Bye Bye Manenblussers, welcome Asia...step by step
Blijf op de hoogte en volg angelique
21 Februari 2014 | Indonesië, Batavia
“Woww helemaal in je eentje naar de andere kant van de wereld vliegen. Moedig van je!”
Altijd leuk te horen, maar mijn relativiteitszin denkt meteen: het enige risico
dat groter is bij een vlucht naar de andere kant van de wereld dan laat ons zeggen een 2uur durende vlucht naar Mallorca, is het groter aantal uren dat je naast een mogelijk niet zo'n fijne medepassagier zit. Wat in mijn geval concreet betekende dat ik naast een nogal geurige Indonesier zat die dan ook nog eens last bleek te hebben van enorme zweetvoeten. Het is te zeggen: hij had er op zich schijnbaar geen last van, ik des te meer. Hieraan kan ik meteen mijn eerste reizigerstips op jullie loslaten: parfumstaaltjes altijd binnen handbereik hebben tijdens het reizen (veel handiger dan deo of parfum die vaak niet in je handbagage mee mag én veel ruimte inneemt). Ik bekeek deze geurende Indionesier als een oefening te bekijken (ach ja, tijd genoeg om er iets uit te leren): Goede oefening in niet oordelen, niet opjagen, niet negatief denken. Het niveau van de oefening werd na een half uurtje verhoogd door een gehoest afkomstig van mijn buurman en als bonus een onophoudelijk en helaas ook
oncontroleerbare dwang tot neuspeuteren (ik heb niet verder durven kijken of zijn vangst ook effectief naar zijn mond ging of niet, maar ik hoopte vurig van wel, want waar zou het ander terecht komen). Moeilijke oefening maar het resultaat mocht er zijn: nu weet ik zeker dat ik over de mooie karaktereigenschap verdraagzaamheid beschik. Check! Nu ik dit wist, besloot ik deze mooie karaktereigenschap aan te vullen met een andere mooie karaktereigenschap: creativiteit. Na een wandelingetje in de euh wandelgangen (wat geen luxe maar een noodzaak is tijdens een 11uur durende vlucht, wil je tenminste geen spataders of nog erger,
bloedklonters krijgen) ontdekte ik hier en daar nog mooie lege plaatsjes. Een verhuis bleef dan ook niet uit en zo sloeg ik ineens 3 vliegen in één klap: naast beenruimte en fresh air voor mezelf, had stinkiewinkie plots een plaatsje aan het raam (meest aangeraden plaatsje als je iets of wat comfortabel wilt slapen, tip nr 2), en zijn mooie aziatische buurmeisje kreeg wat ademruimte kado, gratis en voor niets! Je bent een filantroop of je bent het niet. En vooral een opportunistische filantroop, zou Klaartje, een goede vriendin van me, zeggen.
Creativiteit, mooi aanvulling van verdraagzaamheid :-)
Maar op zich heeft het inderdaad wel iets stoers: alleen reizen.
Gelukkig gebeurt het niet te bruusk, maar stapje per stapje:
Stapje per stapje weg uit het gewone werkleefweekendwereldje met zijn laatste werkdag ('tot binnen een maandje'), laatste avondje (cinema'tje en gouden carolusje met de vriendinnetjes), laatste koffietje (in favoriete Kaffee-ine).
Stapje per stapje weg uit de westerse wereld, tijd om modegrilletjes om te ruilen voor comfy harembroek en de bh te laten voor wat hij is, tijd om kapsel om te toveren tot easy travel hair (tip nr 3: ingevlochten vlecht zit niet in de weg bij dutjes, ziet er nog wat ok uit en je haar raakt niet zo snel in de knoop of vettig) en tijd om foundation en andere rommel op het
gezicht weg te vegen zodat de huid kan ademen en af en toe ingesmeerd
kan worden (zie tip nr1: staaltjes, ook van handcreme, dagcreme,...
vaak gratis bij apotheker) en je niet totaal gedehydrateerd toekomt
in Paradise :-)
Stapje per stapje afstand doen van omringd worden door vrienden en familie, kennissen en vage bekenden en meer omringd zijn door mezelf en zo stapje per stapje dichter bij mijn reiszelve te komen, tussen de zakenmensen, reizende families en stereotypische toeristen.
