upside down = normal
Blijf op de hoogte en volg angelique
05 September 2017 | Portugal, Ferreira do Zêzere
Net voor mijn vertrek, een 33 weken geleden wenste mijn wijze buurman me veel plezier op deze trip, die vooral een innerlijke reis zou worden. Ik knikte. Met de air van iemand die niet anders doet dan innerlijke reizen maken. Wiens hobby het is de wereldbol te bereizen om zichzelf nog intenser tegen te komen. En dat terwijl ik vanbinnen verrast ben met deze uitspraak en de woorden nog lang blijven na-echoën Een innerlijke reis….
Een innerlijke reis
Nu komen de woorden weer naar boven en zetten zich vast met een zekere hardnekkigheid, eigen aan waarden die bevestigd worden. Een innerlijke reis. En wat voor één.
Eentje waarbij ik mezelf in de diepte, hoogte én lengte aan het tegenkomen ben. Binnenstebuiten en ondersteboven, met nog heel wat ruimte voor meerdere dimensies. Soms leuke ontmoetingen, maar regelmatig ook ontmoetingen die minder aangenaam zijn.
Zoeken naar honing
Beide zijden van de medaille. Evolutionair gezien is het normaal dat we op zoek gaan naar honing en zuur vermijden. Vandaag vertaalt zich dat naar enkel mooie foto’s op facebook, liever naar de zon dan naar de schaduw kijken,… En laat ons eerlijk zijn; we zijn er ook erg goed in geworden, in dat duistere of minder leuke niet te (willen) zien. We praten liever over iemand zijn nieuwe kapsel dan over de dood van een collega. Misschien is onze maatschappij wel iets té goed geworden in het vinden van de honing en het stilzwijgen van zuur en bitter. Ik kan alleszins zeggen dat het voor mij niet makkelijk is om mijn schaduwzijdes te willen zien, laat staan te aanvaarden. Maar daar helpt deze reis me dus bij en kan ik de bescheiden wens koesteren dat ik dit alles ooit liefdevol kan omarmen. No rainbows without rain!
Tijdens deze (innerlijke) reis liet ik naast het groot deel van mijn bezittingen, ook een groot deel van mijn ego achter, om te ontdekken wie er alweer onder deze laag zat. Los van ego-tentakels die moeilijk te vermijden zijn in een druk leven, continu omringd door partner, vrienden en collega’s. Beïnvloed door magazines, reclame, facebook en films.
Klinkt zwaar, is het met momenten ook. Want hoe zeker ben je van je identiteit als die continu bepaald wordt door je omgeving? En ook omgekeerd: als dat alles weg is, wat blijft er dan over?
Me. Myself. And I.
En gelukkig ook mijn stoere bus en lieve hond.
Hard en zacht. Vrijheid en liefde.
I am all, remember? ;-)
Ik voel me best vaak naakt, zelfs met kleren aan. Met momenten is het meer dan fijn om naakt te zijn, maar minstens in heel wat scenario’s is het ongemakkelijk. Zo ook met jezelf zien zonder masker.
Zonder de veilige mantel van prestigieuze job, druk sociaal leven, oogverblindende make-up of avontuurlijk verhaal. Zien wie je werkelijk bent. De naaktheid die niets meer verdoezelt. Zowel je leuke kanten als je schaduwkanten zien. Niet simpel. En dan hebben we het nog niet over het accepteren ervan om te kunnen groeien.
Tussen het veranderen, accepteren, bus fixen en frisbeeën door, ben ik ook nog wat van het mooie Portugal aan het zien hoor. Innerlijke reis kan evengoed gebeuren terwijl de landschappen aan de buitenkant blijven afwisselen.
Ik herinner me heel wat momenten dat mijn zusje zich begin augustus luidop afvroeg of Portugal niet super hot (letterlijk) hoort te zijn. Dat terwijl ze haar dikke trui aandeed, met haar bikini hoopvol onderaan. Nu, een maandje later, kan ik gerust zeggen dat ik mijn portie hot-heid gehad heb. Het vliegtuig richting Zaventem was nog niet goed en wel opgestegen uit Porto en het peil in mijn busthermometer reikte al tot 48°. Goed voor een 37° in de schaduw en dat vanaf 10 uur, tot een uurtje voor zonsondergang. Spreekt voor zich dat productieve momenten schaars zijn op zulke dagen. Warme droge zomers. We zullen het geweten hebben.
