Back on track/on the road/on the boat...
Blijf op de hoogte en volg angelique
24 Januari 2016 | Costa Rica, Dominical
Nog maar enkele uurtjes terug onderweg: wekker om 4.34, rugzak pakken, bus om 5.30, paar uur dooreen geschud worden, een lokaal ontbijtje en dan klaar om de boot te nemen. En met zo terug in actie geschoten te zijn, kijken we naar elkaar, op dag 21 en zagen we dat het goed was :-)
We komen om te reizen, misschien niet meer zo fanatiek of in zo'n hoog tempo als ik 10jaar (!!) geleden gedaan zou hebben, maar toch... Dus reizen zullen we! Travel around and make it happen!!
Enja hoor; nog maar nét weg uit ons coconnetje en het avontuurlijke reizigersgevoel komt alweer piepen van achter een hoekje;
De 'ferry' naar Puerto Jimenez (op schiereiland Osa en onze volgende bestemming) blijkt namelijk een gepimpt vissersbootje te zijn, met meer mensen erin dan er misschien ooit vissen in gelegen hebben (ok, beetje overdreven maar toch...). Als geordende sardientjes zitten we op onze stoeltjes, mijn caramelgebronsd been tegen het chocoladebruine van mijn sexy-lady-in-pink-buurvrouw, klaar om de overtocht euh te wagen... Gewicht van de sardientjesmensen mooi verspreid over links en rechts, brandblusapparaat aanwezig, en hier en daar spot ik ook een semi-vergaan reddingsvest(je) waar ik verder niet teveel over wil nadenken... Stapt onze kapitein van dienst in; massieve kerel wiens armen, buik en al de rest uit zijn xxxxl t-shirt barsten. Yep, indeed; bye bye goedverdeeld sardientjesgewicht...
En toen waren we er; op het zuidelijke schiereiland Osa, in Lonely Planet omschreven als "the most biologically intense place on earth".
En precies dáárvoor komen we ook :-) Na onze Chillout Modus hebben we de klik in ons hoofd gemaakt om toch eens wat extra uit te geven en een dagtour in Nationaal Park Corcovado te boeken. Tot we horen wat de prijs is en we opnieuw gaan twijfelen; "toch wel heel veel geld om in de natuur te zijn... En dan nog samen met gids en groep, 5 minuten hier om een foto te maken, 15 minuten daar om in de waterval te gaan,... Bye bye freedom én unieke ervaring! Gaat ons dat wel écht gelukkiger maken of is het 'gewoon' iets dat we dan van de To Do/Must See lijst kunnen schrappen?" In onze twijfelmodus ontmoeten we een Oostenrijks koppeltje dat met hetzelfde gevoel zit. We besluiten op zoek te gaan naar een cheaper alternatief. Niet makkelijk want alle hostels geven dezelfde info; boek een Tour, je geraakt er niet op eigen houtje, zonder permit geraak je niet in NP,... De aanhouder wint of -zoals in ons geval- het lot helpt soms een handje en zo komen we een joviale jonge CostaRicaan tegen die ons enthousiast vertelt over een soort van Secret Project van een Canadees; een of the grid lodge in the middle of the jungle, waar je hoog op een berg goedkoop kan verblijven en waar je verschillende trails kan hiken in een gebied grenzend aan het Nationale Park. Sounds almost to good to be true... Maar we wagen het erop, gaan inkopen doen voor de volgende drie dagen, kruipen vroeg ons bed in (opgestaan om 4u dus niet zo erg) en vertrekken dag erna naar de jungle :-)
3dagen zonder internet met enkel elektriciteit als de zon schijnt, 3dagen wij en enkele anderen in houten hutjes op een berg,
3dagen overleven met enkel het eten dat we op onze schouders mee naar boven gedragen hebben. Cheap, Feeling Free & Unique Experience!!! Juist waar we naar op zoek waren!