Stapje per stapje weg uit bekende terrein; afscheid op perron in Mechelen, trein richting het al wat meer internationale Antwerpen om daar met de moderne Thalys naar Amsterdam te reizen, tussen mensen met vertrek uit Parijs, Brussel,.. om dan toe te komen in internationaal Schiphol waar je standaard in het Engels wordt aangesproken en waar het Nederlands schaars wordt, terwijl Vlaams al helemaal ver weg is, om dan te landen in Kuala Lumpur, waar de passagiers zich verspreiden in de luchtaven zodat het aantal westerlingen bij het inchecken richting Jakarta uitgedund is tot 3, inclusief mezelf. Van Mechelaars tot provinciegenoten tot Nederlandssprekenden, tot Europeanen om nu te eindigen tussen
wereldbewoners... Mensen dus...
Hoe klein en relatief traag de stapjes ook gebeuren (aan 90km/u in de trein of met de Thalys aan 200km/u of tijdens de 777 vlucht aan 890km/u), op één of ander moment krijg je toch relatief plots het besef dat je ver weg bent van thuis en van wat je kent. Gelukkig voor mij, voelt terugkeren naar Azie ondertussen al een beetje aan als een ontroerend thuiskomen: het werelddeel waar de kinharen welig tieren, er gulzig uit plastic
zakjes gegeten wordt, waar chique opgetutte dametjes gezellig hurkend
plassen (plassend hurken?) en waar volwassenen ongegeneerd cartoon
t-shirts dragen.
Hoe semi vertrouwd het dan misschien mag aanvoelen, veel dingen waren in tussentijd toch weer naar mijn onderbewuste verschoven (of is het eerder verdrongen?). Hierdoor heb ik bij mijn eerste dag in Jakarta weer vele 'eerste' momentjes meegemaakt: me al meteen laten afzetten en het dubbele betaald voor de taxirit, het eerste scharminkelkatje bruusk weggejaagd zien worden aan een straateetstalletje, eerste prachtige roze zonsondergang met bananenbomen op de voorgrond en grote reclameborden op de achtergrond, ultracleane en nog meer ultra ongezellige hotelkamer, zoveel schrijffouten in uithangborden dat het een wonder is dat je nog weet welk woord er mee bedoeld wordt. Verder was ik ook even uit het oog verloren wat een onweerstaanbare aantrekkingskracht ik heb op bijvoorbeeld taxichauffeurs. Na nog geen (letterlijk!!) 30 seconden vroeg mijn officieel geregelde taxichauffeur in één adem hoe oud, hoe getrouwd en hoe al dan niet kinderloos ik was. Totaal onvoorbereid op deze directe vraag en met een priemende
taxichauffeursblik via de achteruitkijkspiegel, kon ik niet anders
dan te antwoorden '33 – not married – no children', in de volgende 5 seconden heb ik me gelukkig wel kunnen voorbereiden op de logischerwijze te verwachten volgende vraag, waarop ik niet geheel naar waarheid antwoordde 'yes, I have a boyfriend, he is working now in Belgium'... Na enkele fronsen en bedenkelijke blikken, liet hij me toch nog weten hoe beautiful ik ben en dat me gaat rememberen, wat klonk alsof ik me heeeel dankbaar hiervoor mag voelen. Naar het aantal 'beautiful's' die in elk engelstalig melig liedje op de radio kwam te oordelen, geen wonder dat hij zelf met beautifuls smeet als waren het brommers, om meteen maar even te laten weten dat het hier stikt van brommers, in alle vormen en maten.
Oja en dan nog een 4e tip om het eerste ter plaatse verslagje mee af te sluien: 'officieel' is hier maar een woord dat gebruikt wordt als marketingcampagne om mensen te lokken en toeristen het gevoel te geven dat onderhandelen not done is en dat je de juiste prijs betaalt. Wat niet noodzakelijk zo hoeft te zijn, meestal zelfs niet zo is...
