Berlijn, waar alles kan

Na enkele weken Berlijn kan ik echt zeggen dat mijn verwachtingen volledig klopten. Die van de stad dan, welteverstaan: De stad waar alles mogelijk is. Parken om in te verdwalen alsook mensen te ontmoeten. Hipsters zover het oog reikt, elk op hun eigen manier druk bezig met hip zijn. Net iets minder daklozen. De eerste bouwen feestjes in hippe clubs waar je minder opvalt in je ondergoed of pyjama dan wanneer je er mainstream binnenwandelt. Die zonder dak boven hun hoofd maken een feestje van het leven zelf, zonder club, anti-dresscode en lange wachtrijen. Wat gevonden leeggoed brengt genoeg op om het feestje aan de supermarkt verder te zetten en nog een halve liter gerstenat achterover te slaan. Niemand is graag gedehydrateerd, right?

Het fout inschatten van verwachtingen wat betreft mijn persoonlijke Berlijns leven, benadrukt enkel maar mijn optimistisch inschattingsvermogen. In mijn hoofd zag het er beter uit dan in het echt, maar dat geldt voor zo ongeveer alles. Na maanden op de baan, wisselend van reisgezel, valuta en humeur, keek ik ontzettend uit naar een vaste plek. Of eerder de structuur en het gemak die dit met zich meebrengt. Zeeën van tijd zou ik hebben, zonder zoektocht naar douche, bed, stroom en water. Te statisch. Ja, zo zou je het best omschrijven. Ik had de situatie te statisch ingeschat. Alsof ik geen levend, complex wezen was, onderhevig aan grillen van natuur en hormonen, maar slechts een ding. Misschien een tafel. Of een plant. Even schuiven om een goed plekje te vinden en klaar. Geïnstalleerd.

Het plan om drie maanden in Berlijn productief en met goed schrijfritme te werken, liepen dus iets anders. Anders dan bij een tafel of plant, kostte het veel energie om te wennen aan mijn nieuwe internationale stadleven. Een leven dat niet méér kan verschillen dan mijn leven de afgelopen maanden toen ik in mijn bus leefde. Waar ik kon gaan en staan waar ik wou. Meestal met mijn beide voeten stevig op de grond. Bos-, berg- of rivierbeddinggrond. Steeds in de nabijheid van natuur en levend in mijn eigen ritme. Zelfs een tafel zou moeite met aanpassen hebben…
Ineens deel ik een appartement met vier medemensen. Wie doucht op welk uur, stoort het als ik de wasmachine ’s nachts aanzet, welk deel van de frigo is gemeenschappelijk? Nieuwe mensen, gewoontes en omgeving vragen veel energie en tijd. Alsof ik niet zevendertig jààr ben, maar zevenendertig màànden. Hoef ik je niet te vertellen dat dit even verwarrend voelt. Vol verwondering in een overweldigende wereld die uitnodigend en beangstigend is tegelijkertijd. Stap per stap. De kleine gekende wereld buiten de safe zone van onze kamer verruimen. ‘Memory’ spelen met de tientallen nieuwe straatbordjes met weinigzeggende namen. Met mijn Duits-app in de aanslag dùrven vragen.
Zo leerde ik dat de hond aangelijnd heeft te zijn in parken, maar niet op de openbare weg. Ontdekte ik waar de goedkoopste kokosmelk te vinden is, op welke voetpaden je mag fietsen en welke winkel het laatst open blijft. Welke flesjes leeggoed ‘pfand’ opleveren en hoe je je afval sorteert. Na enkele weken vind ik de weg terug met de subway, heb ik een favoriet yoga adresje, weet ik waar ik mijn fiets gratis opgepompt kan worden en ben ik lid van Belgen in Berlijn. Niet slecht, right?
Right!
Dat ik nog steeds meer dan een uur spendeer in die e-nor-me supermarkt om mijn niet eens zo lange lijstje af te vinken, nemen we er bij.

Desperate Housewife
Dit alles heb ik al onder de noemer ‘integratie tijd’ gebracht, in de categorie ‘normaal’. Net zoals vorig jaar, wanneer ik van fulltime sociaal wezen de overgang maakte naar een leven als solo nomade in haar bus, vraagt ook deze overgang tijd. Net als in mijn bus-leven, rijst ook hier de nood aan zingeving. Kwestie van niet helemaal in een Desperate Housewife te veranderen. Een rol die me niet echt op het lijf geschreven is, laat ons zeggen. Maar de grootste uitdaging hier is meteen ook de enige reden van mijn Berlijn-aanwezigheid. Ontdekken of de liefde die vorige zomer in Portugal ontstaan is, ook werkt wanneer we langere tijd samen zijn. Minstens even spannend als het Berlijn project itself.

