Me, my heart & my boyfriend
Blijf op de hoogte en volg angelique
15 April 2013 | India, Varkkallai
Goh, Varkala is echt waar een heerlijke plek om te zijn. Niet omdat er prachtige tempels zijn, niet omdat dit het mooiste strand ever is, niet omdat het eten hier zo uberfantastisch is, maar omdat hier een juiste portie rust heerst. Het seizoen zit er hier bijna op en dat merk je dan ook: het strand is rustig, op het lege af, heel wat restaurantjes zijn al gesloten, maar de beste blijven nog open. Ik kan me voorstellen als je hier in januari of februari eerder een sardientjesgevoel aan overhoudt dan een floating turtlegevoel. Wel nog genoeg westerlingen om je geen albino te voelen. Zo leerde ik gisteren de française Yasmina kennen die voorstelde om samen verder te reizen. Na een gezellig etentje kon ik niet om het gevoel heen dat ik blij was terug op mezelf te zijn, dus dat samenreizen gaan we nog even afwachten... Misschien komt het door mijn beslissing van enkele dagen terug, toen dacht ik: vanaf nu reis ik niet meer alleen, maar is het ME AND MY HEART. En sindsdien voél ik me ook niet meer alleen! Mijn tijd in India (en daarna?) leef ik vanuit mijn hart, doe ik wat juist aanvoelt.
En meestal zal dit de optie zijn met het minst comitment, zodat ik me niet vastzet tot wat dan ook, zelfs niet om elke dag yoga te volgen bij het heerlijke Bohemian Masala. Als ik wil, kan ik er elke morgen van 8tot10, na mijn dagelijks meditatiemomentje les volgen. Heb ik meer zin in zwemmen, dan doe ik dat! Zo ook deze ochtend: eerst de grote golven onderduikend doorkomen om dan in de spiegelvlakke zee heerlijk door te zwemmen. Mijn wekelijks kilometertje crawl van de laatste maanden in het Mechelse zwembad werpt zijn vruchten af, ik zwem als een getrainde marathonvis met gigantisch goede visgenen en zie de redders stiekem jaloers kijken (it's all in de mind...).
Aangezien dit een informatieve, waarheidsgetrouwe op feiten gebaseerde blog is, hier enkele bemerkingen ivm het vorige verslagje, toen ik mijn twijfels had over het al dan niet arend-zijn van de grote (roof?)vogels, nu weet ik het zeker! Ik lag heerlijk te drijven en deed mijn ogen terug open (of werd ik zojuist wakker? best mogelijk, moeilijk te zeggen...) en zag zo'n 8-tal grote roofvogels boven mijn hoofd cirkelen, waarvan 2 heel duidelijk arenden waren. Ze hielden me scherp in de gaten, die vogels, met hun bolle zwartdonkerbruingespikkelde oogjes. Misschien was ik wel echt in slaap gevallen (ook zo ontspannend dat drijven!) en zagen ze in mij de perfecte prooi oh oh. Gelukkig nam mijn survivalinstinct het meteen van me over (yes! still got it!) en begonnen mijn armen en benen overduidelijk levend, gezond en wel te begewegen. En synchroon en regelmatig, zodat eventuele nabije haaien duidelijk zagen dat ik geen zieke stervende vis ben. En ook geen gehandicapte nogal groot uitgevallen zeehond. Ook het drijven en vanzelf aanspoelen op het strand gedeelte uit de vorige blog klopt. Ik kan je meteen een extra raad geven: blijf alert zodat je je niet laat verrassen door grote golven...
Als opdroogtechniek gebruik ik vandaag mijn jongleerkunsten, elke paar minuten onderbroken door kindjes die het graag ook willen kunnen. Dankzij mijn behendige hand- en voettechnieken alsook mijn expressieve sproetengezicht, lukt het me warempel af en toe iemand op gang te zetten. Best grappig ze zo hun best te zien doen. Bijna zo grappig als de hond die ongegeneerd zijn poot opheft tegen een Russische bejaarde vrouw die nietsvermoedend/-voelend naar de zee zit te staren. Gelukkig kon ik me nog net beheersen om niet te lachen...Bad karma...
Plotseling staat er geen kind voor mij naar mijn kunstjes te kijken maar een volwassen man in witte (en helaas ook natte en nog meer helaas doorschijnende) onderbroek voor mijn neus. Komt hij een geforceerde smalltalk doen over het jongleren maar na 3 zinnen komt hij terzake: hij heeft een mooi huis en ik mag met hem mee komen om het te bekijken. Wel wel, laat me even nadenken... EUH NEE, thanks but no thanks! Oh, why not? (are you kidding me?!?) Euh because my boyfriend wouldn't like it. Nah! Dus vanaf nu heb ik een ingebeelde boyfriend, die er soms is, wanneer het nodig is. Voor het gemak heb ik hem maar echt ingebeeld, omdat liegen toch niet echt mijn sterkste kant is. Wou het nog wat geloofwaardig houden voor mezelf, dus mijn ingebeelde vriend heet Christian, is 34, niet onknap en journalist. Maar dan dacht ik, what the hell. Het is MIJN ingebeelde vriend, dus kan ik hem maar beter ineens goed inbeelden: hij heet Wilson, in de winter reizen we, in de zomer wonen we in Zweden, hij is 29, groot, blond en belachelijk knap. Echt! Je zou het bijna niet geloven... hihi.