Mooie hikes (wel erg veel last van m'n knieën), veel rust, één met de natuur. Mooi 3daags intermezzo tussen het hoge reistempo van snel bus checken, was doen, naar supermarkt, zak maken, ...
En de dag erna alweer doorreizen. Het einde van de reis komt in zicht dus onszelf toch even de vraag stellen waar we nood aan hebben, wat we écht nog graag willen doen of zien voor we 26e alweer richting Frietjesland komen.
En zo komen we terecht in San Gerardo de Rivas, een klein dorpje aan de voet van Cerro Chirripó, met zijn 3800m de hoogste berg in Costa Rica.
Via Lonely Planet komen we bij de supercharmante hostel Casa Mariposo, dewelke midden in het groen ligt, met zalige hangmat-Chillout, heerlijke zelfgemaakte brownies en gezellig eigen kamertje (eens niet met enkel tl licht! Europese/Amerikaanse eigenaars komen nét iets beter tegemoet aan onze smaak). Wat Lonely Planet in zijn meestal accurate reisinfo vergeten te melden was, dat dit stukje prachthostel nog een seriúéze klim verwijderd was van de busstop-naast-the-soccerfield. Dat, in combi met schroeiende zon op je kop, slechte knietje's (en dito conditie?) en -vooral- een 20kg zware rugzak, maakte het niet meteen tot een pretje. Voor Wout en Inés en Thomas (waar we nog steeds mee samen reizen), is het anders wel een goede voorbereiding; zij hebben beslist om samen de Chiripó te beklimmen.
Alle info die we krijgen ivm de klim is hetzelfde; het kost 85$, ja kan het niet alleen, moet via hostel en ranger, permits zijn duurder geworden,... Het is een klim van 20km die de meesten 's morgens starten, boven rusten, slapen in de daarvoor voorziene chalet en de dag erna naar beneden te komen. 'Ons' Belgisch-Oostenrijks team besloot dat het ook wel mogelijk moest zijn op andere manier, dus 's avonds zag ik ze vertrekken tegen 21u, zijn heel de nacht door naar boven geklommen op pure wilskracht om daar tegen 6u de zonsopgang te zien en een kleine break te nemen en zijn dan na een half uurtje aan hun 20km tocht naar beneden begonnen, die ze tegen 16u beëindigd hebben, puur in survivalmodus. Wauw! Ze oogsten best veel respect in het kleine slaperige San Gerardo, want de tocht op zich is echt zwaar (40 km wandelen en stijgen van 1250m tot 3820m), zelfs in 2dagen een hele prestatie! respect voor ons team!!
Na enkele dagen echt echt genoten te hebben van het veel koelere binnenland (eens niét eindeloos zwetend van de ene naar de volgende douche leven, aan elkaar plakkend zoals natgeworden suiker). En ook echt heerlijk (voor mij vooral) om toch ietsje luxueuzer te zitten dan de echte 20something backpackerhostels, waar ik normaal naartoe ga als ik alleen reis. Nu een eigen kamer, die groter is dan anderhalve keer de oppervlakte van het bed, eentje met een écht venster, dat niét uitkijkt op de muur van de buren. Zuinig leven tijdens het jaar brengt op! Joepie!!
Als je jonger bent, leef je meer van hoop. Als je echt veel ouder bent, vooral van herinneringen. Momenteel zit ik precies tussen de twee; vol hoop naar wat er komen gaat en tegelijk heel bewust van dat wat doe, kostbare herinneringen zullen worden.
Laten we hopen dat er nog veel herinnering-opbouw-momentjes mogen volgen!
Hierna volgt er nog 1verslagje en dan zit het er alweer op voor ons! Maar zolang we de zon 7uur na jullie zien opkomen, genieten we nog van alle kleine kadootjes op ons pad!
Hopelijk heb je even mee kunnen wegdromen over sardientjesferries, survival in the jungle en het stoere bergklimmen :-)
Reacties/suggesties/vragen welkom!
