4 months on the road

Time flies…. Het is inmiddels 4 maanden geleden dat ik mijn huis heb achtergelaten in de goede handen van vriendinnen. 4 maanden met minimale verplichtingen en een volledig herzien tijdsbesef. 4 maanden om van vrieskou de lente te zien opkomen om over te gaan naar broeihete zomerse dagen hier in Zuid Spanje. Inmiddels ben ik het zuidelijkste punt van Spanje gepasseerd, heb ik de vlakke Middellandse zee zich zien vermengelen met de koudstromige Atlantische Oceaan. Heb ik Marokko vanop een mooie afstand bekeken, mezelf sociaal opgeladen en heb samen met mijn trouwe reisgezel mijn weg verdergezet, Noordwaarts deze keer. Met een nieuwe app rijker is het een pak makkelijker goede slaapplaatsjes te vinden, al blijft het steeds een zoektocht én een verrassing hoe en wat en waar ik zal slapen die nacht.

The shadowsides of Van Life
Dat zijn de dingen die je niét ziet op instagram tussen de duizenden kleurrijke bohemian cosy minihuisjes: uren rondrijden en maar geen slaapplekje vinden of wanneer je er eentje vindt, weggejaagd worden door El policìa of ’s morgens beseffen dat het rustige landweggetje ’s morgens wemelt van tractors op weg naar de velden. Pipi doen in een geïmproviseerde pispot om dan te ontdekken dat die lekt. 7 tankstations afgaan op zoek naar een kraantje om het water bij te vullen. Een tankstation met kraantje vinden en ontdekken dat er maar 0,5 liter water per minuut uit komt (4 bidonnen van gemiddeld 7 liter = véél minuten). Een hond die net in een aangespoelde dode vogel aan het rollen is om erna stinkend en met minstens een kilo zand in zijn pels de bus in te komen. Standaard in je zak opladers van gsm, box-je en i-pod bij om geen enkele drankaangelegenheid onbenut voorbij te laten gaan. En over mijn douchefrequentie zullen we het maar beter niet hebben.

Maar ik geniet! Vooral van het onderweg zijn en de veranderende landschappen, van het soms heel erg warme zonnetje en van de sporadische buien terwijl ik lekker cosy binnen ben, de oceaan met zijn surfertjes, de tijd die maar blijft komen, de overvloed aan natuurgeluiden in combinatie met de minimale aanwezigheid van stedelijk geluid, afwassen in de regen en pipi in the moonlight, het bloemenplukken onderweg en nog veel meer.
Vanaf dat je blij begint te worden met een bewolkte dag of een tafeltje in de schaduw, weet je dat er slechts twee opties zijn: of dat je lang genoeg weg bent om je te onderscheiden van de toeristen die halsreikend elk straaltje zon proberen te vangen in een poging tot mentaal & fysiek opladen. Of dat het weer hééél goed is. Warm? Het zal ni zijn zeker?! Na meer dan 30 seconden je arm of been geplooid houden betekent gegarandeerd druppeltjes zweet die hun weg richting grond zoeken. En toch… als ik dan naar de Spanjaarden kijk, kan ik enkel vermoeden dat het nog een pak warmer gaat worden komende weken, aangezien ze hun zomer-zomer outfits nog niet bovengehaald hebben. Ik daarentegen, kan niet anders dan dit weer echt als zomer-zomer te beschouwen: met het passeren van Sevilla gaf de thermometer 36° graden aan. Mijn begrip voor de siësta blijft toenemen.

Ondergedompeld in de wondere wereld van Goa
Inmiddels ben ik op Transition Festival beland. Een klein goa festival, met veel fluo, deco en happy people, zelfs met de vele regenbuien en sporadische stormen. Ondanks dat goa niet echt meteen mijn favoriete muziek te noemen is, houd ik ontzettend van de vibe die zo typerend is voor dit soort festivalletjes. Iedereen is zo vriendelijk als een ijsjesverkoper, een babbeltje beginnen is even laagdrempelig als een brood bestellen bij de bakker en er wordt al snel een stoel en bord bijgezet voor de buurman. Zulke festivals zijn totaal niet te vergelijken met de populaire festivals in Belgie, zoals Werchter of Pukkelpop. Dat gevoel vertaalt zich al op de website, waar er aangeraden wordt om best een dagje vroeger te komen. Niet omdat je dan de beste plekjes hebt, maar omdat het je de kans geeft je buren te leren kennen en wat te klimatiseren. Zo sweet! Ook wordt er benadrukt dat je hier niet alleen bent en dat je voor elkaar hebt te zorgen. Klinkt zo logisch, maar op een Werchter zou je bij problemen of niet goed voelen al snel naar de organisatie/EHBO gaan. Hier primeert het gevoel of de ideologie dat we iets samen aan het doen zijn, we allemaal mee verantwoordelijk zijn voor het geheel. Eco shampoo, geen afval, massagemogelijkheden, vééééél veggie stuff, … Een hoopje bewuste, open mensen, klaar voor connectie. Heerlijk! Zo heb ik inmiddels een leuk verscheiden groepje ‘vrienden’ gemaakt, allemaal even loners als ikzelf, wat maakt dat het een evenwichtige roedel is. Met mijn bus voel ik me hier best geprivilegieerd. Zeker met de nodige confetti from the sky (regen), is het fijn om je plekje te hebben waar je je even kan terugtrekken, je kleren kan laten drogen, havermoutje maken of… schrijven.