Omdat mensen routine nodig hebben, ga ik na mijn dagelijks zwempartijtje lekker ontbijten in mijn vast plekje: Sunrise Bar, terwijl ik één voor één bezwete Japanners met hun mega surfplank voorbij zie komen, uitgeput van de steile klim van het strand tot op de klif. De arme schapen, waar hàlen ze het ook om met dit weer wat te gaan klimmen met een surfplank op je kop? Hoe leuk surfen ook is, ik snap echt niet dat je dat er allemaal voor over hebt... Ik slurp nog eens van mijn lekkere mangoshake en krijg plots iets in mijn vizier. My husband! Hij is geen journalist blijkbaar maar een surfteacher! In het echt ziet hij er minstens even goed uit als in mijn gedachten. Hmm, morgen mijn vast strandplekje misschien toch inruilen voor een plaatsje wat dichter bij de klif....voor de natuur... Tevéél routine is ook weer niet goed he.
Geniet van je lentedagje dat misschien wat aanvoelt als herfst (of was het omgekeerd? :-) ), laat de routine voor wat het is en laat je verrassen door al dan niet ingebeelde leuke dingen
PS: ik doe mijn best de verslagjes wat in te korten, maar echt makkelijk is het toch niet...
En meestal zal dit de optie zijn met het minst comitment, zodat ik me niet vastzet tot wat dan ook, zelfs niet om elke dag yoga te volgen bij het heerlijke Bohemian Masala. Als ik wil, kan ik er elke morgen van 8tot10, na mijn dagelijks meditatiemomentje les volgen. Heb ik meer zin in zwemmen, dan doe ik dat! Zo ook deze ochtend: eerst de grote golven onderduikend doorkomen om dan in de spiegelvlakke zee heerlijk door te zwemmen. Mijn wekelijks kilometertje crawl van de laatste maanden in het Mechelse zwembad werpt zijn vruchten af, ik zwem als een getrainde marathonvis met gigantisch goede visgenen en zie de redders stiekem jaloers kijken (it's all in de mind...).
Aangezien dit een informatieve, waarheidsgetrouwe op feiten gebaseerde blog is, hier enkele bemerkingen ivm het vorige verslagje, toen ik mijn twijfels had over het al dan niet arend-zijn van de grote (roof?)vogels, nu weet ik het zeker! Ik lag heerlijk te drijven en deed mijn ogen terug open (of werd ik zojuist wakker? best mogelijk, moeilijk te zeggen...) en zag zo'n 8-tal grote roofvogels boven mijn hoofd cirkelen, waarvan 2 heel duidelijk arenden waren. Ze hielden me scherp in de gaten, die vogels, met hun bolle zwartdonkerbruingespikkelde oogjes. Misschien was ik wel echt in slaap gevallen (ook zo ontspannend dat drijven!) en zagen ze in mij de perfecte prooi oh oh. Gelukkig nam mijn survivalinstinct het meteen van me over (yes! still got it!) en begonnen mijn armen en benen overduidelijk levend, gezond en wel te begewegen. En synchroon en regelmatig, zodat eventuele nabije haaien duidelijk zagen dat ik geen zieke stervende vis ben. En ook geen gehandicapte nogal groot uitgevallen zeehond. Ook het drijven en vanzelf aanspoelen op het strand gedeelte uit de vorige blog klopt. Ik kan je meteen een extra raad geven: blijf alert zodat je je niet laat verrassen door grote golven...
Als opdroogtechniek gebruik ik vandaag mijn jongleerkunsten, elke paar minuten onderbroken door kindjes die het graag ook willen kunnen. Dankzij mijn behendige hand- en voettechnieken alsook mijn expressieve sproetengezicht, lukt het me warempel af en toe iemand op gang te zetten. Best grappig ze zo hun best te zien doen. Bijna zo grappig als de hond die ongegeneerd zijn poot opheft tegen een Russische bejaarde vrouw die nietsvermoedend/-voelend naar de zee zit te staren. Gelukkig kon ik me nog net beheersen om niet te lachen...Bad karma...
Plotseling staat er geen kind voor mij naar mijn kunstjes te kijken maar een volwassen man in witte (en helaas ook natte en nog meer helaas doorschijnende) onderbroek voor mijn neus. Komt hij een geforceerde smalltalk doen over het jongleren maar na 3 zinnen komt hij terzake: hij heeft een mooi huis en ik mag met hem mee komen om het te bekijken. Wel wel, laat me even nadenken... EUH NEE, thanks but no thanks! Oh, why not? (are you kidding me?!?) Euh because my boyfriend wouldn't like it. Nah! Dus vanaf nu heb ik een ingebeelde boyfriend, die er soms is, wanneer het nodig is. Voor het gemak heb ik hem maar echt ingebeeld, omdat liegen toch niet echt mijn sterkste kant is. Wou het nog wat geloofwaardig houden voor mezelf, dus mijn ingebeelde vriend heet Christian, is 34, niet onknap en journalist. Maar dan dacht ik, what the hell. Het is MIJN ingebeelde vriend, dus kan ik hem maar beter ineens goed inbeelden: hij heet Wilson, in de winter reizen we, in de zomer wonen we in Zweden, hij is 29, groot, blond en belachelijk knap. Echt! Je zou het bijna niet geloven... hihi.
