In twee werelden

Ik flash mezelf exact een maand terug in de tijd. Naar de moment nét voor ik er in slaagde mezelf digitaal te saboteren. Na enkele volle manen en enkele nieuwe manen sta ik op het punt de terugreis aan te vatten, die een dikke twee weken duren zal. Achttien dagen gevuld met zotte plekken, interessante mensen, een overvloed aan eenzaamheid, besefjes en angsten. Ondertussen gevolgd door enkele weken thuiskom-tijd met structuur, sociaal zijn en nog steeds genoeg besefjes en angstjes om over te schrijven. Vanuit een wereld die in bijna alle opzichten niet meer kan verschillen van de wereld in het Portugese Noorden. Flash Back. Begin september.

FLASH BACK

Without Mask
Het is pas de allerlaatste dag op het stukje grond bij de Franse Kathleen dat ik me comfortabel genoeg voel om met hetzelfde gebrek aan geniet van het koude water op mijn door zon verwarmde naakte lichaam. Ongehoord verfrissend. Een diepe zaligheid die uitgaat van dit puur moment. Ik vul nog een bidon water aan de bron waar de vele kikkers ondertussen Mila’s beste maatjes geworden voor een tweede ronde “douchen”. Zo jammer dat ik dit pas het laatste moment ontdek. Een mooi afscheidsritueel desalnietemin waarvan het effect nog lang blijft nazinderen. Niet enkel de lichamelijke ervaring. Eerder een diep en mooi inzicht met bijhorend gevoel.

Het gevoel van bevrijding. Ik zie het plots van uit een groter geheel, dat naakt durven zijn. Het ok zijn met jezelf, zonder kleren, zonder make-up, zonder masker. Waarom is het zo belangrijk je helemaal ok te voelen in je nakie, aangezien je enkel naakt bent tijdens het douchen, in het intieme seksuele kader en in de sauna? Omdat het gaat om acceptatie en vrijheid. Begrippen die eerder een sleutel dan een doel zijn. Een hoogst interessant besef.

Net omdat die naaktheid zo schaars is, zijn we zo gewend aan het dragen van een masker, het sociale masker, dat we het zijn gaan beschouwen als een deel van onszelf. Op zich geen probleem, want dié situaties waarbij we ons zelf écht (durven) tonen, zijn zo schaars dat we allen magiërs geworden zijn in ons er omheen te manoeuvreren. We voelen ons beter in onze rol als intellectuele/charmante/inspirerende collega dan in ons blootje bij onszelf. Misschien zijn we een beetje te goed geworden in het vertolken van onze verschillende rollen. Nou ja. Het is maar een gedacht natuurlijk…

Mijn dagen op het veldje daar in het hoge Noorden van het Zuiderse Portugal hebben een diepe impact op mijn denken, mijn voelen, mijn toekomstideeën en mijn zijn. Het is haast onvoorstelbaar hoé anders je je leven kan inrichten om zo in een overvloed van tijd en zingeving te zwemmen in het verder regenloze Portugal. Het valse idee over het belang van geld is aan het afbrokkelen. Mijn aanvankelijke zorgen over mijn niet-financieel bijdragen tijdens mijn verblijf hier (zie vorig artikel), leiden tot een interessant besef.

Who needs money
Het leven is zoveel meer dan geld. Je geeft, ook al geef je geen geld, geen spullen. Je geeft door jezelf te zijn. Door je gezelschap en je inspiratie. Door massagetechnieken te delen, te vertellen over je ervaring die je maakten tot wie je bent, door een luisterend oor te zijn of een lekkere maaltijd aan te bieden op die eerste dag van iemands regels. Door aandacht te brengen naar de nieuwe maan en samen een ritueeltje te doen. Door er gewoon te zijn en elkaar het plezier te geven van het laten delen.

Na die laatste verfrissing van kannen bronwater over mijn snoet, rijd ik met de hulp van mijn bus buurman door het piepsmalle poortje het stukje grond af en eindig zo mijn drie weken aangename simplicity: leven op een veldje met niet meer dan een overvloed aan kikkervers bronwater, plukrijpe braambessen en zoete honeydrup vijgen. Het bleek meer dan genoeg om gelukkig te zijn. Het smalle weggetje met zijn typisch Portugese stenen muurtjes is zo smal en hobbelachtig dat de cementgroene buslak opgefleurd wordt met decoratieve braamschrammen. Mijn wieldeksel houdt er een barst aan over als herinnering. Ondertussen zet ik deze plek mentaal bij nog enkele andere, in het vakje “met grote zekerheid later opnieuw te bezoeken”. In drie keer manoeuvreer ik de bus over het smalle brugje de straat op en rijd richting Escalhao center, voor zo ver je dit kan zeggen van een dorp kleiner dan een standaard Vlaamse wijk. Mijn bus laat ik achter tussen de steevast foutief maar in de schaduw geparkeerde auto’s, terwijl de warme wind nauwelijks minimale verkoeling brengt doorheen de open ramen.

