A new chapter, same country, an new adventure

A new chapter, same country, an new adventure

Het leuke aan nieuwe hoofdstukken in je leven, is zeker ook het deel tussen die hoofdstukken, de lijm als het ware. En tussen deze 2 hoofdstukken in het boek ‘My Life’, zorgt een reisje by myself naar India voor de lijm. De lijm die hoofdstuk ‘ambtenaar bij gemeente’ haast naadloos doet overgaan naar het hoofdstuk ‘yoga teacher’. Enerzijds is het haast symbolisch: India, het land van de neverending ambtenarij én het land van het spirituele, van oa de yoga. Ik ben benieuwd naar de lijm, naar deze overgangsfase, naar het onbekende, ook gaat er af en toe een behoorlijke dosis angst mee gepaard.

Ik was naar gewoonte (uit gewoonte?) nog aan het twijfelen tussen 6 maand reizen en 1 maand reizen, tussen midden Amerika verkennen, in Denemarken gaan wonen, een vriend in Nieuw Zeeland bezoeken en in India herladen. Het is een kleine maand India geworden. Mijn ticket was bijna geboekt naar Goa, kwestie van in mijn comfort zone te blijven, daar ben ik al geweest, weet ik dat het vlot verloopt, dat je er goede yogalessen vindt,… Maar ergens voelde het niet goed. Het is zo’n zonde dat ik naar een plaats zou gaan waar ik al geweest ben terwijl er nog zo ontzettend veel mooie plaatsen zijn die ik wil beleven, wil proeven. Compromis met mezelf: comfort-check door naar een ‘bekend’ land te gaan, adventure-check door naar een nieuwe plaats te gaan.

Sinds ik 3 weken geleden mijn Lonely Planet ben gaan halen bij mijn ex collega’s van AS adventure, wordt de zin om te vertrekken met de dag groter. Dit gevoel wordt regelmatig versterkt door elk gesprek met pro India-ers, gaande van een vriendin van een vriendin die in love is met Kerala, een yogi die een zalige tijd in Goa heeft beleefd, een Indisch koppel in de lift waar ik mee aan de babbel geraakt ben tot de Indische uitbaatster van het Indisch restaurant waar ik gisteren heerlijk ben gaan eten. Vergelijk het met een smeultje dat oplicht elke keer je er op blaast. Zo wordt ook mijn innerlijk vuur groter en groter.
Helaas, beïnvloedbaar als ik ben, wordt mijn enthousiasme flink getemperd door de berichtgeving vanuit India: de laatste weken gaat er een golf van onrust door het land, door de vele gewelddadige groepsverkrachtingen van westerse vrouwen. Misschien verwoord ik het verkeerd en is het genuanceerder, heeft het effect dat de media beogen, ook op mijn denken vat gekregen. Misschien is het eerder: het procentueel gezien lage aantal groepsverkrachtingen op zoveel mensen, worden gebundeld en vallen plots bijna onder de noemer van ‘nieuwe trend’ waardoor er een gevoel van onrust in Belgie opgewekt wordt.

Ook bij mij.
Tot enkele dagen terug kon ik het naar mijn gevoel goed plaatsen, door het enigszins te negeren, me er blind voor te houden, wat ietswat verkeerd uitgedrukt is. Ik wil vooral die enkele gebeurtenissen niet laten uitgroeien tot een onrealistische angst.
Je bent, naar mijn mening, in grote mate zelf verantwoordelijk voor (lees: je bepaalt veelal zelf) je gevoelens ten opzichte van iets.
Lees een bijsluiter en plots ben je ervan overtuigd dat je maag aangetast wordt en je hoogstwaarschijnlijk een bloedklonter hebt.
Wie heeft er ‘gelijk’, de palestijnen of de israëli’s? Doe kop of let en zoek hiervan positieve dingen op, van de andere kant de negatieve berichten en je hebt haast een perfect zwart-wit beeld van iets veel grijzers.
Moraal: denk in een bepaalde richting en dit wordt langs alle kanten bevestigd (in jouw ogen).
Twijfel aan iets en je raakt nog meer verward door alle tegenstrijdige indrukken.

Moraal concreet voor mezelf:
*ga je ergens voor? Doe het dan consequent, laat je bevestigen in je keuze.
! voor je ergens voor gaat, maak een goede keuze, niet zwart of wit, maar lekker grijs
*twijfel je? Maak geen balans tussen de pro’s en contra’s rondom je. Luister naar jezelf.

Ik ga naar India en houd me liever vast aan het gevoel dat alles verloopt met zijn up’s en downs, maar dat ik veilig terugkom, zoals bij de meeste reizigers ook daadwerkelijk het geval is.
Zonder mijn kop in de grond te steken, zonder me te laten voeden door angst, vertrouw ik op mijn intuïtie, volg ik mijn hart!

Brengt me bij het volgende:
Het is alweer eventjes geleden en het zal hoogstwaarschijnlijk nog wel even duren voor ik tijdens een sollicitatiegesprek de vraag voorgeschoteld krijg wat mijn sterkste en zwakste eigenschappen zijn. De minder goede eigenschappen bieden zich op zo’n moment vaak sneller en duidelijker aan de betere, ook al moet je doen alsof je toch wel diep moet nadenken, vooral dan om deze minder goede kantjes toch in een positief daglicht te kunnen plaatsen, of wat aan te passen. Zo blijft er van je aanvankelijk antwoord vaak niet veel meer over. Wel, ik kan eerlijk zeggen dat één van de belangrijkste eigenschappen van mezelf, mijn enthousiasme is. In deze ene eigenschap zitten verschillende positieve en negatieve kanten: ik ben steeds snel warm te krijgen voor nieuwe projecten, spring snel mee op de kar van een tof idee en vergeet af en toe is aan mezelf te vragen of ik dit écht wil, of de energie en tijd die ik er in steek opwegen tegen wat ik ermee denk te bereiken. Het voordeel is natuurlijk dat als je je vol enthousiasme ergens instort, je er volledig voor gaat, op het kinderlijke af. Dat je leeft vanuit je buik en minder vanuit je hoofd.

Dus ik hoop voor mezelf dat ik ook bij het maken van dit redelijk impulsieve, niet zo heeeel overwogen tripje, mijn enthousiasme, mijn puur gevoel kan blijven behouden. Dat ik kan blijven leven vanuit mijn buik, mijn hart en minder vanuit mijn hoofd*.
De tijd zal het uitwijzen!

Ik ben nog niet eens vertrokken, heb het amper gehad over mijn concrete plannen (die er gewoon nog niet zijn! Aha!) en pen hier weer een hele essay neer.

Laat je niet ontmoedigen door de ontelbare letters, de vele woorden (1055 om exact te zijn), de lange paragrafen. Komende berichten nemen je mee naar een ongelooflijk mooi land, met een intrigerende cultuur en vele nieuwe ervaringen en levenslessen! Beloofd!

Namasté


*de yogales sluiten we consequent af met een “namasté” en een buiging, waarbij we ons hoofd lager brengen dan ons hart, mooi symbolisch!