Cruis'ing till you'll lose'ing

Titel is wat misleidend, laten we het even steken op dichterlijke vrijheid.
Van losing was er immers geen sprake. Integendeel.... (zucht!)

Laatste dagen niet anders gedaan dan gecruised gecruised en nog meer gecruised, dit in combinatie met 'genoten, genoten en nog veeeel meer genoten'!!! Waar deze reis als heel erg fijn gestart is, als momenten om te genieten, om te zien, lekker te eten, terug thuis te komen in Azie, is deze reis momenteel tot een hoogtepunt gekomen. Zo één waarvan je beseft dat deze momenten gaan worden tot herinneringen waar ik tot op het einde van mijn leven diepgaand dankbaar voor ga zijn.
Tripje over en tussen de bergen in het Oosten, door Sidemen naar Ahmed voor een supernice snorkelavontuur met de morenen, tripje naar het zuiden om de machtige oceaan en zijn kliffen te bewonderen op ultrasurfspot Uluwatu, mijn voet half te laten verbrijzelen door de mix van koraalblok en krachtige golf, om onder de sterrenhemel te gaan slapen in het mangroveschiereiland Nusa Dua, na vissersontbijtje van zuid Bali terug richting Oosten naar heerlijk semiverlaten strandje in Padangbai om de dag te beëindigen met een zwemmetje in de lagoon. Naast al deze Food for the Soul plekjes, zijn het vooral het onderweg zijn en de interactie met de locals die letterlijk mijn ziel voeden. Reizen met Niels, die de taal goed beheerst, maakt dat ik al de helft van alle conversaties versta en al een klein mondje Indonesisch praat, wat een verrijking is tijdens de motorbike tripjes.

Deze tripjes hebben me tot een ander level gebracht; tot het level waarop je beseft dat een andere manier van leven mogelijk is, waarvan ik al overtuigd was, maar waarvan het kiempje nu in mezelf aan het uitgroeien is tot een plantje, tot iets zichtbaars.
En het vraagt naar méér, naar een gezonde prikkeling om deze momenten tot een manier van leven te maken: de meest eenvoudige maaltijd eten alsof ze door de topcheff himself ineengefletst is, slapen onder de sterrenhemel (en de frangipanboom) alsof je nooit iets anders gedaan hebt, elk paar ogen dat je tegenkomt beschouwen als een merkwaardige ontmoeting.

En hier is dit hoogstwaarschijnlijk makkelijker dan thuis: Belgie biedt geen halve euro maaltijden aan en mocht dat zo zijn, zouden ze ook zo smaken; je eigen bedje staat klaar dus waarom in een bos gaan slapen? De ogen op straat vermijden elke vorm van contact en meeste mensen hebben geen tijd om een praatje te maken dat niet functioneel is.
En toch! Met mijn kiempje dat zich ontwikkelt heeft tot plantje, ga ik meer nog dan anders, dit allemaal wél proberen te doen. Lekker en simpel en goedkoop eten en ervan genieten (dank u Griet voor het toffe concept: Crisis Thursday Meal*). Ik ga mijn vriendinnen warm maken voor een nachtje put van hombeek, ardennen, duinen of bos (meisjes, bij deze ben je gewaarschuwd/voorbereid :-) Niels, Wolf, Andy, jullie outside experience is more then welcome!). Mensjes in de straten, op cafe, in het park en overal daartussen: mijn groengespikkelde lachoogjes komen jullie richting uit!

En zo zal het zijn!

Zoals mijn kiempje door het liefdevol te voeden aan het uitgroeien is tot een plantje, zo kan jij (jaja, JIJ) mijn plantje helpen groeien door het te voeden, door zelf je blik niet neer te slaan op straat, door zelf eens een vraag te stellen aan je stokoude buurvrouw (ipv te denken 'hoe kan ik dit gesprek op een vriendelijke manier zo snel mogelijk afronden, want al mijn kostbare tijd zit ik te verspelen), door vanuit je hart te leven!




Na mijn paar dagen cruisen en genieten tot in het diepste van mijn cellen, merk ik een veranderd gevoel in me op. Een vreemd gevoel waar ik eerst geen vinger op kan leggen (is het de maan, de terugslag van de laatste overweldigend fijne dagen,...?) maar plots wordt het me duidelijk: ik voel aan alles dat ik al een beetje afscheid aan het nemen ben van deze reis, deze prachtige plaatsen, het vrije gevoel, de puurheid. Nog een drie dagen en het avontuur hier zit er alweer op. En dat gevoel sluipt zachtjes binnen en wordt helaas beetje bij beetje groter, zodat het steeds moeilijker wordt om nog volledig in de moment te zijn. Zo'n zonde! Dus hier komt mijn laatste oefening voor deze trip: niet greedy zijn maar tevreden met wat ik heb, niet vasthouden aan Bali maar loslaten en koesteren. En zo komen we weer bij balans. Balans tussen het verleden (op een gezonde manier omgaan met mooie herinneringen, niet met heimwee, met spijt, bitterheid, maar met een smile), het heden (kunnen genieten op deze moment, ook al zijn het de laatste momenten hier, of net omdat het de laatste momenten hier zijn) en de toekomst (met een nieuwsgierigheid en enthousiasme de toekomst tegemoet lachen).

Laatste momenten hier. Niet in de zon om nog snel kleurtje te pakken, niet op de massagetafel om te genieten van de 5euro massage, maar gewoon op de dorpel in 'mijn' straatje, met een glimlach aan de buitenkant en een warm gevoel aan de binnenkant. Eentje dat niet enkel veroorzaakt wordt door de tropische hitte (which I like), maar door het gevoel dat alles perfect is zoals het is. Geen negatief gevoel bij het bijna huiswaarts gaan, maar blij, echt intens blij dat ik dit allemaal heb mogen beleven tot op celniveau en dat ik een thuis heb, eentje waar vrienden en familie me vanuit hun hart welkom heten, een thuis met een manier van leven die ik gevonden heb na eventjes zoeken, een manier van leven die ik gevonden heb door mijn gevoel én de signalen te volgen. Wat kan je nog meer verwachten van een thuis? Next step? Heb ik niet, al weet ik wel 1000% zeker dat dit niet mijn laatste reis backpackstyle is geweest, waarmee ik dit laatste verslagje eindig zoals alle vorige :-)

Heeeeel fijn deze ervaringen te kunnen verwoorden en daardoor ergens net ietsje tastbaarder te maken. Hopelijk namen ze je even mee en lieten ze je af en toe even stil staan. Ik hoor het graag!

Selamat Jalan


* donderdags kookt griet een grote pot lekker simpel veggie food en kan je bij haar komen aanschuiven (in ruil voor??? hm misschien een drankje of een cake of een handje help in de tuin of... niet nader te bepalen)

* voor diegene die zouden afvragen waar mijn vollenbak yogaplan naartoe is:
tijdens het aanschouwen van de pracht van de krachtige oceaan, heeft deze force of nature een groot stuk koraalrif tegen mijn voet gesmashed waardoor deze volledig open ligt en vanbinnenuit gekneusd. Nog enkele dagen later vond hij er niets beter op dan om te ontsteken waardoor op mijn voet staan nauwelijks nog mogelijk is en mijn voet er met de dag roder en dikker en etteriger begint uit te zien. Time to see a doctor....