Ge-ont-digitaliseerde nomade
Schrijf ik daar, in de inmiddels vertrouwde Bar Tony tegenover het kerkje, aan mijn laatste zomerblog in Portugal. Gratis wifi, goedkope drankjes en woordenspinnen leiden tot een gelukkige Angélique. Enkele koffies en aqua con gaz’s later is de blog klaar om te posten. Woorden die weergeven wat het betekent om hardcore puur en simpel te leven. Hardcore op zijn best. Een laatste koffie verkeerd aan 60 cent symboliseert het achterlaten van mijn goedkope leventje en de start van mijn terugreis naar wat ik mijn Belgische thuis noem. Tijdens dit overgangsmoment, slaag ik er in om me te digitaal ontnomaden. Te ontdigitaalnomaden? Anyway. Ik smos water op mijn mousepad. Laptop zo goed als onbruikbaar. Na even normaal functioneren, slaat het pijltje op mijn scherm resoluut op hol als een geslagen olifant. Soms na acht minuten, vaak na enkele seconden. Het pijltje vliegt over het scherm, sluit random vensters en verzend onafgewerkte mails. Foto albums verhuizen naar andere locaties, afspeellijsten verdwijnen en happy hardcore liedjes verhuizen naar de massage playlist. Chaos in mijn beheer. Het pijltje leidt een eigen leven en trekt zich duidelijk niets aan van mijn pogingen tot controle. Extreem irritant. Komt er nog een keer bij dat ik niet schrijven kan. Probeer maar eens te typen wanner je muis niet langer dan enkele seconden op dezelfde plaats blijft staan en plotseling alles in italic staat of op 250%. En dat met een terugrit voor de boeg.

Een bus vol hersenspinsels en papiergedachten
Ik reis al lang genoeg om te weten dat zo’n langzame terugrit nodig is om de overgang vanuit die complete vrijheid en vééééél hersenspinsels naar boven brengt. Conclusies die tijdens de veranderende landschappen gevormd worden. Flash backs van deze weken vrijheid die vragen om vervat te worden in een verhaal. En deze keer geen digitale plek om deze te ordenen. Slik.
Na twee dagen en honderden kilometers doorheen het droge Spaanse binnenland, zijn er niet alleen tientallen pagina’s volgeschreven, doorschrapt en gehighlighted, maar ligt ook de bus vol met post-its, verkreukelde theezakjes en kartonnen verpakkingen, allen volgekribbeld met hersenspinsels, theorieën, mooie verwoordingen en ideeën. Een verzameling van papiergedachten, klaar om digitaal en geordend naar een samenhangende blog te evolueren, eens het water in mijn laptop opgedroogd is. Het feit dat het resultaat van deze bonte verzameling gedachten-op-papier nu pas in digitaal formaat bij jullie raakt, zegt genoeg over het niet opdrogende karakter van mijn eigenwijze laptop en zijn muis.