Hakuna Matata
Pura Vida
Namasté
Carpe Diem
...
Angelique (en Wout)
We komen om te reizen, misschien niet meer zo fanatiek of in zo'n hoog tempo als ik 10jaar (!!) geleden gedaan zou hebben, maar toch... Dus reizen zullen we! Travel around and make it happen!!
Enja hoor; nog maar nét weg uit ons coconnetje en het avontuurlijke reizigersgevoel komt alweer piepen van achter een hoekje;
De 'ferry' naar Puerto Jimenez (op schiereiland Osa en onze volgende bestemming) blijkt namelijk een gepimpt vissersbootje te zijn, met meer mensen erin dan er misschien ooit vissen in gelegen hebben (ok, beetje overdreven maar toch...). Als geordende sardientjes zitten we op onze stoeltjes, mijn caramelgebronsd been tegen het chocoladebruine van mijn sexy-lady-in-pink-buurvrouw, klaar om de overtocht euh te wagen... Gewicht van de sardientjesmensen mooi verspreid over links en rechts, brandblusapparaat aanwezig, en hier en daar spot ik ook een semi-vergaan reddingsvest(je) waar ik verder niet teveel over wil nadenken... Stapt onze kapitein van dienst in; massieve kerel wiens armen, buik en al de rest uit zijn xxxxl t-shirt barsten. Yep, indeed; bye bye goedverdeeld sardientjesgewicht...
En toen waren we er; op het zuidelijke schiereiland Osa, in Lonely Planet omschreven als "the most biologically intense place on earth".
En precies dáárvoor komen we ook :-) Na onze Chillout Modus hebben we de klik in ons hoofd gemaakt om toch eens wat extra uit te geven en een dagtour in Nationaal Park Corcovado te boeken. Tot we horen wat de prijs is en we opnieuw gaan twijfelen; "toch wel heel veel geld om in de natuur te zijn... En dan nog samen met gids en groep, 5 minuten hier om een foto te maken, 15 minuten daar om in de waterval te gaan,... Bye bye freedom én unieke ervaring! Gaat ons dat wel écht gelukkiger maken of is het 'gewoon' iets dat we dan van de To Do/Must See lijst kunnen schrappen?" In onze twijfelmodus ontmoeten we een Oostenrijks koppeltje dat met hetzelfde gevoel zit. We besluiten op zoek te gaan naar een cheaper alternatief. Niet makkelijk want alle hostels geven dezelfde info; boek een Tour, je geraakt er niet op eigen houtje, zonder permit geraak je niet in NP,... De aanhouder wint of -zoals in ons geval- het lot helpt soms een handje en zo komen we een joviale jonge CostaRicaan tegen die ons enthousiast vertelt over een soort van Secret Project van een Canadees; een of the grid lodge in the middle of the jungle, waar je hoog op een berg goedkoop kan verblijven en waar je verschillende trails kan hiken in een gebied grenzend aan het Nationale Park. Sounds almost to good to be true... Maar we wagen het erop, gaan inkopen doen voor de volgende drie dagen, kruipen vroeg ons bed in (opgestaan om 4u dus niet zo erg) en vertrekken dag erna naar de jungle :-)
3dagen zonder internet met enkel elektriciteit als de zon schijnt, 3dagen wij en enkele anderen in houten hutjes op een berg,
3dagen overleven met enkel het eten dat we op onze schouders mee naar boven gedragen hebben. Cheap, Feeling Free & Unique Experience!!! Juist waar we naar op zoek waren!
Mooie hikes (wel erg veel last van m'n knieën), veel rust, één met de natuur. Mooi 3daags intermezzo tussen het hoge reistempo van snel bus checken, was doen, naar supermarkt, zak maken, ...
