Colourfull India!!

Weer twee weken verder, weer heeeeeel veel gedachten die door mijn relatief kleine eierhoofdje gepasseerd zijn, waarvan ik er enkele met jullie wel wil delen... Want zo achterop een moto, wanneer je je zelf niet hoeft te bekommeren om het verkeer, lijken je gedachten wel een waterval; af een toe een stroompje gedachten, plots en abrupt valt dit als een of ander inzicht te binnen om enkele tellen later te vervagen naar een breder geheel, een soort oppervlaktegedacht om dan weer opnieuw over te gaan naar iets anders dat door je ogen je gedachten binnenvloeit. En bij al de dingen die je ziet en probeert te vatten, kan je niet anders dan het beeld uit de context te nemen en te plaatsen in het Vlaamse beeld, waardoor je pas beseft wat een verschillen er zijn!
Neem nu het volgende: hoe vaak zie je in Vlaanderen een mens zijn 'grote boodschap' op straat doen? Wel, hier zo ongeveer evenvaak als dat je bij ons een hond zijn poot omhoog ziet doen, maw redelijk vaak, enkele keren per dag dus.
Stel je het volgende voor: hier is het heeel erg normaal wanneer er twee volwassen hetero mannen hand in hand of arm in arm over straat wandelen. Klinkt niet wereldschokkend op zich (en dat is het al bij al ook niet uiteraard), maar beeld je even je nonkel en je vader hand in hand wandelend op straat in. Of 2 docenten op de unief, 2 politiekers, 2 politieagenten. Pas wanneer je je er visueel een voorstelling van maakt, krijgen woorden kracht. Woorden zijn nu eenmaal het krachtigst bij verbeeldingsrijke mensen.
Imagination is Power! Dat wist Einstein zelfs al (Logica brengt je van A tot B, verbeelding brengt je overal). Jammer dat bij vele jobs, verbeelding niet in het takenpakket verwerkt zit. Als spieren, lenigheid, talen, ... verminderen door ze niet te gebruiken, dan zal dat bij verbeelding waarschijnlijk ook het geval zijn... Hebben boekhouders dan geen verbeelding meer? Of compenseren zij dit door in hun vrije tijd meer te lezen? En zo is de gedachtenstroom weeer vertrokken...

Anyway, na twee dagen op de Royal Enfield gecruised te hebben, met enkel de noodzakelijke stops, zijnde om mijn fragiel achterwerk even wat ademruimte te gunnen, onze maag te vullen, benen te strekken, of minniedutje te doen, zijn we aangekomen in Hampi, een rustig, groen, chill plaatsje in de deelstaat Karnataka. Vergeleken met vele steden die we onderweg zijn tegengekomen, is dit werkelijk Paradise On Earth. Perfect dus om enkele dagen te blijven zodat we Holi Festival hier kunnen vieren.
Niemand kan ons precies zeggen waarvoor dit festival juist staat, tot de dag ervoor kon zelfs niemand ons zeggen of het nu 19 of 20e zou doorgaan...

Wat wel meteen duidelijk werd: het kan niet anders dan dat deze dag de meest fotogenieke dag van het jaar moet zijn! Voor een keer hoeven we niet onder te doen voor de kleurenpracht van de Indische Sari's, daar zorgen de kindjes wel voor, die paraat staan van bij zonsopgang, om elke voorbijganger 'Happy Holi' te wensen en hem ondertussen van een of meerdere kleuren te voorzien op voorhoofd, wangen, nek, armen en elk lichaamsdeel dat in de buurt komt van zijn handjes. Dan lopen er ook nog enkele slimmerds rond die met gekleurd water bijdragen tot nog meer kleur op onze nog steeds witte velletjes, zodat we na een tiental minuten wel een uitgelopen schilderij lijken. Er is maar een ding dat je in zo'n geval kan doen: gekleurd poeder kopen en mee in de aanval gaan natuurlijk! Lander neemt meteen een jochie op zijn schouders en trekt ook ten aanval, met als bewapening : Kleur & Happiness.