Er zijn nog niet vaak zoveel bosbranden geweest als in deze augustus. Een berichtje van het thuisfront laat me ’s morgens weten dat er 220 branden woeden, een recordaantal. Niet echt goed voor mijn gemoedsrust, wanneer ik door schijnbaar oneindige eucalyptusbossen, via kleine kronkelende bergweggetjes de Serra da Estrella in rijd. Mijn gedachten dwalen dan ook een pak meer dan gemiddeld af naar het bosbrand-fenomeen. Elke keer ik de volgende top bereik in dit berggebied, zie ik andere rookpluimen aan de horizon. Op de 2 uur dat ik de bergen gestaag door rijd, hebben er zich een 20-tal brandhaarden aan me getoond. Gevaarlijk? Dichtbij? I have no clue. Ik rijd gelukkig niet recht op één af, maar met al die kronkelwegen is dat een minimale garantie. Reden tot paniek? Geen idee. Blijven rijden lijkt me alleszins een betere optie dan midden in het eucalyptus bos gaan parkeren. Zolang de baan niet afgezet is en de tegenliggers er min of meer ontspannen blijven uitzien, zal er wel geen reden tot paniek zijn zeker? De gedachte aan de vele mensen die vorige maand omgekomen zijn in hun auto, op een soortgelijk bergweggetje, dat niet afgezet was ondanks een heel hevige brand, probeer ik te verdringen. Zonder resultaat overigens. Op zo’n momenten zou een co-piloot die me mentaal kan kalmeren, geen overbodige luxe zijn. Zolang die er niet is, vertrouw ik op mijn Rescue spray’tje en ademhalings skills :-)
Honderden krekels en nog meer sterren
Ondanks dat vuur en imaginaire evacuatieplannen best veel plaats innemen in dit nadenkende hoofdje, voelt het heerlijk om opnieuw in de bergen te zijn. Om midden in de nacht buiten te gaan staan, helemaal alleen en omringd door honderden krekels en nog meer sterren die elk hun eigen perfecte plekje gevonden lijken te hebben. De lucht ruikt frisser en ik voel mijn hoofd vrijer worden. Bergen hebben iets; ze zijn zo heerlijk sereen en tegelijkertijd blijven ze lekker wild en ontembaar. En daar mag ik vandaag (en morgen en …) deel van uitmaken; van dit wilde ontembare en verwelkomende landschap. Lucky me.
De temperaturen zijn het punt van ‘aangenaam warm’ al ver overschreden. Mijn Labello is een vette brij geworden waar ik dan ook liever van af blijf. Als je iets wil doen, doe het voor 10 uur of na 21 uur, daartussen is het bijna te warm om zelfs gewoon niets te doen. Hoewel ik de afgelopen maanden regelmatig zin heb om te werken, ben ik op deze veel te warme momenten heel erg blij dat ik niets hoéf te doen. Deze dagen alleen in de natuur doen me goed. Al heeft het leuke vooruitzicht op twee festivals en mucho social time daar zeker iets mee te maken.
Na een korte roadtrip door het desolate Oost Portugal, beland ik samen met een vriend op Waking Life. Kunstig gebouwde piratenboten, artistieke decoratie en een warm ontvangst zetten de toon voor het festival. Een prachtig meer en ongelooflijk dramatisch knappe zonsondergangen zijn slechts een mooie aanvulling op het gezelschap. Niets gaat er boven feesten met maatjes. Zelfs de overload aan Gentenaren en de techno muziek, neem ik er –deze keer- graag bij.
Ideaal festivalritme bij deze hitte: ’s nachts dansen bij een aangename 25°, paar uurtjes slapen om dan de dag door te zien komen in de buurt van het meer. Play. Repeat. En alsof we hier onze portie feesten nog niet gekregen hadden, rijden Wout en ik erna door naar het volgende festival: zna gathering. Om ook hier weer verwonderd te zijn door deze kleine mini wereld op zich, met heerlijk openminded mensjes, lekker veggie eten en een rustig ritme.
Life is good when people have time.