ONDERWEG


Opnieuw achter het grote stuur na drie weken in Mercedes rust modus. Zelfgetekend plannetje voor me omdat mijn gsm er nog steeds niet in slaagt onze exacte positie te vinden tijdens het rijden. Ondertussen niet alleen een gewoonte maar ook een bijdrage aan mijn oriëntatieskills, die inmiddels pakken beter zijn dan al die dingen die de laatste jaren geen aandacht gekregen hebben. Cv schrijven, personeelsfeestjes, btw-aangiftes invullen en tafelmanieren, om nu maar iets te noemen. De cijfers op de kilometerteller rollen naar gewoonte traag en gestaag terwijl we Salamanca passeren. Om de zoveel meter verdwijnt er een braambes in mijn mond. Bij het vastnemen van deze zwartpaarse lekkernijen herinner ik me niet enkel de simpele vreugde van het plukken ervan, deze ochtend op Kathleens veldje, maar proéf ik de simpliciteit die ervan afstraalt. De overvloed die deze bessen symboliseren aan gezondheid en gratisheid brengen zowel tristesse en dankbaarheid naar boven. Interessante mix. Met wenkbrauwen waar een volwassen realiteitsbesef achter schuil gaat, denk ik aan de ingevroren en bespoten (?) perfect uitziende braambessen in de mini-supermarkt. Perfect identieke vruchtjes in een plastieken wegwerpbakje aan de mooie ronde prijs van 3 euro. Ik duw dit beeld zo snel mogelijk weg, want weet dat het zich als een inktvlek kan en zàl uitbreiden in zijn missie om té (?) kritisch naar mijn voorbije én toekomstige Mechelse leven en wat daar bij hoort te kijken. Van het toekomstbeeld zap ik terug naar het dankbaarheidsgevoel en blijf bewust nog even in de nostalgische gloed hangen van het zelf bessen plukken en al wat daar bij hoort.
Terug onderweg en mijn gemiddelde wekelijkse kosten vertienvoudigen door één keer te gaan tanken aan de schappelijke prijs van 1,146 euro/liter. Ik weersta wonderwel de verleidingen in de supermarkt en kom met degelijke voeding naar buiten. Frigo, diesel- en watertank worden gevuld.

7 minuten 57 seconden
Dat is de tijd tot mijn geduld op is en de tijd die nodig is om mijn tank niét vol te krijgen. Kramp in mijn hand van de hendel in te duwen terwijl er een pisstraaltje water mijn tank in slakkentempo vult. Na een goede dag puur douchen, laptop traumatiseren en kilometers kloppen, leggen we het Mercedes beest stil aan de oude voetgangersbrug over de Rio Pisuerga in Simancas. Fijn om ’s ochtends tijdens mijn koffiemissie tussen de Spaanse klanken rond te dwalen door het schattige stadje met zijn steile straten. Hevige windvlagen en het zachte Spaans zorgen voor een exotisch vakantiegevoel. Met een Spaanse krant onder mijn neus ontdek ik dat de koffie inmiddels dubbel zo duur is. Deze 1,20 euro is een mooie onderdeel van de gewenning aan het duurder wordend leven oostwaarts.

Wereldbolafschuimerij
Wauw, alweer enkele maanden rondzwerverij in mijn bus die het lange lijstje aanvullen van reizen de laatste twee jaren: maanden in India, weken in Nepal, roadtrip naar Zweden, zwerven door Roemenie en het oostblok, wonen in Berlijn en overwinteren in Las Alpujarras. Het is een wonder dat ik nog niet volledig uitgeput ben van al die indrukken, ontmoetingen en relaties. Volgens mij komt dit doordat ik doorheen heel deze wereldbolafschuimerij ruim voldoende tijd neem voor wat Waldeinsamkheit samenvat. Onafgebakende tijd doorbrengen in je eentje in de natuur, zonder echte activiteit. Geen hike, geen leesmoment, geen echt doel. Zoals gisteren, daar in die canyon die de grens vormde tussen Spanje en Portugal. Steenbokgewijs over rotsen op mensengrootte kruipen, roofvogels observeren en planten bewonderen. De horizon tot in detail volgen en kijken hoe vliegtuigstrepen vervagen. Mijmeren en helemaal ok zijn met hier mijn tijd aan spenderen. Omdat het kan. Omdat het goed voelt.

Dit begrip duikt Pavlovgewijs steeds op op het einde van mijn rondzwerverij, waarbij ik besef dat eens in Mechelen, die momenten niet enkel schaarser zullen zijn, maar vooral minder diepgaand. Genoeg rondzwerf momenten in mijn eentje in de natuurpracht rond mijn ankerstad. Maar het is bekend terrein en mijn tijd zal afgebakend zijn, met nog het één en het ander op de planning, mij kennende.

