Einde van de vrijheidscyclus

Als snelle prater en denken, ben ik extreem traag in tot conclusies komen. Dit concludeerde ik onlangs, bij het vinden van een antwoord op een vraag, gesteld in oktober 2004. “Hoe ziet jouw ideale job er uit?” was één van de vragen bij mijn allereerste sollicitaties als schoolverlater. Sommige vragen neem ik nogal ernstig op blijkbaar. Dit is er zo één. Volgens mij stond Steve van A.S. Adventure niet echt stil bij de reikwijdte van zijn vraag. Had Mr. Store Manager er géén idee van dit mijn radartjes zou activeren de volgende 14 jaren. Snelle prater, trage concludeerder. Told you.

Belangrijker dan de jaren die gepasseerd zijn, is het antwoord.
Als narcoleptici, levend met slaapaanvallen, zo onvoorspelbaar als het humeur van mijn laatste baas, is het vinden van job geen evidentie. Bij de VDAB mag je kiezen tussen ‘week- of weekendwerk’ en ‘vaste uren of shiften’. Soms is kiezen uit de opties geen optie. Dan heb je te gaan voor het vakje ‘andere’. Oh wat houd ik van dit vakje!

Als echte dromer, ook wel inovatieve creatieveling genoemd, dacht ik bij mezelf “Kan ik net zo goed een heel nieuw systeem bedenken.” En zo ontstond het tot nu toe nog relatief onbekende Tempusopus. Ofwel; werken in het ritme van de seizoenen.

TEMPUS OPUS
Haal het beeld van een traditionele seizoenarbeider al maar meteen uit je hoofd. De plaats die zo vrij komt is meer dan nodig voor dit revolutionaire idee. Een drietal maanden werk ik buiten, doe ik tuinen, plant ik bomen of begeleid ik wandelvakanties. Dan is het tijd om mijn hoofd aan het werk te zetten en te schrijven, communicatiemedewerker te zijn of in de verkoop te gaan. Hierna volgen een drietal maanden om mijn creatieve kant te ontwikkelen, tussen de mensen te zijn of iets nieuws te leren. En dan, niet onbelangrijk, is het tijd om te reizen en opgeladen terug bij job nummer één te starten.

Klinkt wat vreemd? Natuurlijk. Elk nieuw idee klinkt vreemd op de moment dat het zijn weg naar de buitenwereld vindt. Vooral goéde ideeën :-)
Denk even mee: steeds gemotiveerde, niet uitgebluste werknemers. Ruimte om te leren, te blijven ontwikkelen en mensen te ontmoeten. Voordat je het beu wordt of de routine binnensluipt, kan je alweer uitkijken naar de volgende uitdaging. Omdat het gaat over mijn dròòmjob, ook nog dit: graag tussen deze jobs steeds even afsluit/adem/voorbereidingstijd, eventueel gevat in een weekje vakantie.

Dit alles is uiteraard enkel mogelijk als er nog wat diepgewortelde oude rotten in het vak zijn, die houden van routine en standvastigheid. Zij hebben dan de kans om hun kennis door te geven en de continuïteit te waarborgen. Op elk potje past een dekseltje. Ik geloof er ontzettend hard in dat andere werkstructuren heel wat opgebrande werknemers tegen kunnen gaan.

Uitgereisd
Terwijl dit conceptus sublimus nog kan uitgroeien, heb ik besloten dit concept door te trekken naar mijn leven. Een zomer om te reizen, de zon op te snuiven en het gevoel van volledige vrijheid ten volle te ervaren. Tot op het punt dat het tijd is voor iets nieuws. Net zoals de dagen niet eeuwig langer blijven worden, is leven in volledige vrijheid ook niet het summum. Het tij is aan het keren. Dan is de zee altijd wat onvoorspelbaar. Wel, mijn tij is ook aan het keren. Na vele, vele weken onderweg te zijn, voel ik dat ik wat uitgereisd aan het raken ben. De vrijheid is uitgemolken en –net zoals vorig jaar- de nood aan ankeren in een haven wordt groter met de dag. Dit is mijn cyclus. Net zoals de golven komen en gaan. Net zoals de dag plaatsmaakt voor de nacht. Mijn vrijheidscyclus is plaats aan het maken voor die van liefde en geborgenheid. Yang maakt plaats voor Yin. De natuur heeft zijn wetten en ik ben er gevoelsmatig trouw aan. Het eerst voelen, voordat de worden het bevatten. Het onbewuste wordt tastbaar. Het gevoel wordt een verklaring.


Bij het achterlaten van Roemenië kwamen er twijfels en angsten, zoals dat gebeurt wanneer je kwetsbaar bent. Allen zo abstract als reëel tegelijkertijd. Waar ga ik wonen? Van wat ga ik leven? Hoe breng ik meer zingeving? Een tocht van Roemenië naar Hongarije, een tocht van verwarring tussen heimwee en doelloosheid. Na deze dagen van verwarring, is er nu berusting, zoals het na winter weer lente is. Weet ik hoe mijn leven er uit zal zien? Absoluut niet. Wel weet ik dat er een nieuw hoofdstuk aan komt en ik meen zelfs de titel ervan te kunnen lezen. Iets met Berlijn, Liefde en Schrijven.