Ik stel mezelf vaak de vraag hoe het er in Mechelen zou uitzien als mensen meer tijd hadden. Mensen zouden beter luisteren, de postbode een koffietje aanbieden, elkaar makkelijker helpen en -last but not least- zelf aangenamer gezelschap zijn. Ik kan enkel maar concluderen dat het !crazy! is dat een 38-uren weken normaal is. De norm. Ben ik dan zo raar. Zijn al deze mensen rondom me zo gek dat ze dit niet als norm willen beschouwen. Ik ben overtuigd van niet. En velen samen met mij, daar ben ik van overtuigd.
Waar ik naast dit alles ook van overtuigd ben is iets dat ik onbewust al langer wist. Een duidelijk gevoel dat zich in elke vezel van mijn lichaam manifesteert op deze bloedhete heerlijke septemberdag, in het Portugese binnenland.
Besef: No Way Back.
Hoe meer ik deze andere manier van leven toelaat, hoe kleiner de mogelijkheid wordt om mijn vroegere leventje op te pikken. Slik. Loslaten op een manier die veel verder gaat dan elke dag iets weggeven of een mooie plek achter me te laten met het oog op de volgende.
Exit vdab, Welcome rainbowtunities
Na een kleine tienduizend kilometer lang zuidwest Europa te doorkruisen, is het me heel duidelijk dat dit niet de meest platgetreden weg is die ik –al rijdend- bewandel. Dat hoe meer ik dit pad, mijn persoonlijke pad volg, ik meer en meer het leven ga leiden dat aansluit bij mijn natuur. Met als onvermijdelijk gevolg dat deuren sluiten.
Zo besef ik dat de kans dat de vdab ooit nog een passende job voor mij gaat vinden, minimaal is. De vdab laat je kiezen uit alle blauwe òf alle rode jobs, terwijl er nog oneindig veel groene, paarse of gouden jobs zijn, naast ultraviolete en infrarode jobs!
(Yep, ik ben tegenwoordig in mijn regenboogperiode en nodig jullie bij deze uit om er mee in te gaan. Heerlijk om alles in kleur te zien!)
Er is nog een heel pad naast het traditionele circuit van “studeren en bijhorende job”, al dan niet aangevuld met het euh alternatievere “omscholing en bijhorende job”. Dat er naast fulltime, halftime en 4/5, 2/3 en 1/7 nog heel gamma aan andere mogelijkheden van werken zijn om op een aangename manier rond te komen, zonder per se in het illegale circuit te belanden :-)
Exit Flair. Exit Feeling.
Een andere deur die inmiddels quasi gesloten is voor mij; genieten van boekjes zoals Flair en Feeling. De onderwerpen op de glossy cover kunnen me niet (meer) warm maken:
De 20 leukste citytrips “want we hebben geen tijd voor échte vakantie meer”;
Hoe kwaliteit in je vriendschappen houden;
Hoe minder spullen in je leven toelaten en meer natuur in je weekend te brengen;
Hoe om te gaan met filestress en aan najaarsmoeheid te ontsnappen;
Advies om je smartphone je leven niet over te laten nemen.
Als ik dit allemaal zo lees, ben ik goed bezig. Leuk.
Tegelijkertijd vraag ik af waarom ik zo weinig landgenoten wonend in een bus tegenkom, als dit dé goedverkopende onderwerpen blijken te zijn :-)
Mijn eigen niet glossy cover zou er lichtjes anders uitzien;
Hoe niet verdwalen in deze oneindigheid van tijd;
Hoe leef je afvalarm;
Hoe je connectie met zoveel verschillende mensen ten volle beleven;
Lekker ovenloos-koken, zonder vervelende luchtjes in de bus;
Maak je eigen volledig natuurlijke shampoo en afwasmiddel zodat de meren puur blijven;
Hoe vind je wifi zones en drinkbaar water tijdens het reizen.
Projectje voor later? Who knows!
Ondertussen gaat hier alles zijn gangetje. Ik schrik nog steeds als ik na enkele (tientallen) kilometers plots een tegenligger tegenkom. Ik vind het bijna normaal dat de gps na 10 minuten rijden nog maar 6 minuten van zijn rij-tijd heeft afgetrokken. Ik houd van mijn eigen ritme en het prachtige Portugal.
En durf dromen. Van kleine en grote dingen. Op korte en langere termijn.