Other World Transmission
De kilometers tikken voorbij, mijn gedachten lijken in een meditatieve stroom te passeren en ondertussen kan het niet anders dan dat mijn rechterschoen versleten is door de vele uren op het gaspedaal. De dagen onderweg zijn o zo hard nodig om de overgang te maken. Ik moet eens lachen wanneer ik terug denk aan een voorval van enkele dagen terug op het veldje. Wat een hilarisch contrast het oplevert van half en half in deze twee werelden te staan. Ga je met je notitieboek op de top van de berg zitten zodat je deftig bereik hebt en heb je Carlien van Syntra aan de lijn. De ondertoon van de receptioniste verraadt een overvloed aan verveling bij het beantwoorden van de telefoon. Het beeld van een opgemaakte trendy goed gecoiffeerde early dertiger die met haar nagels en/of smartphone bezig is verschijnt aan de wolkeloze hemel daar tussen de Portugese bergen. Het contrast met deze halve Mowgli kan haast niet groter zijn; tulband tegen de felle zon, telefoon in de lucht met de angst het laatste blokje bereik te verliezen, net nu ik eindelijk iemand aan de lijn heb tijdens de kantooruren, terwijl het begrip niet verder van mijn huidige leven kan afstaan. “Zet het even op mail en ik reply asap”.
Ik voel met een prehistorisch monster. Fietsen naar Bar Tony en wel op een moment dat het liefst geen 38 graden is, mailen en terugkomen is een halve dagtaak. Een mail sturen kost haast evenveel inspanning als het uithameren van hiërogliefen. Ik zal je besparen hoe ik hemel en aarde heb moeten verschuiven om enkele dagen later “tegen morgenvoormiddag het document ingevuld en ondertekend terug te sturen”, zonder internet, printer of scanner. Al helemaal onmogelijk om een kopietje van mijn getuigschriften door te mailen. Ik heb véél bij in mijn bus, maar nu ook weer niet zòò veel. Wat dat betref scoren mijn digital nomad skills below zero. Ieder zijn kwaliteiten zeker?

Ik voél dus ik ben
De dagen vorderen met vele kilometers, wandel- en siëstastops en schattige slaapplekjes. We passeren Burgus en Logrono en veel wandelaars richting Compostella. De Pyreneeën verschijnen in de verte en we gaan op zoek naar nog een laatste stop in Spanje. Dankzij mijn “Wild Swimming in Spain” boek komen we terecht aan Embalse de Alloz, even vòòr Pamplona. Op het eerste zicht is er enkel plek om ofwel op een leeg stuk asfalt tussen mobilhomes te staan voor 12 euro, inclusief toilet ofwel op de grote gezellige camping Aritzaleku kanpina (yep, Baskisch!) voor 18 euro. Na een korte verkenningstocht door de camping, langs caravans, chalets en mobilhomes voelt het overduidelijk dat ik hier niet wil zijn. Te druk en te duur en te … ik weet het niet, het gaat gewoon even niet. Ik leg het plannetje terug bij de vriendelijke receptioniste en ga koppig met mijn landkaart naast me op zoek naar een rustiger plekje in de natuur. Na een korte self peptalk en een zot manoeuvre met mijn monsterbus, schud ik de stress uit mijn lijf en kijk eens deftig rond. What the fuck! Wat een plek! We staan midden in glooiende graanvelden en kijken uit over over Embalsa del Alloz. Het meer met het felblauwste water dat ik in Europa gezien heb. Ik voel me in een state of mind die veel weg heeft van een roze wolk, waarbij ik me deel voel van het groter geheel. Geconnecteerd met het prikkende stro onder mijn voeten, de warme wind over mijn huiden de ratelende populieren beneden aan het meer. Mijn zintuigen staan scherp en ik weet hoe het komt. Het zijn de laatste compleet volledig vrije, sociaal ontkoppelde momenten van het jaar. Zoals we allemaal weten, ervaren we dingen met een einddatum intenser. De wolken trekken in zachte kleuren aan de horizon boven de Pyreneeën voorbij in een tempo dat past bij mijn rustige geest. Mila en ik zitten op de stekelige ondergrond die hoort bij een afgemaaid granenveld en zijn niet gehaast om wat dan ook te doen. Op het little mindgame na, dat ik de laatste weken dagelijks doe. 1 keer per dag, 1 moment, enkele minuten, laat ik me leiden door 1 zintuig. Vandaag is het voelen aan de beurt. Ik voel, zo gedetailleerd mogelijk. Fysieke gewaarwordingen zoals een kriebelend etiketje in mijn topje, de warme adem op mijn bovenlip en een licht tintelen in mijn vingertoppen. De tijd lijkt in minuscule partikels uit elkaar te vallen en te verdwijnen. Het lijkt alsof ik zelden zo aanwezig geweest ben dan hier en nu. Descartes mag best beweren dat het je BENT door te denken. Ik denk er het mijne van. Ik VOEL dus ik ben. Ik zie het kleurenpalet doorheen de avond veranderen in ontelbaar schakeringen rood en paars, de wolken nog steeds gezapig schuivend aan de horizon. Het wordt wel een heel serene avond, waarbij ik het daglicht zie veranderen in een strakke sterrenhemel met scherp afgetekende sterren. Tijd hebben om hier tijd voor te nemen, het is toch iets speciaals. Kostbaar én een goede investering voor een heerlijke nachtrust blijkt.


