There is no cure for the dreamer disease

Het gaat snel. Na een dagje is mijn lichaam het al gewend om te bewegen in de pakkende hitte, horend bij het tropische India. Zelfs zitten voelt vermoeiend, bij temperaturen 40 graden warmer dan een etmaal ervoor toen ik België s ochtends vroeg achterliet. Enkele dagen verder en helemaal gewend om enkel met mn rechterhand te eten, om wc- papierloos door het drukke Indische leven te gaan en om zelden alleen te zijn. Steeds omringd door ontelbare Indiërs, in deze door mannen gedomineerde cultuur. Allemaal bezig met iets, al was het maar met staren.

Busy.
Daarmee beschrijf je India misschien nog het best; maar hoewel iedereen ogenschijnlijk met iets bezig lijkt, zie je zelden een gehaast persoon. Bezig en druk maar op het gemak, zelfs in de spits in het station. Shanti shanti...

Ook zo met het verkeer; alles en iedereen is in beweging maar zonder de opgejaagdheid die we als gewoon zijn gaan beschouwen in ons westerse leventje. Net zoals in Indonesië is er maar één regel in het verkeer: niets vóór je raken. Simple as that! En als iedereen dat doet, met de nodige portie hoffelijkheid, loopt het gesmeerd! En zo zie je Riksja’s, tuktuks, motorbike, koeien, straatjongens en ja, mensjes ritsen als was het hun tweede natuur. Na vele klungelige manoeuvres om de overkant van de straat levend en wel te bereiken, steken wij ondertussen ook traag en voorspelbaar wandelend de suicidestraten over. Treuzelen of korte spurtjes maken brengt de chauffeurs enkel in de war. Niet doen dus. We leren bij, onze survivalskills worden weer even aangescherpt en maar goed ook want we hebben ze nodig.

Dit wordt nog meer duidelijk eens we het toeristische Goa, voormalige Portugese kolonie met zijn blauwwitte kerkjes achter ons laten en we na een lange busrit in Bangalore komen. Naar onze normen een immens grote drukke stad. Naar Indische normen een moderne stad in het zuidelijke binnenland. Zwetend slenteren we rond door de rumoerige wijken, langs drukke banen en komen we op adem in droge parken met veeeeeeel eekhoorns. Bijna toevallig komen we op een plek terecht die vanaf nu in mijn geheugen zal blijven als Best Thali Place Ever. Voor 250 rupees (een 3,5€) wordt ons typische thali bord non-stop aangevuld met nieuwe lekkernijen. Van hartig over spicy naar zo zoet dat je tanden pijn doen van ernaar te kijken. Het antiverspillingsmonster in mij maakt dat ik effectief even moet uitbuiken na deze intense zuid Indische smulervaring.

Na nog eens gezellig nachtje samen in de min of meer comfortabele sleeper-bus, word ik wakker met een felle volle maan boven de bergen, die belicht worden door de ochtendzon. Heel speciaal de zon én de maan te zien in dit epische landschap.
Mijn eerste indruk van Vattakanal.
De plek waar ik mijn hart verlies aan Shanti, het guitige straathondje dat mensen gevonden hebben in de stationsriool van Madurai. De plek waar we verliefd worden op Israelian Food.
Waar het fris genoeg is om stevige wandelingen te maken zonder instant uitdrogingsverschijnselen te vertonen. Waar het warm genoeg is om een onverwachte zonneslag te krijgen en er belachelijk kreeftachtig bij te lopen. Daar waar we verdwalen in de bossen en waar we een waterval ontdekken in een decor, geschapen om het woord fotogeniek te belichamen.
Zucht.

Maar zowel Hannes als ikzelf willen blijven proeven van de verscheidenheid die India te bieden heeft. Zo vliegen we een weekje later alweer verder, per nachtbus weliswaar, om te verdwalen in het (relatieve) rustige en groene Mysore. Na de frisse berglucht in Tamil Nadu provincie, categoriseren we het binnenlandse Mysore al snel als té warm om lang te blijven...Op naar de Arabische Zee aan de westkust voor we verdrinken in het aantal fata morgana’s die zich aan onze overhitte geest opdringen.

De rode draad door dit alles?
Ervaringen opsnuiven en je verwonderen over alle verschillen die deze wereld rijk is. Genieten van het gezelschap dat als slagroom én warme chocoladesaus én de kers op mijn ijsje is. Of ben ik alweer aan het ijlen? Haha.
Nee hoor, na zoveel tijd alleen doorgebracht te hebben vorig jaar, apprecieer ik het zéér aangename gezelschap nog veel meer dan dat ik een coupe bresiliene mét chocoladesaus zou apprecieren, zelfs hier, in het broeihete India

There is no cure for the dreamers disease

Niet altijd makkelijk je durven over te geven aan het hoog-vliegen. Enkel de hoogvliegers kennen het neerstort-gevoel als geen ander en kunnen met stellige zekerheid bevestigen dat dit niets is om naar uit te kijken... maar voor dromers is er geen andere optie: zij zullen immer de wolken opzoeken, simpelweg omdat ze geen andere keuze hebben
Het is dan ook zo ongelooflijk heerlijk om het gelukzalig gevoel te beleven dat alles klopt, dat het leven bijna te mooi is om niét met een continue smile rond te lopen, in de Indische trein te zitten of wakker te worden in de sterke armen van de Noorse vikingman naast je.

Met het heerlijk geruststellende gebonk van Hesed in mijn oren neem ik de taferelen rondom me in me op met als decor de typische blauwe trein wagon; het jonge Indische koppeltje met het kleine slapende bundeltje baby op de schoot, haast helemaal verborgen tussen de sari’s. het aangename gelach van mn Duitse reisgenootjes dat door mijn muziek heen klinkt. de voorbijglijdende landschappen van palmbomen, rivieren en dorpjes, allen in een waas van felle kleuren. De chai-wallah die onze lange treinrit aangenamer maakt, net zoals de Dosa- en Samosaverkoper. Genietend van de wind in mijn haren en in mijn klamme oksels bij een net geen aangename 38graden. Heerlijk terugdenkend aan de intense momenten in Mysore. Wegdromend bij het leuke vooruitzicht om straks weer op een strand te zijn waar je niét in volledige klederdracht moet gaan zwemmen. Maar vooral beseffend dat het geluk niet in het verleden, noch in de toekomst schuilgaat, maar in het nu. Exact op de plek waar je je nú bevindt.

​Life is good. Zelfs met de bijhorende angsten die gepaard gaan met het realistische besef dat zelfs die-hard trekvogels af en toe moeten neerstrijken om te rusten.

Deze trekvogel is inmiddels neergestreken aan de andere kant van de Himalaya, in Nepal.
Na een deugddoende ochtendmeditatie bij Nirvana singing bowls aan de voet van de Anapurna heb ik het hoogstwaarschijnlijk enige internetcafe in een straal van 111km gevonden. ondanks het ontbreken van een letter 'o' op het toetsenbord ben ik er toch in geslaagd iets te publiceren. Nepali Style. Slowly Slowly. Shanti Shanti.

Enjoy today,
it will never come back.

Guru Angeli-ji ;-)