Altijd leuk te horen, maar mijn relativiteitszin denkt meteen: het enige risico
dat groter is bij een vlucht naar de andere kant van de wereld dan laat ons zeggen een 2uur durende vlucht naar Mallorca, is het groter aantal uren dat je naast een mogelijk niet zo'n fijne medepassagier zit. Wat in mijn geval concreet betekende dat ik naast een nogal geurige Indonesier zat die dan ook nog eens last bleek te hebben van enorme zweetvoeten. Het is te zeggen: hij had er op zich schijnbaar geen last van, ik des te meer. Hieraan kan ik meteen mijn eerste reizigerstips op jullie loslaten: parfumstaaltjes altijd binnen handbereik hebben tijdens het reizen (veel handiger dan deo of parfum die vaak niet in je handbagage mee mag én veel ruimte inneemt). Ik bekeek deze geurende Indionesier als een oefening te bekijken (ach ja, tijd genoeg om er iets uit te leren): Goede oefening in niet oordelen, niet opjagen, niet negatief denken. Het niveau van de oefening werd na een half uurtje verhoogd door een gehoest afkomstig van mijn buurman en als bonus een onophoudelijk en helaas ook
oncontroleerbare dwang tot neuspeuteren (ik heb niet verder durven kijken of zijn vangst ook effectief naar zijn mond ging of niet, maar ik hoopte vurig van wel, want waar zou het ander terecht komen). Moeilijke oefening maar het resultaat mocht er zijn: nu weet ik zeker dat ik over de mooie karaktereigenschap verdraagzaamheid beschik. Check! Nu ik dit wist, besloot ik deze mooie karaktereigenschap aan te vullen met een andere mooie karaktereigenschap: creativiteit. Na een wandelingetje in de euh wandelgangen (wat geen luxe maar een noodzaak is tijdens een 11uur durende vlucht, wil je tenminste geen spataders of nog erger,
bloedklonters krijgen) ontdekte ik hier en daar nog mooie lege plaatsjes. Een verhuis bleef dan ook niet uit en zo sloeg ik ineens 3 vliegen in één klap: naast beenruimte en fresh air voor mezelf, had stinkiewinkie plots een plaatsje aan het raam (meest aangeraden plaatsje als je iets of wat comfortabel wilt slapen, tip nr 2), en zijn mooie aziatische buurmeisje kreeg wat ademruimte kado, gratis en voor niets! Je bent een filantroop of je bent het niet. En vooral een opportunistische filantroop, zou Klaartje, een goede vriendin van me, zeggen.
Creativiteit, mooi aanvulling van verdraagzaamheid :-)
Maar op zich heeft het inderdaad wel iets stoers: alleen reizen.
Gelukkig gebeurt het niet te bruusk, maar stapje per stapje:
Stapje per stapje weg uit het gewone werkleefweekendwereldje met zijn laatste werkdag ('tot binnen een maandje'), laatste avondje (cinema'tje en gouden carolusje met de vriendinnetjes), laatste koffietje (in favoriete Kaffee-ine).
Stapje per stapje weg uit de westerse wereld, tijd om modegrilletjes om te ruilen voor comfy harembroek en de bh te laten voor wat hij is, tijd om kapsel om te toveren tot easy travel hair (tip nr 3: ingevlochten vlecht zit niet in de weg bij dutjes, ziet er nog wat ok uit en je haar raakt niet zo snel in de knoop of vettig) en tijd om foundation en andere rommel op het
gezicht weg te vegen zodat de huid kan ademen en af en toe ingesmeerd
kan worden (zie tip nr1: staaltjes, ook van handcreme, dagcreme,...
vaak gratis bij apotheker) en je niet totaal gedehydrateerd toekomt
in Paradise :-)
Stapje per stapje afstand doen van omringd worden door vrienden en familie, kennissen en vage bekenden en meer omringd zijn door mezelf en zo stapje per stapje dichter bij mijn reiszelve te komen, tussen de zakenmensen, reizende families en stereotypische toeristen.
Stapje per stapje weg uit bekende terrein; afscheid op perron in Mechelen, trein richting het al wat meer internationale Antwerpen om daar met de moderne Thalys naar Amsterdam te reizen, tussen mensen met vertrek uit Parijs, Brussel,.. om dan toe te komen in internationaal Schiphol waar je standaard in het Engels wordt aangesproken en waar het Nederlands schaars wordt, terwijl Vlaams al helemaal ver weg is, om dan te landen in Kuala Lumpur, waar de passagiers zich verspreiden in de luchtaven zodat het aantal westerlingen bij het inchecken richting Jakarta uitgedund is tot 3, inclusief mezelf. Van Mechelaars tot provinciegenoten tot Nederlandssprekenden, tot Europeanen om nu te eindigen tussen
wereldbewoners... Mensen dus...
Hoe klein en relatief traag de stapjes ook gebeuren (aan 90km/u in de trein of met de Thalys aan 200km/u of tijdens de 777 vlucht aan 890km/u), op één of ander moment krijg je toch relatief plots het besef dat je ver weg bent van thuis en van wat je kent. Gelukkig voor mij, voelt terugkeren naar Azie ondertussen al een beetje aan als een ontroerend thuiskomen: het werelddeel waar de kinharen welig tieren, er gulzig uit plastic
zakjes gegeten wordt, waar chique opgetutte dametjes gezellig hurkend
plassen (plassend hurken?) en waar volwassenen ongegeneerd cartoon
t-shirts dragen.