1035 bochten slaapaanvallen
Na een pittige ochtendyoga, slaag ik er nog in om een zonneslag op te lopen tijdens een wandeling/zwempartijtje/middagdutje aan het verrassend warme Embalsa del Alloz. Met een warm gezicht ruil ik het glooiende pastelkleurige Pamplona in voor de pittige tocht richting Saint-Jean-Pied-de-Port. In kilometers niet gigantisch ver, in de praktijk ver genoeg om tegen val avond moe toe te komen. Ik knal door de Pyreneeën die in een mistige regen en veeeeeeel groen gehuld zijn en rijd full focus enkele imponerende strakke bergritten. Anders dan bijna drie jaar geleden voel ik me een pak zekerder bij deze etappes. De gordijntjes zijn steviger vastgegespt zodat de spiegel er niet plotsklaps achter verdwijnt. Weet ik duidelijker wanneer te schakelen en welke hellingen de bus aan kan. We stijgen tot 1035 meter met gevoelsmatig evenveel keer terugschakelen van 3e naar 2e versnelling. Mijn oog dwaalt meer dan gemiddeld naar mijn dashboard om me ervan te verzekeren dat het handrem-lampje niet rood oplicht. Dit betekent dat er iets mis zou zijn met de remmen. Met net genoeg koffie op om mijn slaapaanvallen te onderdrukken en toch ook weer niet té veel waardoor ik te hyper ben, zit ik van voor op mijn stoel, buikspieren actief. Door mijn narcolepsie heb ik steeds een zekere stress bij zo’n bergritten. Met genoeg voorbeelden waar mijn energie binnen enkele minuten below zero is, is het spannend rijden in de bergen. De narcolepsie heeft me met harde lessen duidelijk gemaakt dat er niet veel speling is wat tijd betreft en dat ik moet maken om me als de fuck aan de kant te zetten, voor mijn ogen te lang gesloten blijven tijdens het knipperen…. Ik kan me niet permitteren mijn aandacht enkele seconden te verliezen hier in al die haarspeldbochten met diepe ravijnen naast me en tegenliggers die vlak naast me voorbij sjeezen. Uitkijkplekken boven aan een etappe vormen dankbare mini dut oases voor me. Bijna niet te geloven wat een verschil deze 8 minuten slaap betekenen, gemeten in energie en focus. Mijn nog roodverbrande gezicht doet me nog vers herinneren hoe warm het aan de andere kant van de Pyreneeën was, terwijl het nu rijden is met de geur van regen in de lucht en dramatische wolken boven ons. Ik heb mijn zinnen gezet op Saint-Jean-Pied-de-Port als dagbestemming en wil deze pelgrimsstad graag halen, ongeacht de hoeveelheid regen en dutjes. Naast het feit dat het een pittoresk plekje is, heb ik na enkele nachten en vele nieuwe plekken méér nodig dan een naam op de kaart om naartoe te rijden. Het voelt super goed en veilig om te rijden naar een plek waar ik al geweest ben, die ik me kan voor stellen. En dan komt deze plek in het vizier, die ik enkele maanden geleden al eens ben gaan verkennen. Mijn ochtendkoffie in het pelgrimsstadje tussen de gemotiveerd uitziende wandelaars met missie kost niet alleen nòg eens het dubbel met zijn 2,40 maar is werkelijk amper te drinken. Wéér een land dichter huiswaarts. Ik ben ondertussen ook op het punt gekomen dat ik mijn was spaar voor thuis. Zò dicht dus J


