On the road again

Goede regel vind ik dat: opstaan wanneer mijn blaas bijna uit elkaar springt en mijn dromen systematisch afdwalen naar watervallen en druppelende kranen,…. Slechte combinatie, doet een gebeurtenis van een kleine dertig jaar geleden me herinneren. Bijna verdrongen, maar nog actief genoeg om het warme nest van 188cm x 180cm net iets makkelijker te verlaten om in mijn blote kont bij -2° een plasje te gaan doen.

Meestal kan ik mezelf nog relatief goed dingen wijs maken. Zoals de belofte om na de ochtendplas buiten, lekker terug het warme bed in te klimmen en verder te dromen, al dan niet over watervallen. Naar gewoonte veel te wakker om de slaap terug te vinden. Minstens tot aan de siësta, die we zelfs in het koude Noord Frankrijk proberen te integreren tot dagelijkse gewoonte. Het blaaslegen gebeurde vandaag tussen de speeltuin en het meer, met niets meer dan het geluid van gealarmeerde ganzen en zwanen. Daar ga ik tenminste van uit want het is nog veel te donker om iéts meer dan vage beweging op het water te detecteren. Eens de zware schuifdeur de koude weer buiten houdt en ik terug ‘warm’ binnen sta, ben ik klaar voor vandaag. In bed kruipen is geen optie meer, gezien mijn energielevel.
Ik ben een ochtendmens. Een puur ochtendmens. Zo eentje dat ’s avonds bij het indommelen na het eten al kan uitkijken naar de ochtend en zijn teruggevonden puurheid, en mijn herwonnen levensenergie en –enthousiasme. Irritant voor de niet-ochtendmensen die mijn levenspad wel eens durven kruisen, ben ik dan ook nog enthousiast over zo ongeveer alles. Vooral over die kleine dingen die de nog niet zo wakkere medemens sowieso over het hoofd ziet. Heerlijk vind ik dat!

De kleine wijzer zou ondertussen alweer opgeklommen zijn tot iets voorbij de 8, ware het niet dat dit een klokloos, ovenloos en toiletloos huis is. Pas na acht uur zijn mijn ogen in staat om vormen te onderscheiden. In dit geval de silhouetten van de populieren die zich aftekenen tegen de lucht vol waaiende donkergrijze wolken.

De temperatuur in dit kleine huis is gestegen van een frisse 4° graden bij het wakker worden, tot een aangename 16° tegen koffietijd. Aangenaam, inderdaad, alles is relatief. Mijn kledingstijl kan er ook wel voor iets tussen zitten, al valt jogging-over-legging voor de meeste mensen niet echt onder ‘stijl’. Geen stijl is ook een stijl. Right?

Ondertussen voel ik lekker warme lucht langs mijn pantoffels blazen. Dit aangename gevoel is betrekkelijk nieuw, wat zeker bijdraagt aan het opmerken en genieten ervan. Tot twee dagen voor het vertrek, drie dagen geleden met andere woorden, blies de Webasto tank onder de auto de warme lucht recht naar omhoog. En dan nog wel vlak naast de schuifdeur. Je hoeft geen bus specialist te zijn of een IQ hoger dan een steen te hebben om te beseffen dat dit strategisch alles behalve een slimme zet is. Verwarmen met de ramen open, maar dan nét iets minder opzichtig. Een idee, ritje naar de Gamma en 12,99 euro later, prijkt er hier een galactisch uitziende zilverpapier opvouwbare twee meter lange darm. Zijn huidige ambitie bestaat er uit de warme lucht die de Webasto verkrijgt dankzij een kleine bijdrage van de dieseltank, in onze living te blazen. Recht ons nest in. En dat van Mila, die het haardrogergevoel iets minder waardeert dan ikzelf. De vele uren warme lucht tijdens het rijden hebben er waarschijnlijk wel iets mee te maken. De lucht, bedoelt voor mijn ijsvoeten, blaast ongenadig evenveel lucht naar de passagierskant en dus op Mila’s kop. Life can be hard for a traveldog.