En de dag erna alweer doorreizen. Het einde van de reis komt in zicht dus onszelf toch even de vraag stellen waar we nood aan hebben, wat we écht nog graag willen doen of zien voor we 26e alweer richting Frietjesland komen.
En zo komen we terecht in San Gerardo de Rivas, een klein dorpje aan de voet van Cerro Chirripó, met zijn 3800m de hoogste berg in Costa Rica.
Via Lonely Planet komen we bij de supercharmante hostel Casa Mariposo, dewelke midden in het groen ligt, met zalige hangmat-Chillout, heerlijke zelfgemaakte brownies en gezellig eigen kamertje (eens niet met enkel tl licht! Europese/Amerikaanse eigenaars komen nét iets beter tegemoet aan onze smaak). Wat Lonely Planet in zijn meestal accurate reisinfo vergeten te melden was, dat dit stukje prachthostel nog een seriúéze klim verwijderd was van de busstop-naast-the-soccerfield. Dat, in combi met schroeiende zon op je kop, slechte knietje's (en dito conditie?) en -vooral- een 20kg zware rugzak, maakte het niet meteen tot een pretje. Voor Wout en Inés en Thomas (waar we nog steeds mee samen reizen), is het anders wel een goede voorbereiding; zij hebben beslist om samen de Chiripó te beklimmen.
Alle info die we krijgen ivm de klim is hetzelfde; het kost 85$, ja kan het niet alleen, moet via hostel en ranger, permits zijn duurder geworden,... Het is een klim van 20km die de meesten 's morgens starten, boven rusten, slapen in de daarvoor voorziene chalet en de dag erna naar beneden te komen. 'Ons' Belgisch-Oostenrijks team besloot dat het ook wel mogelijk moest zijn op andere manier, dus 's avonds zag ik ze vertrekken tegen 21u, zijn heel de nacht door naar boven geklommen op pure wilskracht om daar tegen 6u de zonsopgang te zien en een kleine break te nemen en zijn dan na een half uurtje aan hun 20km tocht naar beneden begonnen, die ze tegen 16u beëindigd hebben, puur in survivalmodus. Wauw! Ze oogsten best veel respect in het kleine slaperige San Gerardo, want de tocht op zich is echt zwaar (40 km wandelen en stijgen van 1250m tot 3820m), zelfs in 2dagen een hele prestatie! respect voor ons team!!
Na enkele dagen echt echt genoten te hebben van het veel koelere binnenland (eens niét eindeloos zwetend van de ene naar de volgende douche leven, aan elkaar plakkend zoals natgeworden suiker). En ook echt heerlijk (voor mij vooral) om toch ietsje luxueuzer te zitten dan de echte 20something backpackerhostels, waar ik normaal naartoe ga als ik alleen reis. Nu een eigen kamer, die groter is dan anderhalve keer de oppervlakte van het bed, eentje met een écht venster, dat niét uitkijkt op de muur van de buren. Zuinig leven tijdens het jaar brengt op! Joepie!!
Als je jonger bent, leef je meer van hoop. Als je echt veel ouder bent, vooral van herinneringen. Momenteel zit ik precies tussen de twee; vol hoop naar wat er komen gaat en tegelijk heel bewust van dat wat doe, kostbare herinneringen zullen worden.
Laten we hopen dat er nog veel herinnering-opbouw-momentjes mogen volgen!
Hierna volgt er nog 1verslagje en dan zit het er alweer op voor ons! Maar zolang we de zon 7uur na jullie zien opkomen, genieten we nog van alle kleine kadootjes op ons pad!
Hopelijk heb je even mee kunnen wegdromen over sardientjesferries, survival in the jungle en het stoere bergklimmen :-)
Reacties/suggesties/vragen welkom!
Hakuna Matata
Pura Vida
Namasté
Carpe Diem
...
Angelique (en Wout)
-
25 Januari 2016 - 16:48
Evi:
Ooooh, ik droom lekker mee met jullie! :) Geniet er nog van!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