De ene Air is de andere niet
Nog altijd zonder precieze terugkom datum , (I love this feeling! “Wanneer ben je terug? Dat weet ik nog niet, maar zeker voor oktober.” Vaag? Hoezoe?) vervolg ik mijn route door deze voor mij nog onbekende regio heel op het gemak. Zo beland ik op mijn persoonlijke nummer één wat betreft lelijkste overnachtingsspot van de afgelopen drie maanden. Een Aire de Campingcar bij Hagetmau. De enige reden dat ik op zo’n functioneel stukje asfalt ga sta, is dat ik weinig andere keuze had. Om 21u werd ik weggestuurd van mijn vreedzaam plekje waar ik als enig voertuig op een parking in een parkje aan een vissersmeertje stond. En dat in mijn pyjama, klaar om te gaan slapen door een hevige hoofdpijnaanval. Met buren op minder dan anderhalve meter en dat over een stuk van 100 meter lang, hoor ik ’s morgens de ene na de andere mobilhome aanzetten, klaar om kastelen en musea te gaan bezoeken met hun yorkshires. Mijn ochtendritueel van schrijven, yoga en rustig koken laat ik voor wat het is en rijd door om er een brunchritueel van te maken, enkele dorpen verder. Nog enkele uren later, na het passeren van Marmande en vòòr Bergerac, beland ik via de Park 4 Night app op de schattigste Aire de Campingcar die je voor mogelijk kan houden: gezellig grasplekje aan een riviertje met uitzicht op een kasteeltje in het groen, met slechts vijf plekjes, aangenaam ver uit elkaar. Vuilbakken, ruilbibje en mini superette vlakbij. Nice. Ik kan niet anders dan mijn veralgemening over stomme aires bij te stellen.


Onvoorspelbare slaapplekjes rijgen de dagen aan elkaar en via een tip beland ik alweer aan een riviertje na een lange dag rijden. Het blijkt zo’n zalige plek te zijn dat ik er maar liefst drie nachten blijf. Gebeurt zelden. Het is er groen, warm en de sfeer zit top. Er is een leuk dorpje met huisjes die je laten wegdromen. Groen genoeg rondom om in te verdwalen en het chateau met bijhordende kruidentuin maken de plek af. Bourdeilles aan de Dronne. Aanrader. In mijn voortuin doe ik zowel de afwas als de dringendste was en was ook mijn haar aan de rivier met een teil en bekertje. Gek hoe zo’n simpele dingen zingeving brengen in mijn dag. Simple Happy Moment.

Krokodilgewijs door het salamander meer <3
Ik laat deze groene stille oase achter om de avond erna aan een uitgestrekt salamander meer boven Limoges tot stilstand te komen: Lac du Saint-Pardoux. Mocht ik niet zo’n goed road logboek hebben, had ik deze plek niet herkend als eentje waar ik 7 december 2017 halt gehouden heb. De vele sneeuw van toen heeft hier zeker mee te maken. Vandaag schijnt de zon en ik ben niet de enige met het lumineuze idee hier te chillen. De campers staan om de voor mij onbekende reden aan de andere kant van de weg braaf naast elkaar te pronken zoals enkel mobilhomes kunnen. Ik heb het rijk voor mij alleen. Queen of the lake. Het word een avondje volle manen met wat half geslaagde pogingen om deze digitaal vast te leggen met mijn Canon camera, waarvan ik het bestaan alweer even vergeten was. Ondanks de volheid van de maan, slaap ik als een roos met het zacht tikken van de takken. Vanaf de zon komt piepen door mijn gordijnen ben ik klaarwakker en klaar voor wat de dag brengen zal. Yep, ik ben zo'n échte ochtendmens. Een verschikking voor al die dit niét zijn. En dat zijn er heel wat, volgens mijn huidige statistieken. 100% wekker na 1 seconde, maar desalnietemin iemand die graag een extreem lang ochtendritueel houdt. En deze plek is werkelijk ideaal hiervoor. Na wat thee'tjes, lezen en stretchen, is de zon inmiddels sterk genoeg als aanmoediging het water in te gaan. Ik zwem, drijf, duik en relax. Tijd voor verkenning. Parallel met de oever watertrappel ik geruisloos naar het Oosten. De ogen nét boven water, benieuwd naar wat er zich achter de bocht zal afspelen. Over heel de breedte niets anders dan rimpelloos water, een brede strook dennenbomen met een koepel blauwe lucht. Het kan haast niet anders of ik flash even terug naar vorig jaar, naar een overvloed aan zulke landschappen tijdens mijn Zweden roadtrip. I love it! Terwijl ik huiswaarts krokodil wentel ik me in het aangename vrije gevoel dat samen komt met het besef dat ik hier echt helemaal alleen ben. Dat niemand weet wààr ik nu ben. Ondanks het luguber klinken van deze gedachte voelt het zo extreem goed dat zelfs mocht er me hier nu iets overkomen, ik er helemaal ok mee zou zijn. Niet omdat ik mijn levenszin verloren ben. Integendeel! Ik voél in heel mijn systeem dat ik leef. In mijn lichaam en mijn hart. En ja, ook nog steeds wat in mijn hoofd. Ik voel dat ik exact ben waar ik moet zijn en heb ongelooflijk veel zin in wat er nog komen zal. Ik voel verwondering en dankbaarheid, enkel versterkt door het beeld voor me: Mila die me voor de open deur van ons mini huisje, verscholen in het groen, opwacht. Thuiskomen.