En voor ons ook. Zeker vergeleken met onderweg zijn in de zomer, wanneer dagen nooit lijken te eindigen en met een leven dat zich vooral buitensbus afspeelt. Helemaal anders nu zo zonder een zonnetje dat de boel verwarmt en onze zonnepanelen nuttig maakt. Om nog maar te zwijgen van het verschil in douchefrequentie. Bij het zien van de mist ’s morgens boven de riviertjes, verdwijnen zowel voornemen als zin in een opfrisser aan de waterkant. Krokodillenwasje aan de pombak, vochtige doekjes, deo en droogshampoo doen de rest. Dàt, in combinatie met het niet hebben van hoge badkamerritueelverwachtingen.
But I like it!
Naast routes uitstippelen en het rijden zelf, houd ik vooral van het geen ik het meest mis wanneer ik in mijn vertrouwde Mechelen anker:
het gemak en de frequentie waarmee ik midden in de natuur bent. Je moet geen tijd maken om naar een park, bos of vijver te gààn, je bént er gewoon. Schuifdeur open en je zit er midden in.

Het maakt trouwens ook niemand een hol uit waar je je bus zet. Al knal je ze naast de rivier zodat je bij het koken de zalmen ziet opspringen. Lichtelijk ander verhaal dan in de zomer, waar het als sardientjes parkeren is tussen de Pilotes en andere enorme mobilhomes. De gezelligheid van vele kaarsjes, donzige dekens en gedownloade films maken veel goed tijdens de winterse avonden. Net zoals het gezelschap van ex-liefje en travelbuddy Hannes. Hoe compleet anders is het om een trip niet alleen te ondernemen.

Brengt me terug naar exact twee jaar geleden, toen ik de wereld op mijn eentje tegemoet ging onder mijn net verworven status als nomade. Nog niet wetend wat een leven in de bus inhoudt. Nog niet wetend waar naar toe en voor hoe lang. Niets dan openheid, zin in avontuur, serieus wat vraagtekens en een portie angst.
Totaal ander gevoel waarmee ik de trip nu start:
Met ervaring en vertrouwen.
Inmiddels bedreven in het vinden van slaapplekjes; afgelegen genoeg om charmant te zijn, bewoond genoeg om een veilig gevoel te waarborgen. Vertrouwen genoeg in Monster Mercedes en zijn kunnen om niet bij het minste verdachte geluid een half hartinfarct te krijgen. Blij met mijn inschattingsvermogen wanneer het aan komt op smalle bergweggetjes en nipte parkings, met mijn aanpassingsvermogen bij het verdwalen en met mijn fierheid om mijn plek in te nemen met de juiste portie waardigheid en respect. Warm door het inzicht om dit alles te beseffen.

I am growing.

Leuk besefje hier in sukhasana* op het Hongaars schapenvachtje op het driedubbel tapijt als extra vloerisolatie. Met mijn spiksplinternieuw tweedehandsboek over handleeskunde voor me, genietend van de geur van de interessante theemix van de moment: citroenverbena, kamille, kardemom en kaneel. Ondertussen ligt langslaper Hannes nog in het extended bed te slapen onder het dubbele donsdeken en houdt Mila Monster alles goed in de gaten. Het kan haar niet ontgaan zijn, al die commotie van de laatste weken. De overvloedige emotionele afscheidsmomenten en het vele op en af rijden naar de cinema in Mechelen. Daar waar mijn ander monster logeerde na de Roemenië trip en het Berlijn avontuur. Zou Mila beseffen dat met de laatste verbeteringen aan Mercedes Monster ook het vanlife avontuur opnieuw gestart is? Dat ze binnen enkele weken het continent zal verlaten en heel heel veel nieuwe vrienden zal maken, waarvan de meeste Marokkaanse straathonden?

“There was nowhere to go but everywhere,
so just keep on rolling under the stars.”
- Jack Kerouac °1922 -


*sukhasana :: term uit yoga; gemakkelijke zithouding, oosterse variant van onze westerse kleermakerszit