Dromen van herfstwandelingen met vriendinnen in lange broek en dikke trui :-)
Dromen van lasagne maken in een echte keuken met oven.
Dromen om deze reis, deze manier van leven te delen.
Dromen om samen aan een inspirerend project te werken.
Dromen van regenbogen. En dubbele regenbogen.
Play. Repeat.
Een innerlijke reis
Nu komen de woorden weer naar boven en zetten zich vast met een zekere hardnekkigheid, eigen aan waarden die bevestigd worden. Een innerlijke reis. En wat voor één.
Eentje waarbij ik mezelf in de diepte, hoogte én lengte aan het tegenkomen ben. Binnenstebuiten en ondersteboven, met nog heel wat ruimte voor meerdere dimensies. Soms leuke ontmoetingen, maar regelmatig ook ontmoetingen die minder aangenaam zijn.
Zoeken naar honing
Beide zijden van de medaille. Evolutionair gezien is het normaal dat we op zoek gaan naar honing en zuur vermijden. Vandaag vertaalt zich dat naar enkel mooie foto’s op facebook, liever naar de zon dan naar de schaduw kijken,… En laat ons eerlijk zijn; we zijn er ook erg goed in geworden, in dat duistere of minder leuke niet te (willen) zien. We praten liever over iemand zijn nieuwe kapsel dan over de dood van een collega. Misschien is onze maatschappij wel iets té goed geworden in het vinden van de honing en het stilzwijgen van zuur en bitter. Ik kan alleszins zeggen dat het voor mij niet makkelijk is om mijn schaduwzijdes te willen zien, laat staan te aanvaarden. Maar daar helpt deze reis me dus bij en kan ik de bescheiden wens koesteren dat ik dit alles ooit liefdevol kan omarmen. No rainbows without rain!
Tijdens deze (innerlijke) reis liet ik naast het groot deel van mijn bezittingen, ook een groot deel van mijn ego achter, om te ontdekken wie er alweer onder deze laag zat. Los van ego-tentakels die moeilijk te vermijden zijn in een druk leven, continu omringd door partner, vrienden en collega’s. Beïnvloed door magazines, reclame, facebook en films.
Klinkt zwaar, is het met momenten ook. Want hoe zeker ben je van je identiteit als die continu bepaald wordt door je omgeving? En ook omgekeerd: als dat alles weg is, wat blijft er dan over?
Me. Myself. And I.
En gelukkig ook mijn stoere bus en lieve hond.
Hard en zacht. Vrijheid en liefde.
I am all, remember? ;-)
Ik voel me best vaak naakt, zelfs met kleren aan. Met momenten is het meer dan fijn om naakt te zijn, maar minstens in heel wat scenario’s is het ongemakkelijk. Zo ook met jezelf zien zonder masker.
Zonder de veilige mantel van prestigieuze job, druk sociaal leven, oogverblindende make-up of avontuurlijk verhaal. Zien wie je werkelijk bent. De naaktheid die niets meer verdoezelt. Zowel je leuke kanten als je schaduwkanten zien. Niet simpel. En dan hebben we het nog niet over het accepteren ervan om te kunnen groeien.
Tussen het veranderen, accepteren, bus fixen en frisbeeën door, ben ik ook nog wat van het mooie Portugal aan het zien hoor. Innerlijke reis kan evengoed gebeuren terwijl de landschappen aan de buitenkant blijven afwisselen.
Ik herinner me heel wat momenten dat mijn zusje zich begin augustus luidop afvroeg of Portugal niet super hot (letterlijk) hoort te zijn. Dat terwijl ze haar dikke trui aandeed, met haar bikini hoopvol onderaan. Nu, een maandje later, kan ik gerust zeggen dat ik mijn portie hot-heid gehad heb. Het vliegtuig richting Zaventem was nog niet goed en wel opgestegen uit Porto en het peil in mijn busthermometer reikte al tot 48°. Goed voor een 37° in de schaduw en dat vanaf 10 uur, tot een uurtje voor zonsondergang. Spreekt voor zich dat productieve momenten schaars zijn op zulke dagen. Warme droge zomers. We zullen het geweten hebben.