My little mindgame
Met mijn trouwe viervoeter starend naar het water zoals zij dit alleen kan, neem ik mijn momentje voor mijn Little Mindgame met de focus vandaag op ‘horen’. Wat eerst als een complete stilte aanvoelt, krijgt meer nuances naarmate de tijd vordert met mijn ogen toe. Zachte natuurgeluiden, dichtbij en heel erg ver weg, aangevuld met een algemeen ruisen, voortgebracht door de drukke A20. De geluiden zijn zo subtiel dat het nagelknippen van iemand honderden meters verder het geluid van een blikseminslag die een massale eik in twee splijt evenaart. Nog ietsje later zorgt menselijke aanwezigheid aan de overkant van het meer voor een verstoring van het geluidenpalet. Jagers. Ik kan het niet helpen maar kom weer bij de bedenking waarom mensen jagen. Is het bij gebrek aan macht/uitdaging of avontuur? Hebben de jagers het jagen opgegeven in de slaapkamer naar het te geëmancipeerde stukje wild van weleer? Als mens hebben we uiteraard nood aan een zekere portie avontuur, vaak vertaald naar jagen. Jagen naar de beste koopjes, de beste cijfers van de klas of het behalen van de target. Geo catch en secret party’s of escape rooms voeden de jagershonger. Ik voed mijn honger door het jagen naar mooie plekjes, die net door deze extra moeite zeker 11% aantrekkelijker worden. Het wonderbaarlijke effect van het niet-weten. Avontuur tegenover plannen. Magie versus gemak.

"It takes me so long to figure out what I’m gone wear"
Zing ik mee in mijn blootje, beseffend dat ik al dagen wissel tussen twee outfits die steeds naar mijn huidige normen nog steeds niet vuil genoeg zijn om gewassen te moeten worden…. No manic monday’s here, wat niet zo verwonderlijk is wanneer je leeft zonder merkbaar verschil tussen maandagen en zondagen.

Mijn sociaal contact de laatste dagen is nog minder dan op het veldje, waar ik dagelijks contact had met Kathleen. Het waren dagen van veel kilometers waarbij mijmermomenten, filosofische opflakkeringen, nostalgische zwijmels en meditatiemomenten in elkaar over lijken te vloeien, allen in een aangename introspectieve modus. Misschien ook door het vooruitzicht één van de volgende dagen een bezoekje te brengen bij Julien en Michelle en hun twee jonge kinderen.

The Simple Live, en France
Het was Kathleen die me over hen vertelde en hun inspirerende manier van leven. Na een kort berichtje met de vraag of ik eens langs mocht komen, sta ik nu met mijn bus achter hun tiny house geparkeerd waar ik ’s nachts de zwijnen hoor rondsnuffelen. Na jaren op een boot te leven, heeft dit Frans-Amerikaanse koppen een oud huisje gekocht met huisnummer 16. Het laatste huis in het dorp met evenveel huizen als er nummers zijn. Hun stukje grond telt niet alleen een visvijver, zwemvijver, groentetuin en serre. De aanbouw, bovenbouw, het vissershuisje, tuinhuisje, schuur, tiny house en grote stacaravan getuige van hun ambitie in het uitbouwen van hun woonparadijs. Michelle vertelt met duidelijke en terechte trots over hun permacultuur tuin en het verloop van alle bouwprojectjes. Gelegen vlak naast een bos en tussen weiden, hebben ze niet veel redenen om hun plekje te verlaten. Ze werken van thuis uit en doen aan homeschooling. Ik word met open armen ontvangen door de zwangere Michelle, die voor de eerste keer ever een weekend zonder de jongens doorbrengt, als voorbereiding op een tiendaagse stilteretraite, vipassana op het einde van de maand. De enige moment dat dit kan, tussen de vele jaren van borstvoeding door. Deze open mensjes leven zo ontzettend puur. De manier hoe ze met de kinderen omgaat, zo vol geduld en met volle aandacht, pakken me. Dit is niet het standaard beeld dat naar boven komt wanneer ik denk aan vriendinnen met baby’s of kinderen. Ook hier is de key in heel dit systeem: tijd en geld. Met minder toekomen ten voordele van meer tijd hebben met al wat daar uit voortvloeit. Immens interessant. Daarnaast is het opnieuw hartverwarmend te ervaren hoe wildvreemde mensen me zo vol vertrouwen toe laten in hun leventje en hier helemaal niets voor terug verwachten. Blij dat ze kunnen helpen, blij met mijn aanwezigheid als persoon. Ik moet onwillekeurig terug denken aan het stemmetje van mijn vroegere buurvrouw die bij hoog en laag volhield dat mensen die iets gratis doen, zéker niet te vertrouwen ben. Ik schaam me diep in haar plaats, beseffend dat deze onzin-zin eerder een product van de maatschappij is, dan van zich zelf. Ik sluit mijn vierdaagse verblijfje af met een heerlijke douche en kom zo aan een gemiddelde van één warme douche per maand. De omtoer was meer dan de moeite waard, ook al betekende dit dat ik mijn eerste les op de schoolbanken van Gezondheidscoach moest missen. Ik ben ervan overtuigd dat de echt belangrijke lessen in het leven, zelden via Syntra tot bij jou komen.

