Java and my 2 new travelbuddies...
Door: Fleurtje
Blijf op de hoogte en volg angelique
05 Februari 2014 | België, Mechelen
Het is weer zover! Mijn rugzak staat klaar (weliswaar nog zo leeg als ik hem vorig jaar na een maandje Kerala, India heb achtergelaten)! Ik kon de lokroep niet langer weerstaan. De lokroep naar ertussenuitmuizen (love this word), naar terug naar jezelf komen, naar het ontdekken van nieuwe smaken, geuren en kleuren. En deze reis staat in hetzelfde thema als de yogales van vorige week: balance.
Evenwicht vinden in tegenstellingen, evenwicht tussen het vertrouwde en het onbekende. En zo kom ik bij Java uit: het bekende Indonesie (tijdje geleden was ik in Bali), en het voor mij (nog even) onbekende eiland Java. 2 drukke eilanden waar westerlingen naartoe trekken voor rust. 2/3 van de Indonesische bevolking woont op Java en Bali, dewelke samen goed zijn voor 'maar' 7% van de oppervlakte van eilandengroep Indonesie. Ik land in Jakarta, zo ongeveer de drukste stad in Zuid-Oost Azie met zijn 140 miljoen inwoners. Ontsnappen aan de Belgische hectischiteit van 400 inwoners/km² om rust te zoeken in Java met zijn 1000 inwoners/km². Naar Java om te genieten van de prachtige natuur, terwijl Indonesie met zijn op zijn minst gezegd labiele milieuwetgeving in het wilde weg bomen bij de vleet kapt, in hoogste graad broeikasgassen uitstoot en er bosbranden met bosjes aansteekt ten voordele van het aanplanten en later exporteren van lucratieve oliepalmen. Op naar Java voor rust en natuur! Sounds logical. Like me :-)
Fijn toch hoe tegenstellingen net kunnen zorgen voor een harmonisch geheel: links en rechts die in een namaste handgebaar een mooi geheel vormen, verwoestende vulkanen die zorgen voor de haast legendarische vruchtbaarheid van het eiland, ...
Lang leve evenwicht!
Heel fijn woord dan ook: balance*. Vooral wanneer dit begrip gelinkt wordt aan je innerlijke staat, of meerbepaald, MIJN innerlijke staat. Laatst las ik iets (was het nu in Happinez magazine?) wat me meteen geruststelde: hele extremen vormen weer net een unieke balans. Oef! Fijn besef te weten dat je niet als en platte pannenkoek door het leven hoeft te gaan (of op een bord gaan liggen, wachten om opgerold en verorberd te worden)!
En evenwicht is op zich een tricky word, want als alles in beweging is, kan evenwicht nooit slechts een bepaald punt zijn. Dus externe extremen zijn ok, zolang ik het evenwicht in mezelf maar niet zoek raak...
De extraverte sociale ikzelf kan dan wat gewicht in de balans brengen door 1/12 van het jaar alleen te zijn... Sounds like a plan!
En om even een (balance) check up te doen, is er geen betere setting dan terugvallen op mezelf (had ik al vermeld dat ik alleen naar Java ga?), op een plaats die ik niet ken. Cliché maar zo waar: door alleen te reizen kom je, naast duizenden Javanezen (Javanen? Javaniers?), naast een handjevol inspirerende travellers, naast een hoopje aapjes, vooral jezelf tegen. Leer je meer te vertrouwen op je intuïtie (voor de yogi's onder ons: intuïtiemudra: duim en pink samenbrengen). Breng je even in kaart waaruit de unieke mengeling van eigenschappen, ervaringen en (vooral) gedachten uniek persoon Angelique Maas 81011103483 bestaat. Niet slecht om even te doen, om te weten dat de eigenschappen die je als kind gelabeld kreeg, niet noodzakelijk de dag van vandaag nog aan jou unieke ik gelinkt hoeven te worden. Zo vond ik enkele weken geleden mijn schoolrapporten terug van in het 6e leerjaar, waar stond dat stilte en orde niet mijn beste eigenschappen waren. Misschien klopt dat wel helemaal niet meer, en bekijk ik mezelf nog steeds door de ogen van juffrouw Rachel. Zonde seg!
Laatst hoorde ik iemand zeggen (of was het ikzelf) dat mijn eerste reisblog van 3 maanden Thailand in 2006, best anders is dan wat ik tijdens de laatste reizen geschreven heb. Komt er nu een meer spiritueel kantje kijken, benader ik de zaken minder speels. Tja, what can I say?! In wezen blijf ik uiteraard dezelfde persoon (op zoek naar nieuwe belevenissen, avontuur, verrijking van de zintuigen, in vraag stellen van de wereld) en tegelijkertijd kijk ik anders tegen reizen aan dan laat ons zeggen 8 jaar (!!) geleden (dingen in een groter geheel plaatsen, bekijken vanuit ups en downs, getoetst aan verschillende theorieën en ervaringen). Dezelfde persoon als toen in het 6e leerjaar (want stagiaire anno 1992 juf Patricia herkende me na exact 20 jaar nog tussen 100en mensen, aha!), met wat extra kilo'tjes (spieren!), een andere haarkleur, een tattoetje hier en daar, maar verder zie ik er nog gewoon helemaal hetzelfde uit als toen. Je blijft wie je bent.