Omdat mensen routine nodig hebben, ga ik na mijn dagelijks zwempartijtje lekker ontbijten in mijn vast plekje: Sunrise Bar, terwijl ik één voor één bezwete Japanners met hun mega surfplank voorbij zie komen, uitgeput van de steile klim van het strand tot op de klif. De arme schapen, waar hàlen ze het ook om met dit weer wat te gaan klimmen met een surfplank op je kop? Hoe leuk surfen ook is, ik snap echt niet dat je dat er allemaal voor over hebt... Ik slurp nog eens van mijn lekkere mangoshake en krijg plots iets in mijn vizier. My husband! Hij is geen journalist blijkbaar maar een surfteacher! In het echt ziet hij er minstens even goed uit als in mijn gedachten. Hmm, morgen mijn vast strandplekje misschien toch inruilen voor een plaatsje wat dichter bij de klif....voor de natuur... Tevéél routine is ook weer niet goed he.
Geniet van je lentedagje dat misschien wat aanvoelt als herfst (of was het omgekeerd? :-) ), laat de routine voor wat het is en laat je verrassen door al dan niet ingebeelde leuke dingen
PS: ik doe mijn best de verslagjes wat in te korten, maar echt makkelijk is het toch niet...
-
15 April 2013 - 10:25
Tante Wiske:
hallo angelique,
Je hebt het er wel naar je zin he.
Je verslagen zijn echt mooi om te lezen, nog meer van dat.
Groetjes
Tante wiske -
15 April 2013 - 10:41
Tine:
Woohooo! Ik kom af naar Zweden deze zomer! xxx -
15 April 2013 - 15:28
Griet Deweirdt:
Niet inkorten, ik geniet van je verhalen!
Enjoy, en nie te braaf zijn e ;-) -
15 April 2013 - 17:53
Lynnespin:
Nooit gedacht dat Piemelneus je reisverslagjes zou halen :p
Wou dat ik erbij was!
(maar dankzij je verslagjes ben ik dat ook wel een beetje!!)
Benieuwd welke magische plekjes je ons nog gaat beschrijven..
x
-
16 April 2013 - 10:08
Annik Coco:
Wow! Hoe je het allemaal kan beschrijven...
Geniet ervan & follow that heart & die Surfteacher!! ;-)
xX -
16 April 2013 - 10:27
Björn:
Blijven genieten en blijven schrijven. Ge moet ze ni inkorten want ze lezen zo vlot da ze soms wel kort lijken.
En ik lees normaal nix da langer is dan 5 zinnen :)
Damn.. I dream, you Do! -
16 April 2013 - 11:02
Grete:
Fantastisch Angelique !
Nee, niet inkorten, ben het absoluut eens met al mijn mede-genieters-van-je-verslagen !
We voelen met je mee ! x -
16 April 2013 - 15:20
Papa:
dag anje-san,
ben fier op je,
doe zooooo verder/ voorzichtig,
' er zitten wél salamanders bij di.
vanaf eergistr..
tot volgende 24ste
daag xx -
17 April 2013 - 17:36
Mieke:
Wilson? Is dat niet iets met tennis ofzo?!
Wat extra visualisatie kan geen kwaad! succes en have fun met je boyfriend :-) -
18 April 2013 - 09:35
Superneef:
die ingebeelde vriend hahahaha, volgens mij komt de naam Wilson uit de film Castaway met Tom Hanks, die noemde zijn aangespoelde tennisval zo. Have fun daar nichtje en koester de momenten daar want voor het je het weet is het voorbij ...
Lieve groetjes van het thuisfront xx -
21 April 2013 - 22:29
Inge Van De Merlen:
:-D soms kan zo'n ingebeelde boyfriend echt wel van pas komen, hé. Mannen! Jzjee, overal hetzelfde. Maar daar soms nog wat meer dan hier :-)))) -
26 April 2013 - 15:14
Sofie:
Wauw!! Weer een geweldig verslag, sorry zit een beetje achter met lezen. Is allemaal niet zo simpel om huishouden met fulltime job en kleine spruit van ondertussen bijna 1jaar te combineren.
Maar ik geniet zo van je verhalen, voor mij moet je helemaal niet inkorten. Ik vind je blog geweldig!! Zit nu bij de kapper je verslagen via m'n blackberry te lezen.
Super jouw ingebeelde vriend, kan idd goed van pas komen.
Ga snel verder lezen.
Geniet van je reis en bedankt dat ik je mag volgen :-)
Xx
Sofie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