Decadente schrijver… that’s me!
Zit ik hier lekker decadent tussen de natgeregende tentjes en modderpoelen op m’n laptoppie te schrijven. Helpt het gevoel om me richting schrijverschap te katapulteren en soms durf ik me zelfs al een schrijver te noemen.
Waarom? Eerst en vooral omdat ik schrijf en ten tweede omdat ik uiteraard een échte toekomstige schrijver ben. Dus ik antwoord gewoon al met mijn toekomstige ik. Bij veel mensen komen de vragen waar je woont of wat je doet sowiso redelijk snel op in een conversatie, waardoor ik me met momenten best even verloren kan voelen. Wàt ben ik? Waar woon ik? Ik ben gewoon mij en ik woon gewoon hiér, waar ik geparkeerd sta.
On the other hand, ben ik al genoeg mensen tegengekomen bij wie deze vragen na een half uur babbelen niet eens opkomen, omdat ze zelf al bijvoorbeeld 6 jaar aan het reizen zijn, omdat ze soms afwassen, surfles geven, wiet verkopen of masseren. Het is niet wat ze zìjn maar wat ze doen. Een job hoeft niet je identiteit te bepalen, maar dòet het op de één of andere manier vaak toch wel.


Schrijver, yogadocente, communicatiespecialist, siesta-aanhanger, nomade, …al deze aspecten van mijn ‘zijn’ genieten alleszins van hier te zijn. Fijn dit alles te kunnen beleven. De reis. Het festival. Een mooie break in het reizen. Zoals de schoolvakantie leuke (noodzakelijke?) breaks zijn voor de leerkrachten, zo is het heel leuk (en ja, ook wel redelijk noodzakelijk) dat mijn alleen-reis wat afgewisseld wordt met paar dagen social times met vrienden in Tarifa bijvoorbeeld, of met dit festivalletje. En ondanks de mooie volle maan de laatste nachten, is het uiteraard niet alléén (rozegeur en) maneschijn. Overal rondom me zitten vriendengroepjes gezellig te babbelen, te dutten, te drinken, te knuffelen…. Echte qualitytime met mensen die je graag ziet. En dan mis ik mijn vriendjes van thuis toch ook. Niet alleen op het niveau dat het fijn zou zijn hier samen te zijn (OH YEAH!!) maar het gemis zit gevoelsmatig ook op een dieper niveau. De quality nice times met vriendinnen in het algemeen, zoals vroeger, toen we allemaal nog meer tijd hadden en minder naar onze agenda leefden. Toen het nog kon om spontaan uitstapjes te maken, midden in de nacht beslissen toch nog naar een feestje te gaan, bij elkaar wat te gaan zetel-hangen,…