(noot: terwijl ik dit schrijf, vraag ik me ineens af of dit wel écht zo is. Gedachten veranderen. OK. Maar wat met onze vaste substantie? Zijn al onze cellen al niet vervangen door nieuwe ondertussen? Is onze huid al niet een paar keer subtiel afgeworpen en (godthank!) vernieuwd? Is het bot dat in mijn knie zit nog hetzelfde qua materie als hetgeen er was toen ik 12 was? Als iemand het antwoord weet, let me know please!).
Hoe dan ook: je blijft dus wie je bent. Vandaar dat acceptatie zo belangrijk is. Acceptatie met doorgroeimogelijkheden. Leren uit situaties en ervaringen.
Neverending drama, called... 'life'.
Zo, blogje 1 is een feit en draagt een duidelijke boodschap: Evenwicht en Acceptatie. Mijn twee nieuwe travelbuddies, ingepakt in mijn hoofdbagage, om me deze maand te vergezellen tijdens mijn reis op het prachtige vulkaaneiland Java.
* balance - balasana
Bijna niet over het hoofd te zien hoe deze woorden op elkaar lijken, toch? De yogi's onder ons zien hier meteen de naam van één of andere yogahouding in, de andere lezers breng ik het graag even bij.
Asana is Sanskriet voor houding. Balasana is het Sanskriet voor Childpose, dé lievelingshouding voor velen (naast de zelfverzonnen 'Aangespoelde Walrus'). Houding van Evenwicht misschien? In elk geval de houding om gedachten en aandacht naar binnen te keren, wat inderdaad kan leiden tot meer evenwicht.
What's in a name :-)
Evenwicht vinden in tegenstellingen, evenwicht tussen het vertrouwde en het onbekende. En zo kom ik bij Java uit: het bekende Indonesie (tijdje geleden was ik in Bali), en het voor mij (nog even) onbekende eiland Java. 2 drukke eilanden waar westerlingen naartoe trekken voor rust. 2/3 van de Indonesische bevolking woont op Java en Bali, dewelke samen goed zijn voor 'maar' 7% van de oppervlakte van eilandengroep Indonesie. Ik land in Jakarta, zo ongeveer de drukste stad in Zuid-Oost Azie met zijn 140 miljoen inwoners. Ontsnappen aan de Belgische hectischiteit van 400 inwoners/km² om rust te zoeken in Java met zijn 1000 inwoners/km². Naar Java om te genieten van de prachtige natuur, terwijl Indonesie met zijn op zijn minst gezegd labiele milieuwetgeving in het wilde weg bomen bij de vleet kapt, in hoogste graad broeikasgassen uitstoot en er bosbranden met bosjes aansteekt ten voordele van het aanplanten en later exporteren van lucratieve oliepalmen. Op naar Java voor rust en natuur! Sounds logical. Like me :-)
Fijn toch hoe tegenstellingen net kunnen zorgen voor een harmonisch geheel: links en rechts die in een namaste handgebaar een mooi geheel vormen, verwoestende vulkanen die zorgen voor de haast legendarische vruchtbaarheid van het eiland, ...
Lang leve evenwicht!
Heel fijn woord dan ook: balance*. Vooral wanneer dit begrip gelinkt wordt aan je innerlijke staat, of meerbepaald, MIJN innerlijke staat. Laatst las ik iets (was het nu in Happinez magazine?) wat me meteen geruststelde: hele extremen vormen weer net een unieke balans. Oef! Fijn besef te weten dat je niet als en platte pannenkoek door het leven hoeft te gaan (of op een bord gaan liggen, wachten om opgerold en verorberd te worden)!
En evenwicht is op zich een tricky word, want als alles in beweging is, kan evenwicht nooit slechts een bepaald punt zijn. Dus externe extremen zijn ok, zolang ik het evenwicht in mezelf maar niet zoek raak...
De extraverte sociale ikzelf kan dan wat gewicht in de balans brengen door 1/12 van het jaar alleen te zijn... Sounds like a plan!
En om even een (balance) check up te doen, is er geen betere setting dan terugvallen op mezelf (had ik al vermeld dat ik alleen naar Java ga?), op een plaats die ik niet ken. Cliché maar zo waar: door alleen te reizen kom je, naast duizenden Javanezen (Javanen? Javaniers?), naast een handjevol inspirerende travellers, naast een hoopje aapjes, vooral jezelf tegen. Leer je meer te vertrouwen op je intuïtie (voor de yogi's onder ons: intuïtiemudra: duim en pink samenbrengen). Breng je even in kaart waaruit de unieke mengeling van eigenschappen, ervaringen en (vooral) gedachten uniek persoon Angelique Maas 81011103483 bestaat. Niet slecht om even te doen, om te weten dat de eigenschappen die je als kind gelabeld kreeg, niet noodzakelijk de dag van vandaag nog aan jou unieke ik gelinkt hoeven te worden. Zo vond ik enkele weken geleden mijn schoolrapporten terug van in het 6e leerjaar, waar stond dat stilte en orde niet mijn beste eigenschappen waren. Misschien klopt dat wel helemaal niet meer, en bekijk ik mezelf nog steeds door de ogen van juffrouw Rachel. Zonde seg!