Er zijn nog niet vaak zoveel bosbranden geweest als in deze augustus. Een berichtje van het thuisfront laat me ’s morgens weten dat er 220 branden woeden, een recordaantal. Niet echt goed voor mijn gemoedsrust, wanneer ik door schijnbaar oneindige eucalyptusbossen, via kleine kronkelende bergweggetjes de Serra da Estrella in rijd. Mijn gedachten dwalen dan ook een pak meer dan gemiddeld af naar het bosbrand-fenomeen. Elke keer ik de volgende top bereik in dit berggebied, zie ik andere rookpluimen aan de horizon. Op de 2 uur dat ik de bergen gestaag door rijd, hebben er zich een 20-tal brandhaarden aan me getoond. Gevaarlijk? Dichtbij? I have no clue. Ik rijd gelukkig niet recht op één af, maar met al die kronkelwegen is dat een minimale garantie. Reden tot paniek? Geen idee. Blijven rijden lijkt me alleszins een betere optie dan midden in het eucalyptus bos gaan parkeren. Zolang de baan niet afgezet is en de tegenliggers er min of meer ontspannen blijven uitzien, zal er wel geen reden tot paniek zijn zeker? De gedachte aan de vele mensen die vorige maand omgekomen zijn in hun auto, op een soortgelijk bergweggetje, dat niet afgezet was ondanks een heel hevige brand, probeer ik te verdringen. Zonder resultaat overigens. Op zo’n momenten zou een co-piloot die me mentaal kan kalmeren, geen overbodige luxe zijn. Zolang die er niet is, vertrouw ik op mijn Rescue spray’tje en ademhalings skills :-)
Honderden krekels en nog meer sterren
Ondanks dat vuur en imaginaire evacuatieplannen best veel plaats innemen in dit nadenkende hoofdje, voelt het heerlijk om opnieuw in de bergen te zijn. Om midden in de nacht buiten te gaan staan, helemaal alleen en omringd door honderden krekels en nog meer sterren die elk hun eigen perfecte plekje gevonden lijken te hebben. De lucht ruikt frisser en ik voel mijn hoofd vrijer worden. Bergen hebben iets; ze zijn zo heerlijk sereen en tegelijkertijd blijven ze lekker wild en ontembaar. En daar mag ik vandaag (en morgen en …) deel van uitmaken; van dit wilde ontembare en verwelkomende landschap. Lucky me.
De temperaturen zijn het punt van ‘aangenaam warm’ al ver overschreden. Mijn Labello is een vette brij geworden waar ik dan ook liever van af blijf. Als je iets wil doen, doe het voor 10 uur of na 21 uur, daartussen is het bijna te warm om zelfs gewoon niets te doen. Hoewel ik de afgelopen maanden regelmatig zin heb om te werken, ben ik op deze veel te warme momenten heel erg blij dat ik niets hoéf te doen. Deze dagen alleen in de natuur doen me goed. Al heeft het leuke vooruitzicht op twee festivals en mucho social time daar zeker iets mee te maken.
Na een korte roadtrip door het desolate Oost Portugal, beland ik samen met een vriend op Waking Life. Kunstig gebouwde piratenboten, artistieke decoratie en een warm ontvangst zetten de toon voor het festival. Een prachtig meer en ongelooflijk dramatisch knappe zonsondergangen zijn slechts een mooie aanvulling op het gezelschap. Niets gaat er boven feesten met maatjes. Zelfs de overload aan Gentenaren en de techno muziek, neem ik er –deze keer- graag bij.
Ideaal festivalritme bij deze hitte: ’s nachts dansen bij een aangename 25°, paar uurtjes slapen om dan de dag door te zien komen in de buurt van het meer. Play. Repeat. En alsof we hier onze portie feesten nog niet gekregen hadden, rijden Wout en ik erna door naar het volgende festival: zna gathering. Om ook hier weer verwonderd te zijn door deze kleine mini wereld op zich, met heerlijk openminded mensjes, lekker veggie eten en een rustig ritme.
Life is good when people have time.
Ik stel mezelf vaak de vraag hoe het er in Mechelen zou uitzien als mensen meer tijd hadden. Mensen zouden beter luisteren, de postbode een koffietje aanbieden, elkaar makkelijker helpen en -last but not least- zelf aangenamer gezelschap zijn. Ik kan enkel maar concluderen dat het !crazy! is dat een 38-uren weken normaal is. De norm. Ben ik dan zo raar. Zijn al deze mensen rondom me zo gek dat ze dit niet als norm willen beschouwen. Ik ben overtuigd van niet. En velen samen met mij, daar ben ik van overtuigd.
