieten! Omdat je in heel je lijf voelt dat het niet voor lang meer is.
Vanaf de eerste kilometers dat ik Porto voor de zoveelste keer achter me liet, groeide het besef elke dag meer en meer: de vrijheid zoals ik die nu ken, gaat voor een heel groot deel gedaan zijn, eens terug in België.
Chemische reactie in my mind!
Daardoor ben ik de laatste twee weken in een continue extra-geniet modus. Meerbepaald vanaf de realiteitszin terugkeerde en ik de deadline voelde naderen. Die einddatum, die schaarsheid in tijd, activeert ons en onze genotszin. Dus waarom onze mind niet af en toe triggeren en ingebeelde deadlines creëren? It’s all-in the mind, right? Je koffie zal anders smaken wanneer je je voorstelt dat je na deze ene koffie een koffievrije maand zal hebben. Net zoals je anders naar je man zal kijken wanneer je je inbeeldt dat het jullie laatste ontbijtje samen is. Of zoals ik nu extra geniet van mijn laatste uren. In mijn eigen kleine gezellige huisje. Van het onderweg zijn en het quasi tijds-loos leven in een wereld met een lege agenda.
Is dit het mysterie om diepgaand van het leven te genieten? Het speciale zien in het alledaagse?
**let’s find out**
WINTER IN NOMAD’s LIFE
Terwijl ik 10 graden gestegen ben in noorderbreedte en de denkbeeldige lijn van westerlengte naar oosterlengte overgestoken ben, is er veel veranderd. Het is winter geworden met alle bijkomende gevolgen voor een busnomade. De wegenkaart stond zijn plaats als beste vriend gewillig af aan de warmwaterkruik, voor mijn warmte-avond-ritueel. Het ochtendritueel start met moed verzamelen om de bus te verwarmer met chauffage, kaarsjes en water op het vuur. Lezend in mijn warme nestje met Mila aan mijn zijde wachten tot het kwik van 2° tot 11° kan stijgen, zodat mijn vingers warm genoeg zijn een ontbijtje te kunstelen.
Rijden gebeurt met warmwaterkruik op mijn schoot, supersjaal erover en thee binnen handbereik. De Home Made Iced Coffee is al even geen vaste waarde meer in mijn bus. Liever een goeie versgezette hot coffee tijdens één van de vele pauzes tijdens het rijden. Mijn benen vind je 9 van de 10 gehuld in een legging; ideaal slaapbroekie én zalig als tussenbroek tussen mijn huid en mijn gewone broek. Ik kan me maar met moeite voor de geest halen welke topjes en truitjes en pullovers ik vandaag allemaal aan heb en in welke volgorde. Ongetwijfeld voer voor de fashionpolice!
Gewassen kleren nemen eeuwen de tijd om nét niet droog te worden en ik moet met momenten best creatief zijn om mijn persoonlijke hygiëne acceptabel te houden. Laatste bad kon ik nemen na een boswandeling in het donker, nadat het hout het water genoeg opgewarmd had. Laatste douche was iets makkelijker; lang leve reisvrienden met een huis!
Als je merkt dat er horizontale sneeuwstalagtieten beginnen te groeien aan je buitenspiegel, weet je dat de Sneeuwkoning in zijn nopjes is. Minder in zijn nopjes is de motor, die de laatste ochtenden steeds even laat weten dat hij deze koud niet zo vanzelfsprekend vind. Maar het is een Mercedes en dan nog wel een 609, eentje die zich niet zo snel laat kennen. Net zoals ikzelf, een 1981 :-)
Ik geniet van het hele pallet aan busomstandigheden, ook die van leven in een semi iglo. Het gaat om de ervaring en het groter geheel. Het beseffen van de luxe die we vaak vanzelfsprekend nemen en het daarop volgende besef dat we met (veel) minder nog steeds niets te kort komen.