Laatst hoorde ik iemand zeggen (of was het ikzelf) dat mijn eerste reisblog van 3 maanden Thailand in 2006, best anders is dan wat ik tijdens de laatste reizen geschreven heb. Komt er nu een meer spiritueel kantje kijken, benader ik de zaken minder speels. Tja, what can I say?! In wezen blijf ik uiteraard dezelfde persoon (op zoek naar nieuwe belevenissen, avontuur, verrijking van de zintuigen, in vraag stellen van de wereld) en tegelijkertijd kijk ik anders tegen reizen aan dan laat ons zeggen 8 jaar (!!) geleden (dingen in een groter geheel plaatsen, bekijken vanuit ups en downs, getoetst aan verschillende theorieën en ervaringen). Dezelfde persoon als toen in het 6e leerjaar (want stagiaire anno 1992 juf Patricia herkende me na exact 20 jaar nog tussen 100en mensen, aha!), met wat extra kilo'tjes (spieren!), een andere haarkleur, een tattoetje hier en daar, maar verder zie ik er nog gewoon helemaal hetzelfde uit als toen. Je blijft wie je bent.
(noot: terwijl ik dit schrijf, vraag ik me ineens af of dit wel écht zo is. Gedachten veranderen. OK. Maar wat met onze vaste substantie? Zijn al onze cellen al niet vervangen door nieuwe ondertussen? Is onze huid al niet een paar keer subtiel afgeworpen en (godthank!) vernieuwd? Is het bot dat in mijn knie zit nog hetzelfde qua materie als hetgeen er was toen ik 12 was? Als iemand het antwoord weet, let me know please!).
Hoe dan ook: je blijft dus wie je bent. Vandaar dat acceptatie zo belangrijk is. Acceptatie met doorgroeimogelijkheden. Leren uit situaties en ervaringen.
Neverending drama, called... 'life'.
Zo, blogje 1 is een feit en draagt een duidelijke boodschap: Evenwicht en Acceptatie. Mijn twee nieuwe travelbuddies, ingepakt in mijn hoofdbagage, om me deze maand te vergezellen tijdens mijn reis op het prachtige vulkaaneiland Java.
* balance - balasana
Bijna niet over het hoofd te zien hoe deze woorden op elkaar lijken, toch? De yogi's onder ons zien hier meteen de naam van één of andere yogahouding in, de andere lezers breng ik het graag even bij.
Asana is Sanskriet voor houding. Balasana is het Sanskriet voor Childpose, dé lievelingshouding voor velen (naast de zelfverzonnen 'Aangespoelde Walrus'). Houding van Evenwicht misschien? In elk geval de houding om gedachten en aandacht naar binnen te keren, wat inderdaad kan leiden tot meer evenwicht.
What's in a name :-)
-
05 Februari 2014 - 15:52
Jan Van Sanden:
Angelique, dagelijks worden er miljarden lichaamscellen vervangen, hoe snel hangt af van orgaan tot orgaan. Ik dacht dat het bv voor de huid 2 à 3 maanden duurt voor ze volledig vervangen is, haarcellen doen er jaren over. Het bot in je knie is dus zeker niet dezelfde materie als toen je twaalf was, genetisch is je knie echter nog dezelfde. Het is trouwens goed mogelijk dat je lichaamscellen grondstoffen bevatten die het lichaam van Karel De Grote of Cleopatra nog gedeeld hebben! -
05 Februari 2014 - 16:47
Karin :
Super hoe jij de dingen kunt verwoorden!!
ik ga je blog blijven volgen, zodat ik een stuk mee op reis kan, weg van het opgroeiend geweld hier! ;-)
geniet ervan !!!
karinx -
05 Februari 2014 - 17:06
Superneef:
hectischiteit? ;-) -
05 Februari 2014 - 19:53
Grete:
Daar ga je weer Angelique. Ben fan van je blogverhalen. Ik wens je veel aangename ontmoetingen op je pad ....en leuke bijhorende vertelsels ! -
05 Februari 2014 - 23:44
Karel:
Ik ben alweer klaar voor je blog ! Lang geleden dat we elkaar nog zagen ! -
09 Februari 2014 - 20:21
Griet:
Geniet! -
18 Februari 2014 - 19:56
Maureen Serneels:
Go for it, Angelique. Kijk al uit naar de volgende lessen, nog meer intentie, super! En wat een verrijking, voor jezelf en voor ons! Enjoy, vooral..x, Maureen
-
26 Februari 2014 - 18:53
Sofie:
Veel plezier Ange! Ik probeer je volgende verhalen zo snel mogelijk te lezen. Kijk al uit naar je avonturen!
X
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
