Confronterende trekking,slapen bij de burgemeester

Door: Fleurtje

13 Juli 2012 | Myanmar, Rangoon

Een trekking is toch telkens een hoogtepunt tijdens een reis, ook al heb ik er op voorhand meestal niet veel zin in. Wat een understatement is, aangezien ik al moe word bij de gedachte aan welke vorm van inspanning dan ook bij deze hitte. En toch winnen mijn euforische herinneringen aan de vorige trekkings het van mijn hoge luiheidsgraad. Gelukkig maar want het was, zoals je enkel achteraf kan beoordelen, weer een highlight. Met als euh lowlight dan dat ik niet anders kon dan aan mezelf toe te geven dat ik geen andere keuze heb dan met mijn knieen naar een specialist te trekken. Zoveel werd duidelijk nadat we op dag 2 wel heel veel en heel steile stukken moesten afdalen. Hoewel het gebrek aan cardiotraining tijdens de klim op de eerste dag heel confronterend vermoeiend was, was het afdalen ronduit pijnlijk te noemen, zo erg dat er tranen zich een weg naar buiten baanden. Maar volgens Lina verzachten tranen de pijn dus gelukkig maar dat ik whatsoever geen gene heb om te wenen bij mensen die ik amper ken (integendeel).

Het gebied waar we door trokken, wordt bewoond door het Shan volk, die verspreid wonen over de vele bergdorpjes en voornamelijk leven als farmer; mais, rijst en thee (groene thee die van de jonge bladjes gemaakt wordt en zwarte thee van de oudere bladen). Veel van deze producten worden, net zoals een groot percentage van de electriciteit, geexporteerd naar China.

Onze gids had veel haast, het tempo lag heel hoog, zodat je regelmatig voor het dilemma stond of je kiest voor het bewonderen van het prachtige groene landschap of dat je voorkeur gaat naar de veiligere optie en je je ogen gericht houdt op waar je loopt. Uiteraard is ook hier het compromis 'kijken waar je loopt en soms stoppen om het lanschap in je op te nemen' volgens mij de beste optie. We hadden een verklaring voor het hoge tempo van de gids. Volgens ons moest hij van zijn vrouw op dieet en zag hij deze trekking als een persoonlijke work-out. Hoedanook, een trekking valt of staat vaak door het (gebrek aan) niveau van de gids. Wij hadden geluk, het was een hele goede gids; in verstaanbaar engels (niet zo evident om de combinatie van deze twee woorden in 1 zin tegen te komen, zeker niet in de context van een gids) leert hij ons op welke manier de Shan verschillen van de Karen (een andere stam), hoe het Boedhistisch (scholen)system werkt en hoe de Chinezen te veel controleren in Myanmar, ten koste van de locale bevolking.

We slapen in een dorpje, hoog in de bergen, in het huis van het stamhoofd, de burgemeester als het ware. Voor dag en dauw worden we gewekt door de hanen die vlak onder ons slapen (het huis staat op poten, zodat de dieren eronder kunnen leven), wassen we ons met een pannetje en een teil regenwater, eten we een lekkere noedelsoep als ontbijt, drinken we groene thee van in de achtertuin, nemen we afscheid van de te lieve kleine vlooiebakkatjes en beginnen we aan de 4uur durende trektocht, downhill. Genietend, zoals altijd wanneer omringd door de natuur, maar ook afziend, wandelen we door de theeplantages, langs de felgroene rijstvelden en door de dichte witte mist, passeren we waterbuffels en horen we tientallen vogelgeluiden die onze oren als onbekend beschouwen, ademen we de gezonde berglucht in, vullen onze longen ermee, als noodzakelijke compensatie voor de vele uitlaatgassen waar we de laatste weken onz longen systematisch mee gevoed (vervuild) hebben.
Leven met je zintuigen!

Een 18 uur durende busrit en 5 bleinen rijker zijnde later, dropt de bus ons helemaal uitgeput om 4 uur smorgens in een stadje, niet zo ver van Inle Lake. Beseffen we plots dat de bus ons in een andere stadje heeft afgezet, zo’n 11 kilometer van waar we dachten te zijn. Damn! En toch, zoals steeds komt het ook hier weer goed; passeert er een supervriendelijke kerel die toevallig (?!) ook taxikerel is. Wow! Lucky us! En toevallig heeft zijn vriend een guesthouse zodat we meteen kunnen inchecken in plaats van om 12 uur. Jaja, echt waar! En nog meer toevallig is die vriend zo vriendelijk om ons ook de eerste dag al gratis ontbijt te geven. Haast niet te geloven!

Alles komt wel goed. Misschien niet altijd op de manier die we in gedachten hadden, maar dan is het aan ons om onze verwachtingen bij te stellen.

Volgende keer het verhaal van mijn borderline darmen. Darmverhalen zijn hier dagelijkse kost, dus die kan ik jullie onmogelijk ontzeggen :-)

Tot binnenkort en vele groetjes uit Siem Reap, Cambodja, waar we ondertussen begonnen zijn met de groepsreis te begeleiden.

Angelique

13 Juli 2012 - 08:41

Sofie:

Wauw Ange, weer een boeiend verhaal!! En zo leuk dat jullie toch altijd geluk hebben en toevallig iemand tegenkomen die jullie kan en wil verder helpen. En dat het al bij al dan toch goed komt en jullie daardoor weer een ervaring rijker zijn.
Geniet er nog van!
x
Sofie

13 Juli 2012 - 08:49

Tine:

Ik krijg een keiharde flashback naar de trekking die ik in Myanmar deed (ook in de buurt van Inle Lake), vooral de afdaling, waarvan ik dacht "oef, nu gaat het wel vanzelf, het klimmen is gedaan" was hel!! Ik heb daar ook staan bleiten gelijk een klein kind omdat ik niet meer mee wou :D

13 Juli 2012 - 09:47

Christel:

Dit lijkt me een vermoeiende maar heerlijke combinatie van fysisch afzien en mentaal opladen. Weer zo mooi beschreven!
Geniet van je groepsreis meis en dikke knuffel!!