One hand in my pocket

Ik ben gestopt met kiezen. Ik was er toch al slecht in anyway. Maar dat is niet de (hoofd)reden. Ik heb besloten dat ik afstap van het zwart wit denken. Het hoeft niet meer voor mij. Liever ga ik voor het hele pallet van kleuren, de regenboog achterna… and beyond! Ik ben niet langer een vrouw met mannelijke trekjes, maar gewoon vrouwelijk én mannelijk. Stoer en chickenshit. Jong én wijs. Ouder én sexy. Nomade én gewoontemens. Rood. En Blauw. En ja hoor… zeker ook paars.
Ik ben alles.
Simple life indeed ☺

Sommige mensen passen in de kader, helemaal knal in het midden. Fine! Anderen verkennen de kader, zìjn de lijntjes, botsen van de ene hoek naar de andere en zitten –oepie- soms ineens (even) buiten de kader. Helemaal mooi is dat ze zich daar niets van aantrekken en lekker links, rechts, diagonaal, quadriagonaal en natuurlijk ook multidimensionaal blijven bewegen. Ware kader-ontdekkingsreizigers!

Hokjes hier, hokjes daar, aangevuld met nog een tussenhokje en oja ook nog een reserve hokje. Hoe hard ik van woorden houd, hoe graag ik ermee speel en ze in mijn leven heb, soms gaat het er een beetje over. Neem nu dit: vroeger namen mensen een ontbijtje, keken ze vervolgens uit naar het 10-uurtje en niet veel later was het lunchtijd. Tot er op een zekere dag iemand was, wiens maag niét in hokjes denkt. Wiens maag zich zomaar onaangekondigd permitteerde om een ongelooflijke zin te hebben in een omeletje met feta en avocado. Om 10u24… Oh oh, kortsluiting! Geen ontbijt-tijd én nog geen lunchtijd… Gelukkig heeft deze (of een andere) geniale smarteat-buiten-de-lijntjes-kleurder het brunchen uitgevonden. Tadààà… een nieuwe rage is geboren en brunchen is verheven tot collectief nieuwe hobby.
Marketing of Life.

Oproep
Graag wil ik hierbij een oproep doen om vooral te kleuren waar je wil en de lijntjes af en toe te negeren. Vooral ook te eten wanneer je lichaam je hongersignalen zendt, zélfs op een moment van de dag waarbij er nog geen eet-tijds-kader van bestaat. Heb je zin om lekker te brunijten tussen ontbijt en brunch door? Fine! Go ahead! And … enjoy ☺

Eten en kleuren binnen de lijntjes
Hier in porto doet men momenteel echter nog fervent aan eten consumeren in hokjes, merkte ik laatst met mijn zusje. Honger als een paard dat we hadden na een hele dag up en down, kris en kras te wandelen door het wel heel erg mooie én heuvelachtige Porto. Tegen 18.03 waren onze misschien wel hoge eisen al danig verlaagd, in onze zoektocht naar een gezellig goedkoop vegetarisch gezond en hondvriendelijk eet-plekje. Om dan tot het besef te komen dat alle ontbijt/brunch/koffiebarretjes sloten om 18 uur, en dat alle restaurants pas om 19 uur van start zouden gaan met hun Dinner Menu. WTF? Zoals iedereen ongetwijfeld uit eigen ervaring weet, is het absoluut niét aangenaam om nog 57 minuten te moeten wachten wanneer de paardenhonger als een ongetemde 3 jarige hengst zit te trappelen. En dit overkwam het tweetal Maas, met het gekende effect van 1+1=3. Niét aangenaam.
Gelukkig is het nog goed afgelopen en heeft een detox smoothie zijn taak als aperitief kunnen vervullen, waardoor er –naast de appel, wortel en rode biet- geen gewonden gevallen zijn.
En nog meer gelukkig hebben we daarna heerlijk kunnen snoepen van een fantastisch veggie buffet, met de lekkerste obers en de vriendelijkste mozarella. Of was het omgekeerd? ☺