Na 5dagen relaxen in het groene tropische Hampi, back on the road. En eerlijk, na deze vijf dagen in een groene, pure, zelfs propere omgeving, met leuke winkeltjes zonder opdringerige verkopers,met gezellige restaurantjes, zou je het 'echte' India al vergeten, totdat je dus enkele kilometers verder gereden bent en je weer helemaal opgeslokt wordt met motor en al, in de neverending spits die begint om 6uur s ochtends en eindigt om 22uur s avonds, waar je je sjaal best voor je mond houdt wil je niet half vergast worden door al de roet die in de lucht hangt en de smog. Real India... Back to Reality. Harde les voor Westerlingen die steeds frisse lucht zomaar ter beschikking hebben, 24hours.
Slalommend tussen geiten, koeien ontwijkend, hooiwagens in de greppel voorbijstekend, je plaatsje opeisend in de medogenloze rangorde op de Indiase weg, waarbij je als motorijder praktisch helemaal onderaan staat, nog net boven de riksja's en fietsers. En Lander die dit allemaal doet, 350km temidden van zo'n chaos, met een moto zonder europese versnellingen, en belangrijker: zonder ongelukken! Merkwaardig op zich!! Ok, soms schol het echt niet veel, maar dankzij zijn goede reflexen is het allemaal goed afgelopen.

Een nachtje doorgebracht in Jog Falls,de hoogste watervallen van India. Hoog waren ze! Helaas hadden ze ervoor een dam gebouwd zodat de watervallen eigenlijk niet veel meer waren dan een stroompje dat weliswaar een heel hoge val maakt. Maar al bij al zeker de moeite, al was het maar voor de kronkelende baantjes in het oerwoud naar en van Jog Falls. Smorgens nog even uitrekenen wanneer en hoeveel we moeten bijtanken om tot onze volgende bestemming te geraken. Niet zo simpel als je een wegenkaart hebt die niet op schaal is; als je een moto hebt zonder kilometerteller en als je niet zeker bent over het gemiddelde verbruik omdat de omstandigheden heel erg verschillen (bergen, snelweg, geen weg,...)
Dus ja, redelijk voorspelbaar; zijn zonder naft gevallen... 2e keer. Gelukkig is zo ongeveer elke Indier een riksjadriver in bijberoep of heeft hij er wel eentje in zijn familie, dus op 10 minuten konden we weer verder...

Om te stoppen in Gokarna, meerbepaald op Om Beach (genoemd naar de vorm van het strand, dat verbazend veel weg heeft van het Om-teken). Douchen met niets dan palmbladeren die je scheiden van het hart/d verwarmend zonnetje, zalig zwemmetje in de zee, heerlijk fruit muesli yoghurt honey eten, en genieten. Ochtend nadien tijdens een wandeltocht over de berg, een zo mogelijk nog chiller strand ontdekt: Half Moon Beach! Onze zak gepakt en naar daar verhuisd uiteraard. Buiten enkele fransen zijn wij er de enige westerlingen die er verblijven. Slapen in lemen hutjes, zonder electriciteit,prachtig decor; omringd door groene bergen, met overvliegende adelaars, een rijstveldje vlak achter de lemen hutjes, een wc-hutje wat verder (dat snachts een verzamelplaats voor kikkers blijkt te zijn), niets meer te doen dan relaxen, lezen, ananas eten en GENIETEN!
Dat wens ik ieder van jullie ook toe; tijd om te kunnen lezen (goed bezig op de moment dus!), om te ontspannen en vooral om van dit alles te genieten!
Volgende verslagje zal het laatste zijn, dit avontuur zit er jammer genoeg bijna op...
Dus ook voor mij dezelfde boodschap; ENJOY every minute!!!

DENK NIET WIT
DENK NIET ZWART
DENK MET DE KLEUREN VAN JE HART