Vandaag keer ik dan ook terug met het gevoel na een geslaagde missie. Alsof ik terugkeer na het vervullen van een queeste, waarvan ik het bestaan niet eens kon vermoeden bij mijn vertrek. Diepe dalen -vertaald als steile bergweggetjes- en gevaarlijke monsters -eenzaamheid en mijn gedachten- heb ik overwonnen om met de schat in mijn handen thuis te komen; een hoeveelheid rust die langer duurt dan ik tot zover ervaren heb, in mijn weliswaar relatief korte leven.
LIVING ON LSD
Ik voel me high on life, wil leven met zoveel mogelijk LSD;
een leven vol liefde, sensualiteit en dankbaarheid. Vanuit het diepste van mijn hart wens ik dat ik een zekere devotie kan behouden in hetgeen ik doe.
Wat dat precies zal zijn?
Veel ideeën, geen plannen.
Eerst de tijd nemen om te landen van dit avontuur. Om meteen morgen al in actie te komen, zou zijn als een yogales zonder savasana. Daar doen we niet aan mee :-)
Dit verhaal verdient om even in te zinken zodat het als een geïntegreerd iets verder gezet kan worden. Geen begin en geen einde. Ik was toch al niet zo’n fan van het lineaire denken. Liever zie ik het leven als een opwaartse spiraal. Voor een zoveelste keer kom ik opnieuw aan in Mechelen en toch is het weer helemaal anders. Winter lente zomer herfst volgen elkaar elke keer in dezelfde volgorde op, en toch is het telkens weer een heel ander verhaal. Al is het maar omdat jij alweer een jaartje ouder en wijzer bent en anders naar dingen kijkt. Perceptie is alles.
Nu wéét ik dat hij elke berg aankan, al is het aan slakkentempo. Ondertussen weet ik ook dat ik elke berg aankan, in één of ander gangetje. Liefst dat van een slak. Blijk ik goed in te zijn :-)
De kunst van het reizen is niet te snel te gaan.
Hetgeen waarvoor je gekomen bent, gebeurt niet aan de overkant of in het volgende land, maar exact waar je bent.
ON THE ROAD
14 000 kilometer.
Veel kilometers met mijn rechtervoet op het gaspedaal. Ontelbaar veel uren muziek. Nog meer gedachten en tegenliggers die passeerden. Mijn ogen hebben weer zo ontzettend veel nieuwe dingen gezien, waarvan een klein deel het maakt tot het hoekje ‘herinneringen’, veilig opgeslagen in mijn limbisch brein. Zo is mijn persoonlijke virtuele schatkamer weer aangevuld. Geen enkel idee wat de toekomst brengt, maar het voelt alsof ik er meer klaar voor ben dan ooit.
10 maanden.
Veel weken van goed voor jezelf zorgen, gekenmerkt door absenteïsme van tijdsdruk, alarm, leugentjes om bestwil en (sociale) verplichtingen. Zo kom ik als meest ontspannen 36 jarige thuisin het winterse België. Wel. Dit had ongetwijfeld zo geweest, mocht ik niet op andere soorten stress gebotst zijn.
Verdachte mannen rond mijn bus, ’s nachts alleen terug naar ‘huis’ wandelen door het bos, mijn remmen die het plots niet meer doen, Mila achter steenbokken zien huppelen een paar honderd meter hoger. Een lekkende dieseltank, een bevroren dieseltankslot, een ontbrekende Mila in de auto, zoekgeraakte autosleutels in het midden van een bos, doodlopende steegjes, …
En toch….
322 dagen onderweg, waarvan het grootste deel alleen, ver weg van huis en met de technische kennis van een huismijt. Vertrokken met zoveel angsten en haarscherpe scenario’s van wat er allemaal mis zou kunnen gaan. Om helemaal veilig, gezond, gelukkig thuis te komen, zonder ongevallen, zonder te verdrinken, zonder bestolen te worden. Zelfs zonder hartverdriet. Niet slecht!
Misschien is de wereld niet zo slecht en verdorven als het nieuws ons wil laten geloven. Misschien zijn de (meeste) mensen wel gewoon goed. Dit alles sowiso in combinatie met mijn goede karma :-)
Veel momenten genoot ik heel intens van het de kracht van het alleen zijn. Evengoed waren er momenten dat ik de laatste persoon was waar ik bij wou zijn. Helaas pindakaas.