Minimalistische verrijkende week
De week met m’n zusje heeft ons allebei verrijkt. In vele opzichten. Zij voelde zich verrijkt, o.a door het minimalisme dat als rode draad door de bus en het roadtripleventje trok. Minimalisme, blijkbaar hét woord van 2017, te zien aan de artikels in mijn nieuwe magazines, Happiness, Psychologie en Feeling. Brid besloot meteen het Practice what your read-principe toe te passen en startte met elke dag iets weg te geven. Lucky me! Ik was de enige in de buurt en kan me daardoor nu de dankbare nieuwe eigenaar noemen van oordopjes , slipjes en eeltrasp. Respectievelijk tegen nachtelijke joyriders, als aanvulling van verloren/gestolen ondergoed en ter bevordering van zachte voetjes. Zo was het voor mij niet alleen een heerlijk chille lach week, maar ook een (letterlijk) verrijkende week. Meer van dat!

The only thing that makes you richer by spending money
Gek dat hoewel er meer en meer overboord gaat uit mijn bus, ik me steeds rijker en rijker voel. Bullshit out, Good shit in.
Travelling is the only thing that makes you richer by spending money. Of is het omdat ik gestopt ben met kiezen en gewoon alles ben? Probably that ☺

Poor but kind. Yeah! Green but wise. Hell yeah!! High but grounded. For sure!!
(thanks to Alanis Morissette – One hand in my pocket)

Onbezorgd en verantwoordelijk. Een onbezorgde verantwoordelijke. Een verantwoordelijke onbezorgde. Daar ben ik nog niet uit. Waarschijnlijk beide ☺
Soms onbezorgd als een kind wanneer ik met mijn hand uit het raam de wind vang of golf. Soms verantwoordelijk met mijn kleine handen op het grote stuur om de baan te beheersen en de richting te kiezen. Someone’s got to do it.
En zo komen we plotsklaps bij mijn shadowside van de upside: zelf de enige beslissende persoon in mijn leven te zijn. Richting kiezen, auto en eetvoorraad in orde houden, voor Mila en mezelf zorgen, veilige slaapplek zoeken,… Allemaal op mijn zwemmersschouders. Kan zwaar zijn, maar is ook best interessant. Later meer hierover!
Gelukkig overheerst het schapenwolkgevoel en kan ik me oprecht een ontzettend gelukkig persoon noemen. Licht en luchtig door het leven zweven. Je zou voor minder in een bus gaan wonen, toch?

In deze periodes van licht en luchtig als een schapenwolkje door het leven zwe(r)ven, komt het wel eens voor dat de tranen zomaar plotsklaps tsjiktsjak uit mijn ogen rollen, zonder dat de lachrimpeltjes als sneeuw voor de zon verdwijnen, uiteraard. En… I LOVE IT!!! Heerlijk onbeteugelde emoties! Fantastisch!

Onbeteugelde emoties!!!!
Mensen die me zelfs nog maar een beetje kennen, hebben ongetwijfeld al gemerkt dat mijn traanklieren euh redelijk nipt afgesteld staan. Een complimentje dat mijn richting uitwaait, een oprecht gevoel van verbondenheid, een mooi berichtje of een blik op een schattig katje, vliegende reiger of grassprietje. Allemaal goed om die tranen hun weg richting aarde te laten vinden, meestal onbedoeld én -tot enige tijd terug- ongewild. Een foutje in het systeem, noemde ik het wel eens. Heel erg ongemakkelijk vond ik het zelf, en de ander meestal ook. Omdat we in onze cultuur niet echt geleerd hebben hoe om te gaan met tranen? Kan zijn. Dat en –vooral- mijn perceptie hierop.
Ik vond wenen vroeger vaak een teken van zwakte. Ik ga daar eerlijk over zijn. Je emoties niet onder controle kunnen houden, is niet erg professioneel en kan duiden op een teken van labiliteit. Wenen hoort duidelijk in de hokjes ‘niet goed’, ‘vermijden waar mogelijk’ en ‘schaamtevol’.
Gelukkig ben ik tot inzicht gekomen en wéét ik inmiddels dat het een mooi teken van connectie is, van ontroering, van menselijkheid en kwetsbaarheid. En van léf. Lef om je emoties er te laten zijn.
Be proud of your tears!
Dus voel je je tranen opkomen of zie je iemands traanvocht verschijnen; zie het alsjeblieft als een moment van verbondenheid en misschien zelfs als een compliment. Dat je kan zijn wie je bent of dat je de ander kan laten zijn wie hij is. De sluier valt even weg uit het toneelstuk om plaats te maken voor echtheid. En dat kunnen we toch alleen maar toejuichen, niet?