Waar ik naast dit alles ook van overtuigd ben is iets dat ik onbewust al langer wist. Een duidelijk gevoel dat zich in elke vezel van mijn lichaam manifesteert op deze bloedhete heerlijke septemberdag, in het Portugese binnenland.
Besef: No Way Back.
Hoe meer ik deze andere manier van leven toelaat, hoe kleiner de mogelijkheid wordt om mijn vroegere leventje op te pikken. Slik. Loslaten op een manier die veel verder gaat dan elke dag iets weggeven of een mooie plek achter me te laten met het oog op de volgende.
Exit vdab, Welcome rainbowtunities
Na een kleine tienduizend kilometer lang zuidwest Europa te doorkruisen, is het me heel duidelijk dat dit niet de meest platgetreden weg is die ik –al rijdend- bewandel. Dat hoe meer ik dit pad, mijn persoonlijke pad volg, ik meer en meer het leven ga leiden dat aansluit bij mijn natuur. Met als onvermijdelijk gevolg dat deuren sluiten.
Zo besef ik dat de kans dat de vdab ooit nog een passende job voor mij gaat vinden, minimaal is. De vdab laat je kiezen uit alle blauwe òf alle rode jobs, terwijl er nog oneindig veel groene, paarse of gouden jobs zijn, naast ultraviolete en infrarode jobs!
(Yep, ik ben tegenwoordig in mijn regenboogperiode en nodig jullie bij deze uit om er mee in te gaan. Heerlijk om alles in kleur te zien!)
Er is nog een heel pad naast het traditionele circuit van “studeren en bijhorende job”, al dan niet aangevuld met het euh alternatievere “omscholing en bijhorende job”. Dat er naast fulltime, halftime en 4/5, 2/3 en 1/7 nog heel gamma aan andere mogelijkheden van werken zijn om op een aangename manier rond te komen, zonder per se in het illegale circuit te belanden :-)
Exit Flair. Exit Feeling.
Een andere deur die inmiddels quasi gesloten is voor mij; genieten van boekjes zoals Flair en Feeling. De onderwerpen op de glossy cover kunnen me niet (meer) warm maken:
De 20 leukste citytrips “want we hebben geen tijd voor échte vakantie meer”;
Hoe kwaliteit in je vriendschappen houden;
Hoe minder spullen in je leven toelaten en meer natuur in je weekend te brengen;
Hoe om te gaan met filestress en aan najaarsmoeheid te ontsnappen;
Advies om je smartphone je leven niet over te laten nemen.
Als ik dit allemaal zo lees, ben ik goed bezig. Leuk.
Tegelijkertijd vraag ik af waarom ik zo weinig landgenoten wonend in een bus tegenkom, als dit dé goedverkopende onderwerpen blijken te zijn :-)
Mijn eigen niet glossy cover zou er lichtjes anders uitzien;
Hoe niet verdwalen in deze oneindigheid van tijd;
Hoe leef je afvalarm;
Hoe je connectie met zoveel verschillende mensen ten volle beleven;
Lekker ovenloos-koken, zonder vervelende luchtjes in de bus;
Maak je eigen volledig natuurlijke shampoo en afwasmiddel zodat de meren puur blijven;
Hoe vind je wifi zones en drinkbaar water tijdens het reizen.
Projectje voor later? Who knows!
Ondertussen gaat hier alles zijn gangetje. Ik schrik nog steeds als ik na enkele (tientallen) kilometers plots een tegenligger tegenkom. Ik vind het bijna normaal dat de gps na 10 minuten rijden nog maar 6 minuten van zijn rij-tijd heeft afgetrokken. Ik houd van mijn eigen ritme en het prachtige Portugal.
En durf dromen. Van kleine en grote dingen. Op korte en langere termijn.
Dromen van herfstwandelingen met vriendinnen in lange broek en dikke trui :-)
Dromen van lasagne maken in een echte keuken met oven.
Dromen om deze reis, deze manier van leven te delen.
Dromen om samen aan een inspirerend project te werken.
Dromen van regenbogen. En dubbele regenbogen.
Play. Repeat.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