De magie van het niet-plannen
Ik passeer Nemours. Het blijkt een supermooie stad te zijn met zijn grachten en lanen. Er zijn maar twee manieren om in een charmante stad te belanden. Ofwel kom je er na wat opzoekwerk, ofwel beland je er by accident, op den wilden boef, gelijk ze zeggen. Mijn kans om ergens per toeval te belanden, is relatief groot dankzij mij ontregelde gps, die maakt dat doorheen het landschap cruise met mijn bus en de nummertjes van wegen volg met de namen van de grote steden in mijn korte termijn geheugen geprent. Van Vierzon langs Nemours naar Orleans. Simple as that :-)

Laatst vroeg weer iemand wat ik dan zoal hele dagen doe. Het lijkt voor werkende mensen precies moeilijk in te beelden hoe dagen verlopen wanneer je niét werkt. Alsof elke dag plots een 8 uur lange leegte zou hebben. Niets is minder waar. Ik verzamel kruiden, spendeer quality time met mijn hond, lees, schrijf en mediteer. Daarnaast maak ik tijd de lucht te observeren, noten te kraken en mijn beenhaar te epileren. Ik maak rijd- en reisplannetjes, fleur mijn dagboek op met aquarel en verzamel sint-janskruidzaadjes in zelfgemaakte envelopjes. Ik neem tijd om langzaam te eten, water te zoeken theemengelingen samen te stellen. Kortom, ik leef op het gemak.



BACK HOME

De laatste weken voelden als een tipje van de sluier dat opgelicht werd om me te laten zien hoe ànders het ook kan. Het is een belangrijke richtingaanwijzer voor me. Leven zonder koophuis, zonder vaste job en –grotendeels- zonder zorgen. Bij het maken van verse munt en lavendel en het eten van belachelijk veel okkernoten en –alweer- bramen, neem ik me voor deze simpele en gezonde manier van leven verder te zetten. Met fris in het geheugen de levende voorbeelden bij Kathleen en Michelle. Het is mogelijk, dat wéét ik zeker. Benieuwd of IK het kan, zeker in een wereld waar er andere heersende normen zijn, steevast te zien aan de snelheid van het leven. Dat het een uitdaging zal worden, staat vast. Om te beginnen, waag ik me opnieuw in het vakje ‘zelfstandige’, met alles wat daarbij hoort. Ooit voelde deze stap als een stap naar vrijheid, momenteel is het vooral nog even slikken om weer administratief ‘slim’ te moeten denken. Maar het geeft me de vrijheid om Mojo Yoga te laten herrijzen en dat idee maakt me ongelooflijk blij. Mijn eigen trage ritme en consuminderen volhouden in mijn opnieuw sociale leven is nog een ander paar mouwen. Gelukkig ben ik omringd door mensen die deze waarden delen, al blijft het ook hier wat tegen de stroom in zwemmen. Afspreken zonder geld uit te geven is hier niet de standaard. Veel makkelijker gaan we een koffietje drinken of van een wijntje slurpen op een hoge barkruk aan de Grote Markt. En dat is plezant natuurlijk. Ik wil mijn hervonden waarden niet in de weg laten staan van dat wat mijn Mechelse leven het meeste kleur geeft: mijn sociaal leven. Benieuwd naar het balanceren op botjes met hakken in yoga outfit tussen boekhouder en dreadlockvrienden terwijl een koffie ondertussen 6 keer zo veel kost als bij Bar Tony, enkele weken terug en vele scrolls hoger :D