Ruimte om te vliegen en te dalen
Zo geef ik mezelf wat meer ruimte om te vliegen en te dalen. Om me euforisch te voelen en af en toe ook gewoon rotslecht. Zo slecht dat je zelfs jezelf niet tof meer vindt en je nog slechter gaat voelen omdat dat de enige persoon is in een straal van 2 kilometer. Die momenten horen ook in het regenboogpallet. Het kan niet elke dag paars zijn ☺

Ondertussen vult mijn dankbaarheidsboekje zich met letters, in hun eigenzinnige combinatie een verzameling vormend van heerlijke momenten. Bij het teruglezen ervan, spoelt er een golf van dankbaarheid door mijn hart, op sommige momenten nét dat wat ik nodig heb. Bedankt voor de tip,
Suz! You rock!

Remklauwen, cortisol en meer lekkers
Zo ontzettend belangrijk dingen naar waarde te schatten, ook al besef je het vaak nadat je het kwijt geweest bent. Zoals autoremmen, wat ik helaas uit recente ervaring kan beamen. Je hoeft niet eens door één of andere sierra te rijden om te eraan herinnerd te worden dat je remmen een onmisbaar onderdeel zijn van mijn onverwoestbaar monster, called 609.
Voor mocht je het nog niet uitgetest hebben; rijden zonder remmen kan je gerust redelijk stressvol noemen. Met andere woorden, geen aanrader als je je parasympathisch zenuwstelsel gezond wil houden. Ondanks mijn sterk toegenomen cortisolwaarden in mijn bloed tijdens het afremmen op de motor in combi met de handrem, belande deze belevenis toch in mijn dankbaarheidsboekje. Bijleren over remklauwen, het dubbel remvloeistofsysteem en meer interessants, dankzij supergaragist en morele-steun-op-afstand Pascal. Verder zorgden Brid voor aanvullende morele steun in de passagiersstoel en Sylvia en Manuel van garage Euromaster voor de praktische oplossing. Allemaal positieve gevolgen van het stukgaan van mijn remmen.
A song is never but sad.


A good traveler has no fixed plans and is not intent on arriving
Na 7 maanden sta ik nog steeds met mijn groot mondje vol met natriumbicarbonaat-gepoetste tanden, bij de vraag “wat is je plan”?
“Ik ben euh… onderweg. Naar… het Oosten. Ja, dié richting uit.”
Tijdens de daaropvolgende ietwat vreemde stilte, neem ik mezelf telkens voor om tegen volgende conversatie toch écht wel een beter antwoord te hebben. Wat natuurlijk niet gebeurt. So far. Maar ook dat maakt veel duidelijk: ik ben niet zo goed in een plan hebben op de moment en al weet al helemaaaaaaal niet waar ik naartoe aan het gaan ben. Niet professioneel. Niet relationeel. Niet investeringsocieel. Niet egocentreel. Nada!
Het enige wat momenteel door zou kunnen gaan voor mijn huidige flexibele ‘plan’, is dit: na de intense week babbelen, lachen en meer babbelen met mijn zusje wil ik wat tijd alleen doorbrengen. Dat kan perfect terwijl ik schildpadgewijs de binnenlandse bergen in trek om wat winter-verblijf-opties uit te checken. Na deze bergmissie dompel ik me nog eens helemaal onder in de festival vibes: helpen (opbouwen) op Waking Life en erna helpen (good vibes spreading) op zna gathering :-) En dan…. Dan euhm is dat voorbij en verschijnt er wel weer iets nieuws aan de horizon ☺

Een slechte planner? Kan zijn. Een goede reiziger? Sure!
No fixed plans and no intention on arriving. Great!



Of ik altijd een pluim in mijn haar heb en nog andere gekke vragen
“Heb jij altijd een pluim in je haar?” vraagt de vriendelijke mevrouw met haar niet zo vriendelijk hondje. Ik kijk haar glimlachend en lichtjes verwonderd aan terwijl mijn hoofd automatisch wat schuiner gaat. “Natuurlijk niet. …. Enkel wanneer ik er eerst eentje vindt. … Uit-er-aard.” Weird people!