Hoe semi vertrouwd het dan misschien mag aanvoelen, veel dingen waren in tussentijd toch weer naar mijn onderbewuste verschoven (of is het eerder verdrongen?). Hierdoor heb ik bij mijn eerste dag in Jakarta weer vele 'eerste' momentjes meegemaakt: me al meteen laten afzetten en het dubbele betaald voor de taxirit, het eerste scharminkelkatje bruusk weggejaagd zien worden aan een straateetstalletje, eerste prachtige roze zonsondergang met bananenbomen op de voorgrond en grote reclameborden op de achtergrond, ultracleane en nog meer ultra ongezellige hotelkamer, zoveel schrijffouten in uithangborden dat het een wonder is dat je nog weet welk woord er mee bedoeld wordt. Verder was ik ook even uit het oog verloren wat een onweerstaanbare aantrekkingskracht ik heb op bijvoorbeeld taxichauffeurs. Na nog geen (letterlijk!!) 30 seconden vroeg mijn officieel geregelde taxichauffeur in één adem hoe oud, hoe getrouwd en hoe al dan niet kinderloos ik was. Totaal onvoorbereid op deze directe vraag en met een priemende
taxichauffeursblik via de achteruitkijkspiegel, kon ik niet anders
dan te antwoorden '33 – not married – no children', in de volgende 5 seconden heb ik me gelukkig wel kunnen voorbereiden op de logischerwijze te verwachten volgende vraag, waarop ik niet geheel naar waarheid antwoordde 'yes, I have a boyfriend, he is working now in Belgium'... Na enkele fronsen en bedenkelijke blikken, liet hij me toch nog weten hoe beautiful ik ben en dat me gaat rememberen, wat klonk alsof ik me heeeel dankbaar hiervoor mag voelen. Naar het aantal 'beautiful's' die in elk engelstalig melig liedje op de radio kwam te oordelen, geen wonder dat hij zelf met beautifuls smeet als waren het brommers, om meteen maar even te laten weten dat het hier stikt van brommers, in alle vormen en maten.
Oja en dan nog een 4e tip om het eerste ter plaatse verslagje mee af te sluien: 'officieel' is hier maar een woord dat gebruikt wordt als marketingcampagne om mensen te lokken en toeristen het gevoel te geven dat onderhandelen not done is en dat je de juiste prijs betaalt. Wat niet noodzakelijk zo hoeft te zijn, meestal zelfs niet zo is...
-
21 Februari 2014 - 04:38
Lander:
Selamat datang!
Indo is amazing, you'll love it.
Groetjes uit Thailand.
XXX -
21 Februari 2014 - 08:54
Tine:
Je bent er!! En wat een goeie oefening in zen blijven hihi goed gedaan! Xxx your boyfriend from Belgium -
21 Februari 2014 - 09:16
Marijke:
Zalig grappig om te lezen! -
21 Februari 2014 - 09:31
Klaartje:
Als alleen al de vlucht en dag 1 zo inspirerend is, belooft dat veel goeds voor de rest van de blogs! Amuseer je daar Angiepangie en laat Indonesië je overdonderen! xxx -
21 Februari 2014 - 10:39
Evi:
Respect - kzou zitten kokhalzen op dat vliegtuig en net ni geweend hebben :( -
21 Februari 2014 - 11:13
Dotje:
Geniet met volle teugen Angelique! Laat de magie in je hartje! Super verslagje om te lezen! Dikke knuf Dotje.x
-
21 Februari 2014 - 19:13
Grete:
Tikkeltje jaloers op jouw vermogen om alleen op te gaan in een nieuwe ontdekkingsreis en je een beetje door 'toeval' te laten leiden ! Let wel, 'gezond' jaloers ! En ik vind het dan weer heel fijn dat ik via jouw blog je belevenissen mag meemaken ! Je doet dat goed, Angelique. Nog vele inspirerende en fijne 'toevaligheden' ! Kijk uit naar dag 2. -
22 Februari 2014 - 09:50
Superneef:
Dankjewel nichtje, om ons weer eventjes virtueel te laten ontsnappen naar een andere wereld ver weg van het grijze België.
Laat maar komen die verslagjes :-)
xxx Superneef -
22 Februari 2014 - 11:37
Jelle:
En vooral niet vergeten wat foto'kes te trekken pangie!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