Heel veel uren in gezelschap van mijn eigen gedachten. Gelukkig kan ik ze wel aan en zijn ze meestal interessant, of toch op zijn minst entertainend.
Eindbestemming Mechelen. Geschatte reistijd: ?
Met een ongekend enthousiasme begon ik aan de roadtrip huiswaarts. Het zal niemand verbazen als ik zeg dat het fijn is een doel te hebben. Zéker in combi met de ruimte in tijd om het te bereiken. Take the time it needs.
Twee weken duurde het blijkbaar om op een chill tempo van het koude zonnige Noord Portugal tot het grijze koude Centraal België te rijden. De wegenkaart was zolang mijn beste vriend en loodste me langs de mooiste routes; via Noord Portugal, door de Picos de Europa naar de kust van Cantabria. Verder dwars door het Baskenland (I love Le Bask ;-) ) tot in het overdrukke regenachtigeLes Landes. Langs centraal Frankrijk, Parijs vermijdend en uiteindelijk langs Bergen tot bij de Manenblussers.
Om de magie van deze roadtrip niet te overschaduwen met nutteloze woorden, houd ik het simpel.
OogverblindendAdembenemendZinneprikkelend.
MYSTERY OF LIFE
Iets heel geks gebeurde tijdens deze rit huiswaarts. Ik werd elke dag gelukkiger en gelukkiger wakker! Voor een deel aan de oorsprong hiervan ligt het leuke vooruitzicht van me te omringen met vrienden en familie. Maar het was nog iets ànders.
Hoe meer ik België nader, hoe dieper ik lijk te genieten van al het geen ik maanden als vanzelfsprekend heb ervaren. Ik leef in een positieve regenboogbubbel op wolkjes. Een natuurlijke state of mind die evengoed het resultaat zou kunnen zijn van geestverruimende middelen. Elke dag leek ik meer te genieten van de frisse ochtendlucht, van de onbegrensde wandelingen in tijd en afstand, van een vrije en zelfzekere Mila, van mijn busritueeltjes. Zo ontzettend goed voelde ik me dat ik begon te twijfelen of er niets in mijn water zat en ik begon te vrezen voor een latere serotoninedip. So far is er niets mis met mijn drinkwater én vlieg ik nog lekker hoog, genietend van wat het leven me brengt.
Hoe komt dit?
Simpel.
Deadline.
Eén of ander stofje in je brein zorgt ervoor dat dopamine, serotonine, endorfine en nog meer van die nuttige dingen in actie komen en je EXTRA gaat genieten! Omdat je in heel je lijf voelt dat het niet voor lang meer is.
Vanaf de eerste kilometers dat ik Porto voor de zoveelste keer achter me liet, groeide het besef elke dag meer en meer: de vrijheid zoals ik die nu ken, gaat voor een heel groot deel gedaan zijn, eens terug in België.
Chemische reactie in my mind!
Daardoor ben ik de laatste twee weken in een continue extra-geniet modus. Meerbepaald vanaf de realiteitszin terugkeerde en ik de deadline voelde naderen. Die einddatum, die schaarsheid in tijd, activeert ons en onze genotszin. Dus waarom onze mind niet af en toe triggeren en ingebeelde deadlines creëren? It’s all-in the mind, right? Je koffie zal anders smaken wanneer je je voorstelt dat je na deze ene koffie een koffievrije maand zal hebben. Net zoals je anders naar je man zal kijken wanneer je je inbeeldt dat het jullie laatste ontbijtje samen is. Of zoals ik nu extra geniet van mijn laatste uren. In mijn eigen kleine gezellige huisje. Van het onderweg zijn en het quasi tijds-loos leven in een wereld met een lege agenda.
Is dit het mysterie om diepgaand van het leven te genieten? Het speciale zien in het alledaagse?