Iemand een idee of het kwaad kan om mieren te drinken?
(mierenzuur doet me vaag een belletje rinkelen)
Korte verklaring bij deze misschien op het eerste zicht vreemde vraag:
situatieschets: laatste koffie, 2 dagen opgespaard voor de ‘ideale’ moment: de laatste pagina’s van ‘The Rosie Effect’. Zeteltje buiten, zonnecreme op mijn sproetenkopje, gsm op stil, rustig muziekje op de achtergrond,… Enfin, ideale moment kortom. Nog voor mijn hand mijn enige niet gesneuvelde/weggegeven/gestolen tas kan vastnemen, zie ik er al een stuk of –jawel- 11 mieren in rond spartelen, waarvan de helft ongeveer het al opgegeven heeft, zo te zien. No way dat ik deze ideale moment laat voorbijgaan door enkele grammetjes insecten. Zo moeilijk is het niet om ze eruit te vissen, al doen de sporadishe klontertjes tijdens het koffiedrinken de vraag rijzen of ik er misschien toch minder bedreven in ben als ik aannam.

Vorig artikeltje bestempelde ik mezelf als nog niet meteen klaar om in mijn eentje in de container te snuisteren. Wel… apparently I was ☺
De omstandigheden leenden zich er nét iets te goed toe en je kent me (al een beetje), als ik duidelijke signalen krijg, weet ik ze moeilijk te weerstaan ☺ Resultaat: heel erg veel lekkere caramel-flan’kes in mijn frigo’tje.

Oerzwerver aan de supermarkt
Andere moment, soortgelijk scenario: mijn bus was geblokkeerd op de parking van een mini-mercado in het hoge Noorden van Portugal. Om mijn noodgedwongen wachttijd aangenaam op te vullen, zette ik me op de grond op het enige stukje zon, aan de ingang van de winkel. Met mijn oogjes toe, snoepend van een lekkere appel met Mila naast me, de heerlijk opladende zonnestraaltjes absorberend. Wachten kan zo fijn zijn! Wanneer er ineens een schaduw over me heen glijdt, open ik mijn ogen om verbaasd te zijn over het tafereel dat zich voor me afspeelt. Voor me staat er een mevrouw met haar dochtertje, portefeuille in de hand, klaar om me iets te geven. Geld! Blijkbaar maakte mijn niet-begrijpende blik duidelijk dat dit scenario niet is wat het op het eerste zicht lijkt. Snel wandelt ze weg, zoals mensen automatisch doen in een oncomfortabele situatie, terwijl ik mijn lach amper kan inhouden en de humor van de situatie inzie. What a joke… Alhoewel… Als ik het langs haar kant bekijk… Persoon in redelijk sjofele kleren en warrig haar vol knopen zit met een trui voor haar op de grond, met haar magere zwerfhondje… Zij kan natuurlijk niet weten dat ik mijn versleten lievelingsbotjes onmogelijk kan wegdoen voordat ze hélemaal versleten zijn, dat mijn knopen liever dreads genoemd worden en ik die ochtend nog in de rivier ben gaan zwemmen en dus allerminst vuil ben. Al doen de zwarte strepen stof op mijn armen en benen waarschijnlijk anders vermoeden, terwijl dit voor mij al standaard is als je met een hond reist én graag samen met de frisbee speelt. Het is haar waarschijnlijk ontgaan dat Mila niet mager is maar afgetraind door het vele vogel-herderen en ze ook nog eens een échte rashond is, mét papieren!
Hoedanook… blijkbaar waren er genoeg elementen aanwezig voor haar hersenen om te concluderen dat ik wel geld zou kunnen gebruiken. Wat niet heel ver van de waarheid zit. Iedereen kan geld gebruiken. Of ik het nodig heb, dat is iets anders ☺
Alleszins heeft dit voorval me geprikkeld om ook hierrond een experimentje te doen.
When the time is ripe ☺


Meanwile,
I keep on following my heart,
enjoying life as it unfolds itself,
filled with love and grattitude.