bye bye Bangkok, heelllo Myanmar

Na een paar dagen Bangkok kan ik wel in alle eerlijkheid zeggen dat het tijd is om verder te gaan. De lokroep naar onbekende oorden wordt met de dag sterker. Ik merk heel erg dat ik al wel heel snel 'gewend' ben aan deze toch wel andere wereld. Zijn mijn zintuigen immuun aam het worden? Word ik langzaamaan intolerant voor deze impressies? Dat zal dan wel de keerzijde zijn van het 'vele' reizen? Zoals een hele goede vriend van me, wiens 'senses duidelijk spoiled zijn': Na een prachtige duik in een ongerept national marine park in Thailand, komt hij terug de boot in, met als antwoord op mijn vraag hoe de onderwaterwereld er was in Ang Thon Marine Park, zegt hij: Bwah, niks speciaals vergeleken met mijn laatste duik een paar weken geleden in de Rode Zee. De rest van de duikers bleef nog de hele namiddag euforisch, bleef steeds opnieuw verwonderend nagenieten van deze wel heel speciale ervaring...

Tja, je kan het maar gehad hebben zeker? En om tijdens het reizen af en toe op de rem te gaan staan om deze redenm lijkt me ook maar niks.
Indrukken dat is iets, net zoals lachen, waar je niet op bespaart, dat doen we al genoeg op andere gebieden.

Ondanks mijn voor de 1e keer relatief ruime budget, reizen we best voordelig. De kunst tot afbieden kwam moeizaam op gang, maar nu zijn we vertrokken.
Letterlijk trouwens:

vanmorgen om 3uur liep de wekker (gsm dus in dit elektronische tijdperk) af, zodat we de bagage konden herverdelen, alle zware spullen in de handbagage zodat onze luggage niet meer woog dan 15 kg. Bijbetalen voor extra kilo's? Dacht het niet!! (cheapo's, told you so?!). Na een wel heel stille taxirit naar de grote luchthaven, na een dure luchthavenkoffie en een uurtje vliegen, kwamen we aan in het veel frissere Yangon, Myanmar.

Myanmar, met onder andere Thailand en India als buurlanden, heeft zo'n 55 miljoen inwoners en is in vroegere tijden gekoloniseerd geweest door de Britten. Na de onafhankelijkheid van 1948 en de hieropvolgende jaren van economische crisis is de leiding in handen gekomen van een militair regime. Na nieuwe jaren van armoede, onderdrukking en uitbuiting volgen in 1988 grote betogingen voor een democratisch en een vrij Myanmar (ook wel Burma genoemd). Deze betogingen worden met grof geweld de kop in gedrukt door de junta, met meer dan 3000 doden als gevolg. De belangrijkste oppositiepartij is de NLD, met als boegbeeld Aung San Suu Kyi. Haar kritiek op het regime heeft ervoor gezorgd dat zij sinds 1998 tot heel recent permant onder huisarrest heeft gestaan. De aandacht van de wereldpolitiek is gering en embargos op buitenlandse hulpverlening zorgen ervoor dat Myanmar nog verder geisoleerd raakt. Het regime gaat door met het gebruik van dwangarbeid, het schenden van mensenrechten (waaronder vrijheid van meningsuiting), gewelddadige arrestaties bij kritiek op de junta, marteling, mediacensuur en het laten uitvoeren van gevaarlijke taken voor het leger door burgers (waaronder het gebruik van burgers als levende landmijndetector).
In 2001 komt een kwart van de Burmese babies ondervoed ter wereld en zijn zo'n 530.000 mensen HIV positief. Daarbij bestaat het bedrag aan buitenlandse hulpverlening uit 1 dollar per persoon (ter vergelijking: Cambodja ontvangt 35 dollar pp, Laos zo'n 68 dollar pp).

Ja.. als je dit zo leest is dat niet iets om vrolijk van te worden, maar ik beloof dat het beter wordt.

Eens aangekomen in Yangon, kwam het euforische besef dat mijn zintuigen allesbehalve immuun, ongevoelig of intolerant zijn voor nieuwe indrukken. JEEEJ! Heerlijk is het: het opsnuiven van de nieuwe (stads)geur, de nieuwe taal horen, het nieuwe geschrift zien, de andere gebruiken rondom ons waarnemen, opnemen en laten doordringen: mannen zonder broeken.. maar met wikkelrokken (lungji's) ;-)
vrouwen en kinderen met thanakha, een wit poeder gemaakt van sandalwood, op hun gezicht gesmeerd (een mix tussen moisterizer, sunblock en make up. Niet echt flatterend in onze ogen), mannen die om de paar minuten een rode fluim op de grond spuwen (ze kauwen op een soort tabakachtig iets, heel verslavend, afkomstig van de betelnut, in Thailand wordt dit paan genoemd. Hun tanden zien er helemaal zwart/rood uit en naar mijn bescheiden menign is het echt heeeeel smerig. Jak!).

En om maar aan te tonen dat Myanmar een land is als geen ander;
ze rijden hier rechts (net zoals bij ons idd), maar dan wel met de erfenis uit de Engelse koloniale periode, met het stuur ook aan de rechterkan!

BURMA, it is quite unlike any place you know about!!


Bedankt voor jullie berichtjes, doet me altijd plezier jullie indrukken te lezen!


MING DU LAH BAH ;-)