Horizontale evolutie
Tussen al deze integratie/fascinatie/amoratie projecten door, ben ik wel heel goed aan het worden in horizontaal evolueren*. Mijn wortels zitten dan wel net onder de oppervlakte, maar jongens, véél dat het er zijn. Mijn relatief korte leven overschouwend, sta ik bijna zelf versteld van die verscheidenheid aan ervaringen. De hoeveelheid jobkes, keer op keer vol passie begonnen. De mensen waarmee ik huis, afwas en migrainepillen gedeeld heb. De grote handvol talen, telkens half onder de knie. Oosterse en westerse culturen, met geestdrift opgesnoven. Extreme feestjes in bos, kraakpand of living, vol overgave beleefd. En over de relaties en de lessen die ik daaruit heb geleerd, zullen we het maar niet hebben.
Allen hebben ze me zo ontzettend veel gebracht. Wanneer ik inzoom, krijg ik de
tranen in mijn ogen. Daar zit mijn menstruatiecyclus gegarandeerd tussen. En de dankbaarheid voor die vele verrijkende momenten vormt de druppel. De ogen lopen over waar het hart van vol is. Zoiets.

Dankbaar
Voor de namiddag olijfplukken, de tweedaagse Fagaras bergtocht en de weken schapen voeren. Voor het delen van verhalen; triestige dementerende-echtgenoot-verhalen, enthousiaste emigratieverhalen of schrijnende alles-kwijt-in-de-brand verhalen. Voor het begeleiden van de Cambodja rondreis, het tappen van berken sap en mijn jobke in het Australische Treehouse Hostel. Dankbaar voor het leren snoeien van bomen, het verkopen van wraps en français en het samen naakt afwassen in het Portugese meer. Ben ik heel erg goed in iets? Niet echt. Vooral niet in naakt afwassen :D Maar bovengemiddeld goed in bovengemiddeld van alles? Reken maar.
Als ik één ding kan, dan is het wel vanalles. Dat lijkt niet veel bijzonders, maar ik ben er fier op.

Ik ben geen eik(el)
Ondertussen groeien rondom me wortels voornamelijk verticaal. Door hoger op te klimmen in hetzelfde bedrijf met bijhorende 3e promotie en langere titel. Diepere wortels door een tuinhuis achter het zwembad achter de veranda van hun nieuwbouwhuis te bouwen. Diepere wortels door naar een relatietherapeut te gaan en hun koralen, saffieren of zilveren huwelijksverjaardag te vieren.
Ik ben geen diepgeworteld eik die zelden wankelt. Eerder een brede struik met groot bloeipotentieel. Eentje waarvan de worteltjes vlak onder de grond zitten en non stop in horizontale ontwikkeling zijn. Een struik die mee beweegt met de wind en ja, ook af en toe half losgerukt wordt uit de aarde. Om dan gewoon op zijn nieuwe plek verder te wortelen. En opnieuw te bloeien. Een gevaarlijke combinatie van nieuwsgierigheid en twijfel.

Zo voel ik me fier met mijn lach- en expressierimpeltjes die duiden op een goed geleefd leven. Blij met de rugzak aan kennis, ontmoetingen en ervaringen. Meestal toch. Soms kijk ik met afgunst naar het gladdere gezicht van een leeftijdsgenoot met gematigder leven. Af en toe flash ik nog wel eens wanneer ik door die aangeleerde strenge maatschappij bril kijk om te zien dat ik op mijn 37e niets bereikt heb; geen huis, geen carrière, geen kinderen, niet getrouwd en dan nog niet eens rijk. Bril afzetten, stoppen met flashen en zien hoe er op een andere manier geïnvesteerd wordt in mijn leven. Zien dat ik het leven lééf, in plaats van te investeren buiten mezelf. Ik houd van complexiteit. Maar soms even niet.

En de aarde is vlak
Met een levensverwachting van 82 jaar, is het duidelijk dat we veel tijd nodig hebben om te leren. Allemaal studenten aan de school van het leven. Die zonder punten. Die zonder duidelijk afgelijnde doelstellingen. En daarom zo verwarrend. Wij Belgen hebben het liever duidelijk. Graag houden we vast aan een duidelijke maatstaf van geluk om naar te streven. En wanneer je outfit, huis en banksaldo je niet gelukkig maken, dan heb je op zijn minst toch al respect verdiend. Respect, de eerste trede op de ladder naar succes. En een succesvol leven is een gelukkig leven. Yep. En de aarde is vlak. Geloofden we ook (veel te) lang.
Zelfs zonder veel verbeelding is het overduidelijk dat de mensheid binnen honderd jaar met verbazing en afkeer terug kijkt naar deze kortzichtige kijk van ‘de moderne mens’ anno 2018.

Gekke wereld.

Waarom de ons onzichtbaar opgelegde regels van ‘succes’ volgen, wanneer we op zoek zijn naar ‘geluk’. Waarom niet investeren in gezondheid, tijd, natuur en verbinding. Onweerlegbaar de fundamenten voor een leven waarbij je ogen méér lachrimpeltjes maken, je mondhoeken gezellig omhoogkrullen en een tong, nog meer ontspannen dan de baard van Sinterklaas. Investeren in dàt dat onze onzichtbare staart méér laat kwispelen.
Stiekem hoop ik dat we met zijn allen opnieuw evolueren. Weg van macht en status. Dat we inzien dat er geen punten nodig zijn in de vorm van Porsche, oprijlaan met tuinman of designerschoenen. Dat we stoppen met najagen van alweer een volgend doel, waarvan we niet eens zeker weten of we het zélf gekozen hebben. Dat we investeren in gezondheid en verbinding. Die dingen waar we uiteindelijk van hoopten dat we er tijd voor gemaakt hadden…