**let’s find out**
WINTER IN NOMAD’s LIFE
Terwijl ik 10 graden gestegen ben in noorderbreedte en de denkbeeldige lijn van westerlengte naar oosterlengte overgestoken ben, is er veel veranderd. Het is winter geworden met alle bijkomende gevolgen voor een busnomade. De wegenkaart stond zijn plaats als beste vriend gewillig af aan de warmwaterkruik, voor mijn warmte-avond-ritueel. Het ochtendritueel start met moed verzamelen om de bus te verwarmer met chauffage, kaarsjes en water op het vuur. Lezend in mijn warme nestje met Mila aan mijn zijde wachten tot het kwik van 2° tot 11° kan stijgen, zodat mijn vingers warm genoeg zijn een ontbijtje te kunstelen.
Rijden gebeurt met warmwaterkruik op mijn schoot, supersjaal erover en thee binnen handbereik. De Home Made Iced Coffee is al even geen vaste waarde meer in mijn bus. Liever een goeie versgezette hot coffee tijdens één van de vele pauzes tijdens het rijden. Mijn benen vind je 9 van de 10 gehuld in een legging; ideaal slaapbroekie én zalig als tussenbroek tussen mijn huid en mijn gewone broek. Ik kan me maar met moeite voor de geest halen welke topjes en truitjes en pullovers ik vandaag allemaal aan heb en in welke volgorde. Ongetwijfeld voer voor de fashionpolice!
Gewassen kleren nemen eeuwen de tijd om nét niet droog te worden en ik moet met momenten best creatief zijn om mijn persoonlijke hygiëne acceptabel te houden. Laatste bad kon ik nemen na een boswandeling in het donker, nadat het hout het water genoeg opgewarmd had. Laatste douche was iets makkelijker; lang leve reisvrienden met een huis!
Als je merkt dat er horizontale sneeuwstalagtieten beginnen te groeien aan je buitenspiegel, weet je dat de Sneeuwkoning in zijn nopjes is. Minder in zijn nopjes is de motor, die de laatste ochtenden steeds even laat weten dat hij deze koud niet zo vanzelfsprekend vind. Maar het is een Mercedes en dan nog wel een 609, eentje die zich niet zo snel laat kennen. Net zoals ikzelf, een 1981 :-)
Ik geniet van het hele pallet aan busomstandigheden, ook die van leven in een semi iglo. Het gaat om de ervaring en het groter geheel. Het beseffen van de luxe die we vaak vanzelfsprekend nemen en het daarop volgende besef dat we met (veel) minder nog steeds niets te kort komen.
Vandaag keer ik dan ook terug met het gevoel na een geslaagde missie. Alsof ik terugkeer na het vervullen van een queeste, waarvan ik het bestaan niet eens kon vermoeden bij mijn vertrek. Diepe dalen -vertaald als steile bergweggetjes- en gevaarlijke monsters -eenzaamheid en mijn gedachten- heb ik overwonnen om met de schat in mijn handen thuis te komen; een hoeveelheid rust die langer duurt dan ik tot zover ervaren heb, in mijn weliswaar relatief korte leven.
LIVING ON LSD
Ik voel me high on life, wil leven met zoveel mogelijk LSD;
een leven vol liefde, sensualiteit en dankbaarheid. Vanuit het diepste van mijn hart wens ik dat ik een zekere devotie kan behouden in hetgeen ik doe.
Wat dat precies zal zijn?
Veel ideeën, geen plannen.
Eerst de tijd nemen om te landen van dit avontuur. Om meteen morgen al in actie te komen, zou zijn als een yogales zonder savasana. Daar doen we niet aan mee :-)
Dit verhaal verdient om even in te zinken zodat het als een geïntegreerd iets verder gezet kan worden. Geen begin en geen einde. Ik was toch al niet zo’n fan van het lineaire denken. Liever zie ik het leven als een opwaartse spiraal. Voor een zoveelste keer kom ik opnieuw aan in Mechelen en toch is het weer helemaal anders. Winter lente zomer herfst volgen elkaar elke keer in dezelfde volgorde op, en toch is het telkens weer een heel ander verhaal. Al is het maar omdat jij alweer een jaartje ouder en wijzer bent en anders naar dingen kijkt. Perceptie is alles.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