Indrukwekkend intens lachende mensen
Situatie accepteren. Ik ben hier alleen, geen zin me ertegen te verzetten of me blind te staren op hoe het zou kùnnen zijn. En na die acceptatie komt er een zekere rust. Hoe blij màg ik wel niet zijn om decadent lang te dansen op een allerschattigst festivalletje in the moonlight/sunlight en dat voor dagen aan een stuk. Buiten het festivalseizoen. Haha! En wat voor een festivalletje. Kom je in de namiddag aan de dansvloer en zie je smiling faces, zover het oog reikt. Mensen die indrukwekkend intens naar niemand in het bijzonder lachen. Mensen die belachelijk dik, extreem dun, ziekelijk wit of dark as hell zijn. Met borsten hoog en laag, vast en héél erg los. Absurd hevig aan het dansen of quasi bewegingsloos genietend van de muziek. Mensen die zo oud zijn dat ze een wandelstok nodig hebben om te blijven staan en mensen zo jong dat ze nog maar enkele jaren het kruipen ontgroeid zijn. Mensen in de vorm van vampier, leeuw, pauw en fee, de meesten ‘gewoon’ als zichzelf. Even ben ik bijna omver geblazen door deze verscheidenheid aan individuen in uiterlijk, beweging en expressie. Maar even abrupt overvalt me een bijna pijnlijk gevoel van dankbaarheid. Dankbaar om deze kleurenpracht van diversiteit te zien, om te voelen dat ik inmiddels deel ben gaan uitmaken van deze diverse hoop naar niemand in het bijzonder intens lachende mensen. Alsof elke glimlach in het wilde weg de ander aanmoedigt nog meer gewoon zichzelf te zijn, inclusief afwijkende dansbewegingen, tovenaarshoed of sjamanenstok. Helemaal meegevoerd op het ritme van de muziek, met de zon op mijn gezicht en mijn voeten die nooit meer wensen te stoppen met dansen, voel ik een diep gevoel van geluk. En vrijheid. En liefde. En kan alleen maar wensen dat iedereen dit toch minstens één keer in zijn leven mag meemaken. Yep. Goa’s got me suckt in haha!

En zo bracht dit festival me een belangrijke les. We zitten hier niet in één of ander bedrijfsleven maar het gaat hier om het échte leven. Waar overal opportuniteiten zien niet altijd beloond wordt. Sterker! Meestal maakt het je enkel triestig. Stop met kijken waar het nog beter kan, of waar het nog niet helemaal perfect is. Het gaat misschien wel nòòit helemaal perfect zijn. Imagine that! Focus op hetgeen er wel is. Accepteer de situatie.
Focussen op het positieve, als je naar de zon kijkt zie je geen schaduw,… we all know it!
Maar toch is het niet altijd zo simpel.
Diegene die zilver heeft gewonnen zal minder blij zijn dan die brons gewonnen heeft (echt!):
Hij was zòò dichtbij nr1 met bijhorende roem en aandacht dat het gewoon héél zuur is om nét tweede te worden. Diegene die brons heeft echter, ziet een enorme kloof tussen hem en dan àl die mensen die niet eens vernoemd worden, niet eens op het podium geraken. Wat een prestatie!
It’s all in the mind…
Interessante kwestie, desalniettemin.

Positive Focus
Dus dat probeer ik te doen: focussen op wat wél goed gaat!
(extra ondersteunende lectuur: De optimist – Laurence Shorter)
Mila rent niet meer als een hondsdolle hond achter een (imaginaire) vogel, om dan tien uur vermist te zijn. Laat ik dus maar blij zijn met dat ze ‘gewoon’ uren geobsedeerd rond voetballende kindjes holt op het strand om de bal te herderen. Euh ja, de herderervaring in de Pyreneen heeft duidelijk iets naar boven gehaald.

En het gaat ook echt goed. Heb mijn ritme gevonden bij het reizen, weet welke afstanden te doen zijn en welke ook niet, weet hoe de bus werkt met zijn kleine kantjes hier en daar, voel me thuis in dit kleine huis, heb ontdekt in welke winkels ze betaalbare biospullen hebben, hoe ik mijn batterijen moet meten, hoe alleen te zijn, hoe een beetje in shape te blijven,…

Living the moment
Zolang ik het piekeren over dingen die op deze moment ECHT niet uitmaken kan uitstellen/vermijden/ombuigen, is het helemààl ok. En dan hebben we bij de meest genomineerde onderwerpen zonder twijfel, het befaamde ‘later’, op de voet gevolgd door ‘money issues’. Twee zaken die er volledig niet toe doen, want er staat nog geld op mijn rekening en later ga ik iets doen wat ik nu nog niet heb kunnen bedenken, so why bother? En zo lukt het me reeds aardig om helemaal in de moment te leven. En dat, mijn beste vrienden, is een cadeau dat me veel waard is. Peace of mind. Living the moment.


Oja, nog even over het leven in kleur-verhaal van vorige post. Stel… je hebt een passie voor bijvoorbeeld zwart/wit fotografie, dan leef je niet gewoon nog steeds in zwart/wit, dan heb je ook van kleur geproefd en kies je bewust voor z/w, dus eigenlijk is z/w dan voor jou kleur, duidelijk? ☺


Hasta la proxima, amigo’s
Nu ga ik nog even heeeeeel lang dansen :-)